"อี้เอ๋อ ข้ากลับมาแล้ว" หลังจากถึงบ้านก็ตรงดิ่งเข้าไปหาอี้เอ๋อเลย กลัวใครจะมาขัดขวางอีก

นางเตรียมน้ำอุ่นให้ล้างมือล้างหน้า นั่งจิบน้ำชาอุ่นๆรอให้คุณหนูสกุลหวงเธอล้างเท้าให้ โลกแห่งศักดินามันสบายเหลือเกิน รอจนนางใช้ผ้าแห้งซับเท้าเรียบร้อยหงเอ๋อมายกน้ำไปทิ้ง ผมจึงตระกองกอดเธอขึ้นเตียงคราวนี้ละ กูจะเสียบเต็มๆไม่ให้อะไรมาขวางทางได้

เราเล้าโลมกอดจูบจนเต็มที่ ผมค่อยๆเสียบแท่งทวนแหวกกลีบกุหลาบงามท่ามกลางป่ารก

"เจ็บเจ้าค่ะ อ๊ะๆท่านพี่"นางอ้าขากว้างนอนหลับตารอรับความเป็นชาย ที่สามีรูปหล่อบรรจงป้อนให้

ปลายทวนแทรกกลีบกุหลาบลงไปทีละนิด กึ๊ดๆ ร่องรักฉ่ำเยิ้มหนีบส่วนหัวแน่นแถมดูดจุ๊บๆ ผมเสียววูบๆวาบๆ

"นายท่าน มีรถม้ามาจอดหน้าเรือนขอรับ"อาเหว่ย มาขัดคอซะแล้ว พอมันพูดเสร็จ ก็มีเสียงร้องเรียก

"นายท่าน พ่อบ้านตำหนักอ๋องทักษิณมาขอพบขอรับ" เสียงเวรยามตะโกนเรียก

เวรแล้วไงไม่ไปก็ไม่ได้ พ่อบ้านท่านอ๋องมาเองเสียด้วย มีเรื่องอะไรวะ

"ท่านพี่ท่านอ๋องมีเรื่องสำคัญ ท่านไปก่อนเถิด อี้เอ๋อเป็นคนของท่านพี่แล้ว"พอได้ยินเธอพูดจึงได้สติถอนปลายทวนออก เสียววาบเลยหอยเธอรัดแน่นมาก ก้มลงจูบหนักๆอีกทีแล้วรีบแต่งตัว กระโดดขึ้นรถม้าควบออกไป

"ท่านพ่อบ้านเจ้ารู้ไหมเหตุใดท่านอ๋องถึงมาตามข้า"

"ข้าน้อยเห็นแต่ท่านหมอวิ่งวุ่น อ้อมีท่านเจิ้นอยู่ด้วยขอรับ"

ท่านอ๋องโดนยาพิษหรือไงวะ ไม่เอาอย่าเดามั่ว หือหรือว่าไม่นะไม่ นั่งรถม้าเข้าเมืองมาจนถึงตำหนักอ๋องทักษิณ

"ท่านมือปราบทางนี้ขอรับ"พ่อบ้านรีบวิ่งนำทางเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ถึงเรือนใหญ่กว้างขวางมีเรือนเล็กเรือนน้อยแซมอีกหลายหลัง มีบ่าวไพร่มากมายมีเสียงร้องโวยวายและกลิ่นยาสมุนไพร

"เรียนท่านอ๋อง ท่านมือปราบมาถึงแล้วขอรับ"

"เสี่ยวไช่ มาดูนี่หน่อยหยางเฟยกับฉางผิง เป็นอะไรไม่รู้ ท่านหมอก็ไม่สามารถช่วยได้"ท่านอ๋องลิ้นแทบพันกัน

"เรียนท่ายอ๋อง ข้าน้อยขอทราบอาการคือ"อย่าเป็นอย่างที่กูคิดนะ

"ปวดหัว ปวดร่างกาย หายใจติดขัด เหงื่อออก หมดสติ"ทุกคน นึกออกกันแล้วใช่ไหม รู้แล้วจะรักษายังไงวะ ไม่รู้จะพูดยังไงดีกูกลัวหัวขาด

"เอ่อ ขอข้าน้อยจับชีพจรสักครั้งขอรับ อาจจะบอกได้"แบ่งรับแบ่งสู้ไปก่อน ห่าเอ้ยเมียท่านอ๋องเชียวนะตอนมองยังไม่กล้ามองเลย

