สามารถโหลดซื้อนิยายในรูปแบบ Ebook ได้แล้ววันนี้

หรือสามารถเลือกซื้อเป็นรายตอนก็ได้นะคะ ตามลิงก์ของหน้านิยายได้เลยจ้า

ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนนะคะ..

​ทาสรักดวงใจอสูรกัมพูwww.mebmarket.com “อ้าวแม่คุณ! ไงมาด่ากันเสียได้ล่ะฮะ! ก็เห็นมัวแต่เล่นองค์อยู่นั่น ใครจะไปรู้เธอต้องการอะไร ระหว่างเงิน กับแต้ม...อีกอย่างนะ ฉันก็ไม่ได้บอกจะไม่จ่ายค่าตัวเธอเสียเมื่อไหร่ ก็แค่บอกมาจะเอาเท่าไหร่เรื่องเงินสำหรับฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว...” เพียงแค่สิ้นเสียงของชายหนุ่มเท่านั้น ร่างบางอรชรก็หันขวับมาจ้องตาชายหนุ่มตาเขม็ง ใบหน้าซีดเซียวแดงก่ำ หญิงสาวใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองข้างแก้มทิ้งอย่างน่ามอง ในความรู้สึกของทินกร พอได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดขึ้น ในตอนที่เขาไม่เมาและในที่มีแสงสว่างแบบนี้ ทำเอาชายหนุ่มนิ่งอึ้งตะลึงตะลานกับความงดงามที่ได้เห็น ทินกรเผลอตัวรีบยกมือฝ่ามือขึ้นขยี้ตา เพื่อมองภาพตรงหน้าให้แน่ใจ นั่นคนหรือว่านางฟ้ากันแน่สวยโคตรๆ ...​

ต่อจากตอนที่แล้ว...

ตลอดวันนั้นทั้งวัน คงคามักคอยป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ไม่ได้ออกขับรถเข้าตัวเหมืองอย่างเช่นทุกวัน ถ้าจะพูดให้ถูกก็เดินวนเวียนรอบๆ เตียงที่มีร่างบอบบางนอนหลับตาพริ้มอยู่นั่นแหละ พอคุณยายเขาให้เด็กแก้วยกชามข้าวต้มพร้อมยาขึ้นมาให้ถึงบนนี้ แม่คนนอนได้ กินอิ่มหนำสำราญจัดการฟาดเสียจนข้าวต้มเกลี้ยงชาม ไม่มีอาการเงอะงะขัดเขินสายตาเขาด้วยซ้ำ ทั้งที่เจ้าหล่อนยังอยู่ในอาการหวาดระแวง ระวังตัวแจ๋

และอาการหิวโซฟาดจนไม่เหลือน้ำสักหยดในชาม ยังยืนยันถึงอาการเจ้าตัวได้อีกข้อหนึ่ง สุมนาเป็นลมเพราะท้องว่าง มากกว่าจะเป็นโรคประจำตัว

และไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่เจ้าตัวกินเข้าไป หรือ เจ้าหล่อนคิดจะประท้วงอะไรเขาขึ้นมา โดยเลือกเอาวิธีการนอนหลับกันแน่

สุมนาถึงได้ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาพูดคุยกับเขาหลังจากได้ทานยา เจ้าหล่อนก็หลับเป็นตาย ชายหนุ่มชักเริ่มมีอาการหงุดหงิดใจ นี่แค่เป็นลมหมดสติ ไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงเสียหน่อย ไม่รู้จะนอนกินบ้านกินเมืองกันไปถึงชาติไหน...คนเดินเป็นหนูติดจั่นคิดฮึดฮัดขัดใจไปหมด เขาเดินวนรอบเตียงนอนเจ้าหญิงนิทราอีกสามสี่รอบ ก่อนจะติดสินใจลงมือทำอะไรสักอย่าง ถือเป็นการช่วยให้เจ้าหญิงตื่นจากนิรทาสักที...

