เวลาต่อมา @ห้องนอนของไทโยและโซ่ทอง

"ฟอด! ฟอด!" ฉันหอมแก้มเพื่อปลุกสามีที่ยังนอนไม่ยอมตื่นแบบนี้ทุกครั้ง

"อื้อ..เช้าแล้วเหรอ"

"ค่ะ"

"กี่โมงแล้ว"

"เจ็ดโมงเช้าแล้วค่ะ ไทตื่นขึ้นมาอาบน้ำนะเดี๋ยวโซ่เตรียมชุดให้ แล้วลงไปทานข้าวกัน"

"ครับ" ไทลุกขึ้นนั่งในขณะที่ฉันกำลังจะลุกเดินไปหยิบชุดให้ไทเพื่อไปทำงานวันนี้

"หืมม มีอะไรเหรอคะ" ฉันหันหน้าไปถามสามีที่เข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลังพร้อมกับจูบที่แก้มฉันสองข้างเบาๆ

"วันนี้อย่าดื้อนะ ถ้าอยากไปไหนก็ให้โอโซนพาไปอย่าไปไหนคนเดียว พี่กว่าจะลงวอร์ดก็เที่ยงคืนกว่า ถ้ามีอะไรก็โทรหาได้ตลอด ถ้าพี่ไม่รับเดี๋ยวพี่โทรกลับทีหลัง"

"รับทราบค่ะ..คุณสามี" ฉันตอบกลับสามีที่ห่วงฉันเหมือนฉันเป็นเด็กอยู่เสมอ

ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีครั้งไหนหรือวันไหนที่ไทจะไม่ห่วงฉัน ตั้งแต่ที่ฉันอยู่ในสถานะน้องสาวของเขาก็ห่วงฉันแบบนี้ จนตอนนี้อยู่ในสถานะภรรยาของเขา เขาก็ยังห่วงฉันเหมือนฉันเป็นเด็กที่ดูแลตัวเองไม่ได้เสมอ มีครั้งหนึ่งที่ฉันแอบหนีเที่ยวคนเดียว จะว่าเที่ยวก็ไม่ถูกหรอก ก็แค่เดินห้างคนเดียวที่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรนัก พอไทรู้ว่าฉันหายไปโดยไม่มีใครรู้ เขาให้ลูกน้องตามหาฉันแทบพลิกแผ่นดิน พร้อมกับลงโทษลูกน้องที่ดูแลฉัน ที่ปล่อยให้ฉันหายไปโดยที่ไม่มีใครรู้ จนฉันไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นอีกเพราะกลัวคนรอบตัวฉันจะเดือดร้อนจากการกระทำของฉัน

เวลาต่อมา @ห้องอาหารคฤหาสน์ตระกูลยูกิโอะ กรุงเทพฯ

"สวัสดีตอนเช้าครับนายน้อย" พี่โอโซนเอ่ยทักทายไทที่เดินจูงมือฉันเข้ามายังโต๊ะอาหาร

"วันนี้ไปไหนหรือเปล่า" ไทเอ่ยถามพี่โอโซนเมื่อนั่งลงเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว

"งานที่ชลบุรีมีปัญหาครับนายน้อย ผมเลยต้องเข้าไปดูสักหน่อย"

"งั้นวันนี้โซ่จะไม่ไปไหนค่ะ" ฉันรีบบอกสามีที่ทำสีหน้าครุ่นคิดหาทางออกว่าควรทำอย่างไรเมื่อพี่โอโซนไม่สามารถอยู่ดูแลฉันได้

"แน่ใจ?"