"มาๆพวกเจ้าหลบไปให้หมด"ท่านอ๋องโบกมือบ่าวไพร่หายพรึบ

"ท่านพี่ราชสีห์มาแล้ว ท่านช่วยท่านแม่อันเอ๋อด้วย" ใบหน้านางงามน้อยเต็มไปด้วยน้ำตา

ผมได้แต่พยักหน้าให้ไม่รู้จะปลอบอย่างไรดี มองดูสองสาวนอนคนละเตียงใกล้ๆกัน พอมองเต็มตา แม่งเอ๊ยโคตรสวย เจ๊เป็นนางฟ้าใช่ไหม ถ้าได้สักทีจะไม่ลืมบุญคุณเลย ท่านอ๋องสะกิดผมสะดุ้งเฮือก ตายห่าคิดไม่ดีกับเมีย แล้วผัวเขายืนอยู่ข้างๆ

"ข้าน้อยขอเสียมารยาท"ผมยื่นมือแตะชีพจร นั่นไงมีปราณอสูรวิ่งอยู่ทั่วร่าง"เป็นปราณอสูรอยู่ในร่างหยางเฟยขอรับ"

"เจ้ารักษาได้หรือไม่"

"เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยขออนุญาติยังไม่พูดอันใด ขอให้ท่านอ๋องส่งสตรีที่ไว้ใจได้ ไปที่บ้านข้าน้อยถามหาม่านเอ๋อแล้วพานางมาที่นี่ขอรับ"

"นางเป็นใคร"

"นางเป็นแม่ยายข้าน้อยขอรับ นางเคยมีอาการแบบนี้"

"ได้ๆ นางกำนัลไปเรือนมือปราบหวง ตามนางชื่ออันใดนะ"ท่านอ๋องหันมาถามอีกรอบ

"เหอม่านม่านขอรับ"

"ไป รีบด่วน "บ่าวไพร่วิ่งลนลานไปตามคำสั่ง"มีหนทางทำให้นางดีขึ้นสักนิดหรือไม่"

"มีขอรับ แต่ต้องสัมผัสหน้าอกขอรับ ข้าน้อยจึง.."

"รีบทำ ชีวิตคนสำคัญกว่า"ท่านอ๋องห่วงเมียจริงๆ

ผมทาบฝ่ามือกลางทรวงอกอวบความนุ่มหยุ่นมือ เห้ย สำรวมเดี๋ยวคอขาด ถ่ายปราณลงไปบังคับให้วิ่งวน ปราณอสูรม่วงๆยิบๆวิ่งไล่ตาม

หยางเฟยหายใจเฮือกแล้วลืมตาขึ้น นางคว้ามือหมับ ทำตาโตผวาเฮือกขึ้นมา

"เจ้าทำอันใดข้า"ใบหน้าซีดเซียวเตรียมตัวจะเอาเรื่อง

"น้องหญิงเสี่ยวไช่ช่วยเจ้าไว้ เสี่ยวไช่เจ้าเก่งมากจริง ได้โปรดช่วยฉางผิงด้วย"

"แต่นางเป็นหญิง ข้าน้อยเป็นชายหากแตะเนื้อต้องตัว มันจะเอ่อ..."

"อย่างมากข้าก็ยกนางให้เจ้า"ไอ่หยา ขนาดคุณหนูอี้กว่าจะปราบพยศยังเป็นเดือน นี่ท่านหญิงเลยนะพยาธิเอ้ยพระญาติฮ่องเต้เลยจะถือตัวขนาดไหนวะแค่คิดก็ปวดหัวแล้ว

ผมทาบมือกลางทรวงอกใจตุ๋มๆต่อมๆ หูยนมใหญ่กว่าคนแม่อีก ซ่อนรูปชิบหาย ทั้งใหญ่และแน่น อย่าเผลอขยำนะมึงหัวขาดเด้อ พุทโธๆๆๆๆ สมาธิมาค่อยๆถ่ายปราณบังคับให้วิ่งวน พอไอ้อสุจิม่วงวิ่งตาม ท่านหญิงก็ได้สติ มองหน้า มองมือที่หน้าอกเตรียมกรีดร้อง

