"ปรางค์! ปรางค์! เดี๋ยวสิ...กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ"
เสียงเข้มดังขึ้นตามหลัง ขณะที่สองเท้าเรียวกลับเร่งให้เร็วขึ้น ทว่ายังไม่ทันพ้นมุมห้อง ลำเเขนเล็กกลับถูกกระชากเต็มเเรง
"ปรางค์!"
สิปรางค์เม้มปากเเน่น แววตาวาวโรจน์มองเขาเขม็ง
"ปล่อยปรางค์นะ"
กรกันต์ส่ายหน้านิ่ง เเววตาเข้มคมน่ากลัวไม่ต่างกัน ลมหายใจหนุ่มเริ่มหอบเเรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสิปรางค์เอาเเต่บิดตัวหนี ซ้ำยังจิกข่วนกันทั้งที่เรี่ยวเเรงยังแทบไม่มี
"ไม่! ปรางค์ต้องบอกพี่มาก่อนว่าท้องใช่ไหม"
"..."
สิปรางค์ไม่ตอบ เธอมองเขาด้วยเเววตาเจ็บลึกไม่ต่างกัน
ในขณะที่ชายหนุ่มสวมชุดไทยสีงาช้างสำหรับงานหมั้นในช่วงเช้า ส่วนเธอกลับมีเพียงชุดคลุมอาบน้ำตัวเดียวคลุมกาย
"ทำไมล่ะปรางค์?" กรณ์ปล่อยมือเธอด้วยท่าทีอ่อนเเรง สีหน้าเขาทั้งช็อกและผิดหวังอย่างรุนเเรง
ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ขณะสองเท้ากลับถอยห่างเธอเรื่อยๆ
เพี๊ยะ!
"เห็นแก่ตัว!"
เมื่อทนไม่ไหว สิปรางค์จึงตัดสินใจตบเขาระบายความโกรธ ทันที่ฝ่ามือนุ่มกระทบใบหน้าคมเข้ม หัวใจสิปรางค์เหมือนหลุดออกจากขั้ว น้ำตาหยดหนึ่งรินไหลด้วยความเจ็บปวด เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆ ท่ามกลางความตกใจของคนเป็นพ่อ
เจ้าธวัชชัยชะงักเท้าอยู่กับที่ ท่านปล่อยให้ลูกทั้งสองตกลงกันเองตามลำพัง
"ฮึก! ฮึก!" สิปรางค์หมุนตัวจะเดินหนี ทว่ากรกันต์กลับมาขวางไว้
"ปรางค์ท้องลูกของพี่ใช่ไหม" ชายหนุ่มย้ำถามอีก ทว่าสิปรางค์กลับบิดยิ้ม เธอปาดน้ำตาออกจากหน้าอย่างรวดเร็ว
"เฮียเป็นพี่ แล้วเฮียจะเป็นพ่อของลูกปรางค์ได้ยังไงคะ" เธอกระแทกเสียงใส่ ขณะที่หัวใจเจ็บลึก เมื่อได้ยินคำถามที่ฟังยังไงก็ไม่ให้เกียรติกัน
"ปรางค์ ทำไมพูดแบบนั้น"
"หรือไม่จริงคะ" สิปรางค์สบตาเขานิ่ง ขณะที่ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่พร้อมจะรินไหลได้ทุกเมื่อ
"เฮียไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ปรางค์ไม่โง่พอที่ปล่อยใจให้ท้องกับพี่ชายตัวเองหรอก สบายใจได้ค่ะ"
เธอพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะตัดสินใจเดินหนี ท่ามกลางความตกใจของกรกันต์และเหล่าเเม่บ้านที่ยืนมุงดูอย่างเสียมารยาท
"อ้อ!" ทว่าเรือนร่างบอบบางกลับหันกลับมา พร้อมกับรอยยิ้มเยาะให้คนตรงหน้า "หมั้นเสร็จแล้วก็ไปย้ายของออกจากคอนโดปรางค์ด้วยนะคะ พอดีแฟนใหม่ปรางค์เขาขี้หึงน่ะค่ะ"
เธอทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่เสียงล้มตึงของใครบางคนจะทำให้กรกันต์หันขวับพร้อมกับเสียงร้องด้วยความตกใจ
"ป๊า!"
...........................
นางเอกหรือนางร้าย
อัพ 50-60% นะคะ
เรื่องสั้นมี ebook นะคะ