“เราต้องการคนมาช่วยงานนายท่าน และต้องมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องทางการแพทย์บ้าง เคยเป็นพยาบาลมาอย่างคุณยิ่งเหมาะมาก มิสนิติพันธ์ ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน”

“ขอบคุณมากค่ะ ดิฉันเริ่มงานได้เมื่อไหร่คะ”

นัยน์ตากลมหวานเบิกโตอย่างตื่นเต้น ชายสูงวัย ร่างใหญ่ซึ่งรับหน้าที่สัมภาษณ์งาน ยิ้มอย่างเอ็นดูเธอ ก่อนจะตอบเสียงอ่อนโยน

“คุณพร้อมเมื่อไหร่ ก็ย้ายเข้ามาที่คฤหาสน์แอนเดอร์สันของเราได้เลยครับ ขอย้ำอีกครั้งหนึ่ง หน้าที่ของคุณคือเป็นผู้ช่วยนายท่าน และดูแลคุณหนูคาเรนของเรา เงินเดือนสองหมื่นปอนด์ กินอยู่เบ็ดเสร็จ สัญญาจ้างงานสามปี”

“ค่ะ”

“ถ้าตกลงพร้อมแล้ว ก็โทรศัพท์มาที่ผมตามนามบัตรนี้ได้เลย เราจะส่งคนไปรับคุณ ขอบคุณมากนะครับ มิสนิติพันธ์”

อลิเซียแทบจะอยากกระโดดกอด มิสเตอร์กอร์ดอนที่สัมภาษณ์งานเธออย่างยิ่ง แต่ระงับอาการไว้ทัน นี่เขามาช่วยเหลือโรคถังแตกของเธอไว้ได้อย่างหวุดหวิด รายได้ขนาดนี้ ต้องแข่งขันกันอย่างหนักในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้ในการคว้างานและเงินไว้ โชคดีเหลือเกินที่เพื่อนของเธอแนะนำงานนี้มาให้ อลิเซียมักจะเชื่อเสมอว่าในโชคร้ายมักจะมีโชคดีเสมอ

ใช่...

เธอโชคร้าย แฟนหนุ่มของเธอปอกลอกเธอไปจนหมดตัว ไอ้ผู้ชายสารเลวนั่น ไมค์ เงินเก็บแต่งงานของเธอหายไปเพียงข้ามคืนกับเครื่องสล็อตแมชชีน และแบล็กแจ็คในกาสิโนที่ลาสเวกัส แถมยังไม่พอ มันยังหิ้วผู้หญิงผมทองหุ่นสะบึมกลับมาด้วย แล้วหัวเราะใส่หน้าเธอว่าขอเลิกกับเธอเพราะอลิเซียมีเซ็กส์ที่แสนห่วย จืดชืด เหมือนปลาที่แห้งตาย

ปลาที่แห้งตาย!

ไอ้สารเลว ทำยังกับว่าตัวเองทำดีทำเริด เธอต้องอดทนแค่ไหนกับการมีอะไรกับเขา อลิเซียมีไมค์เป็นคนแรกและคนเดียว เซ็กส์เป็นไปอย่างไม่ประทับใจ เธอเจ็บ หวาดกลัว และไมค์เองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ถนัดกับการเล้าโลมโอ้โลมหญิงสาวบริสุทธิ์ ในที่สุดเซ็กส์ของคนทั้งคู่ก็เรียกได้ว่าจบลงในคืนแรกอย่างสิ้นเชิง หนต่อมาเมื่อเขาเริ่มต้นพยายาม อลิเซียบ่ายเบี่ยง และแหกปากร้องไห้ดังๆ เอาเสียด้วย เพราะเธอไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว ไมค์หงุดหงิดมาก แต่เพราะความที่ยังรัก เขาก็ยังพยายามที่จะรอเธอ ครั้งที่สอง ที่สาม ตามมาอีกอย่างขมขื่น และอลิเซียก็ถึงกับกดดันตัวเองจนแทบอยากจะไปพบจิตแพทย์ เกี่ยวกับเรื่องหวาดกลัวเซ็กส์ของเธอ

