ถ้อยคำสนทนาพวกนี้แทบไม่เข้าหูของเธอเลย มันอื้ออึงไปหมดทั้งสมองของพันวสา นี่แปลว่า..ใช่ คาเอล ดัลลัสจะมาเมืองไทย หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงด้วยความเครียดที่แผ่ซ่านทั่วก้านสมอง ฝ่ามือเย็นชื้นไปด้วยเหงื่อ

“อ้าว นี่วสาก็สั่งกะเพราเหมือนกันหรือไงนี่กินเมนูนี้มาตลอดจันทร์ถึงศุกร์เชียวนะ ไม่รู้จะงกไปถึงไหน”

อัมมิกานั้นบ่นพึมพำพลางเบ้หน้าเมื่อเห็นอาหารที่พันวสาเพิ่งได้มานั่น หล่อนไม่วายปรายหางตาไปยังกลุ่มสาวๆที่นั่งข้างๆ มีหลายคนที่จ้องมาที่โต๊ะนี้ด้วยแววตาริษยาที่ปกปิดแทบไม่อยู่ อัมมิการู้ดีว่า พันวสานั้นเป็นสาวหล่อประจำแผนกบัญชีที่เธอนั้นเป็นที่หมายปองของเหล่าสาวๆพวกนี้ โดยเฉพาะ เรวดี แม่สาวที่นัยน์ตาจ้องมาที่อัมมิกาด้วยแววตาชิงชังนั่น

“เอ่อ..อิ่มแล้วหรือครับวสา”

“ค่ะ คุณวสันต์ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

หญิงสาวผุดลุกจากที่นั่งอย่างเลื่อนลอยความคิดของเธอกลับแล่นไปไกล หยิบมือถือมาค้นหาเบอร์ป้าอัญชันด้วยความกังวลที่แล่นเข้าในจิตใจจนต้องยกมือเสยผมสั้นๆของตนเองหลายครั้งด้วยความลืมตัว

“นี่วสานะคะป้าอัญ..”หญิงสาวรีบพูดออกไปทันทีที่ทางปลายสายกดรับ

“ว่าไงจ้ะหลานสาวป้า นี่คงได้ข่าวพี่คาเอลจะไปหาที่โน่นแล้วใช่ไหมถึงได้ตื่นเต้นจนต้องกดสายมาหาป้าแบบนี้”

พันวสาอึ้งเมื่อได้ยินเสียงป้าอัญชันที่ทำท่า รู้ทันเธอแบบนี้

“เอ่อค่ะ..ไหนว่าคาริโอ แกลกำลังขยายงานไปที่บราซิล..แล้วทำไม พี่คาเอลมีเวลาว่างล่ะคะแล้วตอนนี้เมืองไทยก็กำลังร้อนจัด...”

หญิงสาวกัดริมฝีปากเล็กน้อยเมื่อพยายามนึกหาเหตุผลของการต่อสายถึงป้าอัญชันของเธอที่ยามนี้ดูท่าว่าท่านอาจจะยังอยู่ในลอนดอนนั่นก็ได้ แว่วเสียงป้าอัญชันนั้นหัวเราะลงคออย่างชอบใจ

“ไม่มีอะไรนี่ลูก พี่คาเอล คงอยากจะแต่งงานแล้ว และเขาจะไปเจอหนูที่นั่น อย่าลืมรอรับสายของพี่เค้าด้วยล่ะไม่แน่ว่าเขาจะเคลียร์งานได้ก่อนสัปดาห์นี้ และหนูต้องไปรับพี่เค้าด้วยนะ”

“ตะ..แต่ว่า..ป้า อัญคะ..คือ..คือว่าหนู..”

