ออมรักให้ล้นใจ

[ ภาคต่อ กลรักเตชทัต ]

มัญนิตา

_______________________________________

​

“พี่วินไม่ลืมใช่มั้ยคะ เราสองคนไม่จำเป็นต้องแกล้งเป็นแฟนกันอีกแล้ว ที่หนูเลี้ยงข้าวกลางวันพี่วิน ก็เพราะอยากขอบคุณที่ช่วยมาตลอด แล้วก็อยากให้พี่วินได้ทานอาหารอร่อยๆ สักมื้อ แล้วพี่วินล่ะ ที่ทำอยู่นี่ เป็นเพราะอะไรคะ มาทานข้าวด้วย มานั่งรอไปส่ง มาโอ๋รักษ์แบบนี้ทำไม รู้หรือเปล่าว่ามันทำให้รักษ์หวั่นไหว”

“หวั่นไหวยังไง”

“ก็แบบที่...พี่วินไม่รู้จริงๆ เหรอคะ”

“พี่จะรู้ได้ยังไง ในเมื่อหนูเป็นคนรู้สึกหวั่นไหว พี่ไม่ได้รู้สึกด้วยนะ”

“นั่นสินะคะ ในเมื่อไม่ได้รู้สึกอะไร จะรู้ได้ยังไง” หญิงสาวแสร้งหัวเราะเบาๆ ตอนเออออไปกับเขา แต่ในใจนั้นเจ็บแปลบเบาๆ

“แล้วตกลงหวั่นไหวยังไง”

เมวินยังถามเหมือนไม่รู้เรื่อง คนหน้าใสเม้มปากเมินหน้าหนีเสียเลย ถ้ายังไงไม่รู้ ก็ไม่ต้องรู้เหมือนเดิมนั่นละ!

“ใช่หวั่นไหวแบบใจสั่นๆ เวลาเห็นหน้าพี่หรือเปล่า”

ก็รู้ดีนี่!

“แบบว่าอยากให้พี่มาหาบ่อยๆ”

แบบนั้นละ!

“อยากให้พี่โอ๋เรามากๆ”

แน่นอน...

“อยากให้พี่ห่วงใยเรามากกว่าใคร”

ต้องใช่อยู่แล้ว

“แล้วก็อยากให้พี่รักเราคนเดียว...”

ถูก...คนต่อบทเขาในใจหันขวับ

“เราคิดว่าตัวเองหวั่นไหวเป็นอยู่คนเดียวเหรอ หืม”

เธอส่ายหน้า

“ไม่คิดบ้างเลยเหรอ ว่าตัวเองก็ทำให้พี่หวั่นไหว”

คราวนี้เธอส่ายหน้ารัวๆ ส่งให้เขาเลย

“งั้นก็คิดเสียสิ!”