“คะ คุณยุ...คุณยุขา” เสียงหวานครางเรียก ลมหายใจสาวหอบกระเส่า ขณะที่สองมือกำจิกผ้าปูที่นอนแน่น

“อ่าส์”

“คุณยุ...อลิซไม่ไหวแล้ว อื้อ”

“หุบปาก! ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอ”

ร่างสูงตวาดเสียงดังลั่น สายตาคมแข็งกร้าวจนวาววับ กรามแกร่งบดกันจนเป็นสันนูน ในขณะที่สะโพกสอบกลับหยั่งลึก บดเน้น จากนั้นจึงค่อยโจนจ้วงความกระหายใส่ร่างบางจนสั่นคลอน

“อ๊ะ! อื้อ...คะ คุณยุขา”

อลิสาครวญครางด้วยความเสียดเสียว เมื่อกายแกร่งถาโถมเข้าใส่อย่างไร้ความปราณี มือบางผวาจะกอดรัดเขาเพื่อคลายกำหนัด แต่ทว่า...สองมือหนากลับรีบผลักใสเธอให้ออกห่าง ก่อนจะตรึงข้อมือเธอไว้เหนือหัว

“ฉันบอกให้หุบปาก! แม้แต่เสียงคราง ฉันก็ไม่อยากได้ยิน!”

วายุกระซิบเสียงเข้ม สายตาคมหยามเหยียดจนเธอสะท้านในอก ความเจ็บแปลบค่อยๆ ทะยานขึ้นสูง หัวตาร้อนผ่าวจนพร่ามัว

“คุณยุ...”

“อยากได้ฉันเป็นผัวก็ต้องทำใจนะ แต่อย่าหวังความรักจากคนอย่างฉัน เพราะเธอจะไม่ได้มันไปแน่นอน”

เสียงเข้มประกาศกร้าว มือหนารีบจับเธอพลิกคว่ำ ก่อนจะคว้าสะโพกงามให้ลอยเด่น จากนั้นจึงรีบประกบชิด แล้วจึงสอดใส่ความเป็นชายอย่างไร้ความปราณี จนเธอเจ็บจุก ทำให้สะโพกงามต้องถดหนี แต่เขากลับตรึงเธอไว้แน่น แล้วกระหน่ำความรุนแรงใส่อย่างบ้าคลั่งจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น

“อื้อ”

อลิสาสะท้านในอก น้ำไหลด้วยความอดสู เมื่อปากอิ่มต้องกลั่นเสียงครางจนสั่นระริก มือบางรีบกำจิกผ้าปูที่นอนแน่น ก่อนจะซบหน้าลงกับพื้นที่นอนอย่างยอมรับชะตากรรม!

“ฮึก...ฮึก”

เสียงสะอื้นหลุดแผ่วอย่างน่าเวทนา ดวงตากลมโตทั้งสองข้างไหวระริกด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ความร้อนรุ่มในกายสาวยังคงเดือดพล่านไปทั่วเรือนร่าง

“ซี๊ด...”

วายุครางกระเส่าดังชิดใบหูงาม มือหนาบีบเคล้นทรวงอกงามอย่างเมามันส์ ขณะที่สะโพกสอบกระเเทกกระทั้นลำกายแกร่งเข้าใส่จนบั้นท้ายงามแดกเถือก ด้วยอาการร้อนรุ่มจากพิษร้ายที่มีมากพอกัน!

“อึก จะ...เจ็บ” เสียงหวานแหบโหย ขณะที่หันหน้ามาบอกเขาเพื่อขอความปราณี

“เงียบ! อืม...”

“อลิซเจ็บ”

ร่างบางขยับหนีลำกายแกร่งที่กำลังงสอดลึกจนเธอเจ็บจุกไปหมด แต่มือหนากลับคว้าสะโพกมนไว้แล้วถาโถมความรุนแรงใส่จนร่างบางน้ำตาร่วง

ตับ! ตับ! ตับ!

“อ๊ะ...อื้อ ฮึก ฮึก”

“อืม...”

“อลิซ...จะ เจ็บ”

อลิสากัดฟันบอกเขา สะโพกงามพยายามขยับหนีอีก ขณะที่สองเเขนนั้นเรียวหมดเรี่ยวแรงจะใช้พยุงกาย ใบหน้างามที่ซุกซบลงบนที่นอนเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินด้วยความอดสูใจ!

