ตอนที่ 3 ช่วงเวลาเอาใจ เพิ่มโปร

‘น้องจะโกรธไหมนะ’

‘ถ้าน้องโกรธจะทำยังไง’

ตุลนอนคิดประโยคนี้ซ้ำๆ วนเวียนในหัวจนเกือบจะเช้า เขากังวลใจโดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนก็ใจเต้นเหมือนกันที่น้องปิดประตูแรงขนาดนั้นเป็นเพราะกลัวว่าพี่จะได้ยินเสียงหัวใจ

ไหนๆ ก็นอนไม่หลับตุลเลยลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษาไปเดินวนเวียนอยู่แถวบันไดกะว่าถ้าน้องออกมาจากห้องเมื่อไหร่แล้วจะทำเป็นว่าบังเอิญมาเจอกัน

ตุลเดินวนเวียนจนเพลงเคารพธงชาติดังพอหลังจากเพลงจบได้แป๊บเดียวเท่านั้นไม้ทีก็เดินมาเจอกับตุลที่บันได น้องยิ้มให้ปกติไม่ได้หนีหน้าหรือแสดงอาการว่าโกรธแต่อย่างใดจะมีก็แค่หลบสายตาไปบ้างเวลาที่ยืนคุยใกล้ๆ แต่แค่นี้ก็ดีถมไปดีกว่าถูกน้องเกลียดแล้วทำเป็นไม่รู้จักกัน

ทั้งคู่เดินลงบันไดไปด้วยกันและแน่นอนว่าตุลเสนอตัวไปส่งไม้ทีที่มหา’ลัย ทั้งที่ตัวเองมีเรียนตอนบ่ายแต่ก็ดั้นด้นไปส่งน้องจนถึงอาคารเรียน

หลังจากไปส่งน้องที่มหาวิทยาลัยและเรื่องที่กังวลคลี่คลายตุลก็กลับมาที่ห้องนอนผึ่งพุงหลับสบาย ไม่น่าคิดมากจนไม่ได้หลับได้นอนเลยเรา

ความสัมพันธ์ของตุลและไม้ทีค่อยๆ พัฒนาไป ตุลคอยเอาขนมไปให้ ค้นชีทเรียนที่ตัวเองโยนส่งๆ ทิ้งไว้แล้วก็หาสมุดที่เคยจดแนวข้อสอบไว้ เขาหาทุกอย่างที่สามารถสนับสนุนการเรียนของไม้ทีได้ ตุลทำให้ขนาดนี้ไม้ทีพอจะรู้แล้วว่าพี่รหัสของตัวเองเป็นใคร สิบวันที่ผ่านมาไม้ทีมีพี่ตุลคอยดูแลเอาใจใส่มันก็เลยทำให้หัวใจของน้องสับสนเหมือนกัน

พอถึงตอนเที่ยงไม้ทีชักเริ่มมองหาคนที่บางครั้งก็มานั่งกินข้าวกลางวันด้วยกัน ถ้าไม่เคยทำซะเลยไม้ทีก็คงไม่ใส่ใจ น้องถอนหายใจก่อนจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมากินข้าวกลางวัน

“เป็นอะไรของแกถอนหายใจซะเสียงดัง” ลลินถาม

“ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร”

“เอออีกไม่กี่วันก็จะเฉลยแล้วนะ พวกแกรู้หรือยังว่าพี่รหัสตัวเองเป็นใคร”

“ของเราน่าจะพี่ตุล” ไม้ทีตอบอย่างไม่ลังเลใจ เขาลองถามรุ่นพี่ในสายของก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าใช่หมดเลย “แล้วแม็กซ์ล่ะรู้หรือยัง”

“พี่หมอกมั้งก็มีอยู่คนเดียวที่เอาขนมมาให้” แม็กซ์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาเป็นเด็กที่ทำอะไรด้วยตัวเองซะส่วนใหญ่เลยมองไม่เห็นประโยชน์จากการมีพี่รหัสสำหรับเขาแล้วจะมีหรือไม่มีก็ได้และยังเป็นคนที่คอยกันเขาออกจากไม้ทีตลอดเป็นแบบนี้แล้วไม่เกี่ยวข้องกันเลยยังจะดีซะกว่า “แล้วระรี้ระริกรู้หรือยัง”

