(ซีรีส์ชุดยาใจคนเถื่อน)

1.บัญชารักเทพบุตรเถื่อน (วิลเลียม-แพรนภัส)

2.แดนรักมาเฟียเถื่อน (เอเรส-ปัญญาวีร์)

3.บ่วงรักบอดี้การ์ดเถื่อน (ไรอัน-มัลลิกา)

(ทุกเรื่องจบในเล่มค่ะ)

V

V

บัญชารักเทพบุตรเถื่อน เคยตีพิมพ์กับสนพ.แสนรัก มาแล้วนะคะ

ฉบับนี้เป็นฉบับปรังปรุงเนื้อหาบางส่วน ลงอีุบ้คค่ะ

ปล.ต้องการแบบหนังสือ ติดต่อเวปสำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟได้เลยค่ะ

V

V

ตัวอย่างบางส่วน

“รู้ไหมว่าตัวเธอหวานและนุ่มปากไปทุกส่วนเหลือเกิน แล้วแบบนี้จะให้ปล่อยได้ไง” หนุ่มหล่อกระซิบเสียงแหบพร่า ความต้องการในร่างกายก็มากล้นพร้อมกดร่างเล็กนอนราบไปพื้นเตียงหนานุ่ม ลิ้นร้อนตวัดไล้ซอกหูนุ่มเรียกให้สติสตังของแพรนภัสหวนคืนมา ร่างน้อยดิ้นขัดขืนแต่ถูกวงแขนแข็งแกร่งกักเธอไว้

“คุณแฟรงค์ ยะ...อย่าค่ะ ปล่อยฉันก่อนเถอะ” ร่างเล็กปรามเสียงสั่นพร่า ยกสองมือดันแผงอกล่ำของเขาเอาไว้ เธอรับรู้ว่าแผงอกล่ำนั่นกำลังสั่นสะท้านขึ้นลงอย่างรุนแรงพร้อมกับคำทักท้วงก็ดูจะไร้ผลเมื่อเขาไม่ฟังคำร้องห้ามของเธอเลยสักนิด แถมยังมาวุ่นวายกับเสื้อผ้าบนกายเธอเสียอีก

“คุณแฟรงค์ ไม่เล่นแบบนี้นะ ฉะ...ฉันกลัว” แพรนภัสร้องเสียงแผ่วเบาเมื่อเสื้อยืดของเธอถูกรั้งขึ้นไปกองอยู่เหนือเนินอก ดอกบัวคู่งามไร้บราอวดความงามล่อตาล่อใจภมรหนุ่มหน้ามืดจนแทบกู่ไม่กลับ

“ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักนิด แพรนภัส” เขาปลอบเสียงทุ้มพร่า ฝ่ามือร้อนสำรวจดอกบัวงามราวกับเจอของเล่นชิ้นโปรดจนกายสาวสั่นสะท้านกับความรู้สึกทั้งหนาวทั้งร้อนโจมตีจนเธอเริ่มแยกแยะไม่ออก

“ปล่อยเถอะนะ ฉะ...ฉัน ยังไม่พร้อม” แพรนภัสอ้อนวอนเสียงแหบโหย ร่างกายเธอจะหมดแรงก็เพราะมือและปากแสนร้ายกาจของเขาที่มะรุมมะตุ้มกับร่างกายไม่หยุด ทั้งที่เขามีเพียงสองมือเท่านั้นแต่ทำไมมันดูมีมากมายเหลือเกิน จนเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสื้อผ้าบนกายหลุดหายไปจนหมดสิ้นในเวลาไหน

“ผมรู้ว่าทำยังไงที่รักถึงจะพร้อม ตามใจผมเถอะ” หนุ่มหล่อกระซิบอ้อนชิดใบหูนุ่มและหยอกเย้าให้เธอยินยอมคล้อยตามจนแพรนภัสหลงมัวไปกับไฟพิศวาสที่กำลังรุมเล่นงานเธออยู่ ไม่นานนักร่างใหญ่ที่ก่ายกอดเธอก็ละห่างเพื่อปลดเปลื้องอาภรณ์อย่างเร่งรีบ ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอื้อเอ็นดูเมื่อเจ้าของใบหน้าหวานเอียงหลบเมื่อได้เห็นร่างกายเปล่าเปลือยของเขา และมันก็กำลังผงาดกล้าอย่างท้าทาย หากใครไม่อายก็บ้าแล้ว ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างภาคภูมิกับความเป็นชายชาตรีของตน

“อย่าอายในสิ่งที่เรากำลังจะมีความสุขด้วยกันที่รัก” วิลเลียมเอ่ยเสียงทุ้ม ตาคมจับจ้องไปยังร่างขาวนวลบนเตียงนุ่ม ร่างบางเมินหลบหลับตาพริ้ม ไม่มีแรงจะคลานหนี และไม่รู้ทำไมเหมือนกันทั้งที่ใจก็ร่ำร้องว่าต้องรีบหนี

“ทูนหัว มองผมสิ” เขาสั่งด้วยเสียงแหบห้าว แนบริมฝีปากร้อนกับหน้าผากมนสวย กดจูบย้ำแผ่วเบา

“มะ...ไม่” เจ้าของเรือนร่างน่าปรารถนาปฏิเสธไม่เต็มเสียงดีนัก ใจรู้สึกว้าวุ่นเหมือนรอคอยอะไรด้วยอาการของคนอยากรู้อยากเห็น ศีรษะสวยส่ายสะบัดไล่ความคิดบ้าๆ จนคนที่เฝ้ามองเผยยิ้มอย่างรู้ทัน

“ลืมตามองผม ทูนหัว” วิลเลียมกระซิบชิดใบหูเล็กพร้อมจูบเบาๆ อย่างเว้าวอนที่สองแก้มนุ่ม

แพรนภัสหดคอเกร็งส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน ใช่ว่าจะไม่อยากมองให้เต็มตา แต่ในเวลานี้ อารมณ์นี้ เธอขัดเขินจนไม่กล้ามองหรือแม้แต่จะปิดบังร่างกายของตนเองอย่างที่ควรกระทำ จึงทำได้เพียงนอนนิ่งๆ ด้วยใจเต้นระรัวและเกร็งจนลมหายใจแทบหยุดเต้นเมื่อร่างกำยำเคลื่อนกายลงมาเคียงข้าง ความร้อนจากเขาแผ่กระจายถึงเธออย่างรวดเร็ว สองมือเล็กจิกลงบนพื้นเตียงนุ่มกับความรู้สึกที่ได้รับ ริมฝีปากได้รูปสัมผัสทั่วเรียวหน้าหวานสีแดงเรื่อ ก่อนแนบบดเคล้ากับเรียวปากอิ่มที่เย้ายวนใจยิ่งกว่าใคร

++++++++++++++++++++++++++++