คงคาขยับตัวขึ้นนั่งบนเตียง แรงนั่งทำให้พื้นฟูกยุบตัว ทำเอาคนแกล้งหลับใจหายวาบ อยากขยับตัวหนีก็ทำไม่ได้

“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หลับจริง” คงคาโน้มตัวลงมองใบหน้าขาวเนียนใกล้ๆ มองเลยลงมายังหน้าอกภายใต้ผืนผ้าห่มที่ยังสะท้อนขึ้นลงเนิบช้าตามจังหวะการหายใจเข้าออก

“ลุกขึ้นมาคุยกับผมดีๆ ดีกว่านะผมว่า หรือหนูนาอยากจะทำอย่างอื่นแทน ผมก็สนับสนุนเต็มที่เหมือนกัน”

ชายหนุ่มแกล้งเย้า ลากปลายนิ้วเรียวยาวไล้ตามใบหน้านวล แม้ใจจริงเขาอยากทำบางอย่างที่มากกว่านั้น เมื่อปากอวบอิ่มสีธรรมชาติโชว์เด่นหลาอยู่แค่ปลายจมูกโด่งของตัวเอง คงคากระตุกยิ้มพอใจ...

เมื่อสิ่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้เป็นผลจริง...

“นายจะทำอะไรอีกล่ะ! คนฉวยโอกาส”

คนแกล้งหลับลุกพรวดขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว กระเถิบทีเดียวร่างกลมกลึงเบียดชิดเข้าหาหัวเตียง หญิงสาวเม้มกลีบปากแน่น รู้สึกโมโหชายตรงหน้าเหลือเกิน เอะอะเข้าถึงเนื้อถึงตัวเธอตลอด ประเดี๋ยวก็กอด ประเดี๋ยวก็จูบ ทำราวกับเธอเป็นเมียเขาจริงๆ แต่เธอรู้ มันไม่ใช่ มันต้องมีเงื่อนงำบางอย่าง

ดวงตากลมโตสีดำขยับจึงวาววับด้วยลำแสงโกรธา ชูกำปั้นขึ้นหลาทำทีเป็นขู่ฟ่อ แต่ใครจะรู้ภายในหัวใจมันสั่นไหวมากแค่ไหน ผู้ชายอะไร ชอบฉวยโอกาส หน้าตาน่ากลัวแถมยังหื่นกามอีกต่างหาก

“แล้วคิดว่าผัวเมียเขาทำอะไรกันล่ะ หนูนา...” คงคากลั้นยิ้มแล้วเอ่ยถามเสียงล้อเลียน

“นายจะทำอะไรฉันไม่ได้ทั้งนั้นนะ” คนถูกล้อเลียนขู่ฟ่อ

“แล้วทำไมจะได้ได้ล่ะ...ในเมื่อเราสองคนเป็น...” ชายหนุ่มกระโจนตัวเข้าหาร่างเล็กกว่ารั้งคนตรงหน้ากดบ่าสองข้างให้นอนราบกับเตียง แล้วลอยหน้าพูดต่อ “ผัวเมียกัน” ก่อนจะโฉบใบหน้าแนบชิดดวงหน้าแตกตื่น จ้องลึกในดวงตางดงาม ทำเอาขนทั้งร่างของสุมนาลุกซู่ จำต้องแบนสายตามองเพียงหน้าอกเขาเท่านั้น

“ไม่จริง! ใครเขาไปเป็นเมียของนายมิทราบ ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมเสียจนไม่รู้ความ อย่ามาเล่นตลกกับฉันหน่อยเลย ฉันไม่หลงกลของพวกนายง่ายๆ หรอกนะจะบอกให้ แล้วทีนี้ก็ช่วยปล่อยตัวฉันได้แล้วด้วย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าไม่เตือน...”

“แล้วถ้าผมไม่ปล่อยหนูนาล่ะ หนูนาจะทำอะไรผัวคนนี้มิทราบ...” ร่างใหญ่ขยับตัวขึ้นค่อมร่างบางเอาไว้ ใบหน้าเสมือนโจรลอยเด่นไปมา พูดจาท้าทายคนใต้ร่าง จนสุมนาเห็นแล้วอารมณ์โมโหเริ่มแตกกระเจิง ความโกรธมักจุกขึ้นมาจนถึงลิ้นปี่

“ก็จะทำอย่างนี้ไง...ไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส”

สองมือที่เป็นอิสระกางออกคล้ายกงเล็บพร้อมยกขึ้นข่วนทั้งใบหน้าและลำตัวของคนท้าทายพัลวัน สองขาที่ถูกทับเอาไว้พยายามดิ้นหนีขัดขืนสุดฤทธิ์ เพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระให้ได้ คงคาได้แต่หลบเลี่ยงกงเล็บนางเสือ ชายหนุ่มไม่คิดตอบโต้ เขากลับรู้สึกสนุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มันต้องอย่างนี้สิ มันถึงจะเรียกว่าสมน้ำสมเนื้อ เหมาะสมกับผู้ชายบ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างเขาหน่อย...

