“ ..”เสียงคุยโทรศัพท์ของสามี ทำให้โรสราค่อยๆ ลืมตา

เธอพยายามลุกจากเตียง

เป็นเวลาเดียวกับที่เขาหันมาพอดี

“เพราะเธอ”เก่งกล้าเดินมาเผชิญหน้ากับนางแพศยาในสายตาเขา

“ ..”โรสราเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ

เรื่องอะไรอีก

ทุกอย่างเขาโทษมาที่เธอเสมอ

“นาวหายไปเพราะเสียใจที่ฉันแต่งงานกับเธอ”เก่งกล้าแค้นใจ

เขายื่นมือไปบีบคอผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ราวกับปรารถนาจะสังหารเธอให้ตาย

“ถ้าคนรักฉันเป็นอะไรไป ..เธอจะต้องรับผิดชอบ”เก่งกล้าสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันจะทำให้เธออยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ..คอยดูแล้วกัน”

เขาปล่อยมือ

ทันใดนั้น ร่างของเธอก็ทรุดฮวบลงเพราะหมดแรง

“อักๆ”โรสราหอบหายใจเข้าออกแรงๆ เพื่อเอาอากาศเข้าไปทดแทนช่วงเวลาที่โดนเขาบีบคอ จนแทบหายใจไม่ออกก่อนหน้านี้

“เลิกสำออย อย่ามาทำตัวอ่อนแอ ..ฉันไม่แพ้ทางเธอหรอก”เก่งกล้ามองร่างของอีกฝ่ายที่กำลังสั่นสะท้านราวกับคนเพิ่งจะเฉียดผ่านความตาย

“ ..”เขาคุกเข่านั่งลงเพื่อเผชิญหน้ากัน

มือของเขายื่นมาบีบคางเธอแน่น

ส่งผ่านความเกลียดชังผ่านแรงมือที่สัมผัสใบหน้านุ่มนิ่มนั้น

“ถ้าเธอปฏิเสธการแต่งงาน ..ก็คงไม่ต่องมาตกอยู่ในสภาพนี้”เก่งกล้ามองสบตาโรสรา

“ ..”เธอน้ำตาเอ่อ

“แต่ก็อย่างว่า พวกเธอเข้าตาจน ก็เลยต้องอดทนสินะ”เขากระตุกยิ้มเหี้ยมโหด “งั้นก็ทนต่อไปแล้วกัน ฉันจะรอดูว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ”

เก่งกล้าลุกยืน แล้วเดินออกจากห้องไป

“ ..”โรสราน้ำตาไหลด้วยความปวดใจ มองตามร่างของสามีด้วยความเสียใจ