จะขอวางเนื้อหาเพียงแค่ราว ๆ 40% - 50% เท่านั้นนะคะ

คำโปรย

อ้าว? คุณจะแต่งตัวแล้วหรือ? มาครับ..งั้น..ผมช่วย"

เมขลายืนอ้าปากหวอ เมื่อเห็นคนที่อ้างว่าจะช่วยเหวี่ยง แพนตี้เธอปลิวหายไปต่อหน้าต่อตา แล้วยังมีหน้ามาทำดัดจริต อุทาน

"อุ้ย!! หลุดมือ"

"ว่ะ หว่ายยย ว้าย!! อีตาบ้า นั่นนายทำบ้าอะไรของน้าย ไปเก็บมันมาคืนชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ไปสิ .. เร็ว ๆ"

เมขลาตกใจมาก แต่เท่าที่จะทำได้ตอนนี้..ก็คงมีแค่การ ตะโกนด่ากับร้องสั่งเขาเท่านั้นล่ะ เพราะเธอกำลังติดกับดักใน ความเปลือยเปล่าของตนเองอย่างไม่มีทางสู้

ส่วนนายคนโยนที่ปกติหน้าตาเขาจะดุ ๆ เข้มและเย็นชา มาตอนนี้ทำตีหน้ามึนไม่คิดยอมทำตัวเป็นสุภาพบุรุษที่มีเกียรติ เลยสักนิด

แค่..ทำท่าเหลียวไปมองทางนั้นแว่บเดียวแล้วประกาศ

"มันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้แล้วน่ะครับ"

"คนบ้า! นั่นมันกางเกงในนะ! ไม่ใช่แมวที่พอนายโยนไป แล้วมันจะวิ่งหนีหายไปได้น่ะ" โก่งคอวีนปรี๊ด

"ไม่เอาน่า รูปร่างคุณสวยดี เซ็กซี่จะตายครับ แล้วผม อยากมองมันนาน ๆ"

เขายังไม่ยินยอมจะเปลี่ยนอิริยาบท และไม่มีทีท่าว่าจะ ขยับไปไหน

เมขลาทุกข์ใจ ไม่คิดเลยสักนิดว่าในชีวิต..จะต้องมาเจอ อะไรบ้า ๆ และสามีโรคจิตแบบนี้ ยิ่งต้องมาสบสายตาโลมเลีย อ้อยอิ่งสำรวจร่างที่เริ่มจะสั่นเป็นลูกนกตกน้ำด้วยแล้ว

"พายุ ฉันขอร้องล่ะ เลิกรังแกฉันก่อนได้ไหม นายไม่คิด หรือว่ากำลังเอาเปรียบฉันอยู่?" ขอร้องด้วยน้ำเสียงขู่ฟ่อ ๆ

ﾟ☆｡ ♥ นิยายของไรท์ปล่อยตัวอย่างให้อ่านฟรีไม่มีเก็บหมูนะคะ ใครเสียหมูไป โปรดแจ้งไรท์ค่ะ เผื่อระบบจะรวน ♥ ｡☆ﾟ