เมื่อมรสุมลูกใหญ่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตที่แสนสงบสุขของ ‘ดาหวัน’ จากคุณหนูร้อยล้านดีกรีนักเรียนนอก ต้องกลายมาเป็นเด็กกำพร้าบ้านแตก ตั้งแต่มารดาฆ่าตัวตาย จนกระทั่งบิดาโดนตามล่าออกนอกประเทศ และตัวเธอก็ต้องหลบหนีสังคมเก่าที่เคยรู้จัก มีเพียง ‘เคนจิโร่’ คนเดียวในตอนนี้ที่สามารถช่วยเหลือให้เธอได้พบกับบิดาอีกครั้ง

“คุณพาฉันเข้ามาในนี้ทำไม ไหนเราสัญญากันไว้แล้วว่าตอนอยู่ที่บริษัทจะทำเหมือนไม่รู้จักกัน”

ดาหวันพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง ทันทีที่เข้ามาในห้องทำงานของเขา

“แต่ผมไม่ได้รับปากนี่”

เสียงห้าวเอ่ยตอบ ก่อนจะถามกลับด้วยความไม่พอใจอีก “เมื่อกี้นี้คุณตามอาปรเมศเข้าไปในห้องเขาทำไม!”

วันนี้โชคดีที่เขาไม่ได้ออกไปไหน จนมาทันเห็นเธอขึ้นลิฟต์ขึ้นมาพร้อมกับปรเมศด้วยความเต็มใจ

“เขาพาฉันขึ้นมาทายาค่ะ”

“หึ! แล้วคุณก็ตามเขาขึ้นมา…คิดว่าเขาจะทายาให้คุณอย่างเดียวเหรอ มันจ้องจะงาบคุณด้วยซ้ำไป หรืออยากท้องไม่มีพ่อแบบเลขาคนเก่าของหมอนั่น”

เผียะ!

มือเรียวฟาดลงไปบนหน้าเขาอย่างแรง

“คุณจะคิดว่าฉันสำส่อนแค่ไหนก็ตามใจเถอะคุณเคนจิโร่…แต่คุณมันแย่กว่าคุณปรเมศหลายขุม เพราะคุณอาของคุณไม่เคยสักครั้งที่มาหักหาญน้ำใจฉัน แต่คุณบังคับข่มขู่ฉันอย่างเลือดเย็นโดยที่ฉันไม่ต้องการ!” เธอเอ่ยเสียงสั่นเต็มไปด้วยความโกรธ

“อ้อ…ตอนนี้คิดจะสะบัดผมทิ้งแล้วเปลี่ยนรสนิยมไปมีผัวแก่แทนว่างั้น ตอนเช้าก็นายภัทร พอเข้าบริษัทมาก็โผเข้าหาอาของผม” เคนจิโร่เอ่ยอย่างเผ็ดร้อนด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งอย่างโกรธเคืองแทบลุกเป็นไฟ