โศกาอาดูร

“คุณแม่ขา หนูเล็กไม่อยากไปงานเลี้ยงบ้านเจ้าสัวมิ่งกับคุณพ่อเลยค่ะ”

รัชนีอำไพ หรือ หนูเล็กที่แต่งตัวเรียบร้อยในชุดราตรีสีชมพู น่ารักสมวัยเพียงสิบห้าปี เริ่มงอแงกอดเอวแม่พร้อมกับเงยหน้าออดอ้อน ไม่ใช่ไม่อยากออกไปเปิดหูเปิดตา แต่จำได้เสมอถึงแววตาแปลกๆที่ลอบมองเธอเวลาไม่มีใครเห็นของเจ้าสัวที่มีฐานะร่ำรวยที่สุดของเมืองกรุง

“ไม่ไปไม่ได้หรอกค่ะลูก คุณพ่อสั่งแม่นักหนาว่าต้องให้พาหนูไปให้ได้ เพราะมีแต่คนอยากเห็นลูกสาวคนสวยของแม่”

กัลยาณีก้มลงจูบหน้าผากบุตรสาวคนเดียวอย่างแสนรัก พินิจนานกับวงหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตดุจตานางกวางสาว จมูกโด่งเล็กพองาม และริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูเรื่อ รัชนีอำไพงามนัก จนล่ำลือกันไปทั่วทั้งคุ้งน้ำ ความที่มีบุตรคนเดียวยิ่งทำให้คนเป็นแม่ทั้งรักทั้งหวงไม่ใคร่จะให้ลูกสาวไปอวดตัว อยากจะเก็บไว้ชื่นชมให้นานที่สุดยังไม่อยากให้ใครคว้าไปประดับเรือนแล้วต้องห่างกัน

“แต่เราก็บอกคุณพ่อได้ว่าคุณแม่เป็นหวัด หนูเล็กต้องอยู่ดูแล”

กัลยาณียิ้มเย็นตามนิสัย คิดในใจแต่เพียงว่าได้อ้างกับสามีไปแล้ว แต่คราวนี้ยังไงเทพรักษ์ก็ยืนยันจะพารัชนีอำไพไปเปิดตัวให้ได้ เธอจึงแต่ได้โอนอ่อนยอมตามวิสัยช้างเท้าหลัง

“ไปเถอะค่ะลูก แป้บเดียว สักสองทุ่มครึ่ง คุณพ่อก็พากลับบ้านมานอนกับแม่แล้วค่ะ”

“ค่ะ คุณแม่ หนูเล็กสัญญาจะรีบกลับมาหาคุณแม่”