อื้อออ อื้อออ ใบหน้างดงามตื่นตระหนกยิ่ง นางถูกสาวใช้ของน้องสาวนาง จับตัวไว้และมัดผ้าคาดลงในปาก ฉีเมิ่งหรูดวงตาเบิกโพลงขึ้น นางถูกจับมัดแขนและมัดขา เปิดเผยเรือนกายอย่างแพศยา

เรือนกายนางถูกกระชากเอี้ยมออก และเหลือเพียงเสื้อคลุมผืนบางเบา ต้นขาของนางถูกมัดติดกับข้อเท้า และผูกโยงกับข้อมือของนางจนเรือนกายเปิดเผย สาวใช้เร่งนำนางไปทิ้งในสวน น้องสาวและพี่สาวต่างมารดาของนาง ยืนหัวเราะร่าในสวนนั้น

"คิก คิก สตรีแพศยาเช่นเจ้า ย่อมต้องเหมาะกับคนใช้ในเรือน และคนเลี้ยงม้า แต่งกายยั่วยวนเช่นนี้ คนรับใช้กลัดมัน ย่อมต้องใช้งานเรือนกายเจ้า จนยับเยินทีเดียวเชียว"

ฉีเมิ่งหรูน้ำตาริน นางเป็นบุตรสาวของไต้เท้าฉี นางคือคุณหนู จากมารดาที่เป็นฮูหยินเอก แต่ทว่ายามมารดานางด่วนจากไปก่อนเสียแล้ว ผู้อื่นก็ขึ้นมาเป็นฮูหยินเอก นางจึงมีสถานะต่ำต้อยลง เพราะไร้มารดาปกป้อง

นางตื่นตระหนกตกใจหวาดกลัวยิ่ง นางถูกวางร่างไว้บนแท่นหินและถูกเปิดเปลือยกายอย่างน่าอดสูนัก พี่สาว-น้องสาวของนางหัวเราะร่าและเร่งหนีจากไป

นางคงต้องสูญเสียศักดิ์ศรีตนกลายเป็นสตรีชั้นต่ำ ถูกข้ารับใช้เห็นเรือนกายเสียแล้ว คงมิพ้นตบแต่งอย่างน่าอับอาย ทำลายชื่อเสียงของบิดาแล้ว นางร่ำไห้น้ำตานอง ก่อนจะตื่นตระหนกยิ่งนักยามสบกับดวงตาคู่หนึ่ง ที่มองมาอย่างเย็นชา

ร่างสูงโปร่งของบุรุษวัยฉกรรจ์แสนงดงาม ทว่าดวงตาเย็นชาดุร้าย ยืนถือพัดจ้องมองนาง มิรู้บุรุษนี้อยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อใด แต่ทว่าดวงตานั้นจดจ้องที่กึ่งกลางกายนางอย่างมิวางตาลง ร่างหนาขยับเข้าหานางช้าๆ ใช้พัดเชยคางของนางขึ้น ดั่งจะตีราคานาง และวางพัดลงข้างกายนาง ถอดผ้าคลุมขนจิ้งจอกคลุมร่างนาง จนมิดแผ่นหลังของนาง และยกวงแขนโอบแผ่นหลังนาง เอนลงน้อยๆ และใช้นิ้วมือสำรวจกลางกายนางอย่างอุกอาจ

"อืม...สตรีพรหมจรรย์เช่นนั้นหรือ "

ร่างหนาจ้องมองดวงตานางนิ่งๆ และปลดสายคาดเอวตนออกวางข้างพัดเบาๆ มือหนาล้วงลงในกางเกงดึงแก่นกายและรูดแก่นกายตนเองช้าๆต่อหน้านาง ฉีเมิ่งหรูดวงตาเบิกกว้าง นางส่ายหน้าไปมา แต่ดวงตาเย็นชานั้นจดจ้องนางนิ่ง และกระแทกแก่นกายนั้นลงในกลีบเนื้อนางอย่างรุนแรงยิ่ง

"อื้ออ !!!! "

"อืมม....เข้าไปได้มากทีเดียว"