“หนูสัญญากับป้าแล้วนะวสา หนูไม่ควรผิดคำพูด..ไม่งั้นป้าจะโกรธมาก”

“เอ่อ..ป้า อัญ..หนูแค่..อยากทราบว่าพี่คาเอลจะมาวันไหน”

หญิงสาวแทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อต้องเอ่ยออกไปอย่างนั้นรู้สึกถึงการกระทำที่โง่เขลาสุดๆของตัวเอง เธอไม่มีทางตามป้าอัญชันได้ทันสักครั้ง ท่านฉลาดล้ำลึกและยังเจ้าแผนการอีกด้วย เสียงหญิงสูงวัยกว่านั้นหัวเราะลงคอเบาๆก่อนจะตอบกลับมาว่า

“เดี๋ยวพี่คาเอล คงจะติดต่อหนูเองจ้ะ หลานไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกนะ ว่าแต่หนูอยากได้อะไรเป็นของฝากบ้างป้าจะได้บอกพี่เค้าให้เอาติดไปให้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ป้าอัญ หนูไม่อยากได้อะไร”

นึกถึงของฝากแล้วพันวสายังรู้สึกสยองไม่หายกับของฝากคราวก่อนที่ชายหนุ่มนั้นส่งมาให้ มีแต่คนโรคจิตเท่านั้นล่ะที่ส่งชุดนอนวาบหวิวให้กับผู้หญิงที่ตัวเองรังเกียจ..เธออดจะเคืองไม่ได้เมื่อหวนคิดไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลูกเลี้ยงของป้าอัญชัน มันย่ำแย่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

คาเอล ฮอร์ค ดัลลัส มิดเดิลตัน ไม่ใช่คนที่เธอควรตอแย เขาน่ากลัวจะตายไป ไม่เห็นสักนิดว่าความหล่อเหลาขั้นเทพเจ้าจะช่วยอะไรเขาได้ในข้อนี้ นัยน์ตาสีฟ้าเข้มออกเขียวๆแบบน่าแปลกนั่นมันน่ากลัวจะแย่..ต่อให้มีเสน่ห์สำหรับสาวๆคนไหนก็เถอะแต่สำหรับพันวสาแล้ว เธออยากอยู่ห่างๆผู้ชายคนนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

หายใจออกมาด้วยความหนักใจกับปัญหาที่กำลังจะตามมาในไม่ช้า คาเอล ฮอร์ค ดัลลัส มิดเดิลตันกำลังจะมาที่นี่ นั่นคงหมายถึงนรก...สำหรับเธอ

“งั้นป้าจะบอกพี่เขาให้หาอะไรที่เขาชอบก็ได้ไปให้เป็นของฝากนะ หนูวสา ได้ยินว่าเขามีคอลเลคชั่นใหม่ๆหลายรายการในช่วงต้นปีหน้า บางทีน่าจะให้หนูเป็นนางแบบในสังกัดสักชุดของพี่เค้านะ”

ท่าทางป้าอัญชันจะโรคจิตพอๆกับลูกเลี้ยงของท่านนั่นแหละ หญิงสาวขอตัววางสายด้วยเสียงอันแผ่วเบาเมื่อมองไม่เห็นประโยชน์อะไรในการสนทนา หัวใจตกอยู่ในห้วงกังวลอย่างน่ากลัว รู้สึกสังหรณ์ในใจว่าความสงบสุขในชีวิตของเธอคงจะถึงกาลอวสานเป็นแน่แท้คราวนี้ หายนะ ชัดๆ..ถ้าเกิดคาเอลบ้าจี้ตามคำของป้าอัญชันล่ะก็ เธอจะทำยังไง?

กว่าจะเลิกงานในวันนี้ได้พันวสาก็พบว่าเธอเสียเวลากับการทบทวนตัวเลขในตารางงานหลายต่อหลายครั้งที่มันผิดพลาด สมองมัวแต่คอยคิดเรื่องคาเอล ดัลลัส จนแทบไม่เป็นอัน ทำงาน เดินเท้าไปถึงสถานีรถไฟฟ้าเพื่อกลับที่พักด้วยความขุ่นมัว ห้องพักที่เป็นห้องชุดราคาค่อนข้างแพงหากแต่อยู่ในชุมชนที่มีการรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยมมันทำให้พันวสาไม่ลังเลใจที่จะจ่ายเงินเพื่อซื้อมันมาเป็นของตัวเอง แม้ว่าจะได้รับการคัดค้านจากผู้เป็นป้าเสียงแข็งก็ตามที

“ถ้าหนูชอบที่นี่ป้าจะให้หนูเลือกเอาห้องหัวมุม มันกว้างขวางและดูดีกว่าห้องที่หนูเลือกตั้งเยอะ”

