“จะผลักทำไมนักหนา!” มือก็เล็ก แรงก็มีอยู่แค่นี้ยังจะมาทำอวดเก่ง

“สมใจคุณแล้วก็รีบออกไปเถอะค่ะ เดี๋ยวนายใหญ่รู้เข้าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”

ช่ออัญชันกลั้นก้อนสะอื้นไว้ในลำคอ แม้จะยากลำบากแต่หญิงสาวก็ยังพยายาม ก่อนเอ่ยเตือนคนใจร้ายออกไปเสียงสั่น ไม่อยากให้คุณอัลเฟรดรับรู้เรื่องราวอัปยศที่อาชาวินทำกับเธอ

“นี่มันบ้านฉัน เธอมันก็แค่คนอาศัย มีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันฮะ!”

“งั้นคุณก็อยู่ที่นี่ ฉันจะออกไปเอง”

“จะไปไหนเล่า สมองเสื่อมหรือแกล้งลืมล่ะฮึ จำได้ไหมว่าก่อนที่ฉันจะเปิดปะตูไปคุยกับแด๊ด ฉันบอกเธอว่ายังไง”

“คราวหน้าฉันจะทบต้นทบดอกให้เธอคลานลงจากเตียงไม่ไหวเลย คอยดู!”

“ไม่นะ! ไม่! คุณอย่าทำอะไรฉันอีกนะ ไม่เอาแล้ว!”

ช่ออัญชันดิ้นรน ดวงตากลมๆเบิกโพลงด้วยความตกใจหวาดหวั่น สองมือสองไม้ช่วยกันผลักร่างหนาหนักราวหินผาของอาชาวินให้พ้นไปจากร่างเมื่อสมองทบทวนคำขู่สุดท้ายก่อนที่เขาจะผละจากร่างไปเปิดประตูรับคุณอัลเฟรด แต่ก็ยังเหมือนเคยที่เรี่ยวแรงของเธอไม่เคยมีผลกับร่างกายสีแทนสวยของเขาเลยสักนิด