ลาสเวกัส รัฐเนวาดา ประเทศสหรัฐอเมริกา

"คราม รู้ข่าวหรือยัง?"

'สีฟ้า' เอ่ยถามน้องชายแท้ๆ พ่อแม่เดียวกันด้วยสีหน้าลำบากใจ ตอนที่เขาต้องเดินเข้ามาบอกข่าวร้ายให้น้องในไส้รู้ถึงในห้องทำงานของเจ้าตัว 'สีคราม' เจ้าของใบหน้าคมคายและนัยน์ตาเฉี่ยวดุที่มีโทนออกไปทางเอเชีย ทว่าก็ยังแฝงความเป็นตะวันตกอยู่ตามประสาคนเป็นลูกเสี้ยว ค่อยเงยขึ้นจากกองเอกสารที่กำลังทำค้างไว้

ดูเหมือนเขาจะยังไม่รู้อะไร ไม่งั้นคงไม่เฉยอยู่แบบนี้แน่ นั่นทำให้สีฟ้าเอ่ยปากยากขึ้นไปอีก

มันอยู่นิ่งๆของมันมาตั้งนาน ขืนบอกเรื่องนี้กับมัน 'ฝั่งนั้น' ได้ลุกเป็นไฟอย่างไม่ต้องสงสัย

"เรื่องอะไร" สีครามถามกลับด้วยเสียงเรียบ

"พันไมล์" สีฟ้าเอ่ยชื่อผู้หญิงคนหนึ่งออกมาอย่างยากลำบาก สีครามชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนี้

ก็แค่ชื่อคนคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ทำไม ถึงได้มีอิทธิพลกับเขามาตลอดสิบปีได้ ทั้งที่ไม่ควรจะไปนึกถึงแล้ว เธอแต่งงานแล้ว เป็นของผู้ชายคนอื่นไปแล้ว เธอไม่ได้เลือกเขา นั่นคือความจริงที่สีครามทำอะไรไม่ได้มากนอกจาก 'ยอมรับ'

"พันไมล์ทำไม เจอตัวแล้วหรือไง?" ปากของสีครามไม่แข็งอย่างความคิดและความตั้งใจของเขา พอมันเป็นเรื่องของเธอ เขาก็อ่อนลงมาทุกที

"พันไมล์เสียแล้ว"

"..." สีครามฟังจบก็นิ่งสนิท นิ่งไปจนคนเป็นพี่ชายยังนึกกลัว...

"มึงพูดอะไรหน่อยสิคราม"

"เสียได้ยังไง" เสียงแหบพร่าถูกเค้นออกมา "เจอที่ไหน ไหนบอกว่าแค่หายตัวไปไง?"

"ที่บ้านเก่าแถวชานเมือง น่าจะตายมาหลายเดือนแล้ว" สีฟ้าหลุบตาลงอย่างเวทนา "มึงจะไปงานศพไหม"

สีครามหลุดหัวเราะออกมาทั้งที่นัยน์ตาแดงเรื่อ เห็นได้ชัดว่ากำลังจะคลุ้มคลั่งทั้งที่ไม่ได้เป็นแบบนี้นานแล้ว

"งานศพใคร งานศพพันไมล์ หรือคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ล่ะ"

"ครามมึงอย่า..."

"มึงไม่ต้องพูดแล้วฟ้า กูอุตส่าห์ถอยให้เพราะไมล์บอกว่ารักมัน แล้วนี่หรอสิ่งที่เธอควรได้ หายตัวไปสุดท้ายก็เป็นศพน่ะเหรอ" สีครามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "กูจะกลับไทย เอาเครื่องบินส่วนตัวให้กู เรียกคนขับมาด้วย"

"ไหนมึงบอกชาตินี้จะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีกแล้วไง"

"..." "มึงเคยพูดไว้หลังจากงานกลับจากงานแต่งพันไมล์" สีฟ้ากล่าวอีกประโยคเมื่อเห็นน้องชายไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับสิ่งที่เขาถามมันออกไป

สีครามมีสีหน้าเรียบเฉยขณะตอบพี่ชาย "กูไม่ได้แค่จะไปเหยียบที่ไทยนี่ กูจะไปเหยียบศพมัน"

"สีคราม"

"มึงไม่ต้องมาห้ามกู" แววตาสีครามเย็นเยียบจนน่าขนลุก "เอาให้มันตายทั้งโคตรก่อน แล้วก็จะกลับ พ่อแม่ไมล์ก็ไม่อยู่แล้ว เอาเธอกลับมาฝังที่นี่"

"..." สีฟ้ามองนัยน์ตาของน้องชายที่เหมือนจะมีน้ำคลอขึ้นมา ทั้งที่มันเป็นคนร้องไห้ยากเย็นยิ่งกว่าใครในบ้านก็ได้แต่ส่งสารและปวดใจ "มาอยู่ที่นี่กูจะไปหาทุกวัน ทีนี้...ก็ไม่ต้องเหงาแล้ว"