...เธอผู้นั้นนั่งเดียวดายอยู่บนสะพานไม้

แดดยามบ่ายสาดส่องเบื้องหลัง บอกความอ่อนล้าของดวงตะวัน อีกไม่นานนัก พระจันทร์คงจะถักทอแสงบนผืนโพยม ประดับประดาด้วยหมู่ดาว

เท้าเรียวเล็กบอบบางเรี่ยผืนน้ำ ประหลาดที่เธอจ้องมองลึกลงไปในก้นบึ้งของเวิ้งธาราอย่างกับกำลังค้นหาอะไรสักอย่าง...

อะไรบางอย่างที่หายไป สิ่งนั้นคงจมดิ่งลึกไปใต้ผิวที่แลดูราบเรียบของทะเลสาบ

เธอนั่งอยู่ผู้เดียว ไม่มีแม้แต่เงา...