-------------------------------------

"ผมไม่แต่งงาน"

จะมีผู้หญิงดีๆที่ไหนกัน?? ที่เรียกร้องให้ลูกหนี้ชดใช้หนี้ด้วยการแต่งงาน แค่คิดว่าอายุมากกว่าตั้งห้าปีแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ ป่านนี้ไม่แก่หนังย่นไปหมดแล้วหรือ?? อีกอย่างเรียกร้องการใช้หนี้แบบนี้ ดูก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงมักมากแน่นอน

"แม่เลี้ยงมีบุญคุณทั้งกับแกแล้วก็ฉัน ยังไงแกก็ต้องแต่ง"

"แม่!!"

"ไม่ต้องมาขึ้นเสียงกับฉัน" ผู้เป็นมารดาร้องขัดลูกชาย "ไม่รู้หรือไง?? ว่าเงินที่แกใช้กินใช้จ่ายค่าห้องจ่ายค่าเทมอ ทั้งหมดนั่นเป็นเงินที่กู้มาจากแม่เลี้ยง"

"ตอนนี้ผมจบแล้ว จะไปสมัครงานทำงานใช้หนี้เอง"

สีหน้าก้านเพรชเครียดขมึง หวาดกลัวว่าจะถูกจับแต่งงานกับผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า อีกอย่าง....... เขาไม่อยากแต่งกับคนที่ไม่ได้รัก ถึงแม้จะจำได้ลางๆว่า ตอนเด็กๆก็เคยวิ่งเล่นกับหล่อนอยู่บ้างก็เถอะ แต่มันก็ผ่านมานานเกือบสิบปีแล้วนะ

พิมชนกส่ายหน้าน้อยๆ มองลูกชายคนโตด้วยสีหน้าอ่อนแสง ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ ยกมือลูบต้นแขนลูกชายเบาๆคล้ายปลอบใจ

"เงินไม่ใช่น้อยๆ ทั้งชีวิตไม่แน่ว่าจะใช้หมด"

"..........."

"เรื่องทั้งหมดแม่ตกลงกับแม่เลี้ยงไว้แล้ว แม่เลี้ยงก็สัญญาว่าจะยกหนี้ให้ทั้งหมด อีกอย่าง........"

เห็นมารดาทำท่ากระอักกระอ่วน เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ยังลังเลอยู่ ก้านเพรชถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

"แม่มีอะไรอีกที่อยากจะบอกผม??"

พิมชนกหลบสายตาลูกชาย เดินถอยหลังไปสองสามก้าวทิ้งระยะห่างเล็กน้อย แล้วพูดอ้อมแอ้มเสียงเบาหวิวอยู่ในลำคอ

"แม่เอาเงินจากแม่เลี้ยงมาอีกก้อนแล้ว"

"!!!!"

ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนซวนเซแทบล้มคะมำไปกองกับพื้น เหลือบมองมารดาอย่างอิดหนาระอาใจ

นี่เขาถูกแม่ขายหรอ??

------------------------------------