“ป้าอัญขา นั่นหนูต้องเพิ่มเงินอีกสี่ล้านเลยนะคะ หนูไม่มีทางใช้เงินเก็บของหนูจนหมดเกลี้ยงบัญชีหรอกนะคะ และเงินปันผลที่ได้แต่ละปีจากกองมรดกของพ่อแม่ หนูก็อยากจะสะสมไว้ใช้ยามแก่”

จำได้ว่าตอบโต้ท่านไปแบบนั้น ป้าอัญชันนิ่วหน้าพลางยิ้มขบขันดวงตาของหญิงสูงวัยระยิบระยับด้วยความเอ็นดูเธอ

“ห้องนี้มันแคบไปสำหรับคนตัวโตๆอย่างพี่คาเอล เขาไม่ชอบอะไรที่มันเล็กๆ ไม่เอาล่ะ ป้าจะให้หนูเอาห้องใหญ่กว่านี้และเงินของหนูก็เก็บไว้ซะ ป้าจะจ่ายให้”

“ไม่เอาค่ะ! แค่นี้หนูก็เกรงใจป้าอัญจะแย่อยู่แล้ว หนูเรียนจบแล้วนะคะป้า หนูทำงานมีรายได้พอที่จะซื้อเองได้”

“แต่พี่คาเอลอาจจะไม่ชอบใจ..”

“นั่นมันเรื่องของพี่คาเอลค่ะ เรายังไม่ได้แต่งงานกันหนูมีสิทธิ์ในการตัดสินใจนะคะ”

เธอก้มหน้าต่ำกับสายตาตำหนิของป้าอัญชันอยู่นานเมื่อทำเสียงแข็งใส่ท่านไปอย่างนั้น แต่แล้วท่านก็ตามใจเธอในที่สุด นั่นทำให้พันวสาโล่งใจ เธอไม่คิดว่าคนอย่างคาเอล ดัลลัสจะมาสนใจผู้หญิงเอเชียตัวเล็กๆแบบเธอแน่

และอีกอย่าง ตอนที่เธอไปอยู่ปารีสกับลุงอเล็กซ์ช่วงพักร้อนปีโน้นซึ่งมันหลายปีมาแล้ว ก็เจอหน้าเขาแค่แวบเดียวแทบไม่ได้ทักทายกันด้วยซ้ำ เขาไม่เห็นมีท่าทีอะไรกับเธอสักนิดที่สำคัญเขามีผู้หญิงสุดเซ็กซี่ตามก้นเป็นพรวน..แต่ละคนล้วนสุดยอดทั้งนั้น

“ท่าทางแกเหนื่อยๆนะ วสา”พิศตะวันเลื่อนแก้วน้ำมาให้เธอเมื่อหญิงสาวหย่อนกายลงกับโซฟาหนาได้พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ขอบใจ พิศ แล้วนี่แกกินอะไรหรือยัง ในตู้เย็นมีอาหารแช่แข็งนะจัดการอุ่นในเครื่องไมโครเวฟเอาเองล่ะ”

“ฉันไม่มีปัญหาเรื่องกิน วสา แกไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ รอได้งานใหม่แน่นอนฉันจะรีบหาห้องพัก”

“ไม่ได้แปลว่าอย่างนั้น พิศ ฉันกลัวป้าฉันมาเจอแกเข้า จะเดือดร้อนเปล่าๆ แกก็รู้ว่าป้าอัญของฉันท่านดุขนาดไหน”

พิศตะวันพยักหน้ารับหล่อนทำท่าเหมือนเข้าใจดีทุกอย่าง เรือนร่างบางอิ่มที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามแนบลำตัวกับกางเกงขาสั้นอวดเรียวขาขาวนั้นทำให้พันวสานิ่วหน้าเล็กน้อย เธอไม่มีรสนิยมการแต่งกายแบบนี้ แต่สำหรับพิศตะวันแล้วหล่อนเคยชินกับการแต่งตัวแบบสบายๆ แน่ใจได้ว่าหล่อนแทบไม่สวมอะไรนอกจากเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นสองตัวนี่