“คุณยุขา...ฮึกๆ” เสียงหวานเรียกชื่อเขาอย่างหมดเเรง มือบางลูบไล้หน้าท้องตนอย่างเเผ่วเบา ตอนนี้หมดสิ้นทุกอย่างมีเพียงไพ่ใบสุดท้ายเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่

“ละ...ลูก ลูกอยู่ในนี้ ฮึกๆ ได้โปรด...สงสารแกเถอะนะคะ ถ้าไม่รักก็ไม่เป็นไร แต่อลิซขอ ฮึกฮึก...ขอให้เขาได้มีโอกาสลืมตาดูโลกเถอะนะคะ ฮือ...”

อลิสาร้องขออย่างหมดทางสู้ ก่อนจะค่อยๆ ยันกายขึ้นแล้วหันหน้ามาสบตาเขาด้วยสายตาที่ชอกช้ำ ความเป็นแม่ทำให้หมดทางเลือก แม้จะต้องทิ้งศักดิ์ศรีก็ตาม

“เบาๆ นะคะ ฮึกๆ”

ทันทีที่สบตากัน ร่างสูงกลับชะงักนิ่ง หัวใจแกร่งต้องวูบโหวง ความผิดชอบชั่วดีช่วยดึงสติเขากลับมา เพียงแค่หยาดน้ำตาที่พร่างพรูกับสีหน้าที่หวาดกลัวของคนใต้ร่าง ทำให้ความเดือดดาลลดต่ำลงจนหมดสิ้น

“บัดซบ!”

ร่างสูงตวาดลั่นก่อนที่จะผละออกราวกับต้องของร้อน อลิสารีบถลันตัวหนีทันที มือบางคว้าผ้ามาห่มกายลวกๆ ขณะที่ปากบางสั่นระริกจนเจ้าตัวต้องขบแน่น ดวงตากลมโตตื่นตระหนกด้วยความหวาดกลัว

“ฉันเกลียดเธอที่สุดอลิสา!”

วายุประกาศกร้าว ขณะที่มือหนากำลังอาละวาดขว้างปาข้าวของภายในห้องจนกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น

เพล้ง!

“กรี๊ด!” เสียงหวานร้องลั่นทันทีที่โคมไฟข้างเตียงถูกร่างสูงปัดจนตกแตก

“โธ่เว้ย!”

“ฮือ” อลิสาตัวสั่นระริกด้วยความกลัว ก่อนจะขยับกายให้ออกห่างจากเขามากยิ่งขึ้น ขณะที่สองมือบางโอบกอดหน้าท้องตนผ่านผ้าห่มผืนหนาไว้ด้วยความหวงแหน

“เพราะเธอ!” วายุถลาเข้าหาร่างบางทันที ก่อนจะกระชากแขนเรียวจนเธอเซถลา

“ทิ้งฉันไปยังไม่พอ ยังจะกลับทำลายชีวิตฉันจนพังอีกทำไม! พอใจหรือยังห๊ะ! พอใจหรือยัง!” เสียงเข้มตะคอกลั่นจนใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะผลักร่างบางออกอย่างไม่แยแสด้วยความโมโห วายุไม่สนใจเลยสักนิดว่าในท้องแบนราบนั่น จะมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตนอาศัยอยู่

“ฮือ...ฮึกๆ จะ เจ็บ...อลิซเจ็บ"”

“เธอเจ็บกาย...แต่ฉันเจ็บใจ! เจ็บใจที่ถูกกาฝากอย่างเธอหลอกปั่นหัว เจ็บใจตัวเองที่เคยรู้สึกดีๆ ด้วย! หึ...ขอบใจที่เผยธาตุแท้ออกมา แต่บอกไว้เลยตรงนี้และเดี๋ยวนี้! อยากเป็นเมียฉันนัก ฉันจะจัดให้จนสาสมจนเธออิ่ม เธอจุกจนสำลักไปเลย ส่วนหลังจากนั้นเธอจะรู้เองว่านรกมันมีจริง!”

....................................

นิยายรักดราม่านะคะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองจ้า ตัวละครเชื่อมโยงมาจากเรื่องหวนรัก วิวาห์ลวง สามารถแยกอ่านได้ค่ะ

ลงไม่จบนะคะ