บทที่ 29 ชัดมาก!

“อืม”

โจวจวินฉิงตอบรับเสียงเบา ใบหน้าแดงก่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาไม่ได้คิดเลยว่าเธอจะไปแล้วกลับมาอีก ตอนที่ฝึกซ้อมอย่างหนัก การอาบน้ำแต่ละครั้งก็เหมือนการรบ ต้องทำให้เสร็จภายในสามนาที ถ้าเขาทำตัวอืดอาดยืดยาด คงยังไม่ทันได้ถอดเสื้อผ้าก็คงต้องถึงคิวคนต่อไปแล้ว

โจวจวินฉิงรีบใส่กางเกงอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเขาไม่ได้กำลังสงสัยว่าเจียงอี้จะมาหาผลประโยชน์จากเขา แต่เขากลัวว่าตัวเองจะใส่เสื้อผ้าไม่ทัน แล้วปล่อยให้เธอเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อเธอ

ดูจากสีหน้าที่สงบนิ่งของเธอแล้ว เธอไม่น่าจะเห็นอะไรใช่ไหมนะ?

ความจริงในใจของโจวจวินฉิงนั้นรู้ดี จากสายตาของเจียงอี้เมื่อครู่ รวมถึงท่าทางที่รีบหันหลังกลับไป เธอต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่ ๆ แต่เขาจะทำอย่างไรได้ จะให้เขาไปถามเธอว่าเห็นอะไรบ้าง แล้วรู้สึกอย่างไรหลังจากที่เห็นงั้นเหรอ?

เขาทำได้เพียงแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

“แค่ก!” เขาแกล้งกระแอมเบา ๆ โจวจวินฉิงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปหยิบถังน้ำอย่างใจเย็น “เททั้งหมดนี่ลงไปเลยหรือเปล่า?”

“ไม่ต้อง ๆ ฉันทำเอง ฉันทำเอง”

เจียงอี้ยังแอบหวังว่าจะใช้โอกาสนี้แอบผสมน้ำพุร้อนเข้าไปด้วยซ้ำ จะยอมให้โจวจวินฉิงคว้าโอกาสนี้ไปได้ยังไงกัน

ถึงน้ำพุร้อนในมิติลับจะไม่ได้เห็นผลทันทีเหมือนน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แต่มันก็ดีกว่าน้ำธรรมดาอยู่มาก เจียงอี้จึงอยากลองให้โจวจวินฉิงใช้ดู เผื่อจะมีผลดีกับการรักษา

นี่ไม่ใช่ว่าเธออยากเอาโจวจวินฉิงมาทำการทดลองซะหน่อย แต่ใครใช้ให้เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่าอยากแช่น้ำพุร้อนตอนบ่ายกันล่ะ ในเมื่อเธอแช่แล้วรู้สึกดีมาก ถ้าโจวจวินฉิงแช่แล้วรู้สึกดีเหมือนกัน เธอก็จะได้สบายใจกล้าให้พ่อกับแม่ใช้ไงล่ะ!

เด็กสาวหันไปมองโจวจวินฉิงแวบหนึ่ง ก่อนจะอึก ๆ อัก ๆ

"มีอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร" เจียงอี้รีบส่ายหน้า ในใจกลับมีแต่คำพูดพรั่งพรูออกมา ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ตอนคุณรีบเกินไป เสื้อมันเลยติดกระดุมไม่ดี จริง ๆ ‘วิวข้างใน’ ก็ยัง..

แต่เจียงอี้จะกล้าพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไง ถ้างั้นไม่เท่ากับว่าเธอมองโจวจวินฉิงจนตาค้างเลยหรือไง

โจวจวินฉิงไม่ค่อยชินกับการถูกเด็กสาวดูแล แต่เจียงอี้นั้นมือไวเหลือเกิน ยกถังขึ้นมาเทน้ำใส่ลงไป แล้วยังไม่พอยังโน้มตัวลงไปคนน้ำอยู่นานสองนาน

"อุณหภูมิน้ำมีข้อกำหนดอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?"

