“นี่...ท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านอย่าหลงตนเองไปหน่อยเลย ที่บ้านของข้าท่านสอนมาดี รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งนะจะบอกให้ ฮึ ”

มี่เจินยืนเชิดหน้า เขม่นสายตาจ้องมองหน้าท่านแม่ทัพอย่างเอาเรื่อง ใครจะยอมกันมาว่าให้เราว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน เชอะ!!

ส่วนท่านแม่ทัพใหญ่หยุดเดินทันทีเพราะมิคิดว่าสตรีนางนี้จะหาญกล้า ละทิ้งความเป็นสตรีที่ดีงาม วิ่งมาขวางทางเดินเช่นนี้

กิริยาและคำกล่าวของนางแต่ละคำช่างแปลกหูแปลกตาดีนัก ดูแล้วบุตรสาวคนเล็กของตระกูลโจว ช่างเป็นสตรีที่แปลกประหลาด

ดวงตาของนางช่างใสซื่อคิดเช่นไรก็แสดงออกมาเช่นนั้น ไร้จริตมารยา น่าสนใจยิ่งนัก

คิดเช่นนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซิบข้างหูนางว่า “แล้วข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะชนะข้ากี่ครั้ง คุณหนูมี่เจิน หึ หึ หึ”