“คุณจะรู้หรือไม่รู้ก็ไม่สำคัญ เพราะยังไงเรื่องนี้คุณก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบ”
“คุณว่าไงนะ!” พลิตาตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่ได้ก่อ แล้วเขาจะให้เธอชดใช้ด้วยอะไร เงินงั้นเหรอ?
“คุณต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น”
“ฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“คุณเกี่ยวเต็มๆ”
พลิตาถอนหายใจแรงและพยายามระงับอารมณ์โทสะที่เริ่มปะทุขึ้นกลางอกแล้วถามอีกฝ่าย เพื่อจะได้จบเรื่องที่เกิดขึ้น “คุณต้องการเงินจากฉันใช่ไหม งั้นบอกมาเลยว่าคุณต้องการเท่าไหร่” บอกอย่างใจป้ำ ทั้งที่ตอนนี้เธอมีเงินแค่หลักแสนเท่านั้น
เรอัลฟังแล้วก็ยกยิ้มเล็กน้อย
“หน้าตาผมดูหิวเงินมากขนาดนั้นเลยหรือที่รัก”
“ฉันจะไปรู้ไงล่ะ ก็เห็นคุณเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบ แต่ฉันไม่เงินเป็นล้านมาให้คุณหรอกนะ”
“ถ้างั้นคุณก็เข้าใจซะใหม่ว่าที่ผมเอาตัวคุณมา ผมไม่ได้ต้องการเงิน แต่ผมต้องการอย่างอื่น”
“ต้องการอย่างอื่น?”
“ใช่!” สายตาคนตอบมองไปยังร่างเล็ก มองเหมือนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายเล็ก ทำเอาผิวหน้าของพลิตาร้อน