“เอ้า...ทำให้พอใจไปเลยนะหนูนา ถ้าคุณหยุดอาละวาดเมื่อไหร่เป็นเห็นดีกันแน่”

คราวนี้เป็นฝ่ายคงคาขู่กลับบ้าง มือใหญ่คอยปัดป้องตลอดเวลา เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันสุมนาจะเก่งไปได้สักกี่น้ำ

สุมนาหยุดหอบหายใจอย่างแรง ดวงตาคมกล้าจ้องมองใบหน้ากวนประสาทแข็งกร้าว ถ้าตอนนี้ในมือเธอมีมีสักเล่ม มันคงจะเข้าไปฝั่งอยู่ในร่างของผู้ชายหน้าตาเหมือนโจรคนนี้จนมิดด้ามโดยไม่พลาดเป้า เธอคงไม่ปล่อยให้เขามานั่งทำหน้าระริกระรี่ยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำ มาฉวยโอกาสแตะนิดแตะหน่อยกับเรือนร่างของเธอขนาดนี่แน่ ไม่รู้เท่าที่ผ่านมาเธอต้องเสียดุลให้กับเขามากมายขนาดไหนแล้วหนอ...

คิดถึงแล้วมันก็น่าเจ็บใจนัก ตัวเธอเป็นสาวเป็นนาง อุตส่าห์รักษาร่างกายมาอย่างดิบดี แต่กลับมาถูกผู้ชายแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้ ลวนลามเป็นว่าเล่น

คนหยุดอาละวาดเพราะรู้สึกเหนื่อยย่นหัวคิ้ว มันต้องหาทางหนีด้วยวิธีอื่น...

“นายต้องการเงินสักเท่าไหร่ ถ้าจะยอมปล่อยตัวฉันออกจากที่นี่” สุมนาเหล่ตามองคนร่างใหญ่ที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอตาพราวระยับ ยอมสงบศึกให้ชั่วคราวก่อนก็ได้ เมื่อหญิงสาวรู้ดีแก่ใจ ให้ถึงอย่างไรเธอก็สู้แรงเขาไม่ได้ ถ้าหากเกิดเขาเอาจริงขึ้นมา สิ่งเดียวที่สุมนานึกออกตอนนี้ ก็คือเงิน...เธอเลยลองเสนอเงินให้เขา เผื่อบางทีหมอนี่อาจจะต้องการเงิน

คงคาเลิกคิ้วเข้ม แล้วตอบ

“ผมมีเงินเยอะกว่าหนูนา...”

คนฟังแบะปาก แน่ะ! ...มีการโอ้อวดเสียด้วย ทำเป็นไม่สนใจเงิน แล้วนายคนนี้ต้องการอะไรจากตัวเธอกันแน่?

“ก็ดี! ...นั้นนายก็ปล่อยตัวฉันไปเสียทีสิ”

“แล้วผมไปจับตัวหนูนาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” สุมนาสะอึก เออ...มันก็ใช่ มือเท้าเธอก็เป็นอิสระ ไม่ได้ถูกเขาจับมัดไว้เสียหน่อย ถ้าอยากจะไปจากที่นี่ก็แค่เดินออกไป ก็แค่นั้น

ว่าแต่...แล้วเธอมานั่งทำบ้าอะไรอยู่ได้ แทนที่จะลุกออกจากห้องนี้ สุมนาเหลือบตาขึ้นมองคนใบหน้ารกรุงรังด้วยหนวดเครา แล้วกลืนน้ำลาย คิดหาคำแก้ตัว

“คือ...ฉัน...เอ่อ...”

“เอาเถอะ...ถ้าหนูนาอยากจะกลับบ้านจริงๆ คงต้องรออีกสักสามสี่วัน ช่วงนี้งานผมยุ่งเหลือเกิน”

“ก็เรื่องของนายสิ ฉันกลับเองได้ มาเองก็ต้องกลับเอง ไม่รบกวนนายหรอกเชิญทำงานตามสบาย แต่ว่า...นายรู้จักเหมืองนายคงคาหรือเปล่า? ล่ะ”

คนไม่ได้เอะใจตอนคุณยายเรียกชื่อหลานชายขยับปากถาม ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ให้นายคนนี้ช่วยบอกทางคงสะดวกกว่าต้องเดินท่อมๆ ไร้ทิศทาง อีกอย่างจะได้ทราบข่าวของยัยหนูนันไวไว ด้วยใจยังพะวงห่วงคนเป็นป้า กลัวร่างกายท่านจะแย่ลงกว่าเดิม ถ้ายังไม่ทราบข่าวคราวของลูกสาว

