“แอนนี่เธอเลิกเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉันสักทีได้ไหม..”

“ทำไมคุณพูดกับแอนนี่แบบนี้ละคะ เมื่อก่อนไม่ว่าคุณจะมีผู้หญิงอีกกี่คนแอนนี่ก็ยอมคุณทุกอย่าง แล้วทำไมคุณถึงมาไล่แอนนี่แบบนี้ด้วยเมื่อวานนี้คุณยังดีๆอยู่เลย”

“เพราะฉันมีคนที่ฉันชอบ และฉันก็คิดจะจริงจังกับคนที่ชอบด้วยแล้วนะซิ..”

แอนนี่มองเขาอย่างอึ้งๆ เพราะไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะชอบใครจริง

“แล้วแอนนี่ละคะ..?”

“ฉันไม่ได้ชอบเธอ ที่ฉันยอมควงเธอไปไหนมาไหนยอมเปิดตัวให้เธอขึ้นมาเดินข้างฉันมันก็มากพอแล้ว ฉันโอนเงินเข้าบัญชีให้เธอไปแล้วตอบแทนที่เธอดูแลฉันมาอย่างดีตลอด 6 เดือนที่ผ่านมา...”

“ลอสเวล..คุณใจร้ายกับแอนนี่เกินไปแล้วนะคะ”

“ฉันเคยบอกเธอแล้วไงว่าถ้าวันหนึ่งฉันเจอคนที่ฉันชอบขึ้นมาจริงๆ เธอจะต้องออกไปจากชีวิตฉันทันที แล้วตอนนี้ฉันก็เจอแล้ว..”

“ใครคะ..ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร..ทำไมแอนนี่ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่าคุณไปชอบใคร..?”

“ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องบอกเธอ..กลับไปได้แล้วฉันจะนอน..”

ลอสเวลไล่เธออกจากห้องหลังจากที่เธอพยายามติดต่อเขา และก็มาหาเขาถึงที่บ้านเพราะเขาไม่รับสายเธอเลยเกือบทั้งวัน

“ผู้หญิงคยนั่นเป็นใคร แอนนี่จะต้องรู้ให้ได้..มันมีดีกว่าแอนนี่ยังไงคุณถึงทำกับแอนนี่แบบนี้..”

“รำคาญ..ออกไปดิวะ”

เขานอนคว่ำหน้าแล้วก็ตะโกนไล่เธอจนเธอต้องร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

ปัง>> เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น

เขาจึงลุกขึ้นนั่งคิดถึงคำพูดของผู้หญิงที่เขาบอกว่าชอบเธอเมื่อวานนี้

เมื่ิอวานนี้ที่ห้างสรรสินค้า

“ผมชอบคุณนะ..ผมขอจีบคุณได้ไหม..?”

“ไม่ได้นะคะ..ไม่ได้เด็ดขาด”

“ทำไม..?”

“เอ่อ..คือ”

“หรือคุณกังวลเรื่องดีแลน..?”

สายไหมเงยหน้ามองลอสเวลนิ่งๆเพราะไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง

“ผมจะบอกเขาว่าผมชอบคุณ และผมจะจีบคุณ..ไม่ต้องห่วงหรอกดีแลนไม่ยึดคุณไว้นานหรอก เพราะแฟนเก่าของเขากลับมาแล้ว..”

“...”

“ผมไม่สนด้วยว่าคุณจะเคยเป็นผู้หญิงของดีแลนมาก่อนหรือเปล่า ผมสนแค่ว่าผมชอบคุณ และผมก็ต้องการจีบคุณ..”

“ฉัน...”

ลอสเวลเดินเขเทมาใกล้ๆสายไหมมากขึ้น

“นอกซะจากว่าคุณไม่อยากให้ผมจีบ เพราะคุณกำลังหลงรักดีแลนอยู่..ใช่หรือเปล่า..?”

“ไม่ใช่นะ..ฉันไม่ได้รักเขา”

“ดี..”

“...”

ลอสเวลเดินเข้ามาใกล้สายไหมมากขึ้น ยื่นมือมาจับปลายเส้นผมของเธอไว้

“คนอย่างดีแลนไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนเดิมเกิน 2 ครั้ง นอกซะจากว่าเธอคนนั้นจะมีอะไรบางอย่างที่คล้ายกับ...”

เขาหยุดพูดแค่นั้นแล้วก็ยิ้มออกมา ซึ่งเธอก็เดาได้ดีว่าเขาหมายถึงใคร

“ผมไม่อยากเห็นคุณเสียใจหรอกนะถึงได้เตือน อย่ารักคนอย่างดีแลนเลย เพราะเขาไม่เคยรักใคร นอกจากตัวเอง ใครที่ทำให้เขามีความสุขเขาก็จะเก็บเอาไว้เหมือนสิ่งของที่รอวันเบื่อ แล้วก็เขี่ยทิ้งอย่างไร้ค่า..ซึ่งผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับคุณ..”

“...”

“คุณสายไหมครับ...”

ทั้ง 2 คนรีบหันไปมองตามเสียงทันที เพราะราจีฟกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเขา ลอสเวลเลยต้องปล่อยมือออกจากเส้นผมเธอแล้วเดินถอยห่างออกไปเล็กน้อย

“ราจีฟ..”

“สวัสดีครับคุณลอสเวล..”

“หวัดดี..”

