นั่งมองคนป่วยอยู่สักพัก จู่ๆ ก็คว้ามือข้างที่มีผ้าพันแผลมาจับไว้เบาๆ ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยไปตามรอยผ้าด้วยกิริยาที่นุ่มนวลเป็นอย่างยิ่ง ราวกับเกรงว่าถ้าลงน้ำหนักมือมากกว่านี้อีกนิด ฝ่ามือบางๆ นี้จะหักอย่างไรอย่างนั้น พอเหลือบสายตามองริมฝีปากซีดเซียวก็ได้แต่ถอนใจแรงๆ ยิ่งเห็นลำคอของอีกฝ่ายก็ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์หน้า ค่ำคืนนั้นเขายังได้สัมผัสผิวเนียนรื่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอยังตามติดจนทำเอาเขาฟุ้งซ่าน เรือนร่างที่เขาเคยสัมผัสบัดนี้ไม่ต่างจากหนังหุ้มกระดูก เปราะบาง ไม่น่าจับต้องเอาเสียเลย

“ฟื้นได้แล้วเด็กน้อย” ชาร์ครำพันออกมาเบาๆ แววตาที่เคยคมกริบมีความอ่อนโยนพาดผ่าน “ฉันกลับมาแล้ว”

ฉันกลับมาแล้ว...

น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นมาในภวังค์หลับใหลของช่อชมพู ถ้อยคำของคนผู้นี้ไม่ต่างจากเสียงพิพากษาให้ชีวิตของเธอถึงคราวอับปาง ดังนั้นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาร่างกายก็ตอบสนองด้วยความหวาดกลัว หัวคิ้วที่เคยนิ่งสงบเริ่มม่นเข้าหากันช้าๆ สุดท้ายเปลือกตาบอบบางที่ปิดสนิทมานานก็กะพริบถี่ๆ พอเห็นว่าคนนั่งข้างๆ เตียงคือใคร ใบหน้าที่เผือดสีอยู่แล้วซีดเซียวจนคล้ายจิตวิญญาณปลิดปลิว

ช่อชมพูกระถดก้นงอนๆ หนีจนเกือบตกเตียง โชคร้ายก็ตรงที่แค่เขาตะครุบเรียวแขนไว้เธอก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีก จึงทำเพียงกัดปากซีดสั่นของตัวเองไว้ด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ เธออยากด่าทอ อยากสั่งให้เขาปล่อยมือ แต่แค่อ้าปากคลื่นความร้อนบางอย่างมันก็คลอหน่วยอยู่ในหัวตา ยิ่งภาพผู้ชายสามคนที่บุกรุกในยามวิกาลปรากฏเธอก็เอาแต่ส่ายหน้าดิกแล้วหวีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัว

“กรี๊ดดด...”
ดูเหมือนชาร์คจะตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่พริบตาเดียวอาการเหล่านั้นก็หายไป มือทั้งสองข้างรีบตรึงร่างที่ดิ้นพล่านไว้กับเตียง พอเธอดิ้นมากๆ จึงรีบคว้าร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอด ลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยน

“ไม่ต้องกลัว...ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”

ช่อชมพูครางอื้ออึง เธออยากผลักไสเจ้าของลำแขนที่รัดรึงเรือนร่างให้ออกห่าง แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดแน่นจนเธอหายใจไม่ออก และเพราะสัมผัสของเขาทำให้เธอนึกถึงร่องรอยที่ไอ้ชาติชั่วสามคนทิ้งเอาไว้ จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวหอบโยน ส่ายหน้าไปมาจนผมเผ้าที่ยุ่งอยู่แล้วกระเซอะกระเซิงยิ่งกว่าเดิม

“อย่าแตะต้องฉัน...อย่าแตะ ฉันรังเกียจเหลือเกิน ไอ้พวกเลวนั่น...” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก “พวกมัน...พวกมัน...”

“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร ความผิดของฉันเอง ฉันผิดเอง” ชาร์คยังปลอบคนตื่นกลัว พร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้ว่าคนที่ฝากรอยรักไว้เต็มตัวของเธอก็คือเขา แต่ดีแล้วเพราะเขาก็ต้องการให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ บางทีการเล่นบทซาตานมาระยะหนึ่งมันก็น่าเบื่อไม่น้อย เขาควรจะเล่นเป็นสุภาพบุรุษที่ปกป้องหญิงงามบ้าง

“ฉันขอโทษ...ขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจอเรื่องราวเลวร้าย”

“ฉันกลัว...กลัว...กลัวเหลือเกิน”

ช่อชมพูยังคงกระซิบด้วยริมฝีปากเต้นระริก ภาพรอยเลือดสีแดงฉานที่เปื้อนโคนขายิ่งทำให้เธอดิ้นรุนแรง จนท่อนแขนกำยำของชาร์คกระชับแน่นกว่าเดิม ถ้อยคำปลอบโยนจึงมาพร้อมกับใบหน้าที่แนบลงกับลำคอผ่องขาว ลักลอบสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่มีกลิ่นยา กลิ่นโรงพยาบาลปนเปื้อน แต่เขาหาได้รังเกียจไม่ ยังคงกอดและปลอบเธอจนสิ้นฤทธิ์ถึงได้ค่อยๆ ผ่อนเจ้าของเรือนร่างบอบบางให้นอนลง หลังจากนั้นก็คอยเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง ทำเอาคนที่แอบมองอยู่ตรงหน้าประตูหันมาประสานสายตาแล้วพากันแยกย้าย อย่างรู้ดีว่าในสถานการณ์แบบนี้พวกเขาไม่สมควรก้าวล้ำเข้าไปสอด