"ฟังนะเติ้ง ฉันจะเห็นแกตัวทำร้ายแกได้ยังไง แกก็รู้ว่าก่อนหน้าที่ฉันจะนอนกับแก ฉันไปทำอะไรมา ฉันคงทำร้ายแกไม่ได้ แกปล่อยฉันเถอะนะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาเด็กออก ทุกอย่างก็จบ อย่าให้เรื่องนี้มาทำลายมิตรภาพของเราเลย ฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับแกตลอดไป แกกลับไปเถอะนะ"ปรายฟ้าตอบ นี่คือสาเหตุหนึ่ง ที่เธอไม่เคยลุกขึ้นมาโวยวายหรือเรียกร้อง สิ่งที่ธนดลทำกับเธอ เพราะเธอกลัวเสียคำว่าเพื่อน ไม่มีมิตรภาพอะไรจะยั่งยืน เท่ากับคำว่าเพื่อน
"ไม่ๆๆๆปรายแกฟังฉันก่อน สิ่งแรกที่ฉันอยากจะบอกก็คือ ฉันรักแกนะปราย รักมากและก็รักมานานแล้ว"ธนดลตัดสินใจพูดความในใจออกไป เพราะถ้าเขายังเก็บมันเอาไว้ ปรายฟ้าก็จะเข้าใจเขาผิดไปตลอดกาล
"เติ้ง!"ปรายฟ้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างสูงใช้จังหวะนี้แทรกตัวเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูลงกลอน ขังตัวเองเอาไว้
เธอจะได้ไม่ต้องไล่เขาอีก
"นั่งก่อนนะปราย กำลังไม่สบายอยู่"ธนดลสัมผัสถึงความเย็นที่ฝ่ามือเล็ก จึงประคองหญิงสาวมานั่งที่เตียงนอน โดยเขานั่งลงกับพื้น แล้วเปลี่ยนจากการกุมมือ มาเป็นกอดเอวเธอเอาไว้ เพราะสิ่งที่เขาจะพูดต่อไป สุ่มเสี่ยงกับชีวิตเขามาก
"ขอบใจนะที่แกรักฉัน แต่ฉันคงรับรักแกไม่ได้ ฉันไม่คู่ควรกับแกหรอก"ปรายฟ้ายังยืนยันคำเดิม ผู้หญิงมีตำหนิอย่างเธอไม่คู่ควรกับเขา ต่อให้ธนดลจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อมก็เถอะ แต่เธอเป็นผู้หญิง และเธอไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบลูกของคนอื่น
"ฟ้าแกฟังฉันนะ ขอโอกาสให้ฉันได้อธิบายได้ไหม ผู้ชายคนนั้นคือฉันเอง คนที่นอนกับแกคืนนั้นคือฉัน ฉันรักแก รักจนฉันไม่สามรถให้ใครมาทำอะไรแบบนั้นกับแกได้ ฉันก็เลยปลอมตัวแล้วก็มานอนกับแก"แขนแกร่งที่กอดรอบเอวอวบ กระชับขึ้นอีกนิด ธนดลหลับตา เตรียมตัวรอรับฟังคำด่าทอ หรืออะไรก็ได้ ที่เธอจะเอามาลงโทษเขา แต่มันกลับตรงกันข้าม เมื่อสิ่งที่เขาได้รับคือเสียงสะอื้น ของคนที่เขากอดเอาไว้ เมื่อเธอไม่ร้องโวยวาย เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด
"ปราย...ฉัน"
"สนุกมากไหม ที่ทำแบบนี้"คำถามง่ายๆ แต่ทำให้คนตอบรู้สึกหนัก เหมือนมีใครเอาหินมาถ่วงไว้ที่คอ
"แกหลอกฉันได้ยังไง แกทำฉันได้ยังไง"มือบางพยายามแกะมือที่เอวออก เมื่อเขายังรัดแน่น เธอก็เปลี่ยนมาใช้เล็บจิก ข่วน เท่าที่เธอจะทำได้ การทำโทษของเธอ ไม่ได้ทำธนดลรู้สึกระคายผิวเลยสักนิด
"ฉันรักแกไงปราย รักจนให้ใครหน้าไหนมายุ่งกับแกไม่ได้ ก็เลย..."
"ก็เลยหลอกฉัน...แกรู้ไหมว่าฉันเครียดแค่ไหน ฉันแค่ไหนกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวท้อง กลัวติดโรค แต่แกกลับเฉย แกนั่งดูฉันตีอกชกหัว เป็นบ้าเป็นบอมาเป็นเดือนๆ แกได้ยังไง"พูดพร้อมกับผลักหน้าคนที่ซบลงมากับตักให้ออกห่าง ไม่ต้องมาประจบ
ไม่ต้องมาง้อ เธอไม่ยกโทษให้เขาหรอก

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของนักเขียน ชื่อตัวละครในเรื่องถ้าไปสอดคล้องกับท่านใด ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

@สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ไม่อนุญาตให้แสกน ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือคัดลอกเนื้อหาของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น

ติดต่อมณีภัทรสรได้ที่

Facebook: somtawin Yunan

เพจ : มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา

��ณีภัทรสร-สไบนาง-นามปากกา-101144727915986/