ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
“ดุ๊กดิ๊กมาหาพี่มา”
ณัฐแทบพ่นน้ำออกจากปากรอบสอง เจ้าหมาสุดที่รักของเขาถูกเปลี่ยนชื่อไปเสียตั้งแต่เมื่อไหร่
“เมื่อกี้เรียกใครว่าดุ๊กดิ๊ก”
“นี่ไง ดุ๊กดิ๊ก เพื่อนหนูเอง”
นุดีตอบหน้ามึน ชี้ไปที่เจ้าหมาแสนรู้
ณัฐแทบเอามือก่ายหน้าผาก ตบหน้าผากตัวเองสองสามที กรอกตาไปมาเมื่อเจ้าดุ๊กดิ๊กไปนั่งเรียบร้อยอยู่ข้างยัยเด็กแสบ เหมือนกับว่าทั้งสองรู้จักกันมาเป็นชาติ
“มันชื่อมูมู่ต่างหากล่ะ”
“ชื่อเช๊ยเชย เนอะดุ๊กดิ๊กเนอะ”
เธอลูบหัวมันไปมา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ออกไปได้แล้ว นี่มันบ้านคนอื่นนะ”
“อยู่ต่อก่อนได้ไหม ไม่อยากกลับบ้าน”
เธอตอบเสียงเศร้า ดูๆ แล้วเจ้าของบ้านท่าทางใจดี เธอคิดว่าเขาคงไม่ไล่เธอกลับบ้านในเวลานี้
“ทำไมล่ะ จะหนีออกจากบ้านหรือไง”
“ถ้าหนีได้หนีไปแล้ว ที่บ้านไม่น่าอยู่สักนิด”
เธอเดินสำรวจบ้านของเขา
“ลุง เอ๊ย!คุณอาชื่ออะไรคะ”
“ณัฐ”
เขาตอบเสียงเรียบ จับตามองเธอไม่วาง
“อาณัฐคะ ขออยู่ที่นี่ก่อนได้ไหม ค่อยกลับ”
“เดี๋ยวพ่อแม่ก็เป็นห่วง”
“ไม่หรอกค่ะ เขาไม่เคยเห็นหนูอยู่ในสายตาอยู่แล้ว”
“ชื่ออะไรล่ะเรา”
“นุดีค่ะ เรียกหนูดีก็ได้ ชื่อเล่นหนู”
“อืม...”
เขารับคำ ไม่ได้ไล่เธออีก แต่เดินเข้าครัวหยิบกับข้าวที่เอากลับมาใส่จาน
“ว้าว! น่ากินจังเลยค่ะ”
นุดีเข้าไปยืนมองเขาในครัว มองอาหารมากมายหอมกรุ่นตรงหน้าแล้วน้ำลายสอ
“หิวเหรอ”
“ค่ะ”
เธอยิ้มแป้นพยักหน้าอย่างใสซื่อ
“มากินด้วยกันสิ”
“คุณอาซื้อมาเหรอคะ”
“เปล่า ฉันทำเอง”
“ทำจากไหนคะ”
“จากที่ทำงานน่ะ”
“คุณอาเป็นเชฟหรือคะ”
เธอเดาเอา
“ใช่”
“ว้าว! ต้องทำอาหารอร่อยแน่ๆ เลย หนูก็ชอบทำอาหาร”
“ชอบทำอาหารเหมือนกันเหรอ”
“ชอบค่ะ จริงๆ อยู่คนเดียวเสียส่วนใหญ่ เบื่อๆ เลยทำอาหารกินเอง มันทำให้หายเหงา ลืมความทุกข์ไปได้ชั่วขณะ”
เธอตอบเสียงเศร้า ณัฐไม่ซักถามอะไรอีก เขาไม่อยากให้เธอไม่สบายใจจึงไม่พูดเรื่องนี้
“มาค่ะหนูช่วย”
นุดีขันอาสาช่วยยกกับข้าวมาวางที่โต๊ะอาหารด้านนอก บ้านของณัฐสะอาดสะอ้าน เรียบร้อยดูดี ข้าวของน้อยชิ้นแต่มีราคาแพง เธอคุ้นชินกับข้าวของราคาแพงพวกนี้เพราะครอบครัวค่อนข้างจะร่ำรวย ไม่เคยขัดสนอะไร
“บ้านของอาณัฐไม่มีคนรับใช้เหรอคะ”
“ไม่มี”
“แล้วทำความสะอาดบ้านยังไงคะ บ้านสะอาดจัง”
“จ้างมาทำเป็นบางครั้ง ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายในบ้าน”
“แค่กๆๆๆ”
คราวนี้เธอสำลักเสียเอง รู้สึกร้อนตัวอย่างบอกไม่ถูกที่ตัวเองเข้ามายุ่งวุ่นวายในบ้านของเขา
“เป็นอะไร”
“เปล่าค่ะ”
“ไม่ได้ว่าเธอหรอกนะ แต่อยากรับก็รับไป”
“ก็เหมือนว่านั่นแหละค่ะ” เธอทำปากยื่น
“กินเยอะๆ นะ ท่าจะหิว”
เขาตักข้าวผัดปูให้เธอ ตรงหน้ามีต้มแซ่บกระดูกอ่อนหมู ปลากะพงนึ่งมะนาว และปีกไก่ทอดน้ำปลา
“บ้านของหนูก็ไม่มีคนใช้เหมือนกัน”
“จ้างคนมาทำความสะอาดเหมือนกันเหรอ”
“ใช่ค่ะ เมื่อก่อนเคยจ้าง แต่แม่ไล่ออกไปแล้ว”
“ทำไมเหรอ เขาทำงานไม่ดีหรือไง หรือขโมยของที่บ้าน”
“เปล่าค่ะ พ่อจับฟาดทำเมียทุกคนเลย แม่เลยไล่ออก”
“แค่กๆๆๆ”
ณัฐสำลักต้มแซ่บที่ทานเข้าไป
นุดีเข้ามาลูบหลังลูบไหล่ให้เขา ณัฐยกมือปรามเอาไว้ เธอค่อนข้างจะถึงเนื้อถึงตัวเขาไปหน่อย
