"ปฏิเสธได้ไหมคะ?"
อดยั่วโมโหเขาได้ที่ไหนล่ะ

"เหตุผล?"
"ไม่มี"

ไหวไหล่อย่างที่ฝรั่งชอบทำกันนั่นแหละ
"งั้นก็...เริ่มงานพร้อมตกแต่งภายในได้เลยสิ"

ปั๊ดโธ่! ...นี่เขาไม่ได้ยินที่เธอปฏิเสธหรอกหรือ?
"เมื่อกี้ บอกไปแล้วค่ะว่า 'ขอปฏิเสธ'" เน้นให้ฟังชัด ๆ

"เมื่อกี้คุณก็บอกเหมือนกันว่า...'ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ"
อ้าว?... อย่างไรกันล่ะทีนี้?!

ร้อยตะวันน่ะหรือ?
เห็นบอบบาง...อ่อนแอ...จนบางคราวดูเหมือนอ่อนไหว
แต่หัวใจของเธอมั่นคงยิ่งกว่า...ที่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ตัวเองเสียด้วยซ้ำ!!

ภูผา
ก็เป็นคนคนหนึ่ง....คนธรรมดาคนหนึ่ง..ที่ก็มีหัวใจ
เพียงแต่หัวใจอีกครึ่งหนึ่งของเขา....มันไม่ใช่เธอ...เท่านั้นเอง

let bygones be bygones
But,

เคยไหม? เคยไหมเล่า
ที่คอยเฝ้า...พะวงหลง
ห่วงเหม่อ เผลอภะวง
คิดถึง...ก็...ทรมาน