​

เสน่ห์นาง

อรัมภบท

ข้าแซ่หวัง นามเหม่ยฟาง บิดาเป็นขุนนางขั้นสี่ในราชสำนักแคว้นหลิน ชาวเมืองเรียกติดปากว่า เจ้ากรมการคลัง ส่วนมารดานั้นเป็นอนุผู้หนึ่งในจวนสกุลหวัง

ครั้นเมื่อบิดาคิดไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งใหม่ จึงใช้ข้าบุตรสาวเป็นหมากในกระดานของเขาเพื่อเสริมฐานอำนาจ

ยามนั้นข้าผู้นี้จึงมีตัวตนใจสายตาบิดาบังเกิดเกล้า

คำสั่งสายฟ้าฟาดจากผู้นำสกุลหวัง ส่งนางแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับสกุลคหบดีใหญ่แห่งแคว้น

ตัวแต่งเข้าจวนสกุลเว่ยหวังหลุดพ้น ทว่าผู้เป็นสามีกลับมีสตรีในดวงใจอยู่แล้ว แต่เพราะขัดบิดาของตนมิได้จึงจำใจตบแต่งนางเป็นภรรยาเอก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาปฏิบัติต่อนางมิต่างจากคนแปลกหน้าหรือไม่ก็ข้ารับใช้

มารดาของสามีไม่ชอบหน้า เพราะมองว่าชาติกำเนิดข้าไม่ควรคู่บุตรชายตน ซ้ำยังพามารมาผจญถึงหน้าเรือนนอน

อีกทั้งสตรีที่เขาปักใจ ก็เทียวมาเทียวไปที่จวนสกุลเว่ยอย่างกับบ้านตนเอง พวกเขาช่างรักกันลึกซึ้งเสียจริง.....

แล้วทำไมเขาไม่หย่าให้นางกัน

เพียงเพราะว่าคำกล่าวของผู้นำสกุลเว่ยเช่นนั้นหรือ?

หลังผ่านการใช้เวลาสำหรับไตร่ตรองผลลัพธ์ของเรื่องราวยาวนานหลายเดือน นางเคยคิดร้องขอต่อเขาให้หย่ากับนางเสีย

ทว่าวันหนึ่งท่าทีของเขาที่มีต่อนางกลับเปลี่ยนไป.......

แต่แล้วอย่างไร คิดว่านางยังจะไยดีบุรุษที่เห็นแก่อำนาจเช่นเขาหรือ?

ตอนที่นางอดทน และให้โอกาสหลายต่อหลายหนเขากลับมองไม่เห็นค่าของมันสักน้อยนิด แล้วยามนี้จะให้นางยินยอมอีกเช่นนั้นหรือ

สายไปแล้ว!

บางทีหาก ‘หย่าขาด’ จากเขาได้ นางคงไม่ต้องกลายเป็น ‘หมาก’ ของผู้ใดอีก

###############

นิยายเรื่องนี้ เกิดจากจินตนาการที่สร้างขึ้นเองของผู้แต่ง

ไม่ได้กล้าวอ้าง เชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์ใด ๆ ของประเทศจีน รวมไปถึงชื่อเมือง หรือชื่อบุคคล

เนื้อหาที่แต่งในเรื่อง ประเพณี วัฒนธรรม สำนวน หรือคำภาษาจีน ที่มีการอ้างอิงในเนื้อเรื่อง

เป็นไปเพื่อสร้างความบันเทิงแก่ผู้อ่าน และสร้างอรรถรสของนิยายเรื่องนี้เท่านั้น

ห้ามมิให้ผู้ใด ทำซ้ำ คัดลอก ดัดแปลง แก้ไข เผยแพร่ นำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใช้ หรือวิธีการอันเป็นเหตุก่อให้เกิดความเสียหายแก่เจ้าของ โดยมิได้รับการอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เป็นลายลักษณ์อักษร

* สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และ ฉบับเพิ่มเติม พ.ศ. 2538 *