บทที่ 4 หัวใจที่ไร้ค่า

รชนิชลไม่มีโอกาสได้ร้องอุทรใด ๆ ได้อีก เรือนร่างบอบบางราวใกล้ละลายอยู่ใต้ร่างใหญ่ คาร์ลอสไม่สนใจเสียงร้องของเธอ ริมฝีปากร้อยบนใบหน้าคร้ามเข้มตะบี้ตะบันจาบจ้วงไปทั่วใบหน้าที่พยายามหลีกหลบไปมาแต่ก็ไม่พ้น หญิงสาวครางหอบ ร่างกายของเธอเหมือนตุ๊กตารองรับอารมณ์หยาบเถื่อนที่โหมซัดรุนแรงจนหลายครั้งหญิงสาวกรีดร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

“คาร์ล...ยะ...อย่า...อย่า!”

เธอทำในสิ่งที่ผิดมหันต์เพราะไม่น่าตอบโต้เขาอย่างโง่เขลา คาร์ลอสกำลังบ้าคลั่ง เขาเหมือนคลื่นยักษ์โถมทำลาย มือไม้หนาหนักขยำขยี้ไปบนเนื้อนวลสั่นระริก ร่างกายหนักอึ้งกดทับร่างเล็กจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวไปกับตัวเขา จูบร้อนทำให้รชนิชลเจ็บปวด หญิงสาวมิอาจสำเหนียกได้ถึงความซาบซ่านอันใดนอกจากความปวดร้าวที่กระจัดกระจายไปทั่วร่าง

“ปล่อยฉันนะ...ปล่อยฉัน!”

“ขนาดนี้แล้วยังจะสู้อีกหรือ นีนี่...ถึงขนาดนี้แล้วคุณยังจะทำเหมือนไม่เคยกับเรื่องแบบนี้ ผมไม่มีวันเชื่อคุณ!”

เสียงคำรามลั่นขึ้นพร้อมมือหนักราวกับคีมเหล็กบีบบังคับข้อมือเรียวที่พยายามบิดไปมาจนถึงที่สุด ความกลัวแล่นเข้าจู่โจมหญิงสาว รชนิชลร้องแทบไม่ออกอยู่แล้วหากทว่าเสียงหายใจของเธอกลับกระตุ้นเร้าความปรารถนาในส่วนลึกของคาร์ลอสให้ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกขณะ

ถึงจะอยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยวและแทบจะฆ่าหญิงสาวให้ตายคามือแต่เนื้อตัวขาวผ่องผ่าวร้อนที่แนบสนิทอยู่กับตัวเขาทำให้เลือดในกายหนุ่มแล่นพล่าน นัยน์ตาสีอำพันฉายความความต้องการแทนความคั่งแค้น รชนิชลร้องออกมาจนเส้นเอ็นที่ลำคอปูดโปน

“อย่าทำอะไรฉัน คาร์ล...อย่าทำกับฉันอย่างนี้ คุณไม่ได้รักฉัน”

“ไม่จำเป็นต้องใช้ความรัก!”

เขาตะคอกกลับเสียงกระด้าง นัยน์ตาราวกับมีไฟผลาญคู่นั้นมองความอวบอิ่มของเรือนร่างเล็กแต่งดงามด้วยสัดส่วนคอดเว้า ใบหน้าคร้ามเข้มจุดรอยยิ้มเหยียดอย่างหมิ่นแคลน

“แค่ร่างกายก็พอแล้วกระมัง เพราะถึงยังไงผมก็ไม่รู้จักความรักอีกต่อไปแล้ว!”

เขาตอกกลับและยิ่งเบียดเนื้อตัวเข้าหาหญิงสาว เขากำลังร้อนรนมากขึ้นทุกที ชายหนุ่มสบถออกมาหลายครั้ง ตอนนี้ไม่ใช่เพราะความแค้นคลั่งแต่มันคือกำหนัดร้ายที่กระโจนออกจากด้านมืดในหัวใจของเขา

“คาร์ล...อย่ารังแกฉัน...ได้โปรด...จะให้ฉันทำอะไรฉันยอมทุกอย่างแล้ว”

“แน่ใจนะว่าจะยอมทุกอย่าง...นีนี่”

คาร์ลอสกล่าวเสียงพร่าขณะปล่อยมือข้างหนึ่งของหญิงสาว ปลายนิ้วแกร่งลูบไปมาบนกกลีบปากอิ่มสีชมพูเข้มที่กำลังสั่นระริกเบา ๆ รชนิชลมองเขาอย่างมีความหวัง แต่แล้วเขากลับจับข้อมือทั้งสองของเธอที่กำหมัดไว้แน่นลงกับที่นอนและหยัดกายขึ้น รชนิชลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกขึงพืด รอยยิ้มอำมหิตแผ่ออกมาจากริมฝีปากหยักหนา

“ถ้าอย่างนั้น...คุณก็ต้องส่งเสียงครางทุกครั้งที่ผมให้ความสุขกับคุณ!”

“อ๊ะ!”

เสียงร้องของหญิงสาวช้ากว่าริมฝีปากผ่าวร้อนที่บดขยี้ลงบนเนินทรวงอวบสล้าง ขบเม้มบนทรวงอกนุ่มและอวบใหญ่เกินตัวของหญิงสาว ดูดดุนยอดอกสีชมพูอย่างหิวกระหายจนร่างแน่งน้อยแทบละลายกลายเป็นขี้ผึ้งเหลว

ความตระหนกตกตื่นของรชนิชลเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น ร่างอรชรสั่นเทาเมื่อปากร้อนของเขาครอบครองยอดถันด้วยความกระหายหื่น คาร์ลอสทั้งดูด ขบเม้มจนยอดอกสีชมพูเรื่อเป็นสีเข้มขึ้น ข้อมือของหญิงสาวถูกตรึงไว้ทำให้แทบเขยื้อนตัวไม่ได้แม้ใช้ความพยายามสุดกำลัง