โจวจวินฉิงไม่เข้าใจการกระทำของเธอ ได้แต่รู้สึกว่าทั้งร่างของเจียงอี้นั้นเต็มไปด้วยความร่าเริง จึงเผลอถามออกไปโดยไม่รู้ตัว

เจียงอี้นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงยืดตัวขึ้น หันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่เร้นลึก “ใช่แล้ว อุณหภูมิน้ำต้องไม่สูงหรือต่ำเกินไป ตอนนี้กำลังพอดี ถ้าต่ำเกินไปจะไม่ได้ผล แต่ถ้าสูงเกินไป…”

“สูงเกินไปจะเป็นอะไรเหรอ?” โจวจวินฉิงตั้งใจฟัง และยื่นมือไปทดสอบอุณหภูมิน้ำ เขาเตรียมที่จะจดจำไว้เพื่อคอยควบคุมอุณหภูมิ ไม่อาจปล่อยให้เด็กสาวอย่างเจียงอี้ต้องมาคอยกังวลกับเรื่องแบบนี้ได้

“ก็สูงเกินไป คุณจะสุกเอาสิ” เจียงอี้รีบฉีกยิ้ม กะพริบตาให้เขา

โจวจวินฉิง “...”

เขาน่าจะเงียบไว้!

ก่อนลงน้ำ เจียงอี้ให้โจวจวินฉิงถอดเสื้อออกแล้วตรวจดู โดยทั่วไปแล้วหลังจากแผลหายแล้ว อย่างน้อยสองถึงสามวันจึงจะอาบน้ำยาได้ บางคนที่มีแผลขนาดใหญ่อาจใช้เวลามากกว่าครึ่งเดือน

แต่กรณีของโจวจวินฉิงนั้นพิเศษ เจียงอี้ตรวจดูแล้วพบว่าในสภาพปัจจุบันของเขา เขาควรจะอาบน้ำยาเพื่อเร่งการรักษา

"แล้วก็น้ำแก้วนี้" เจียงอี้ค่อย ๆ ยกน้ำอีกแก้วเข้ามา เตือนโจวจวินฉิงอย่างจริงจังว่า "น้ำแก้วนี้ฉันเตรียมไว้ให้คุณโดยเฉพาะ ดื่มแล้วจะดีต่อคุณ"

เจียงอี้กลัวว่าโจวจวินฉิงจะทิ้ง เธอจึงขู่เขาว่า "ห้ามเททิ้งเด็ดขาดนะ ในน้ำฉันใส่ยาสูตรลับของฉันลงไป ถ้าไม่ดื่ม ระวังจะอาบน้ำไปสักพักแล้วเป็นลมนะ ถึงตอนนั้นฉันก็ต้องเข้าไปอุ้มคุณขึ้นมา"

เจียงอี้พูดจบก็ทำหน้าแบบ ‘อย่ามาบังคับให้ฉันต้องเอาเปรียบคุณเลยนะ’ แล้วจ้องไปที่โจวจวินฉิง

โจวจวินฉิงมุมปากกระตุก อยากจะพูดจาประชดประชันออกไปสักหน่อยว่าเขากลัวจะแย่ แต่พอเห็นดวงตากลมโตของเด็กสาวจ้องมองมา เขาก็ได้แต่รับมาแล้วพูดว่า “งั้นฉันดื่มเลยก็ได้"

พูดจบก็ยกดื่มจนหมดแก้ว

"แบบนี้ฉันก็สบายใจแล้ว" เจียงอี้พึงพอใจ

นี่คือน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ หนึ่งในสามหยดที่เธอแบ่งมาจากปากของตัวเองเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าโจวจวินฉิงใจถึงกับเธอ แม้แต่ซื้อนาฬิกายังซื้อส่งกันทีเป็นโหล เธอก็ไม่มีทางยอมเอาใจขนาดนี้หรอก

ไม่รู้ว่าร่างกายที่บาดเจ็บของโจวจวินฉิง หลังจากดื่มเข้าไปแล้วจะมีผลลัพธ์แบบชำระไขกระดูกและเส้นเอ็นหรือเปล่า เช่น ชำระล้างสิ่งสกปรกออกมา แต่ถึงมีก็ไม่เป็นไร เพราะในอ่างอาบน้ำมีสมุนไพร น้ำก็มืดมองอะไรไม่เห็นอยู่แล้ว

"เอาละ อาบน้ำเถอะ พี่โจว คุณวางใจได้เลย ครั้งนี้ฉันจะไม่เข้ามาจริง ๆ แล้ว และรับรองว่าจะไม่แอบดู เชื่อฉันเถอะ!" เจียงอี้ทำท่าเอามือปิดตา แล้วกระโดดออกไปข้างนอกสองสามก้าว

