ดาวโหลด Ebook ได้ที่เว็บ MEB นะคะ

“เอาละ ๆ เลิกพูดเรื่องชวนเครียดนี้ได้แล้ว นาน ๆ เจอกันที ไประลึกความหลังกันหน่อย หมูกระทะเป็นไง ฉันเลี้ยงเอง”

เมื่อเรียนจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายหางานทำ ซึ่งมัตสยากับญารินดาก็ได้งานกันคนละที่ แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งคู่ก็ติดต่อพูดคุยกันอยู่เสมอ แต่ด้วยเวลาและหลาย ๆ อย่างทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันแบบตัวเป็น ๆ สักเท่าไหร่

“โอเค ฉันพาไปเองร้านนี้รับรองเด็ด”

เมื่อตกลงกันได้ทั้ งสองสาวก็ออกจากร้านกาแฟไปหาร้านของกินที่แสนจะคุ้นเคยและถูกปากกว่าอะไรทั้งหมด กินไปคุยไป ระลึกความหลังกันไปจนญารินดาลืมความกลุ้มใจที่มีอยู่ไปชั่วขณะ

ญารินดาที่ตื่นแต่เช้า ลุกขึ้นนั่งมองคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ จากวันที่ได้เจอกับมัตสยาจนวันนี้ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว แต่สิ่งที่เธอคิดว่าจะคุยกับแดนไทก็ยังไม่ได้คุยเสียที

เพราะการที่บอกว่าจะคุย ใช่จู่ ๆ เจอหน้าก็จะพูดออกไปตรง ๆ ได้เลย ทำให้ญารินดาที่แม้จะซ้อมพูดหน้ากระจกทุกวันก็ยังไม่กล้าพูดมันออกไป

“มีอะไรหรือเปล่า มองหน้าพี่จนจะทะลุอยู่แล้ว” คนที่ญารินดาคิดว่ายังไม่ตื่นถามพลางดึงหญิงสาวลงไปกอดและจูบอีกครั้ง และทำท่าจะไม่หยุดเพียงแค่นั้น

“พอได้แล้ว วายจะออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ นี้พี่แดนจะไปด้วยไหมคะ” ญารินดาถามพลางดันใบหน้าหล่อเหลานั้นให้ออกห่าง

“ไปสิ นาน ๆ จะได้วิ่งที ไม่ค่อยมีเวลาเลยให้ตายสิ” ชายหนุ่มบ่นพลางลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ แล้วเอียงศีรษะไปคลอเคลียที่ไหล่ของแฟนสาวอย่างออดอ้อน

“ไปใส่เสื้อผ้าค่ะ” ญารินดาดันร่างสูงที่ยังไม่ยอมขยับ อีกทั้งยังมองเธอด้วยสายตาที่ชวนไม่ให้ลุกไปไหน

“เปลี่ยนจากออกกำลังกายจข้างนอกเป็นออกกำลังกายบนเตียงได้ไหม”

“อย่ามาหื่น ไปใส่เสื้อผ้า”

“ครับ ๆ “ เขารับคำเสียงยานคาง

ญารินดาส่ายศีรษะ เมื่อคนหน้าไม่อายลุกขึ้นเดินโทง ๆ ไปเข้าห้องน้ำ เห็นแบบนี้ จะว่าชินก็ไม่ชินสักเท่าไหร่ คงเพราะรูปร่างที่ดูดีและเซ็กซี่เกินไปของเขามั้ง

หลังจากเตรียมตัวเสร็จ ทั้งคู่ก็วิ่งออกจากที่พักไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลมากนัก และเมื่อวิ่งจนเหนื่อยจึงเปลี่ยนเป็นการเดินไปเรื่อย ๆ แทน

และในตอนนั้นเองก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาล้มตรงหน้า “อุ๊ย!” ญารินดาอุทานอย่างตกใจ และกำลังจะเข้าไปช่วย ก็มีผู้ชายที่น่าจะเป็นพ่อของเด็กวิ่งเข้ามาอุ้มขึ้นพร้อมพูดกับปลอบ

“ไม่เป็นไรนะ เพี้ยง!” ชายคนนั้นเป่าที่แผลถลอกแล้วยกเด็กน้อยขึ้นนั่งบนบ่า “ถึงบ้านเดี๋ยวให้คุณแม่ล้างแผลให้นะครับคนเก่ง”

“ครับ” เด็กน้อยที่ตอนแรกทำท่าจะร้องไห้ตอบกลับเสียงใส ก่อนคนเป็นพ่อจะแกล้งวิ่งเร็ว ๆ และหยุดเป็นระยะ ๆ สร้างความสนุกสนานให้กับเด็กน้อยที่อยู่บนบ่าจนหัวเราะไม่หยุด

“น่ารักจังเลยนะคะ” ญารินดาพูดขึ้นยิ้ม ๆ พร้อมกับมองตามสองพ่อลูกตาเป็นประกาย

“เราชอบเด็กเหรอ” แดนไทถามพลางมองแฟนสาวสลับกับมองไปที่สองพ่อลูก ที่แม้จะห่างออกไปพอสมควรแต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะอันสดใสของเด็กชายอยู่