"ผิงเอ๋อลูก เสี่ยวไช่รักษาเจ้าอยู่ เจ้ากับแม่โดนปราณอสูร ลูกรู้สึกอย่างไรบ้าง"

นางจับทรวงอกใหญ่โตแล้วหลับตาสูดลมหายใจเข้าออก ก่อนจะลืมตาบอกว่า

"ลูกหายใจไม่ค่อยออก หนักตัวอึดอัดเจ้าค่ะ"

อะไรวะตอนที่ท่านแม่ยายโดนพอถ่ายปราณก็สบายๆอยู่ได้เป็นวัน นี่แป๊บเดียวอึดอัดอีกแล้ว

"ข้าน้อยขอจับชีพจรอีกสักครั้งขอรับ ขอเสียมารยาท"ค้อมตัวให้ท่านหญิงแตะที่ข้อมือ ไอ้อสุจิม่วงมันวิ่งกระจายตัวยุบๆยิบๆอีกแล้ว ทำไมวะคิดๆ

อาจเป็นเพราะไอ้ตัวนั้นมันเขาเดียวเลยจัดการได้ง่ายๆ อีนี่มันสามเขาปราณมันเลยแข็งแกร่งกว่า ก็เป็นไปได้

"มีอันใดรึเสี่ยวไช่"

"ปราณอสูรตัวนี้มันแข็งแกร่งผิดปกติขอรับ ข้าน้อยเคยสะกดให้แม่ยายอยู่ได้เป็นวัน นี่สะกดแทบไม่อยู่ขอรับ"

ระหว่างคิดหาวิธีนั่งลงจิบน้ำชามองดูทานอ๋องที่กอดปลอบชายาคนงามอยู่

"ไช่เอ๋อ"ม่านเอ๋อท่านแม่ยายมาแล้ว หน้าตาตื่นมาเลย"มีเรื่องอันใด"

"ท่านแม่ยายไม่ต้องวิตก นี่ท่านอ๋องทักษิณ กับหยางเฟย"

นางน้อมคำนับ แล้วหันมามองทำหน้าสงสัย

"ท่านอ๋องให้คนออกไปให้หมดแล้วสอบถามนางเลยขอรับ"

ท่านอ๋องสอบถามแม่ยายอย่างละเอียด พลางมองผมไปด้วย ผมมองท่านอ๋องตลอดไม่มองม่านเอ๋อเลย หยางเฟยปิดปากสั่นระริก ท่านหญิงก็หน้าซีดตาจ้องมองผมเขม็ง เค้าไม่ได้สร้างเรื่องนะ นี่ให้คนมายืนยันด้วยตัวเองเลย

"ถ้าไม่ดูดปราณออกเล่า"หยางเฟยลองถามดู

"อาการจะหนักขึ้นเรื่อยๆจนร่างระเบิดขอรับ อันนี้ข้าน้อยไม่เคยเห็นเพียงแต่ท่านผู้เฒ่าที่เคยถ่ายทอดปราณให้สอนสั่งไว้"

ท่านอ๋องพยักหน้าให้ผมเดินตามออกไปนอกห้อง

"เสี่ยวไช่ไม่มีวีธีการอื่นแล้วหรือ"

"ข้าน้อยไม่ทราบจริงๆ วิธีนี้ก็ทราบมาโดยบังเอิญและเคยใช้รักษาเพียงครั้งเดียวขอรับ"ไม่ได้โกหกนะเคยรักษาแค่ครั้งเดียว แต่ดูดน่ะนับครั้งไม่ถ้วน

"ข้าน่ะทำใจได้แต่พวกนางน่ะสิ กลัวจะไม่ยอม"

"ท่านอ๋องลองใช้ยาดีไหมขอรับ"

"ยาอันใด เสี่ยวไช่เจ้ารู้อันใดมา"

"ยาพวกทำให้เกิดอารมณ์เสพสมน่ะขอรับ"

"ยาต้องห้ามนี้หมดไปจากต้าหมิงเรานานแล้ว"

ทำยังไงล่ะทีนี้ หมดปัญญาเลย คิดๆ ไปถามร้านยาสิ

"ท่านอ๋องข้าน้อยขอรถม้าหนึ่งคันจะไปร้านยาหาวิธี"