“รู้จักสิ...รู้จักดีเสียด้วย” คงคายิ้มกริ่ม นึกตลกคนตรงหน้าที่ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อ

“รู้จักจริงเหรอ...นั้นก็ดีสิ นายช่วยบอกทางไปเหมืองพลอยคงคาหน่อยจะได้ไหม คือฉันอยากจะไปพบเจ้าของเหมืองก่อนจะกลับบ้านน่ะ มีธุระอยากซักถามเกี่ยวกับบางเรื่อง...”

สุมนากระแซะร่างเข้าใกล้ร่างสูง พูดจาขอร้องเสียงอ่อนลง รู้สึกโล่งอก อีกไม่นานเธอก็จะได้เจอตัวน้องสาวเสียที

“ก็ได้...แต่หนูนาต้องเขยิบเข้ามาฟังใกล้ๆ ปากผมนี่” คนเจ้าเล่ห์ต่อรอง สุมนาชักสีหน้าไม่พอใจ “อย่ามาเล่นตุกติกนะนาย แล้วจะหาว่าคนอย่างหนูนาไม่เตือน” ชายหนุ่มส่ายหน้า เมื่อเห็นกิริยาระแวดระวังภัยเกินกว่าเหตุ

“ตกลงจะฟังไหม ไอ้ทางเข้าเหมืองคงคามันไปทางไหน” สุมนาพ่นลมหายใจพร้อมตวัดค้อนคมให้คนท่ามาก แล้วค่อยๆ กระเถิบกายเข้าใกล้ร่างใหญ่ “เอียงหูมาหน่อยสิ ผมไม่ถนัด” หญิงสาวทำเสียงจิจ๊ะ แต่ก็ยอมทำตาม เอียงใบหน้าเข้าใกล้ริมฝีปากหยักได้รูป

“ก็ผมนี่ไง นายคงคา มนพยัคฆ์ เจ้าของเหมืองคงคาตัวจริงเสียงจริง และไอ้ที่คุณนั่งอยู่ตอนนี้ ก็เป็นพื้นที่บริเวณโดยรอบของเหมืองพลอยคงคาที่คุณต้องการไปหา” จบคำรายงานร่างงามถึงกับผละถอยห่าง ดวงตากลมโตเบิกมองใบหน้ารกรุงรังขึ้นกว้าง

ให้ตาย! เขานี่น่ะเหรอ นางคงคา มนพยัคฆ์ ผู้ชายที่น้องสาวเธอหนีตามเขามา

โอ้! รสนิยมของหนูนัน ทำไมถึงได้โคตรแย่ เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือถึงขนาดนี้นะ เธอยากจะเป็นลม สุมนาโอดครวญในใจ ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะนี่คือเรื่องจริง...

ผู้ชายใบหน้ารกรุงรังตรงหน้าเธอ คือนายคงคา และเขาเป็น... “นายเป็นเจ้าของเหมืองพลอย...”

“อือหึ! ...และยังเป็นสามีของหนูนาอีกด้วยนะ อย่าลืมข้อนี้เสียล่ะ...” สุมนาไม่มีทางเชื่อเรื่องนี้ แต่ต้องปัดมันทิ้งไปเสียก่อน ป่วยการจะเถียงสู้ ยังไงเธอก็ไม่ใช่เมียของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ อีกทั้ง ณ เวลานี้ ตัวเธอนั้นมีเรื่องอื่นสำคัญกว่าให้ต้องขบคิด และแก้ไข

หญิงสาวนั่งตัวตรงยืดอก แล้วหรี่ตาวาวๆ ของตัวเอง สำรวจชายหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างจริงจังอีกครั้ง มองยังไงเธอก็ยังมองหาจุดที่เรียกว่าเป็นสเปคของหนูนันจากชายผู้นี้ไม่เจอสักอย่างเดียว แล้วเหตุไฉนเล่า เป็นเหตุผลสำคัญ ทำให้ยัยหนูนัน หญิงสาวที่รักความสะดวกสบายเข้าเส้น ถึงได้ยอมละทิ้งแสงเสียงสิวิไลเลิศหรูของเมืองกรุง แล้วดั้นด้นหนีตามผู้ชายกักขฬะ ที่ยังมองหาจุดดีในตัวไม่เจอ มาใช้ชีวิตตกระกำลำบากอยู่ในบ้านป่าเมืองเถื่อนแห่งนี้ได้

เรื่องนี้มันต้องมีเงื้อมงำแอบแฝง และเธอต้องสืบรู้ให้ได้ หรืออาจเป็นได้ว่า...

