“ขอบใจพ่อบรรณมาก แล้วฉันจะตอบแทนอย่างงาม ว่าที่พี่เขย” ชัยหัวเราะอย่างชอบใจ เวลาที่เขารอ มาถึงสักทีหนึ่ง บัวไม่มีวันหนีเขาไปไหนได้แน่นอน

“วันนี้คุณบรรณดูอารมณ์ดีนะคะ” สาลี่เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มขณะเปลือยกายอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย ฝ่ามือของเธอลูบไล้อกกว้างของเขาอย่างยั่วยวน

“ไม่อารมณ์ดีได้ยังไงกัน วันนี้ฉันมือขึ้น” บรรณจูบแรงๆ ที่หน้าผากของหญิงสาวในอ้อมแขน

“บ่าวดีใจด้วยนะคะ”

“เป็นเพราะเธอไง”

“เพราะบ่าว ยังไงเหรอคะ” เธอถามเขาตาปริบๆ

“ก็เธอแนะนำให้ฉันไปเล่นวันนี้ไง แถมยังได้เงินมาจากพ่อชัยจำนวนหนึ่ง พอเล่นแล้วมือขึ้นเชียวล่ะ เห็นทีต้องไปที่โรงบ่อน บ่อยๆ เสียแล้ว”

“แหม... ขอให้คุณบรรณมีความสุขก็พอแล้วค่ะ บ่าวยอมทำทุกอย่าง”

“จริงอย่างที่เธอพูดนะสาลี่ พ่อชัยรักแม่บัวจริงๆ ถ้าแต่งงานกันไป คงจะมีความสุข แถมสุขสบายด้วย ไม่เหมือนไอ้พงศ์ หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ นี่ก็มีผู้หญิงมาร้องขอความเป็นธรรมว่าท้องกับมันอีก ไม่เห็นมันออกมารับผิดชอบอะไร ไปหดหัวอยู่ที่ไหนขนาดแม่กับน้องมันยังไม่รู้ แย่จริงๆแต่มีคนเห็นไอ้พงศ์แล้วมาบอก พอไปหามันก็หนีไปอีก ถ้าไม่อยากแต่งงานกับแม่บัวจริงๆ ก็บอกมาเลยว่าเปลี่ยนใจแล้ว ทำให้ครอบครัวฉันอับอายขายหน้าถึงขนาดนี้”

ข่าวลือเรื่องที่มีคนเจอพงศ์แล้วมาพูดกันที่ตลาดดูจะหนักแน่นขึ้นเมื่อมีคนเห็นเขายังมีชีวิตอยู่แถมยังหนีการแต่งงานไปแบบนี้ ทำให้บัวยิ่งถูกนินทาว่าร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ บรรณคิดว่าชัยนั่นแหละที่จะมาช่วยกอบกู้หน้าตาของน้องสาวได้

“จริงค่ะ บ่าวก็เห็นว่าเป็นแบบนั้น ไม่อยากให้คุณบัวไปจมปลักอยู่กับคุณพงศ์อยู่แบบนี้ คุณพงศ์น่ะหนีงานแต่งไปเห็นๆ แถมยังมีผู้หญิงท้องแก่มาเรียกร้องให้รับผิดชอบอีก ถ้าไม่มีมูลเขาจะมาพูดพล่อยๆ เหรอคะ”

สาลี่รีบยุส่ง ให้ข่าวลือกลายเป็นจริงไปเสีย เธอรู้อยู่เต็มอกว่าคนที่มาพูดป่าวประกาศว่าเห็นพงศ์นั้นโกหกทั้งเพ เป็นคนของชัยจ้างมาทั้งนั้น พอไปหาไม่เจอก็ใส่ความอีกว่าพงศ์หนีไปเพราะทำผู้หญิงท้อง กลัวบัวจะรู้ หรือได้บัวสมอยากแล้ว เลยไม่อยากแต่งงานด้วยยังไม่อยากมีพันธะ บัวยิ่งเสียหายเพราะใครๆ หาว่าลักลอบได้เสียกับพงศ์จนเขาเบื่อ พอจะแต่งงานกันจริงๆ เขากลับไม่เอา

ดูเหมือนข่าวลือเรื่องนี้จะมีคนรู้ไปทั่ว หลายคนก็ใส่สีตีไข่ไปอีก จนบัวไม่กล้าไปเดินตลาด เพิ่มจึงเครียดจัดอับอายผู้คนไปทั่ว คุณหญิงจันทร์ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะแก้ข่าวก็ไม่มีอะไรมาแก้เพราะลูกชายหายไปไร้ร่องรอย