แค่เกือบ…

เคราะห์ดีเหลือเกินที่เธอยังไม่ไป เพราะมันเหมือนกับการที่เธอถูกตีแผ่และประจานต่อหน้าคนอื่น อลิเซียเกลียดความรู้สึกนั้นมาก เธอเป็นหญิงสาวลูกครึ่งชาวไทย มารดาของเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อเธอคลอด บิดาของเธอเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ไม่มีแม่คนไหนที่เป็นแม่เลี้ยงถาวร กิจการอู่ซ่อมรถของท่านไปได้ดี เพราะมีฝีมือดี เป็นที่ยอมรับในเมืองเล็กๆ อย่างเมืองดาร์บี้ ที่มีประชากรเป็นอันดับที่สิบแปดของอังกฤษ ไม่แปลกที่ท่านค่อนข้างเป็นที่รู้จัก และเนื้อหอมค่อนข้างมาก หนุ่มต่างชาติผมดำตาดำ ผิวสีแทน หุ่นสูงใหญ่ ค่อนข้างจะฮอทในหมู่คนผิวขาวตาสีฟ้า พ่อของเธอจึงมีหญิงข้างกายไม่ขาด เพราะความฮอทที่ว่ามันแสนดึงดูด แม้จะอายุอานามเกือบห้าสิบแล้ว แต่ก็ยังไม่เลิกละเรื่องพวกนี้เสียที

แปลกที่ท่านมีเพียงอลิเซียเป็นลูกสาวคนเดียว และนั่นทำให้วันชัยไม่อาจจะตัดเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้ขาด แม้ว่าอลิเซียจะหัวดื้อ และไม่ค่อยยอมรับการช่วยเหลือจากเขาก็ตามที เธอยืนยันที่จะไปมีชีวิตของตนเอง เขาก็ปล่อยไปตั้งแต่เธออายุสิบห้า อลิเซียเช่าบ้านด้วยตัวเอง หางานทำ ส่งเสียตัวเองเรียน ยอมรับความช่วยเหลือจากบิดาบ้างแต่น้อยครั้ง อลิเซียตั้งเป้าหมายในชีวิตว่าเธอต้องยืนด้วยขาของตนเองให้ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาผู้ชาย จะต้องทำให้พ่อของเธอทึ่งและยอมรับในความสามารถของตนเอง

แต่เงินทองทุกสิ่งหมดไปเพราะไอ้ผู้ชายร้ายกาจคนนั้น

ผู้ชายนี่ช่างเป็นตัวมาร ตัวการทำลายชีวิตเธอเสียจริงๆ หญิงสาวพ่นลมออกจากริมฝีปากอย่างหงุดหงิด แม้จะลืมความเจ็บปวดนี้ไปบ้างแล้ว แต่บางทีแผลก็ยังสะกิดลึกปวดแปลบไม่ยอมหาย เธอตกลงใจแล้วว่าจะเข็ดขยาดเรื่องนี้ไปอีกนาน กว่าจะตกลงใจเริ่มต้นใหม่ได้อีก

ผู้ชาย

เพศเห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว

ในทุกเรื่อง...

แล้วเธอทำไมจะต้องไขว่คว้าหามาอีกเล่า พอเถอะ ต่อไปนี้อลิเซียถึงเวลาแล้วที่จะต้องตั้งหน้าตั้งตาทำเพื่ออนาคตของตัวเอง

เธอสั่งแซนวิชมากินเป็นมื้อเที่ยง นั่งปล่อยอารมณ์อยู่บริเวณสวนสาธารณะใกล้ๆ กับที่บ้านเช่าของเธอ คิดถึงงานใหม่ที่น่าจะสนุก เธอพร้อมสำหรับการเริ่มต้นแล้ว

ละทิ้งทุกสิ่ง

ลืมเลือนทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

หวังว่างานครั้งนี้จะเป็นงานที่เธอทำแล้วมีความสุขนะ ต่อให้ไม่มีความสุขเท่าไหร่ แต่รายได้ต่อเดือนขนาดนี้จะอย่างไรก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด เพื่ออนาคตของเธอ

และปลาที่แห้งตายอย่างเธอก็จะเชิดใส่ผู้ชายทุกคนบนโลกนี้!

…………………………………………………………………………………………………..