“นายต้องวางแผนฉุดตัวน้องสาวของฉันมาแน่ๆ ...”

สุมนาเผลอเอ่ยคำถามข้องใจของตัวเองออกไป แต่ฟังดูเป็นการใส่ร้ายเจ้าของเหมืองคงคาเสร็จสรรพ

หญิงสาวกวาดตามองหาร่องรอยของสุมนันในห้องพัก มองปราดเดียวเธอก็รู้ ห้องนี้คงเป็นห้องนอนของนายคงคา และมันน่าจะต้องมีของใช้ของหนูนันปะปนอยู่ด้วย

แต่เธอกลับไม่พบของใช้ของสุมนันสักชิ้น แสดงว่าหนูนันไม่ได้พักอยู่ห้องนี้ด้วย มันก็แน่อยู่แล้วละซี่ ทำไมเธอถึงได้ลืมนึกถึงเรื่องนี้ ก็เรื่องอะไรเล่าหมอนี่จะพาผู้หญิงคนอื่นมานอนพักรวมห้องเดียวกับห้องผู้หญิงของตัวเอง

ดังนั้น...หนูนันคงพักอยู่ห้องอื่น สุมนาคิดเองตอบเองเสร็จสรรพ พุ่งสายตาเขียวปั๊ดมองเจ้าของใบหน้ารกครึมด้วยหนวดเครา

“แล้วตอนนี้ นายเอาตัวน้องสาวของฉันไปซ้อนไว้ที่ไหน” คนถูกใส่ความขมวดคิ้ว มองใบหน้าผุดผาดด้วยไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด

“ผมไม่ได้เอาตัวน้องสาวหนูนาไปซ้อน ไม่รู้ด้วยซ้ำไอ้ที่หนูนากำลังพูดอยู่ตอนนี้ มันคืออะไร” ชายหนุ่มปฏิเสธทันควัน

“คนปากแข็ง ผู้ชายเฮ็งซวย เอาเขามาทำปู้ยี่ปู้ยำจนหนำใจพอเบื่อแล้วก็คิดจะเขี่ยทิ้งกันเลยละสิท่า อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันผู้ชายมักง่ายอย่างนาย ถึงได้กล้าปฏิเสธออกมาหน้าด้านๆ ทั้งที่ฉันมีหลักฐาน” สุมนาพูดจากล่าวหาเสียงขึ้นจมูก

“เพ้อเจ่อ...ไหนล่ะหลักฐานอย่างที่หนูนากล่าวหา” คงคาถามหาหลักฐาน จะกลัวอะไร ในเมื่อตัวเขาก็ไม่เห็นจะรู้จักน้องสาวของเจ้าหล่อนเป็นการส่วนตัว ได้ยินเพียงชื่อจากเอกสารที่เขาได้มาจากคุณยาย มันเป็นเอกสารรายงานจากนักสืบ ตามสืบประวัติทั้งหมดของสุมนา...

สุมนามองหากระเป๋าเป้ เธอจะให้เขาดูจดหมาย

“เดี๋ยว...กระเป๋าของฉันไปไหน?” สุมนาถามหากรเป๋าเป้ของตัวเอง

“ใบไหนล่ะ? หนูนาใช้ประจำอยู่ตั้งหลายใบ”

“กระเป๋าเป้สีดำ ฉันจำได้ ฉันสะพายมันมาแค่ใบเดียว” หญิงสาวยืนยัน

“เหลวไหล เป็นถึงเมียนายเหมืองใหญ่ หนูนาจะมีแค่กรเป๋าใบเดียวได้ยังไง”

ชายหนุ่มถามเสียขำทำสีหน้าล้อเลียน “ได้สิ...ก็ในเมื่อฉันไม่ใช่เมียของนายไง”

“หรือผมต้องพิสูจน์ให้หนูนามั่นใจ...” คนถามขยับกายสมบูรณ์แบบเข้าใกล้

“นั่นก็ดี...” หญิงสาวเชิดปลายคางขึ้นคราวนี้ไม่ยอมถอยหนี

โปรดติดตามตอนต่อไป...