บางคนบอกว่าคุณหญิงจันทร์และพดช่วยกันปกปิดที่อยู่ของพงศ์ ช่วยให้หลบหนีไป นี่ก็ทำให้บ้านโน้นปวดหัวกันใหญ่ สาลี่รู้ซึ้งว่าการเป็นศัตรูกับคนอย่างชัยไม่ใช่เรื่องดี เธอเลยตามน้ำไป เขาให้ทำอะไรก็ทำให้ เขาจะได้เมตตาปรานีไม่ทำอะไรเธอ แถมยังได้ค่าตอบแทนอย่างงามเสียด้วย

“แต่ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าพ่อพงศ์จะหนีงานแต่งไป” บรรณเองก็ได้รู้จักพงศ์มาตั้งแต่เด็ก ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะทำเช่นนั้น

“อะไรก็เกิดขึ้นได้นะคะคุณบรรณ” สาลี่รีบพูด ถ้ามีใครในบ้านนี้เริ่มใจอ่อนกับพงศ์ เธอจะคอยพูดยุส่ง ทุกวันเข้าทุกคนก็มองพงศ์ว่าเลวร้ายเป็นที่สุด น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน ถ้าเรื่องไม่จริงแต่เป็นไปในทางร้าย พูดทุกวันจะมีคนคิดว่าเป็นเรื่องจริงไม่มีใครมาแย้งเนื่องจากไม่รู้จะแย้งอย่างไร ในที่สุดคนก็เชื่อสนิทว่าเป็นแบบนั้น ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

“จริงอย่างที่เธอว่า ฉันว่าเราอย่ามัวพูดเรื่องคนอื่นกันเลย เรามาหาความสุขกันดีกว่า”

“แล้วแต่คุณบรรณสิคะ” สาลี่ปากหวาน ก่อนจะรับจุมพิตดูดดื่มของอีกฝ่าย แยกขาให้อีกฝ่ายแทรกแก่นกายเข้ามาฝังในร่างชุ่มฉ่ำ เสียงครวญครางดังขึ้นหลังจากนั้น และสุขสมไปด้วยกัน

บรรณไม่ได้จบฉากรักเพียงแค่นั้น เขาถูกกดให้นอนหงายอยู่บนเตียง ในขณะที่สาลี่ขึ้นคร่อมทับร่างของเขา หล่อนเชียวชาญเชิงโลกีย์ รู้ดีว่าควรปรนนิบัติผู้ชายอย่างไรให้ถูกใจ

ริมฝีปากร้อนชื้นของหล่อนบดจูบริมฝีปากหนาของเขา ทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างหฤหรรษ์ เกลียวลิ้นพัวพันแนบสวาท บรรณขยำทรวงอกอวบอัดของสาลี่จนเธอร้องครางซี๊ดปากอย่างชอบใจ เธอช้อนอกอวบป้อนความหวานให้เขาถึงปาก ร้องครวญครางให้เขาดูดแรงๆ ให้หายอยาก

“คุณบรรณน่ารักเสียจริงค่ะ ถึงอกถึงใจบ่าวเหลือเกิน”

“เธอก็น่ารักสาลี่ ถึงอกถึงใจฉันเหลือเกิน”

“ปากหวานแบบนี้ บ่าวจะจัดให้คุณบรรณมีความสุข จนแทบสำลักเลยค่ะ” เธอหยิกแก้มเขา ก่อนจะจูบพรมไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา บรรณเป็นคนหน้าตาดีแต่เสียอย่างคือไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ แถมยังเชื่อคนง่าย เธอก็แค่สนุกๆ ไปแบบนั้นเอง ถึงไม่มีบรรณก็ยังมีผู้ชายอีกหลายคนที่จะให้ความสุขเธอได้ และดีกว่าบรรณเสียด้วย

สาลี่ซุกไซ้ลงมายังลำคอหนา ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปยังลาดไหล่กว้างของเขา บรรณลูบแผ่นหลังและลูบสะโพกเปลือยของหล่อน เขาขยำอย่างได้อารมณ์ รู้สึกสยิวเมื่อเธอลากลิ้นเล็กๆ สีชมพูไปตามเรือนกายของเขา เธอหยุดอยู่ที่หัวนมสีเข้มไล้เลียจนหมาดชื้น ในขณะที่เขาขยุ้มเส้นผมของเธอและร้องครางหนักๆ

