“อื๊ด...อื๊ด...” มีสัญญาณโทรเข้ามือถือของแพทย์หนุ่ม

“ครับคุณแม่”

“ไง...สุดหล่อของแม่ ถึงโรงพยาบาลแล้วหรือลูก”

“ถึงแล้วครับ เพิ่งเข้ามาห้องพักครับ”

“ทำงานให้สนุกนะลูก ว่างๆก็โทรหาน้องรินบ้างล่ะ แม่ไม่รบกวนแล้ว แค่นี้นะ”

“ครับคุณแม่”

เอกวีวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วนึกไปถึงน้องสาวจอมยุ่ง บุตรสาวเพื่อนรักของมารดา แล้วก็ยิ้มออกมา

เอกวีหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เปิดดูภาพเด็กหญิงผมเปียที่ฉีกยิ้ม หน้าตาสดใสมีชีวิตชีวา เหมือนตุ๊กตาน่ารักตัวหนึ่ง เขายิ้มออกมาพลางพับกระเป๋าสตางค์เก็บไว้ที่เดิม

‘...นานแล้วนะที่ไม่พบกัน ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้ว จะสูงขึ้นสักแค่ไหนนะ...ยัยตัวยุ่ง...’