ท่านอ๋องจัดรถม้าให้ ผมพาม่านเอ๋อมาด้วยคงนอนกับอาหญิงไปก่อนน่าจะพอคุ้นเคยกัน ดีกว่านอนที่วังที่ไม่รู้จักใครเลย

เพียงสิบนาทีมาถึงหน้าร้านขายยาอันยังชาง

"อาหญิง อาหญิงขอรับ ข้าไช่เอ๋อขอรับ มีเรื่องจะปรึกษา"ผมทุบประตูร้านยา ปึ้งๆ

"ไช่เอ๋อจริงหรือ มากับใคร หลานข้าหรือ"

"ว่านเอ๋อมาไม่ได้ นี่คือม่านเอ๋อขอรับ"

"ชิงเหยียน ข้าเอง ม่านม่าน"

ประตูเปิด ผมหันไปสั่งรถม้าให้รอก่อนแล้วเดินเข้าไปในร้านยา

"อาหญิงวันนี้รบกวนให้ม่านเอ๋อพักนอนที่นี่สักคืนขอรับ"

"ได้สิ ม่านเจี่ย ห้องข้างหลังท่านเข้าไปได้เลยน้ำร้อนน้ำชาหาเอาถือเสมือนบ้านท่าน"

"ขอบคุณอาหญิง"

"ค่ำมืดดึกดื่น ไช่เอ๋อเข้าเมืองมาหายาอันใด"

"อาหญิงมียาที่ทำให้เกิดอารมณ์เสพสมหรือไม่"

"เพ้ย ยาจำพวกนั้น ข้าไม่มีขาย ร้านข้าขายแต่ยาเพื่อช่วยผู้คนจริงๆ"นางหน้าแเดงบ่นอุบอิบ

"แล้วถ้าเป็นยาทำให้ง่วงนอนเล่าท่านอา"

"ยาจริงๆเลยไม่มี แต่อาศัยคุณสมบัติตัวสมุนไพรสองสามอย่างที่มันผสมกันแล้วเกิดอาการง่วงนอนแต่กินแล้วจะอ่อนเพลียไปสองสามวัน"

"ได้ๆจัดแบบนั้นให้ข้าสามสี่ชุด เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาเงินมาให้"

"เหอ เจ้าช่วยข้ามาเท่าไร อย่าได้พูดเรื่องเงินทอง" นางหันไปที่ตู้ยาเปิดลิ้นชักนั้นหยิบมาชั่งแบ่งเป็นสี่ห่อแล้วหยิบหญ้าอีกสามสี่ชนิดมาใส่รวมกัน

"ได้ยินว่าเจ้ามีพลังปราณ อย่าลืมแช่ยาชำระปราณบ้างนะ"

"เหตุใดต้องแช่ขอรับ"

"ข้าเคยได้ยินผู้เฒ่าท่านหนึ่งมาซื้อยา ท่านบอกว่าปราณมาจากหลายแหล่งมันไม่บริสุทธิ์ ต้องแช่ยาชำระปราณเพื่อช่วยให้ปราณบริสุทธิ์"หือมีอย่างนี้ด้วย

"ตัวยาอาหญิงมีหรือไม่ขอรับ"

"มีแต่ไม่ครบข้าจะหาไว้รอเจ้าแล้วกัน"

"ขอบคุณอาหญิงขอรับ"ความรู้ใหม่เลยเว้ย

"น้ำสองถ้วยต้มให้เหลือหนึ่งถ้วยดื่มให้หมดขณะอุ่นๆ"นางสั่งตอนกำลังจะห่อยา

"ขอรับอาหญิง"

ผมสงสัยเลยหยิบเขาอสูรมาฝนใส่เพิ่มลงไปห่อละนิดหน่อย น่าจะช่วยได้

"เจ้าๆเหตุใดมีของแบบนี้ อืมเจ้าเป็นมือปราบอสูรนี่ต้องมีอยู่แล้ว แหะๆมีแบ่งให้ข้าหรือไม่ ราคาดีนะ" นางทำตาโตท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ย

ผมเรียกมาจากอาเหว่ยส่งให้สิบเขานางตาโตมือสั่น

"ขายทีละน้อยจะได้ราคาดีใช่หรือไม่ ข้ามีอีกมาก มาย"หลายพันอัน โปรดอย่าเรียกเสี่ยวไช่กรุณาเรียกเสี่ยไช่