“สาลี่ เธอนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ” เขาเอ่ยชมเมื่อเธอเลื่อนริมฝีปากลงไปยังหน้าท้องแข็งแรงของเขา เธอเกลี่ยลิ้นวนไปมาเพียงครู่ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าต่ำลงไปยังส่วนกลางที่แข็งแกร่ง ทำให้เธอครวญครางได้อย่างต่อเนื่องเมื่อแทรกเข้ามาตรงหว่างขาของเธอแล้วกระแทกเสียมิดเม้น

“โอ้ว... สาลี่ เธอนี่เก่งจริงๆ” บรรณร้องครางอย่างชอบใจเมื่อเธอดูดเลียไปทั่วความแข็งแกร่ง ในขณะที่มือรูดรัดอย่างชำนาญการ

“คุณบรรณชอบไหมคะ”

“ชอบจ้ะ ทำอีกนะ” เขาร้องบอก สาลี่รีบปรนเปรอเขาอย่างเต็มที่ เธอดูดรวบขยับริมฝีปากเข้าออกอมรัดความเป็นชายของเขาจนฉ่ำชื้น ก่อนจะขบเม้มส่วนปลายของความแข็งแกร่งจนเขาร้องครางเสียงดัง

“สาลี่จะควบคุณบรรณให้เสียวแทบขาดใจเลยค่ะ” สาลี่ละใบหน้าออกห่างก่อนจะปีนขึ้นไปคร่อมทับร่างของบรรณ เธอจับความแข็งแกร่งเอาไว้คอยท่า ก่อนจะกดสะโพกลงไปหา โอบรัดแก่นชายของเขาทีละนิด ให้สัดส่วนแข็งแกร่งค่อยๆ สอดแทรกเข้ามาหลอมรวมในเนื้อสาวจนสุดเส้นทางรัก

“อ๊า... สาลี่ น่ารักแบบนี้ฉันจะให้รางวัลหนักๆ”

“บ่าวอยากได้รางวัลหนักๆ จังค่ะคุณบรรณ” สาลี่ลูบแผ่นท้องแกร่งของเขา สายตามองสบอย่างยั่วยวน

“เธอบอกว่าจะทำให้ฉันแทบขาดใจ แต่ฉันนี่แหละจะทำให้เธอแทบขาดใจแทน” เขากุมสะโพกของเธอเอาไว้มั่น ในขณะที่เธอสวมครอบแก่นกายของเขา แล้วกระแทกกายขึ้นไปหา สาลี่ร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน เธอขย่มสะโพกใส่เขาโต้ตอบกันอย่างดุเดือด ไม่ยอมเสียเปรียบให้เขาว่าเอาง่ายๆ ฝ่ายเดียว

ทั้งสองร้องครวญครางอย่างสุขสม เหงื่อกาฬไหลพรากแนบชิดสนิทเนื้อ สีหน้าบ่งบอกถึงความรัญจวนสุดขีด สาลี่แหงนใบหน้าขึ้นหวีดร้อง คางเริดขึ้นเมื่อกดกายเนื้อลงไปแนบชิดกับแก่นชายแข็งแกร่ง ในขณะที่เขาอัดฉีดหยาดน้ำรักเข้ามาในร่องสวาทเสียหมดสิ้น

“คุณบรรณ โอ้ว...” สาลี่ซบแนบอกของบรรณอย่างมีความสุข ในขณะที่บรรณโอบกอดรอบเอวหนาของอีกฝ่ายเอาไว้แนบชิด เพื่อให้เรือนกายที่ฝังอยู่ในร่างของเธอดื่มด่ำกับความหฤหรรษ์จนวินาทีสุดท้าย

“แม่ คุณพงศ์ยังไม่ฟื้นเลย” แก้ว...เด็กสาวที่ช่วยเหลือพงศ์เอาไว้ เธอเป็นลูกของเกด หญิงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งที่รู้จักพงศ์อินทร์เพราะครั้งหนึ่งทั้งเขาและน้องชายเคยช่วยเธอเอาไว้จากการตกน้ำตกท่า จึงเป็นหนี้ชีวิตกันมา เธออาศัยอยู่กับแม่เพียงสองคน ตอนไปลงเบ็ดกับมารดา เผอิญเจอพงศ์นอนสลบอยู่ตรงตลิ่ง จึงรีบช่วยเขาขึ้นมา พบว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บสาหัส แถมยังสลบไม่ได้สติ เธอกับแม่ปรึกษากันว่าจะไปแจ้งเรื่องนี้กับพด แต่เพราะได้ข่าวลือไม่ดีออกมามากมาย จึงเงียบเอาไว้ เพราะไม่รู้ใครมาดีมาร้าย คิดไปว่าหากทำอะไรบุ่มบ่าม พงศ์อาจจะได้รับอันตรายมากกว่านี้เป็นแน่