"ค่ะ ไทไม่ต้องห่วงนะ วันนี้โซ่จะหัดทำขนม รอให้ไทกลับมาชิม ดีไหม"

"ถ้าพี่รู้ว่าโซ่แอบหนีเที่ยวเมื่อไหร่ ทุกคนจะโดนลงโทษ เข้าใจใช่ไหม"

"เข้าใจค่ะ โซ่จะไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่ออกไปไหนคนเดียว" ฉันหันหน้ามาตอบคุณสามีขี้ห่วงอย่างเอาใจ

"อืมม" จากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็รับประทานอาหารกันต่อจนถึงเวลาที่ไทต้องออกไปทำงาน และพี่โอโซนนั้นก็ไปดูงานที่ชลบุรี

ส่วนฉันนั้นก็ทำหน้าที่คอยดูแลไทอย่างเต็มที่หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลาย ฉันก็ไม่คิดที่จะเรียนต่อ ไม่รู้สิชีวิตในรั้วการศึกษาคงไม่เหมาะสำหรับฉัน แม้ว่าจะย้ายมาเรียนที่ไทย ชีวิตของฉันก็ไม่เคยมีเพื่อนเลย อาจจะด้วยระดับไอคิวสูงที่ฉันและไทมีเหมือนกัน เพราะฉันและไทเรียนจบชั้นมัธยมเมื่อตอนอายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น แต่เราสองคนต่างกันตรงที่ไทยังเข้ากับคนอื่นได้มากกว่าฉัน ทำให้เขายังมีเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกัน ต่างจากฉันที่ไม่มีใครเลยนอกจากไท

ฉันจึงเลือกที่จะไม่เรียนต่อ ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีด้วยการเรียนทำอาหาร ขนม เย็บปัก จนถึงขั้นตัดชุดให้ไทใส่ และทุกวันนี้ทุกชุดที่ไทใส่อยู่เป็นฝีมือการตัดเย็บจากฉันทั้งหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งชุดหมอที่เขาใส่ฝึกงาน ฉันศึกษามาเป็นอย่างดีว่าต้องใช้ผ้าคุณภาพไหน ต้องตัดเย็บอย่างไรให้สวมใส่สบายที่สุด ฉันจึงเป็นคนที่รู้จักไทดีที่สุด เรียกว่ามองตาก็รู้ว่าไทคิดอะไรก็ว่าได้ ก็ฉันเป็นภรรยาของเขาหนิ จะไม่รู้จักสามีตัวเองได้ยังไง

"นี่ข้าวกล่อง โซ่เพิ่งลองทำ ไม่อร่อยห้ามว่านะ"

"หืมม มีสิ่งที่โซ่ทำไม่ดีด้วยเหรอ ยังไม่เคยเห็นเลย"

"ตั้งใจทำงานนะคะ ขับรถดีๆ โซ่รักไทนะ"

"อืมม พี่เป็นห่วงโซ่นะ รู้ไหม"

ก่อนที่ไทจะขึ้นรถฉันก็ยกแขนสองข้างขึ้นมาคล้องคอเขาให้ตัวเขาโน้มลงมาใกล้ฉัน แล้วฉันก็จูบเขาก่อนไปทำงานแบบนี้ในทุกวันจนลูกน้องที่เฝ้าคฤหาสน์เห็นจนชินตา

"ไปแล้ว คืนนี้เจอกัน"

"บายค่ะ" ฉันโบกมือลาเมื่อสามีขับรถออกไป

ชีวิตคู่ของเราสองคนเหมือนจะไปได้ดี เราไม่เคยทะเลาะกัน อาจจะมีน้อยใจบ้างซึ่งเป็นฉันเองที่มีอาการแบบนั้น แต่ตลอดห้าปีที่เป็นสามีภรรยากันมา ฉันไม่เคยได้ยินคำนั้นจากปากเขาเลยสักครั้ง และทุกครั้งที่ดูเหมือนว่าเขาแสดงความรักต่อฉัน เขามักจะมีคำว่า ห่วง แทนคำว่า รัก เสมอ

จนฉันไม่แน่ใจว่าเขารักฉันหรือเพียงแค่รับผิดชอบฉันตามคำสัญญากับพ่อของเขาเท่านั้น