เสียงกระซิบของบุรุษเพศดังที่ข้างหูของนาง น้ำตาของนางไหลพราก นางร่ำไห้ แต่ทว่าบุรุษผู้นี้ ก็กระแทกแก่นกายเข้ามาอย่างรุนแรงอีกคราหนึ่ง

"หึ...เข้าได้หมด จนได้ซินะ"

ร่างหนาเยาะเย้ยนาง ยามที่กระแทกเรือนกายลงในกลีบเนื้อนางจนสิ้น ฉีเมิ่งหรูดวงตาเบิกกว้างนาง น้ำตารินอยู่แบบนั้น ร่างหนามิใส่ใจนางนัก ขยับโยกแก่นกายและบดคว้านในทันที

"ฮื้อออ ฮื้ออ !!!! "

ร่างหนาดึงแก่นกายออก และแทรกลึกลงอีกครั้ง ดวงตามองนางอย่างประเมิณค่า

"ท่านเลี่ยโหวขอรับ "

เสียงพ่อบ้านของจวนสกุลฉีดังขึ้น ฉีเมิ่งหรูดวงตาเบิกกว้าง ร่างหนาดึงนางแนบในอกตะโกนลั่น

"ออกไปอย่าเข้ามา ข้ากำลังชำเราสตรีอยู่่!!!"

พ่อบ้านของสกุลฉีตื่นตระหนก เดินถอยหลังและออกไปปิดประตูสวนแห่งนั้น และสั่งคนเฝ้าดูต้นทางไว้ ก่อนจะร้อนใจวิ่งไปรายงานใต้เท้าฉี ทันที

"นายท่านแย่แล้วขอรับ..!!! "

ร่างหนานั่งในโต๊ะอักษรเหลือบสายตามองพ่อบ้านคนสนิท และเลิกคิ้วขึ้น ร่างพ่อบ้านเร่งเอ่ยความอย่างร้อนใจโดยพลัน

"ท่านเลี่ยโหวขอรับ!!! "

"อืม....คนผู้นั้นมาแล้วเช่นนั้นหรือ"
ร่างไต้เท้าฉียกยิ้มโดยพลัน ทำท่าจะลุกขึ้นแต่พ่อบ้านคนสนิทโพล่งขึ้นมาเสียก่อน

"ท่านเลี่ยโหวชำเราสตรีในสวนหลังเรือนขอรับ!! "

ไต้เท้าฉีตื่นตระหนก และผุดลุกขึ้นโดยพลัน ดวงตาหวาดวิตกยิ่ง

"นี่มันเรื่องบ้าอันใด ท่านเลี่ยโหวผู้นั้น เหตุใดจึงทำเช่นนั้นได้ และสตรีใดเล่าในจวนนี้ ที่ถูกกระทำเช่นนั้น อา..อย่าให้เป็นบุตรสาวคนใดของตนเลย สาวใช้มากมายมิเป็นอันใดหรอก แต่ทว่าเป็นบุตรสาวตน จะตบแต่งกับผู้ใดได้ในชาตินี้ !!! "

ร่างชายวัยกลางคนเร่งรีบไปในสวน จนถึงประตูสวนที่ปิดลงสนิท มิมีเสียงผู้คนครวญครางอย่างที่คิด ไต้เท้าฉี เคาะประตูไม้เบาๆ

"ท่านเลี่ยโหวข้าไต้เท้าฉี ข้าเข้าไปได้หรือไม่ขอรับ "

ร่างหนาหยุดกระแทกแก่นกายอย่างแสนเสียดายยิ่ง ถอดถอนแก่นกายและส่งเสียงออกไป

"รอคอยข้าสวมใส่อาภรณ์เสียก่อน ท่านไต้เท้าฉี"

ร่างหนาสวมใส่อาภรณ์ และรัดสายคาดเอว ก่อนจะรวบผมตนเอง ขึ้นด้วยผ้าผูกผมที่ร่นลงรุ่ยร่าย เหงื่อผุดพรายน้อยๆตามเรือนผม

ร่างหนารวบเสื้อขนจิ้งจอกปิดบังร่างขาวอมชมพู และอุ้มแนบในอกทั้งสภาพน่าอายนั้น ไต้เท้าฉีนอคอยพักหนึ่งจึงผลักประตูเข้ามา พบว่าในอกชายผู้นั้นมีสตรีผู้หนึ่งอยู่ ไต้เท้าฉีตัวสั่นระริก เอ่ยเสียงเบาหวิว

"ท่านเลี่ยโหว..."