โจวจวินฉิงได้แต่ส่ายหน้า เด็กคนนี้ไม่มีวันไหนที่ไม่พูดจาเหลวไหล

เมื่ออีกฝ่ายปิดประตูดีแล้ว โจวจวินฉิงจ้องมองประตูอีกสองสามวินาทีเพื่อยืนยันว่าจะไม่มีใคร ‘พังประตูเข้ามา’ อีก เขาถึงถอดเสื้อผ้าแล้วก้าวลงอ่างอาบน้ำ

ในขณะที่ร่างกายสัมผัสกับน้ำ โจวจวินฉิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ

เขาเคยได้รับบาดเจ็บและแช่ยาสมุนไพรมาก่อน เป็นยาที่คุณตาคุณยายจ้างหมอเทวดาที่เก่งที่สุดมาทำให้ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารู้สึกได้ชัดเจนเท่าครั้งนี้ ราวกับสัมผัสได้ถึงพลังแห่งยาที่ค่อย ๆ หล่อเลี้ยงและเยียวยาร่างกายของเขา

โจวจวินฉิงหลับตาลงเบา ๆ ผ่อนคลายร่างกายเพื่อรับการบำบัด

แต่ในใจของเขากลับไม่สงบเลย

ก่อนหน้านี้เจียงอี้มักจะพูดด้วยความภาคภูมิใจเสมอว่าการแพทย์ของเธอนั้นยอดเยี่ยม โจวจวินฉิงก็เห็นด้วย เพราะตอนที่เขาโดนฝังเข็ม เขาก็รู้แล้วว่ายาห้ามเลือดของเธอนั้นใช้ได้ผลดีมาก แต่การอาบน้ำยาในวันนี้ทำให้เขาเข้าใจมากขึ้น

สาวน้อยคนนี้ดีกับเขามากจริง ๆ!

ด้านนอก เจียงอี้ไม่รู้ว่าโจวจวินฉิงกำลังรู้สึกอะไร เธอเองก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ เธอคำนวณเวลา จากนั้นก็รีบไปเตรียมอาหารและเครื่องดื่มให้เธอกับโจวจินฉิง

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจียงอี้ที่ไม่มีนาฬิกาก็คำนวณเวลาในใจเบา ๆ แล้วพึมพำกับตัวเองว่า “ทำไมยังไม่ออกมาอีกนะ หรือว่าสบายจนหลับไปแล้ว ไม่นะ งั้นฉันต้องเข้าไปดูแล้ว”

พูดจบเธอก็หันไปมองโดยไม่ทันคิด แต่สิ่งที่เห็นคือเงาของโจวจวินฉิงที่กำลังอาบน้ำสะท้อนผ่านหน้าต่าง บอกเลยว่า ชัด! มาก!

ที่สำคัญที่สุดคือ โจวจวินฉิงน่าจะรู้ตัวว่าถึงเวลาแล้ว และเขาก็กำลังลุกขึ้นยืนพอดี และนั่นคือสิ่งที่เจียงอี้เห็น

เจียงอี้ “…”

เธอขอยกเลิกคำพูดก่อนหน้านี้ โจวจวินฉิงอาจจะไม่ได้เป็นผู้หญิง แต่พิจารณาจากรูปร่างของโจวจวินฉิงแล้ว เธอไม่อาจคิดว่าโจวจวินฉิงไม่ใช่ผู้ชายได้

"อย่ามองสิ่งไม่บังควร อย่ามองสิ่งไม่บังควร 'หนุ่มหล่ออาบน้ำ' ดูไม่ได้หรอก!" ไม่ได้ตั้งใจมองก็ช่างเถอะ ถ้ายังมองอีก เธอก็ผิดเต็ม ๆ แล้ว เจียงอี้ตกใจรีบหันหลังกลับพลางสวดมนต์

โจวจวินฉิงก็ไม่ได้คาดคิดว่าเงาจะสะท้อนออกไป เสียงน้ำจากการลุกขึ้นยืนกลบเสียงพึมพำประโยคแรกของเจียงอี้ แต่ได้ยินประโยคหลังชัดเจน จึงหันกลับมามองโดยไม่รู้ตัว

แล้วก็เห็นเงาบนหน้าต่าง เชื่อมโยงกับประโยค ‘หนุ่มหล่ออาบน้ำ’ ของเจียงอี้ ตอนนี้หน้าของโจวจวินฉิงแดงเหมือนมะเขือเทศสุก ทั้งตัวแข็งทื่อ

…

**เพิ่มเติมจากผู้เขียน**

เจียงอี้ : ฉันไม่ได้อยากดูนะ เป็นเงาต่างหากที่บังคับ!

โจวจวินฉิง : ป้องกันทุกอย่างแล้วแท้ ๆ...