ชาคริยามือเย็นเฉียบเมื่อได้ยินเรื่องที่ภควินพูด หญิงสาวหน้าซีดลงขณะที่อีกฝ่ายขยับเข้ามายืนใกล้กว่าเก่า

“อย่าบอกนะว่าหยินไม่รู้เรื่องนี้”

“หยินไม่รู้จริง ๆ” เธอตอบเสียงสั่น “ก่อนเดินทางมาที่นี่หยินก็ให้พยาบาลพิเศษไปดูแลแม่และก็เห็นว่าแม่สบายดี”

“แล้วหยินได้โทรกลับไปหาคุณป้าบ้างหรือเปล่า”

เธอส่ายหน้า “ไม่เลย...หรือว่าหยินอาจจะละเลยแม่ไป”

“ไม่หรอกหยิน”

ภควินดึงมือเรียวบางของหญิงสาวไปจับไว้ขณะที่เธอยืนนิ่งเหมือนยังมึนงงและสับสนกับเรื่องที่เขาบอกเล่า ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้และคลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้มอบอุ่น

“วินเข้าใจว่าหยินอาจจะไว้วางใจอาการของคุณป้าก็เลยไม่ได้โทรไปหา แล้วนี่หยินจะได้กลับไปอีกเมื่อไหร่”

“หมอนัดแม่อีกสามเดือนจากนี้”

“หยินจะได้กลับไปก่อนหรือเปล่า ตอนเห็นแม่ของหยินที่โรงพยาบาลดูท่าทางท่านจะอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

“แม่อาจจะแพ้เคมีบำบัด...เอ้อ...ขอบคุณนะวินที่บอกหยิน”

ชาคริยาเลื่อนมือจากการเกาะกุมของชายหนุ่มและขยับห่างเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าเขาเข้ามายืนเกือบชิดทว่าใบหน้าหวานก็ยังซีดลงและแววตาคู่นั้นฉายความกังวลออกมาอย่างไม่อาจปิดบัง

“หยินพอจะลางานนายจ้างกลับไปดูแม่ก่อนจะได้มั้ย เขาจะว่าอะไรหรือเปล่า?”

พอภควินถามเช่นนั้นก็ทำให้หญิงสาวนิ่งอึ้งไปอีก ลางานอย่างนั้นหรือ...ในเมื่อเธอพึ่งมาอยู่ที่มารีนาไม่ทันถึงสัปดาห์หนำซ้ำเงินค่าจ้างก็ได้รับไปจนหมดแล้ว ที่เหลือก็คือการรับผิดชอบต่อหน้าที่ และที่สำคัญมากไปกว่านั้นเธอไม่ต้องการให้นาธาเนียลรับรู้เรื่องที่แม่ของเธอป่วยเป็นโรคร้ายเพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือและถ้าเป็นเช่นนั้นก็คงไม่พ้นที่อีธานจะตราหน้าเอาได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อสูบเลือดสูบเนื้อจากพ่อของเขาจริง ๆ

“หยิน...เอานี่ไว้นะ”

ภควินกล่าวขึ้นพร้อมทั้งดึงมือเรียวบางไปเขียนอะไรบางอย่างด้วยปากกาที่เขาหยิบมันออกจากกระเป๋าเสื้อ ชาคริยาดึงมือของเธอกลับและก้มลงดูก็เห็นรอยน้ำหมึกที่เขาเขียนไว้

“เบอร์โทรของวินเองนะ...อีกสองวันวินจะกลับบรู๊คลินและคิดว่าแม่ของหยินคงยังอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าหยินจะกลับไปเยี่ยมแม่ก็โทรหาวิน จะได้จองตั๋วเครื่องบินกลับพร้อมกัน”

“วิน...”

เสียงของเธอแหบแห้งลงโดยไม่รู้ตัว ชาคริยายังสับสนเรื่องอาการป่วยของมารดามากเกินกว่าจะคิดเรื่องอะไรตอนนี้ แต่เธอก็ยิ้มให้เพื่อนที่แสนดีอย่างภควินเพื่อตอบรับน้ำใจของเขา

“ขอบใจมากนะ ถ้าไม่เจอวินที่นี่หยินก็คงยังไม่รู้ว่าแม่ป่วยมากอีกแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรช่วยได้วินก็อยากช่วยหยินอยู่แล้ว...ว่าแต่หยินมาคนเดียวเหรอ?”

“หยินอาศัยรถเขามาน่ะ”

“ให้วินไปส่งมั้ย”

“เอ้อ...คงไม่ต้อง” ชาคริยารีบปฏิเสธ “เดี๋ยวหยินก็คงต้องกลับกับคนที่มาส่ง เดี๋ยวเขาจะหาหยินไม่เจอ”

“โอเค...ถ้าอย่างนั้นวินกลับก่อนนะ ถ้ามีอะไรหยินโทรมาตามหมายเลขที่วินให้ไว้ก็แล้วกัน”

หญิงสาวบิดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ขณะมองเพื่อนชายที่เคยสนิทสนมเดินจากไป เธอยกฝ่ามือขึ้นดูหมายเลขโทรศัพท์ที่ภควินจดไว้อีกครั้งและไม่ได้นึกถึงการช็อปปิ้งเสื้อผ้าแต่อย่างใด ตอนนี้เรื่องใหญ่กว่านั้นคือทำอย่างไรที่จะหาเหตุผลบอกกับนาธาเนียลเพื่อกลับบรู๊คลินให้เร็วที่สุด ร่างแน่งน้อยระบายลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปแต่ก็ต้องชะงักและออกอาการตกใจเมื่อเกือบชนกับร่างสูงใหญ่ที่เข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างหลังตอนไหนไม่รู้

“อีธาน!”