(นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับสนพ.นะคะ)

สำหรับท่านที่ยังไม่เคยอ่านไปโหลดกันเถอะ ขอบคุณค่า

คำโปรย

ธัญพิมลเกลียดว่าที่เจ้าบ่าวตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า ไม่ใช่เพียงเพราะมาจากสาเหตุที่เธอถูกบังคับให้แต่งงานเท่านั้น แต่ความรู้สึกนั้นเป็นความอาฆาตรุนแรงที่เธอก็อธิบายไม่ได้ว่าทำไม

ผิดกับดอกเตอร์ปุลวัชรว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งยืนตะลึงที่ได้เห็นหน้าหญิงสาว ราวกับว่าเธอคือคนที่เขาคอยมาทั้งชีวิต หลังจากแต่งงาน เขายอมเป็นกระสอบทรายให้ภรรยา ยอมเป็นทุกอย่างไม่ว่าเธอจะลงอารมณ์ใส่มากแค่ไหน ที่ทนทั้งหมดก็ด้วยรักเพียงประการเดียว

การปรากฏตัวของวิญญาณตัวน้อยพาธัญพิมลไปพบร่องรอยเหตุการณ์ในอดีตชาติ และไขข้อข้องใจที่ว่าเหตุใดเธอจึงเกลียดสามีของเธอนักหนา ซึ่งทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดเมื่อพบความจริงที่คาดไม่ถึง

.......................

“คุณปุลขา”

ให้ตายเถอะ ! ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เวลาที่เขาอยากให้เธอพูดหวาน ๆ ด้วยเธอกลับแยกเขี้ยวใส่ แต่พอเขาต้องการจะเดินหนี น้ำเสียงออดอ้อนชวนใจละลายกลับหลุดออกมาจากริมฝีปากสีกุหลาบน่าจุมพิตของคนที่กำลังเมา

“คุณปุล-จา-ปาย-ไหน อย่าทิ้งนิดไว้คนเดียวสิ”

คนตัวเล็กเริ่มเลื้อยเข้าหาร่างอุ่น แขนเรียวรั้งคอหนาขณะที่ก้มลงแนบแก้มร้อนผ่าวของเขากับแก้มของเธอ

เวลาผ่านไปนานทีเดียวกว่าธัญพิมลซึ่งยังอยู่ในอาการหลับใหลจะเริ่มรู้สึกตัว ความปวดล้าทำให้เธอต้องขยับตัวเพื่อหนีบางอย่างที่ทาบทับอยู่ ความอบอุ่นกำลังลากผ่านแผ่นหลังเปล่าเปลือยของเธอ

“คนเลว คนฉวยโอกาส คุณก็รู้ว่าฉันเมายังมาฉวยโอกาสกับฉันอีกเหรอ ? นี่คุณปุล พอได้แล้ว คนบ้ากาม คุณสะกดคำว่า ‘พอ’ เป็นมั้ย” เสียงแหลมตวาดแหวอย่างเหลืออดเมื่อความอดทนถึงขีดสุด

“ถ้าคนอื่นรู้ว่าผมนอนกับเมียแค่สองครั้งในระยะเวลาเกือบครึ่งปี ผมว่าไม่มีใครคิดว่าผมบ้ากามหรอกครับ ดีไม่ดีสมาคมคนซื่อบื้อแห่งประเทศไทยอาจเชิญผมไปเป็นประธานซะอีกด้วยละมั้ง”