มือที่ยื่นปึกเอกสารส่งให้กับ ‘นายท่าน’ ของคฤหาสน์แอนเดอร์สันค่อนข้างสั่น นัยน์ตาของชายชรามองดู คนตรงหน้าอย่างบูชา ปะปนไปด้วยความหวาดเกรง ระยะหลังตั้งแต่มีเรื่อง นายท่านก็แทบจะไม่ยิ้ม และทำตัวลึกลับน่าหวาดกลัวมากไปทุกที

“ผู้ช่วยคนใหม่หรือ?”

นัยน์ตาสีฟ้าจัดกวาดมองตามเอกสารที่กอร์ดอนส่งให้ ค่อยอ่านอย่างละเอียด ภาพที่แนบมาทำให้เขากลืนน้ำลาย หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน ก่อนจะลอบมองหน้าของพ่อบ้านชรา ที่เขาไหว้วานให้ทำธุระจัดหาผู้ช่วยให้

“อืม...ตกลงมาเริ่มงานเมื่อไหร่ ผู้ช่วยที่ว่านี่ คงจะไม่เผ่นไปเหมือนคนก่อนๆ อีกนะ เพราะทนฉันกับยัยหนูไม่ไหว”

“โอ...คงจะไม่หรอกครับ”

พ่อบ้านกอร์ดอนรีบพูดอย่างจะเอาใจเจ้านาย ที่เพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นกลับดูน่ากลัวและลึกลับ เมื่อเจ้าของไม่ใคร่จะยิ้มแย้ม ยิ้มแต่ล่ะหนของเขาคล้ายกับเหยียดหยันอะไรมากกว่ายิ้มที่มาจากใจจริงๆ

“เธอเป็นนางพยาบาลเก่าด้วยน่ะครับ เคยทำงานเป็นผู้ช่วยในโรงพยาบาลของรัฐมา เคยเป็นแนนนี่ด้วย แล้วก็เคยทำงานเลขานุการ ครบครันแบบนี้ผมคิดว่าคงจะเหมาะกับการทำงานกับนายท่านเป็นแน่”

“ฉันจะคอยดูว่าหล่อนจะทำงานกับฉันได้ไหม จะรับมือกับยัยหนูไหวแค่ไหน ฉันคิดว่ามันคงจะคุ้มกับค่าจ้างทุกเพนนีที่ต้องเสียไปหนนี้ ไม่เหมือนคราวก่อนนะ เกรแฮม”

มิสเตอร์กอร์ดอนรีบเอ่ยรับปากมั่นเหมาะ ว่าหนนี้เขาเลือกดีแล้วจริงๆ รับรองว่าจะไม่ทำให้นายท่านที่เขารักและบูชาอารมณ์เสีย

มือหนาโบกไล่พ่อบ้านเก่าแก่ เมื่อหมดธุระ เขาก้มลงมองภาพของหญิงสาวที่มาทำตำแหน่งงานผู้ช่วยอีกหน กอร์ดอนรู้หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่นะ ว่าเจ้าหล่อนช่างละม้ายคล้ายกับ...

ใบหน้าเรียวได้รูป นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองจ้องตอบกล้องเป็นแววตาของคนมั่นใจในตัวเองสูง จมูกเป็นสัน ริมฝีปากหยักสวย เมคอัพไว้เพียงบางเบาเน้นความเป็นธรรมชาติของวัยสาว เรือนผมดำราวนกกาน้ำรวบเป็นมวย เปิดอวดโครงหน้าหวานงดงามที่มีส่วนผสมของสองเชื้อชาติอย่างลงตัว

จำเพาะว่าต้องเป็นลูกครึ่งเอเชียเสียด้วยสินะ ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเปล่า แต่คนก่อนก็ลูกครึ่งเอเชีย และเมื่อทำงานกับเขาได้เพียงวันครึ่ง เขาก็ไล่เฉดเจ้าหล่อนออกไปจากบ้าน เมื่อพูดจาไม่เข้าหูเจ้าของบ้าน ด้วยประโยคคำถามที่ไม่น่าถาม

‘คฤหาสน์แอนเดอร์สันนี่ ใช่ที่เกิดฆาตกรรมโด่งดังเมื่อสองปีก่อนหรือเปล่าคะ?’

หวังว่าคนใหม่นี้คงไม่ถามอะไรโง่ๆ แบบนี้อีกนะ

เควิน แอนเดอร์สันคิดในใจ...