‘เจ็บเหลือเกิน’ ไม่ใช่สิ ความรู้สึกทั่วสรรพางค์กายตอนนี้เกินคำว่าเจ็บ ไปมาก น่าแปลกที่เธอยังคงหายใจอยู่ แม้จะแผ่วล้าโรยแรงลงไปมาก

พื้นที่นอนอยู่แข็งและเย็นแบบที่ในยามปกติเธอคงไม่ยอมทอดกายลงนอนเป็นแน่ แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่จะลุกขึ้นเลย แม้จะกระดิกนิ้วยังทำไม่ได้

ดวงตาที่แต่งไว้คมเฉี่ยวมีน้ำตาไหลคลอคลอง ทำให้ภาพของคนที่ก้มหน้าลงมาหาพร่าเลือนไป ร่างกายอ่อนแรงเพราะอาการบาดเจ็บจนเลือดไหลนองของเธอกำลังจะถูกห่อด้วยอะไรบางอย่าง เนื้อตัวที่ปวกเปียกราวกับตุ๊กตาผ้าเก่าๆ ที่ใกล้หมดสภาพพลิกไปพลิกมาตามแต่คนทำจะจัดการ จากนั้นก็ถูกยกลอยขึ้นวางไว้บนพื้นที่คับแคบที่เธอคุ้นเคย เพียงแต่ไม่เคยลงมานอนทอดกายแบบนี้

“อ็อก...” อาการสำลักเรียกเลือดสายหนึ่งให้ทะลักออกย้อมริมฝีปากสีไวน์แดงให้แดงสดยิ่งขึ้น สิ่งที่ห่อหุ้มไว้ถูกเลิกออก เธอรับรู้เพียงเงาดำๆ ที่ชะโงกมาดู

“ตายยากตายเย็นจริงนะ” เสียงที่ฟังไม่รู้ว่าชายหรือหญิงเพราะหูทั้งสองข้างของเธออื้ออึงบ่นขึ้น

“แต่ก็ดี แกจะได้ทรมานมากๆ” ร่างนั้นกระซิบเสียงเหี้ยม

ดวงตาของเธอยังเบิกโพลงแต่ภาพตรงหน้าดำมืดไปแล้วพร้อมเสียงคล้ายบานอะไรสักอย่างถูกปิดลงมา ดวงตามองไม่เห็น แต่ภาพชีวิตในวันวานนับตั้งแต่ยังเป็นเด็กกลับฉายชัดอยู่ในสมอง

ภาพเด็กน้อยร่างเล็กผิวผ่องหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาถูกทิ้งไว้กับพี่เลี้ยงวันแล้ววันเล่า เพราะบิดามารดามัวแต่ทำงานและออกสังคม จนในที่สุดอุบัติเหตุก็พรากทั้งสองคนไปจากเธอตลอดกาล ทิ้งเธอไว้กับกองเงินกองทองและญาติที่ทำตัวเป็นเหลือบฝูงใหญ่

บรรดาญาติๆ พากันผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาดูแลเธอหรือที่จริงแล้วมาช่วยกันใช้ทรัพย์สมบัติ ไม่กี่ปีผ่านไปเมื่อเข้าสู่วัยสาวเธอก็กลายเป็นญาติจนๆ ที่ถูกส่งไปอาศัยอยู่บ้านญาติคนโน้นทีคนนี้ที ญาติคนที่ดีกับเธอที่สุดก็ต้องแยกห่างจากกันเพราะฝ่ายนั้นไปใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน ชีวิตขาดไร้ไปทุกสิ่ง บ่มเพาะให้กลายเป็นคนหวงของที่เป็นของเธอ ใครอย่าได้บังอาจมายื้อแย่งไปจนกว่าเธอจะเบื่อและโยนทิ้งไปเอง

ชีวิตที่พลิกผันทำให้เธอได้เรียนรู้ว่าไม่มีความรักที่แท้จริงบนโลกใบนี้ หากต้องการอะไรเธอต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา ตัวช่วยสำคัญก็คือรูปร่างหน้าตาที่นับวันจะยิ่งเฉิดฉาย เธอใช้คุณสมบัตินั้นเพื่อให้ได้ทุกสิ่งที่ต้องการ โอกาส ชื่อเสียง เงินทอง ในที่สุดคนที่เคยหมางเมินทอดทิ้งต่างก็พากันกลับเข้ามาในชีวิต กลับมาให้เธอได้เหยียบย่ำ ได้แก้แค้นพวกมันบ้าง แล้วก็สลัดพวกมันทิ้งไป

ไหนจะ ‘ผู้ชาย’ ทั้งหลายที่ราวกับฝูงแมงเม่าบินเข้ามาให้ไฟอย่างเธอได้เผาไหม้ ได้จูงจมูก ชักเชิดและตักตวง คนแล้วคนเล่าที่เธอผละจากอย่างไม่ไยดีเมื่อคนเหล่านั้นหมดประโยชน์แล้ว

แล้วมันเป็นใคร กล้าดียังไงถึงทำกับเธอแบบนี้

ลมหายใจจะแผ่วลงราวจะขาดห้วงแต่ความเจ็บกลับยิ่งทบทวี เจ็บเสียจนอยากให้มันจบ แม้จะหมายถึงชีวิตของเธอต้องหยุดลงไปด้วย