***คำเตือน***

นิยายออกแนวเทาๆ ค่อนไปทางดำ

มี NC ทุกบท

นางเอกในเรื่องได้ผู้หลายคน

หลายวัย หลายรูปร่างหน้าตา

หลายฐานะ และบางคราวก็ครั้งละหลายคน!!!

แต่จบแฮปปี้อยู่

'ถ้าคิดว่าไม่ใช่แนว อย่ากดอ่านต่อ'

--------------

สายไปแล้วก็คือสายไป ไม่อาจย้อนคืน ยื้อแย่งกลับมา

สามวันที่ทนทรมานกับความรู้สึกผิดถูกในใจ เขาได้แต่ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับบ้านน้อยหลังนี้ ลงมือก่อร่างสร้างขึ้นมาพยายามให้จิตใจกลับมาสงบดังเดิม

ทว่าสุดท้ายก็ยังมาที่นี่ มาเฝ้าดูนางให้เห็นกับตาสักครั้งว่าจวิ้นเจี๋ยรักและดูแลนางได้เป็นอย่างดี ทั้งที่พบเห็นแล้วควรจากไป เขากลับยังยืนรออยู่จนนางเดินออกมา

“ที่นี่งดงามมาก ขอบคุณที่ท่านเตรียมมันไว้รอข้า”

สามวันที่อยู่ร่วมกับจวิ้นเจี๋ย ความรู้สึกที่เฉียวเอินมีต่อเซิ่งฝูหมิงยิ่งนานยิ่งชัดเจนขึ้น นางพบว่ายามนอนครวญครางอยู่ใต้ร่างจวิ้นเจี๋ย บุรุษที่ใจนางโหยหากลับเป็นเขา

เขาคนที่ไม่เคยมองนางเป็นที่ระบายความใคร่

เขาคนที่ปฏิบัติกับนางอย่างอ่อนโยนไร้เจตนาร้ายเคลือบแฝง

เขาที่เป็นแสงสว่างหนึ่งเดียวในใจ ท่ามกลางบุรุษหยาบช้าที่หวังแต่จะครอบครองเรือนร่างนาง

“เจ้าชอบก็ดีแล้ว” เพียงเท่านี้เซิ่งฝูหมิงก็วางใจ เขาหมุนตัวเตรียมทะยานจากไป ไม่คิดมาพบนางอีก

ศิษย์พี่ใหญ่รับปากเขาแล้วว่าเมื่อจวิ้นเจี๋ยพานางกลับมาถึงเขาอู่ไถ จะจัดงานแต่งให้กับทั้งสองแล้วรับเฉียวเอินเข้าสำนักเป็นศิษย์สายนอก ให้นางได้ครองคู่กับจวิ้นเจี๋ย ค่อยส่งเสริมเคียงข้างในยามเขาขึ้นรับตำแหน่งต่อจากศิษย์พี่ใหญ่

“ฝูหมิง การพบท่านในโลกนี้คือวาสนาที่ดีที่สุดของข้า”

ก่อนคนจะจากไป เฉียวเอินก็ไม่อาจห้ามใจตนเอง นางวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้จากด้านหลัง หลั่งน้ำตาร่ำไห้จนเสื้อเขาเปียกชื้น

“แม่นางน้อย การพบเจ้าจะเป็น...วาสนาหนึ่งเดียวในชีวิตข้าเช่นกัน รักษาตัวด้วย”

คลาดกันไปแล้ว มีประโยชน์อันใดรื้อฟื้นความรู้สึก เซิ่งฝูหมิงปลดมือนางออกจากตัว ก้าวเดินจากมาด้วยฝีเท้าหนักอึ้ง