“คุณเคน คนที่ติดต่อมาเขาจะยืนยัน มาอีกทีวันจันทร์ ตอนนี้ก็แค่รอเวลา”หล่อนทิ้งตัวลงกับโซฟาพลางหันไปสนใจกับจอทีวีขนาดใหญ่นั่น

“ที่จริงอาชีพเดินแบบก็ไม่ได้แย่นะ ฉันลองถามเพื่อนๆของเราที่เคยทำงานพวกนี้มาแล้ว”

“ก็ใช่ มันขึ้นอยู่กับแกว่าจะอดทนแค่ไหนพิศ งานพวกนี้การแข่งขันสูงและที่สำคัญต้องอยู่ในกฎอย่างเคร่งครัด คาริโอ แกลไม่ใช่ว่าใครก็เข้าไปทำได้ง่ายๆ ยิ่งคนเอเชียล่ะก็ จะว่าไปแล้ว ฉันไม่เห็นคนเอเชียในสังกัดคาริโอสักคน”

“เอาเถอะฉันจะเป็นคนแรกของที่นี่”

“ด้วยการถ่ายแบบชุดชั้นในเนี่ยนะ”

“อือ..ถ้าจะทำให้ฉันก้าวไปอยู่แถวหน้าได้ล่ะก็ฉันยอม..”

“ตามใจแก ฉันก็แค่พนักงานบัญชี เดือนๆหนึ่งแทบไม่ได้แวะไปที่ห้องคัดตัวนายแบบนางแบบนั่นสักที ก้มแต่กับตัวเลขทั้งเดือนคงช่วยอะไรแกไม่ได้หรอกนะ”

“แกช่วยได้วสา แค่แกพอจะแนะนำให้ฉันรู้จักหัวหน้าในฝ่ายคัดกรองนั่น ในฐานะหลานสาวคุณหญิงอัญชัน ใครๆก็ต้องอาสาช่วย”

พันวสานิ่วหน้ากับถ้อยคำนี้ของหล่อน สั่นหน้าแรงๆ

“แกคงไม่ลืมว่าฉันโดนป้าอัญหมายหัวเรื่องการฝากงาน..หึ..ถ้าแกไม่มั่นใจว่าจะได้งานนี้ ฉันพอจะแนะนำบริษัทแกรนท์เพลสให้ ที่นั่นเขารับพนักงานบัญชีเพิ่มหลายอัตราเลยล่ะ ไม่ต้องฝาก แกได้งานนี้แน่ เชื่อสิ”

หญิงสาวผุดลุกเพื่อไปอาบน้ำโดยไม่ได้ใส่ใจสายตาของเพื่อนสาวคนสนิทว่าหล่อนมองตามด้วยแววตาแบบไหนพันวสา มีเรื่องให้คิดจนไม่ได้ใส่ใจเพื่อนสาวนักเธอจัดการอาบน้ำแต่งตัวใหม่และเข้าครัวจัดการกับมื้อค่ำของตัวเองด้วยอาหารแช่แข็งที่ซื้อทิ้งไว้ทุกสัปดาห์นั่น ชีวิตของเธอดำเนินมาแบบนี้หลายปีมาแล้ว แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่สบายใจเลยกับข่าวที่เพิ่งได้มาจากวสันต์ พนักงานฝ่ายการเงินที่คาริโอ แกล ไม่แน่ว่า คาเอล ดัลลัสจะไม่ชอบที่นี่ เขาชอบห้องพักที่กว้างๆมีพื้นที่เยอะๆแบบปราสาทดัลลัสในกรุงลอนดอนนั่น ปราสาทดัลลัส มันเป็นปราสาทผีดิบนั่นเองสำหรับพันวสา มันน่ากลัวจะตายไป..

คิดพลางเบะปากออกมาทั้งที่อยู่ตามลำพังในห้องน้ำแช่น้ำอุ่นให้อารมณ์ดีสักหน่อยเถอะ หวังว่า คาเอล ดัลลัสจะรังเกียจอากาศร้อนที่นี่จนหนีขึ้นเครื่องเจ็ทกลับอังกฤษแทบไม่ทัน..เธอหวังไว้อย่างนั้น