ลอสเวลทำหน้าเซ็งๆที่เห็นราจีฟเดินเข้ามาทักเขา

“ทำไมนายกลับมาเร็วจัง..?”

“ผมทำธุระเสร็จก็เลยรีบมารับคุณนะครับ ไม่อยากให้คุณอยู่ตามลำพังคนเดียวนานๆ..”

“เธอไม่ได้อยู่ตามลำพังหรอกมีฉันอยู่ด้วยตลอด...แล้วนี่ดีแลนไปไหนละ..?”

“คุณดีแลนไปดูงานที่ออสเตรียครับ..อีก 2 วันถึงจะกลับ..”

“นี่แปลว่าดีแลนก็ไปกับไนล่าจริงๆนะซิ..?”

“...”

ฉันหันมามองหน้าราจีฟนิ่งๆ เพราะฉันก็เพิ่งได้รู้ตอนนี้เอง ว่าดีแลนไปออสเตรียกับแฟนเก่าของเขา

“ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ไปเถอะราจีฟฉันอยากกลับแล้ว..”

เธอกำลังจะเดินหันหลังไปลอสเวลก็คว้าข้อมือเธอไว้ก่อน จนราจีฟมองด้วยสายตาไม่พอใจนักที่ลอทเวลกล้ามายุ่งกับผู้หญิงของดีแลนเจ้านายของเขา

“คุณลอสเวล..”

ราจีฟเรียกชื่อลอสเวลจนเขาต้องหันไปมองแล้วก็ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าสายไหมส่งสายตาเจ้าชู้ไปให้เธอ

“ผมจะตั้งตารอวันที่คุณติดต่อกลับมาหาผมนะครับ..”

“...”

สายไหมพยายามดึงข้อมือออกช้าๆอย่างรุ่สคกเกรงใจเขา แล้วก็ขอตัวเดินนำหน้าราจีฟไป

ราจีฟหันมามองหน้าลอสเวลอีกครั้ง แล้วเขาก็เดินตามสายไหมไปที่รถ

บ้านของลอสเวล

ลอสเวลนั่งวาดรูปของสายไหมในห้องศิลปะของตัวเอง นึกถึงรอยยิ้มของเธอ ทั้งคิ้ว จมูก ปาก เขาบรรจงวาดมันลงไปอย่างตั้งใจ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอในรูปที่เขาวาด

“ชื่อสายไหมหรอ...?...ไม่รู้ว่ทริมฝีปากนี่ของเธอจะหวานเหมือนกับชื่อหรือเปล่านะ..”

....

โรงแรมดีแอล ประเทศดูไบ

ราจีฟเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเห็นเธอกำลังเอาแต่นั่งจ้องนามบัตรของลอสเวลอยู่ตลอดเวลา

“ผมหวังว่าคุณจะไม่ติดต่อกลับไปหาคุณลอสเวลนะครับ..”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอย่างเซ็งๆ

“ถ้านายรู้ว่าเมื่อวานนี้คุณไปเจอคุณลอสเวลที่นั่น นายคงจะไม่พอใจ..”

“ทำไมฉันต้องแคร์ด้วย...ทีเจ้านายของนายยังไปออสเตรียกับแฟนเก่าโดยที่ไม่บอกฉันได้เลย..”

“...”

เธอลุกขึ้นยืนอย่างไม่พอใจแล้วหันไปมองหน้าราจีฟ

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย ฉันไม่ได้หึงเขา ไม่ได้หึงเลยสักนิด เขาจะไปกับใครหรือจะไปกับแฟนเก่าที่ไหนก็ช่างเขาซิ...”

เธอกำลังจะเดินหนีเขาเข้าห้องไป

“ผมอยากเตือนคุณเรื่องคุณลอสเวลนะครับ ถ้าเป็นไปได้พยายามอยู่ให้ห่างคุณลอสเวลไว้...”

“ทำไม..คุณลอสเวลเขามีอะไรที่น่ากลัวมากกว่าเจ้านายของนายอีกงั้นหรอ..?”

“ผมแค่อยากเตือนคุณเพราะผมไม่อยากให้นายรู้เรื่องของเมื่อวานนี้...”

“รู้แล้วละน่า..”

ฉันทำหน้าเซ็งๆที่โดนราจีฟเตือนเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง กำลังจะเดินเข้าห้อง

กริ๊งงง กริ๊งงง >>>

“ฮัลโหล..อะไรนะ..?”

“...”

ฉันหยุดชะงักทันทีมี่ได้ยินราจีฟพูดโทรศัพท์กับคนในสาย เหมือนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้..บอกให้ลูกรอฉันก่อนนะ..”

ราจีฟวางสายเสร็จก็รีบเดินมาหาฉันทันที

“ไปเถอะ..ไปหาลูกของนายไม่ต้องห่วงฉัน”

“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ..”

ราจีฟพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที หวังว่าลูกของเขาจะปลอดภัยนะ

...

เวลา บ่าย 3 โมง

ออด ออด >>>

“ใครมานะ..?”

ฉันเดินไปที่จอมอนิเตอร์ของลิฟต์ตัวที่มันตรงมาที่ห้องได้เลย ดูว่ามีใครมากดออดเพราะปกติก็ไม่เคยมีใครมาที่นี่เลยสักคน เพราะฉันสามารถสั่งงานที่ห้องได้เลยว่าจะอนุญาตให้ใครเข้ามาในห้องได้

“ลอสเวล..”