“แม็กซ์ ฉันจะโกรธแล้วนะ จะเรียกแกว่า ‘แม่ง’ บ้าง”

“ขอโทษ ก็มันติดปาก แกควรจะโกรธคนที่เขียนชื่อให้แกมากกว่า”

“ถ้าเฉลยพี่รหัสเสร็จเมื่อไหร่นะฉันจะเผาป้ายชื่อทิ้งเลย”

ไม้ทีได้ยินเพื่อนพูดถึงคนที่เขียนป้ายชื่อให้ก็ยิ่งทำให้นึกถึงพี่ตุลเข้าไปใหญ่ หายไปไหนของเขานะ

“ที! แกเหม่ออีกแล้วนะ พี่ตุลไม่มาก็เลยเป็นงี้?”

ไม้ทีส่ายหัวถี่ๆ ปฏิเสธอย่างไวแล้วหาเรื่องกลบเกลื่อนเพื่อเบี่ยงประเด็น “ตอนบ่ายมีควิซอ่านหนังสือหรือยัง”

พอไม้ทีพูดแค่นั้นลลินก็หันเหความสนใจเธอรีบกินข้าวให้เสร็จไวๆ แล้วก็ค้นกระเป๋าหยิบหนังสือที่ต้องเรียนในคาบต่อไปมาเปิดดู

ห้าโมงเย็นเป็นเวลาที่ไม้ทีเลิกคลาสหลังจากเดินออกมาจากอาคารรถมอเตอร์ไซค์ของตุลก็มาจอดข้างหน้าทันที ตารางเรียนของไม้ทีตุลจำได้ทุกวัน เสียงรถมอเตอร์ไซค์ของตุลไม้ทีก็จำได้เหมือนกันแค่ได้ยินเสียงเครื่องดังไม้ทีก็อมยิ้มออกมาก่อนที่รถจะมาจอดตรงหน้าซะอีก

“น้องที กลับหอกัน” ตุลบอกกับน้องทั้งที่ตัวเองและหมอกยังคล่อมอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์

“ให้กูลงก่อนไหม”

“มึงก็ลงไปซิเร็วๆ” ตุลตบเข่าหมอกรัวๆ เร่งให้เพื่อนลงจากรถมอเตอร์ไซค์เร็ว

“เดี๋ยวผมไปส่งทีเองครับ” แม็กซ์โพล่งขึ้นมาขัดคอ

“แกจะขับรถวนไปวนมาทำไม พี่ตุลกับทีอยู่หอเดียวกันให้เขากลับด้วยกันก็ได้”

ตุลนึกขอบคุณลลินอยู่ในใจ เขาอุตส่าห์พาหมอกมาเพื่อจะได้ช่วยแยกแม็กซ์ออกไปแต่ลลินก็ทำหน้าที่แทนให้

“นิดหน่อยเองไม่เป็นไร” แม็กซ์ยังพยายามที่จะไปส่งไม้ทีให้ได้

“ถ้างั้นมึงไปส่งกูก็ได้แค่นี้เองใกล้ๆ” หมอกเข้าไปกอดคอของแม็กซ์แล้วรั้งตัวออกมา

“เดี๋ยวดิพี่ ยังไม่ได้ถามทีเลยนะ”

“เขากลับด้วยกันอยู่แล้วน่า มึงอะไปส่งกู”

ลลินยืนอยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งสองคู่ อีกฝั่งก็ลากกันออกไป อีกฝั่งก็กำลังยื่นหมวกกันน็อคให้กัน

“ตายค่ะตาย ชะนีถูกทิ้งซะงั้น” ลลินเบะปากมองบนก่อนจะเดินออกไป

“มานี่ครับ เดี๋ยวพี่ใส่ให้” ตุลรั้งเอวน้องให้เดินเข้ามาใกล้หลังจากที่เห็นน้องวุ่นวายกับการใส่สายรัดคางหมวกกันน็อคอยู่นาน