“หวงตัวจังเลยค่ะ โดนแตะเนื้อต้องตัวหน่อยก็หน้าแดง ถ้าเป็นพ่อของหนูดีนะคะ รีบตะครุบพามานั่งตักแล้วล่ะ”
“แก่แดด” เขาว่าให้
“คุณอาณัฐยังไม่มีเมียเหรอคะ”
“แค่กๆๆๆๆ”
ณัฐสำลักอีกรอบ เขาสำลักจนหูตาแดง ยกน้ำขึ้นดื่มแทบจะอิ่มกับประโยคของเธอ
“ถามว่ายังไม่มีเมียก็สำลัก แปลกจริงอาณัฐ”
“ยุ่งเรื่องคนอื่น”
เขาดุ เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“แล้วอาณัฐยังจิ้นอยู่ไหมคะ”
“แค่กๆๆๆ”
คราวนี้ณัฐสำลักน้ำ เขาแสบจมูกแสบคอไปหมด ยัยเด็กบ๊องนี่ ถามอะไรเซียวนักนะ แก่แดดแก่ลมจริงๆ
“สำลักอีกแล้ว แสดงว่ายังจิ้นอยู่”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“ปีนี้อายุสิบแปดแล้วค่ะ ไม่เด็กแล้ว”
“ก็ถือว่ายังเด็กนั่นแหละ” เขาทำเสียงดุ
“ผู้ใหญ่ชอบหาว่าเราเป็นเด็ก จริงๆ เราโตแล้ว แถมยังทำอะไรประเจิดประเจ้อ พอเราถามก็บอกว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก ชิ!”
เธอทำปากยื่น
“มีปัญหากับที่บ้านเหรอ”
“หนูนะเหรอ ไม่เคยมีปัญหากับใครเลย มีแต่คนอื่นมีปัญหากับหนูตลอด”
นุดีเบ้ปาก นึกถึงเมียใหม่พ่อ ผัวใหม่แม่ก็ระอาไม่อยากอยู่บ้าน เธออยากไปอยู่กับตายายไม่ก็ปู่ย่า แต่บิดามารดาก็แย่งไปรับเธอกลับมา จริงๆ ไม่ได้อยากรับเธอมาดูแลหรอก แค่อยากเอาชนะ
ถ้าเธอไปอยู่กับตายาย บิดาก็ไปรับ บอกว่าไม่ต้องรบกวนถึงตากับยาย ยังไงผมก็ดูแลลูกผมได้ เหอะ!
ถ้าเธอไปอยู่กับปู่ย่า แม่ของเธอก็จะวิ่งแร่ไปรับ บอกว่าลูกหนู... หนูเลี้ยงได้ เชอะ!
กรรมเลยตกมาอยู่กับเธอคนเดียว กลับมาอยู่บ้านก็หงอยอยู่คนเดียว ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ยังเบื่อหน่าย
เธออาจจะไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ เสียงดังๆ หรือออกไปไหนมาไหนนอกบ้านมากนัก นอกจากไปเรียน เพราะมันทั้งเหนื่อยทั้งร้อน ชอบนอนอยู่บ้านมากกว่า ถ้าบิดามารดาไม่พาใครกลับมา มันก็สงบสุขสำหรับเธออยู่มาก
“กินเสร็จแล้วก็รีบกลับบ้าน เดี๋ยวมืดค่ำพ่อแม่จะเป็นห่วง”
“โอ๊ย! ไม่หรอกค่ะ ทะเลาะกันเสร็จ ป่านนี้ออกจากบ้านไปกันหมดแล้ว ไม่รู้จะกลับมาอีกทีตอนไหน หนูนอนบ้านอาณัฐ พ่อแม่ยังไม่ว่าเลย”
“แค่กๆๆๆ”
ณัฐสำลักเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ เด็กเดี๋ยวนี้ไม่รักนวลสงวนตัวเสียบ้างเลย มานอนบ้านผู้ชายได้ยังไง เขากับเธอเพิ่งรู้จักกัน ไว้ใจเขาขนาดนั้นเลยเหรอ
“สำลักทำไมคะอา คิดว่าหนูจะทำมิดีมิร้ายอาหรือไง”
“ก็คิดอยู่”
“หนูไม่ทำอะไรอาง่ายๆ หรอกค่ะ ถ้าอาไม่อ่อยหนู”
“เหลวไหล”
“แน้! หน้าแดงทำไม”
เธอจับผิดเขา ณัฐหันไปตักปลากะพงนึ่งมะนาว
“รีบกินรีบกลับไปซะ”
“ไม่เอาค่ะ จะนอนที่นี่”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก มานอนบ้านผู้ชายได้ยังไง”
“หนูไม่เด็กแล้ว”
เธอก้มดูตัวเอง เขาก็เผลอมองตาม ก่อนจะกระแอมเมื่อเห็นความอวบอิ่มของเธอ
“ฮะ แฮม”
เขากระแอม รู้สึกแก้มร้อนผ่าว
“ขอนอนด้วยคน”
“ยังไงก็ต้องกลับบ้าน”
“นอนกับเจ้าดุ๊กดิ๊กหน้าบ้านก็ได้”
“ยุงได้หามไปทิ้งป่า”
“ก็ดี จะได้ตายๆ ไปซะ ไม่มีใครรักหนูต้องการหนูสักคนเดียว”
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว