บทที่ 5

พ่อเลี้ยงตัวจริง (3)

เมื่อกลับมาเข้าที่พักและอยู่กันตามลำพังแม่ลูก สาลีที่หงุดหงิดหัวเสียจนอกแทบระเบิดก็มองลูกสาวที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ด้วยความหนักใจปนความรำคาญ

“แกหยุดร้องไห้ซะทีได้มั้ย จะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา!” พอทนเสียงร้องไห้ไม่ไหวสาลีก็หันไปดุลูกสาว

“ก็แขเสียใจนี่คะ แขไม่น่าเชื่อแม่เลย ดูสิแขอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าใครแล้ว”

เห็นลูกสาวทุกข์ใจ สาลีก็พลอยเครียดไปด้วย “ก็ใครจะไปรู้ว่าพ่อเลี้ยงจะทำแบบนี้ล่ะ จะมาโทษว่าเป็นความผิดแม่คนเดียวก็ไม่ได้นะ แม่แค่ให้แกไปหว่านเสน่ห์ใส่พ่อเลี้ยง แต่แกดันทำนอกคำสั่งเอง”

“อ้าวแม่!” รัศมีหันขวับมามองมารดาตาขุ่นเขียว “แม่พูดแบบนี้ได้ไง พูดแบบนี้ก็เท่ากับโยนความผิดมาให้แขคนเดียวน่ะสิ”

“ก็มันจริงนี่ แล้วแกจะโวยวายให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ แค่นี้ก็ปวดประสาทจะแย่อยู่แล้ว โว้ย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย พ่อเลี้ยงนะพ่อเลี้ยง” สาลีบอกอย่างหงุดหงิดแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หวายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“มันน่าเจ็บใจนัก! ไม่รู้ล่ะ ยังไงแขก็ไม่แต่งงานกับไอ้ธงเป็นอันขาด” บอกกับมารดารัศมีก็เช็ดน้ำตาออกจากแก้ม

“ไหน ๆ แกก็เสียตัวให้มันไปแล้ว ไม่เรียกค่าเสียหายจากมันหน่อยเหรอ”

“โอ๊ยแม่ จะให้แขไปเรียกค่าเสียหายอะไรจากมัน แม่ก็รู้ว่ามันเป็นแค่คนขับรถให้พ่อเลี้ยง กระจอกจะตาย พูดแล้วก็น่าโมโห กรี๊ด!!!”

เป็นความจริงที่ทิ่มแทงหัวใจสาลีนัก แต่พอลูกสาวกรี๊ดลั่นห้อง นางก็โยนหมอนอิงใส่ลูกสาว “เลิกกรี๊ดซะที ที่แม่ให้แกแต่ง ก็เพื่อชื่อเสียง หน้าตาของแก แต่งไปก่อน อย่างน้อยเราก็ได้เงินค่าสินสอด”

“แขไม่เอาด้วยหรอก ถือว่าสนุกไปก็แล้วกัน”

“พูดแบบนี้ แกจะให้มันกินฟรีหรือไง”

“ก็แขไม่อยากแต่งงานกับไอ้ทิวนี่คะ”

“แต่งๆ ไปก่อน ได้เงินแล้วค่อยมาหย่าทีหลังก็ได้ เราจะได้มีเงินไปใช้หนี้เสี่ยเชาว์” พูดถึงเสี่ยเชาว์สาลีก็รู้สึกกลัดกลุ้มใจยิ่งกว่าเรื่องที่ลูกสาวได้สามีเป็นคนขับรถของพ่อเลี้ยงซะอีก เพราะนางไม่รู้เลยว่าเสี่ยเชาว์จะส่งลูกน้องมาอุ้มนางเมื่อไหร่

“แขไม่เอาด้วยหรอก แขไม่อยากแต่งงานกับคนขับรถ!”

“แหม... ทำอย่างกับแกไม่เคยมีผัวมาก่อนเลยนะ ทีกับผู้ชายคนอื่นแกไปหลอกเงินเขากินมาเท่าไหร่” สาลีอดเหน็บลูกสาวไม่ได้ เพราะรู้ว่าลูกของนางเป็นพวกรักสนุก ไวไฟ ให้เรียนก็ไม่เรียน ทำตัวเหลวไหล เกเรตั้งแต่วัยรุ่น

“ก็พวกนั้นรวย มีสตางค์ให้แขใช้นี่คะ แต่ไอ้ธงมันกระจอก เรียกเงินจากมันจะได้สักเท่าไหร่ แขไม่เอาด้วยหรอกแม่ ไม่อยากเสียเวลากับมันอีก”

“เฮ้อ... ปวดกระบาน พ่อแกคงจะยอมหรอก เรื่องแดงมาถึงขั้นนี้แล้ว”

“ก็แม่รีบไปบอกพ่อทำไมล่ะ” รัศมีอดที่จะหงุดหงิดอารมณ์เสียอีกไม่ได้

“ก็ใครจะไปรู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ใครจะไปคิดล่ะว่าพ่อเลี้ยงจะเล่นพิเรนทร์ส่งคนขับรถมาแสดงละครหลอกพวกเราล่ะ”

“เจ็บใจนัก! ไม่น่าเสียรู้พ่อเลี้ยงเลย” รัศมีปาหมอนนอนลงบนพื้น ใบหน้าสวยบูดบึ้ง ดวงตาวาวระยับด้วยความโกรธกรุ่นปนความหงุดหงิดหัวใจ

“ทีนี้จะเอาไงต่อล่ะ เสี่ยเชาว์ยิ่งเร่งรัดหนี้กับแม่อยู่ด้วย นี่เสี่ยขู่แม่ไว้แล้วนะว่าจะส่งคนมาอุ้ม” สาลีทำหน้าคิดหนัก พลอยให้รัศมีเครียดตามไปด้วย เพราะหนี้ก้อนนี้ไม่ใช่แค่แม่คนเดียวที่สร้างมันขึ้นมา แต่ตัวเธอก็มีเอี่ยวกับหนี้สินก้อนนี้ด้วย

“จะยากอะไร แม่ก็ส่งนังเทียนไปขัดดอกให้เสี่ยเชาว์สิ”

“ถ้าทำได้ แม่ทำไปนานแล้ว”

“แล้วจะรออะไรอีกละคะ รอให้เสี่ยนั่นมาอุ้มเราหรือไง”

“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรา แต่ปัญหาอยู่ที่เสี่ยเชาว์ ไอ้เสี่ยบ้านั่นดันชอบไม้ป่าเดียวกัน”

“ตายล่ะ แบบนี้เราก็แย่สิ เฮ้อ...” รัศมีถอนหายใจเอามือเสยผม แล้วหงายท้องล้มตัวลงบนเตียงดื้อ ๆ

“แต่แม่มีวิธีที่ดีกว่านั้น แม่เห็นไอ้ทิว เอ๊ย พ่อเลี้ยงธงทิวเวลามันมองนังเทียน แม่ว่าท่าทางพ่อเลี้ยงสนใจนังเทียนมันอยู่นะ”

รัศมีมองหน้ามารดา รีบขยับตัวลุกขึ้นนั่ง “อย่าบอกแขนะ ว่าแม่จะส่งนังเทียนให้พ่อเลี้ยง”

“ใช่แล้วลูก พอแผนเราสำเร็จ เราค่อยหาทางรีดเงินจากนังเทียนมันอีกที”

“ไม่ได้นะ! แขไม่ยอมจริงด้วย ถ้านังเทียนได้เป็นเมียพ่อเลี้ยง ก็เท่ากับนังนั่นจะได้เป็นแม่เลี้ยง แขไม่ยอมหรอก นังเทียนเป็นแค่ลูกเมียน้อย มันจะได้ดีเกินหน้าแขไม่ได้!” รัศมีโวยวายทันที เธอไม่มีวันให้แสงเทียนได้ดีเกินหน้าเกินตาเป็นอันขาด

“แม่รู้ ๆ แม่ไม่มีวันให้มันได้ดีไปกว่าลูกของแม่หรอก แต่แม่จะใช้มันเป็นเครื่องมือรีดไถเงินจากพ่อเลี้ยง”

“นังเทียนจะยอมทำเหรอแม่”

“นังลูกเมียน้อยนั่นกลัวแม่ยังกับอะไรดี แค่แม่เอ่ยปาก มีหรือมันจะกล้าขัดคำสั่ง” สาลีบอกอย่างมั่นใจ

“แม่จะให้นังเทียนทำอะไร?”

“แม่มีแผนก็แล้วกัน รอให้แผนการสำเร็จก่อน เราก็จะมีเงินไปใช้หนี้เสี่ยเชาว์” สาลียิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีความสุข

ขอเพียงหาเงินมาใช้หนี้ได้สำเร็จนางไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ทว่ารอยยิ้มนั้นก็อันตรธานหายเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และผู้ที่โทรเข้ามาก็คือเสี่ยเชาว์!!!