ดวงตาเย็นชาสาดแสงมาทางไต้เท้าฉี ริมฝีปากแดงได้รูปขยับขึ้นช้าๆ

"นางถูกพี่น้องสตรี กลั่นแกล้งในสภาพน่าอายนัก เปิดเผยเรือนกายจนมิมีสิ่งใดปกปิดจากสายตาข้า เช่นนี้ข้าจึงมิอาจอดทนได้ ท่านคงรู้ว่าอีกหกเดือนหรือมากกว่านั้นข้าจึงจะกลับมาได้ "

ไต้เท้าฉียืนตัวแข็งค้างกัดฟันตนเอง และเอ่ยออกมาคำหนึ่ง

"ข้าขอดูใบหน้านางได้หรือไม่ท่านเลี่ยโหว "

ดวงตาเย็นชาปรายตามองนางคราหนึ่ง มือหนารัดนางแน่นๆ และยกฝ่ามือเรียวขาวบิดใบหน้านางไปทางบิดาตน ทั้งที่ยังมีผ้าคาดปากนางเช่นนั้น บิดาเซถอยหลังไปคราหนึ่ง และจับยึดพ่อบ้านคราหนึ่ง กัดฟันขึ้นอีกครา

"เช่นนี้แล้ว...บุตรสาวของฮูหยินเอกของข้า..."
ริมปีปากแดงได้รูปขยับขึ้น และกอดรัดนาง หอมแก้มนางคราหนึ่ง

"ข้าก็จะนำนางไปกับข้า กลับมาค่อยตบแต่งประไร อย่างไรก็ต้องไปในวันนี้แล้วตบแต่งคงมิได้ และนางอยู่ต่อไปคงมิพ้นโดยขายพ้นเรือน บุตรสาวเจ้ารังแกกันรุนแรงเช่นนี้ สตรีของข้าคงมิอาจอยู่ร่วมได้ "

ไต้เท้าฉีดวงตาคลอครองและยกมือคารวะอย่างนอบน้อมคราหนึ่ง

"ขอบคุณท่านมาก ท่านเลี่ยโหว"

"ข้าต้องไปแล้วหลีกทางด้วย มิมีเวลามากนัก ข้าจะดูแลนางเองระหว่างนี้ เก็บพัดของข้าตามมาเสีย ข้าถือมิหมด"

เสียงดุดันสั่งออกมา พ่อบ้านของสกุลฉีถลารี่ไปเก็บพัดทันใด วิ่งกระหืดกระหอบตามไป ร่างหนาอุ้มนางซุกในอก ขึ้นวางในรถม้า สาวใช้ส่วนตัวของหย่าหยาในสภาพฟกช้ำ วิ่งตามนำเสื้อผ้าของคุณหนูออกมา และถูกไล่ให้นำมาที่รถม้า

ร่างหนาเปิดหน้าต่างรถม้า ยื่นฝ่ามือเรียวขาวมาหยิบไป สาวใช้น้ำตานอง...ร่างหนาชี้มือมาที่หน้านาง และเอ่ยอย่างช้าๆ

"เจ้า...ขึ้นไปนั่งกับคนขับรถม้า..."

พ่อบ้านประจำตระกูล ผลักสาวใช้ของคุณหนูฉีจนถลาไปทันใด นางเร่งขยับขึ้นรถม้าทันที ใบหน้านางบวมช้ำ เลือดกลบปากไหลซึม คนขับรถม้าหน้าหยก ล้วงขี้ผึ้ง และผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้นางเสีย

"เอาไปทาเสียต่อจากนี้เจ้าต้องปักผ้าเช็ดหน้ามาคืนข้าเสียหลายๆผืนหน่อย เป็นค่ายากระปุกนี้ "