เมื่อนลินรู้ว่าเธอมีอะไรกับเขา เธอก็พยายามที่จะหายไปจากเขาให้ไวที่สุด เพื่อที่จะได้หนีออกจากสังคมที่วุ่นวายและไปตามความฝันของเธอ แต่ว่าโดฮยอนไอดอลหนุ่มกลับพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เธออยู่กับเขา

นลิน

อายุ 22 ปี นักศึกษาจบใหม่กำลังจะต่อป.โท เรื่องเรียนเดินหน้าชนเรื่องรักขอพักก่อน แต่เรียนหนักขนาดนี้ก็ต้องมีพักกันบ้างเธอจึงเดินทางมาเกาหลีเพื่อมาคอนเสิร์ตของคุณเหล่าไอดอลที่เธอใช้เป็นแรงใจมาโดยตลอด

​

“ระยะเวลามันใช้ตัดสินความรักไม่ได้หรอกนะ ต่อให้ 7 ปีหรือ 1 ปี ก็มีค่าเท่ากัน”

-โดฮยอน-

อายุ 28 ปี พี่ใหญ่ของวงที่มีข่าวออกเดตมาตลอดแต่แท้จริงไม่เคยมีความรักเลยต่างหาก แล้วเขาก็ไม่เคยรักใครเลยแม้ตอนนี้ทางค่ายจะไม่มีกฎห้ามมีแฟนสำหรับศิลปินที่อายุเกิน27แล้วก็ตามทั้งทางค่ายยังส่งเสริมด้วยซ้ำไป

​

“ถ้าได้รักใครสักคน ผมจะไม่ยอมแพ้แม้ว่าปลายทางจะจบลงยังไงก็ตาม”

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการเท่านั้น อาจมีถ้อยคำที่ไม่สุภาพและเนื้อหาบางตอนเป็น18+ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

​​​​​​………………………………………………

-บ้านพัก เกาะเชจู-

"ไม่....ไม่....ไม่....ไม่" นลินร้องโวยวายเมื่อสิ่งที่เธอขยะแขยงกำลังจ่ออยู่ที่ปาก พร้อมเบนหน้าหนีสุดแรง

“ไม่....ฉัน...ไม่...กิน...กิมจิ...........มัน....ไม่อร่อยได้ยินไหมมันไม่อร่อย” เธอกัดฟันใส่คนตกหน้าที่พยายามบังคับให้เธอกินมันอยู่ได้ก็คนไม่ชอบก็คือไม่ชอบไง

“งั้นพี่ก็ไม่กินปลาร้าของหนูเหมือนกัน......มันเหม็นคาว”

"ดี......งั้นเราเลิกกัน....แล้วเลิกแทนตัวเองว่าพี่เรียกฉันว่าหนูสักที....ฟังแล้วขนลุก”

“ได้......ผัวไม่กินปลาร้าหรอกนะเพราะว่ามันคาว” โดฮยอนยืนหน้าเข้าไปใกล้นลินจนเธอถอยหลังแทบไม่ทัน

“ฮึ่ย......ไอ้บ้านี้.....เลิกกับฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่....ใครเขาเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้”

“แหม!!....แล้วใครเขาแต่งงานกันเพราะมีอะไรกันแค่ครั้งเดียว แถมไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ”

เธอสวนเขาทันควันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกระแทกชามกิมจิลงบนโต๊ะ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปโดฮยอนก็คว้าตัวเธอเข้ามากอด โดยไม่ทันได้ตั้งตัวใบหน้าของโดฮยอนก็เข้าใกล้จนปากนั้นสัมผัสกับใบหูที่นุ่มของเธอ

“งั้น......ถ้ามีครั้งที่สอง สาม สี่ ดีไหมล่ะ ไหน ๆ ก็รู้จักกันแล้ว...คงไม่ติดอะไรแล้วสินะ...ใช่ไหม”

แขนแกร่งคล้องเอวบางขยับเข้าให้แนบชิดกายเขาแน่นขึ้นก่อนยกร่างที่แข็งทื่อของเธอตอนนี้ขึ้นบนโต๊ะกินข้าว