นานแล้วที่จิด้าไม่เคยเห็นหน้าพ่อ นับแต่วันที่แม่พาจิด้าไปหาพ่อแล้วพูดเสียงดังใส่กัน พ่อก็ไม่เคยกลับบ้านอีกเลย บอกจิด้าว่าจะมาหาวันเสาร์ แต่ไม่เห็นมาสักที เด็กหญิงรอจนเลิกรอ ส่วนแม่มารับจากโรงเรียนช้าเป็นประจำ อย่างเร็วก็ห้าโมงเย็น เพื่อนๆ กลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือจิด้าอยู่โยงกับครูเวรทุกวัน บางวันไฟฟ้าเปิดสว่าง นักเรียนประจำชักแถวกันไปกินมื้อเย็นที่โรงอาหารแล้วแม่ถึงเพิ่งมา วันแรกๆ จิด้าใจเสีย ร้องไห้หาพ่อหาแม่ แต่เป็นอย่างนี้หลายๆ วันเข้าก็ชักชิน รู้จักปรับตัวด้วยการตุนขนมและนมไว้กินรอจนกว่าแม่มารับ เล่นกับเพื่อนๆ ฆ่าเวลารอจนเหนื่อยก็นอนหนุนกระเป๋านักเรียนรอข้างๆ ครูเวร ชีวิตวัยอนุบาลของจิด้าเป็นเช่นนี้จนกระทั่งคนคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต

เขาเป็นเด็กนักเรียนมัธยมโรงเรียนเดียวกัน เข้ามาชวนคุย ซื้อขนมเลี้ยง สอนการบ้าน ชวนวิ่งเล่น ร้องเพลงจนจิด้าเพลิน เลิกชะเง้อรอแม่ วันหนึ่งพอเมื่อเริ่มคุ้นเคยสนิทสนม เขาแอบอุ้มไปกินไอศกรีมที่ร้านเล็กๆ ตรงข้ามโรงเรียน ที่นั่นคนที่เฝ้ารอคอยละห้อยหานั่งรออยู่แล้ว พอเห็นเข้าเท่านั้นจิด้าร้องหา พ่อรีบเข้ามารับไปโอบอุ้ม เวียนกอดหอมไม่รู้เบื่อ ปากก็บอกแต่ว่าคิดถึงเหลือเกินๆ แต่พอถามว่าทำไมไม่ไปหาที่บ้านตามสัญญาพ่อก็ตอบไม่ได้ แต่แค่ได้เจอหน้ากันจิด้าก็พอใจแล้วเลยไม่เซ้าซี้ แถมยังทำตามที่พ่อขอร้อง ไม่เล่าให้แม่ฟังว่าพ่อมาหา รู้โดยสัญชาตญาณว่าถ้าบอกจะไม่ได้พบหน้าพ่ออีก

หลังจากนั้นจิด้าเลิกเหงาหงอยเศร้าสร้อย ทุกวันอยากไปโรงเรียนเพราะรู้ว่าจะได้พบพ่อเกือบทุกเย็น วันไหนมาไม่ได้ พี่คนนั้นก็จะมาเป็นตัวแทนของพ่อ นั่งเป็นเพื่อนจิด้า พอใกล้ๆ เวลาแม่มาถึงจะปลีกตัวไป จิด้าติดเขาพอๆ กับพ่อ หลายวันหลับไปกับตักหรือไม่ก็ซบหลับคาไหล่ กลิ่นเหงื่อบนชุดนักเรียนของพี่เขาเป็นสิ่งที่จิด้าคุ้นเคยและรักใคร่ ติดเหมือนที่ติดน้องเน่าหรือตุ๊กตาที่ใช้กอดนอน เสาร์อาทิตย์หรือช่วงไหนไม่ได้เจอเขา จิด้าจะคิดถึงมากๆ หวาดหวั่นประสาเด็กที่เคยประสบกับความไม่แน่นอนของชีวิต กลัวจู่ๆ เขาจะหายไปเฉยๆ เหมือนอย่างที่พ่อเคยเป็น

แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ...

วันนั้นเป็นวันสุดท้ายของปีการศึกษา พ่อบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าจะพาพี่คนนั้นมาหาจิด้า มาล่ำลาไปเรียนต่อเมืองนอกซึ่งจิด้ารู้ว่าไกลมากๆๆๆๆๆๆ เวลาพ่อไปเมืองนอกทีไรจะหายหน้าไปนานหลายวันจนนับนิ้วไม่ถูก แต่มักจะมีของฝากมาให้มากมาย เด็กหญิงคิดไว้แล้วว่าจะขอตุ๊กตาแหม่มกับตุ๊กตาหมีตัวโตๆ พอกริ่งเลิกเรียนดังก็รีบวิ่งไปยังจุดที่นั่งรอผู้ปกครอง ทว่ากลับพบคนที่ไม่คาดคิดแทน... แม่

วันนี้แม่เกิดว่างงานจึงมารับเร็ว จิด้าก็ดีใจอยู่หรอกว่าแม่มารับเร็ว แต่ก็ใจหายกลัวจะไม่ได้เจอพ่อและล่ำลาพี่ชายคนดี เดินจูงมือกับแม่ไปก็หันไปมองซ้ายมองขวาหาคนที่อยากพบ แล้วก็เห็นเขาเดินเข้าประตูโรงเรียนมา แต่พอเห็นแม่เข้าเขาก็หันหลังเดินเร็วๆ ข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม

‘พี่หิน...รอจิด้าด้วย...พี่หิน’ มือเล็กๆ สะบัดออกจากมือแม่ที่จับจูง วิ่งไปร้องเรียกพี่หินๆ ไป จนกระทั่งเขาหันมาเบิกตากว้างอย่างตกใจ ขณะที่ร่างเล็กจ้อยของจิด้าถลาตามเขาไป

‘จิด้า’ แม่ร้องเรียกเสียงแหลมตามหลังยิ่งทำให้เด็กหญิงเร่งฝีเท้า กลัวแม่ตามทันแล้วจะไม่ได้ล่ำลาพี่

‘อย่า’ เสียงเขาร้องห้ามเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้ยิน

เด็กหญิงหยุดยืนตะลึงกลางถนนเมื่อได้ยินเสียงบีบแตรสนั่น แล้วจากนั้นทุกอย่างก็หายวับไป