หัวใจของเจ้าสร้อยโซลองจ์และจมื่นพจนทิพย์หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ท่าม กลางความเเตกต่างของชาติ ภาษา และศาสนา เสียงกระซิบแผ่วหวานที่ฟังไม่เข้าใจ แต่ซาบซึ้งในความหมาย อุ่นหัวใจของหญิงสาวผมทองจากโพ้นทะเลอื่นให้ระอุ ใจเจ้าเอย...อ่อนไหวนัก นัยน์ตาเขียวเข้มชม้ายมองแล้วเหลือบหลบสะเทิ้นอาย
แต่ละชาติต่างก็มีดอกไม้งามตระการตาแตกต่างกันไป สมควรแก่ชนชาตินั้นๆ ไฉน ดอกไอริสสีทองอร่ามเรืองจึงผลิบานในดินเดนเวนิสตะวันออก
ดวงตะวันยังคุณฉันใด หากไอร้อนจรัสจ้าเกินไปย่อมมีโทษฉันนั้น หัวใจของชาวสยามร้อนรุม ฤๅ สุริยันจะแผดเผาแผ่นดินสิ้น
ตะวันยอแสงรอนๆ ลงลับผืนน้ำ จมื่นพจนทิพย์ส่งสายตาตามหัวใจดวงน้อยบนออริฟาลมม์ที่ลับเส้นโค้งตรงขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ
...เฌอเเตม มงนามูร์... เสียงแผ่วของโซลองจ์แว่วมากับสายลม ...เฌอเเตม....

Au Royaume d’élephant de Narayann
A Yodia grand soleil se lève
Le long du Chaopraya l’iris se fanne
Malgrès tout l’amour gicle sa sève

นารายณ์ยศยิ่งฟ้า ชะลอดิน
อุษณกรผายผิน ผ่องหล้า
เทียมหทัยพี่ครวญถวิล เพียงหนึ่ง นางเฮย
แผกชาติความวอนฟ้า ฝากสร้อยสวาทสม