“เราเปลี่ยนสรรพนามกันใหม่ดีกว่า เรียกแทนตัวเองฉันๆ เธอๆ นายๆ มันดูห่างเหิน เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วนะ”
เขายื่นหน้าเข้ามาหา เธอเบี่ยงหลบแต่ไม่พ้น เพราะโดนเขากอดเอาไว้หลังจากที่เขาวางให้เธอเหยียบยืนบนพื้นห้องน้ำ
“ไม่เรียก ไม่เปลี่ยน”
“เรียกฉันว่าที่รัก แทนตัวเองว่ามิ”
“ไม่!”
เธอเสียงแข็งใส่เขา
“แน่ใจใช่ไหมที่พูดแบบนี้ งั้นฉันจะจูบจนกว่าเธอจะยอมเรียก” เขาไม่ได้ขู่แต่เอาจริง
“เรียกแล้วๆ ที่รักพอใจหรือยัง”
“พอใจมากครับที่รัก” เขายื่นหน้ามาหา ยิ้มใส่ตาเธอ
“นาย... เอ๊ย ที่รักจะแกล้งมิไปถึงไหน”
“ไม่ได้แกล้งแต่จะจีบจริงๆ แอบชอบมานานแล้ว”
“จีบมิแต่ด่ามิเสียๆ หายๆ นี่นะเหรอ”
“ก็หวงนี่นา”
“ไม่เชื่อหรอก ที่รักต้องแกล้งมิแน่ๆ”
เธอรู้สึกแปลกๆ จะด่าเขาแต่เรียกที่รัก รู้สึกจั๊กจี้เหลือเกิน
“ก็น่าแกล้ง”
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย มาอาบน้ำด้วยกันม๊ะ เดี๋ยวจะได้กินกัน”
“กินกัน!”
“อ้อ... หมายถึงทำอะไรกินกันไง คิดลึกนะเรา”
เขาบีบจมูกคนน่ารักอย่างเอ็นดูระคนหยอกล้อ เสร็จเขาแล้วก็ต้องเสร็จกันไปตลอดชีวิต มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือเด็ดขาด
“อย่ามาพูดสองแง่สองง่ามกับมินะ”
“น่ารัก”
“อะไร”
“ก็แทนตัวเองว่ามิน่ารัก”
“เกลียด”
“ไม่น่ารักแล้วบอกเกลียดผัวตัวเอง”
“อื้อ...”
เธอครางเมื่อโดนเขาบดจูบหนักๆ มือนิ่มรัวกำปั้นใส่เขาไม่ยั้ง แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ จิกมือกับไหล่กว้างของเขาแทน
“เกลียดหนึ่งที จูบสิบที”
เธออ้าปากค้างกับประโยคของเขา
“พูดเกลียดเมื่อไหร่จับปล้ำสิบยก”
ดมิสาทำท่าขัดใจเหมือนเด็กๆ เมื่อโดนเขาขู่แบบนั้น เขาก็ทำท่าล้อเลียนเธอ


นิยายชุด
1. เล่ห์หวาม
2. เล่ห์สวาท