อัญมณีหลับตาลงซึมซับความเจ็บปวดรวดร้าว ความทุกข์เศร้าระทม เธอจะเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ในจิตใจให้มันฝังลงไปทุกอณูของใจเธอ ให้มันเจ็บจนพอ และต่อไปนี้เธอจะเข้มแข็งและจะไม่เชื่อใครอีก ผู้ชายทุกคนคือยาพิษ คือความหายนะ คือความจัญไร ต่อไปเธอจะไม่เชื่อลมปากใครง่ายๆอีก หญิงสาวลืมตา ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ เธอขอสัญญาใจกับตัวเองว่าจะเอาคืนพวกมันทุกคนให้สาสมกับที่พวกมันทำกับเธอไว้

“คุณจะไม่ได้รักผมก็ไม่เป็นไร ผมรักคุณคนเดียวก็พอแล้ว ขอเพียงมีคุณอยู่เคียงข้างตลอดไป ผมก็พอใจแล้วมาย่า”

“ทำไมพวกผู้ชายนิสัยเสีย เห็นแก่ตัวกันจังเลย รู้ว่าเขาไม่รักยังจะกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาอีก แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันเข็ดขยาดกับความรักเหลือเกิน รักที่ไม่สมหวังสร้างแต่ความเจ็บปวด สู้อยู่กับคนที่เขารักเราดีกว่า” อัญมณีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา