เขาเป็นตะวัน ข้าเป็นรัตติกาล

By

เมี่ยวผิง

คำโปรย

เซี่ยจิงลี่สตรีผู้อาภัพเพราะตาบอดแต่กำเนิด ทว่าโลกของนางยังคงสวยงามเมื่อมีพี่ชายแซ่หยางที่คอยปกป้องดูแลนางอย่างดียิ่ง

เขาเหมือนแสงตะวันที่สว่างเจิดจ้าในชีวิตอันไร้แสงของนาง แต่เมื่อชีวิตของเซี่ยจิงลี่ต้องสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่ง ‘ดวงตะวัน’ ดวงนั้น นางจะอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขได้หรือ

...................................

เซี่ยจิงลี่ถอดอาภรณ์ออกที่หลังโขดหิน และก้าวลงสระน้ำอย่างระมัดระวัง เพราะจักษุประสาทบกพร่อง โสตประสาทของนางจึงดีเลิศ แม้วิชาตัวเบาของเขาจะไม่ธรรมดา แต่นางยังรู้ว่ามีคนอยู่ใกล้ๆ สระน้ำ

“พี่ชาย ท่านแอบดูข้าอาบน้ำหรือเจ้าคะ”

“ข้าไม่ได้แอบ”

“ข้ากำลังเปลือย พี่ชายโปรดรักษามารยาทด้วย”

“คุณหนูอายหรือ จำไม่ได้หรือว่าท่านเคยปีนขึ้นเตียงข้ามาก่อน”

“เวลานั้นข้าจำได้ว่าพี่ชายขอให้ข้าสำรวมกิริยา ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน”

หัวใจดวงน้อยเต้นเร่าเมื่อได้ยินเสียงของเขาที่เคลื่อนกายลงมาในสระ

“เพราะเวลานั้นข้าคิดว่าข้าไม่คู่ควร คุณหนูสูงส่งเกินกว่าที่ข้าจะเอื้อมถึง”