ตุลขยับหมวกกันน็อคให้พอดีกับศีรษะน้องแล้วจับสายมาเสียบตัวล็อคเข้าไปขณะที่ตุลกำลังทำให้น้องก็เอาแต่เสตามองไปทางอื่นตลอดเวลา

“เสร็จแล้วครับ”

ไม้ทีหมุนตัวเดินไปขึ้นคล่อมรถหลังแล้วค่อยๆ พรูหายใจ ก็พี่ตุลยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำเอาน้องต้องกลั้นลมหายใจจนเกือบจะหมดลม หน้าของไม้ทีแดงกล่ำหัวใจมันเต้นตุบตับสั่นไหวเจ้าตัวไม่รู้แล้วว่าเป็นเพราะกลั้นลมหายใจหรือเป็นเพราะเขินพี่ตุลกันแน่

“เกาะพี่ไว้สิครับ เดี๋ยวก็ตกหรอก”

“ไม่เป็นไร ผมนั่งดีแล้วครับ”

ตุลอยากจะจับมือน้องมาเกาะเอวแต่ก็ทำไม่ได้ ตุลค่อยๆ บิดคันเร่งขับออกไปด้วยความเร็วที่ไม่ทำให้เกิดอันตรายแต่ก็ต้องขอบคุณลูกระนาดบนถนนของมหาวิทยาลัยที่ทำให้ไม้ทีขยับเข้ามาใกล้และเกาะเอวเขาไว้ตลอดทาง

“ถึงแล้วครับ” ตุลบอกหลังจากที่บิดกุญแจดับเครื่องยนต์ของรถมอเตอร์ไซค์

“อ้อ! ขอบคุณครับครับ” ไม้ทีปล่อยมือออกจากเอวของตุลแล้วรีบก้าวขาลงจากรถมอเตอร์ไซค์ น้องเดินออกไปโดยที่ยังไม่ได้ถอดหมวกกันน็อคคืนให้

ตุลมองน้องแล้วยิ้มก่อนจะเดินตามไป เขาจับมือของน้องไว้ “น้องทียังไม่ได้คืนหมวกพี่เลยครับ”

“ผมลืมเลยครับ” น้องลนลานถอดหมวกกันน็อคแล้วส่งคืนเจ้าของ

“อยากให้พี่ตามไปเอาที่ห้องก็บอก”

“ป่าวซะหน่อย ผมแค่รีบจะไปทำงานที่อาจารย์สั่ง” น้องพูดจบก็ก้มหน้างุดรีบเดินเข้าหอ ตุลเดินตามน้องไปติดๆ

“น้องทีเอาไปก็ได้ จะได้เอาไว้ใช้เวลาไปไหนกับพี่”

“ผมคงไม่กล้ารบกวนพี่”

“แต่พี่อยากให้รบกวนนะ อย่างน้อยๆ ก็ทุกวันที่ไปมหา’ลัย”

“แต่นั่นมันห้าวันเลยนะครับ”

ตุลขอแค่ห้าวันในเจ็ดวันทั้งที่อยากจะเจอหน้าน้องทุกวันด้วยซ้ำไป เบอร์โทรน้องก็มีแต่ไม่เคยโทรไปเพราะยังไม่เคยขอน้องโทรไปอย่างจริงจังการได้มาเห็นหน้ากันมันดีกว่าได้ยินเสียงอย่างเดียวเป็นไหนๆ

“ก็ห้าวันนั่นแหละครับ ได้ไหม”

ไม้ทีหยุดยืนอยู่หน้าห้องแล้วไขประตูเปิดค้้างไว้ “…ถ้ามีเรียนพร้อมกันก็ได้อยู่มั้งครับ”

ปึง!

น้องปิดประตูใส่หน้าตุลอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ตุลพอจะเข้าใจ เหตุผลที่น้องทำไปเป็นเพราะเขินอายเท่านั้นเอง