เมื่อลั่วอู๋ได้เข้าสำนักเฉียนหลงด้วยโควตาพิเศษได้ ก็เริ่มมีคนมาท้าปรับแต่งสัตว์วิญญาณกับเขา ไม่ใช่ใครอื่น เฉินหมิงหยู นั่นเอง สุดท้ายแล้วก็ไม่แคล้วที่จะต้องคำนับอาจารย์ จึงเป็นเหตุให้กลุ่มสตรีสุดแสบของจักรวรรดิต้องเคารพเขาด้วยเช่นกัน

การประลองของสำนักเริ่มต้นขึ้น หลินเว่ยตกลงใจจะไม่เปิดเผยความสามารถที่แท้จริงก่อนถึงการคัดเลือกที่แท้จริง แต่ดูเหมือนคู่ต่อสู้จะไม่เจียมตัว คิดว่าฝีมือของหลินเว่ยนั้นต่ำต้อย ติดตามต่อในเล่ม

"เพื่อนของหนูมันชอบเล่าว่าเวลาพวกมันไปมีอะไรกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก ส่วนมากพอน้ำแตกก็แยกทาง แล้วนี่เมื่อไหร่อาจารย์จะเลิกยุ่งกับหนูซ่ะทีล่ะค่ะ?!" "ก็...คงจนกว่าผมจะแตกจนพอใจล่ะมั้งครับ" "...!!!"

ศิวะ! เจ้าฆ่าข้า! ไม่ว่าข้าจะเกิดใหม่กี่ชาติกี่ภพ ข้าก็จะตามไปย่ำยีปาราวตีทุกชาติไป!

ศิวะ! เจ้าฆ่าข้า! ไม่ว่าข้าจะเกิดกี่ชาติกี่ภพ ข้าก็จะตามไปย่ำยีปาราวตีทุกชาติไป!

ขุนพล ชีวิตเรียบ ๆ ง่าย ๆ เป็นอันต้องชุลมุนวุ่นวาย แม้จะดวงดีแต่ดูเหมือนกรรมยังคงตามย้ำตามตื้อ งานนี้จึงต้องหาทางสะเดาะเคราะห์ให้ถูกวิธี สวย เธอแค่ต้องการมาพักใจ แต่เพราะแม่แสนงกหญิงสาวจึงต้องกลายเป็นของแถมที่ดินซื้อขายโดยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ “ทำไมต้องเป็นฉัน?” แค่โดนเขาปล้นจูบก็เจ็บใจจนอยากจะเอาปืนมาจ่อหัวแล้วยิงทิ้งไปเสีย แต่นี่เขาเล่นมัดมือชกแถมมารดาของหล่อนก็เห็นดีเห็นงามตามไปด้วย อ้างว่าได้ผัวรวยสบายไปทั้งชาติ เงินมันซื้อได้ทุกอย่างจริงๆ ให้ตายสิ “ไม่ให้เอาคุณแล้วจะให้ผมไปเอาแม่คุณเหรอ” “ไอ้ทุเรศ ปากนายเนี่ยนะ” “ครับนี่แหละปากผมละ คุณลิ้มรสมาแล้วนี่หอมหวานหรือเปล่า” “หยุดนะ!” รวิสาหน้าแดงทั้งเขินทั้งแค้น เจ็บใจเขามากเป็นเท่าตัว และความรู้สึกแย่ๆ ก็ตามมาเมื่อคิดถึงว่าในวันนั้นหล่อนดันจูบตอบเขาอีกด้วย ชายหนุ่มถอนหายใจเพื่อระบายความกลัดกลุ้มของตัวเองออกไปบ้างก่อนจะพูดจาเป็นการเป็นงานมากขึ้น “ไม่เอาน่ะสวย ผมก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ซะทีเดียว ตอนนี้ยิ่งรัศมีจับ สาวๆ ต่างจะเข้าคิวมาขอเป็นแฟนอยู่แล้ว อย่างคุณน่ะถือว่าผมเลือกเป็นช้อยซ์แรกเลยนะ อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย” “นี่ขุน เลิกเล่นได้แล้ว” “ไม่ได้เล่นเลยทูนหัว ผมเอาจริง อยู่ๆ กันไปเดี๋ยวเราก็รักกันเองนั่นแหละน่ะ ผมรับรองว่าจะทำให้คุณรักจนโงหัวไม่ขึ้น” เขาขยิบตาส่งมาให้ด้วย “รักกันเองกับผีอะไรเล่า!” คนที่ยิ้มหน้าระรื่นถึงกับหุบยิ้ม “เอ้า...แล้วสวยจะไปรักกับผีทำไมล่ะครับ รักกับผัวเอ้ย...รักกับผมนี่แหละ”

เพราะน้องที่รักและห่วงหาเพียงคนเดียว ที่ทำให้ณิชามลต้องก้าวเข้าไปในวังวนของกิเลสราคะ ได้พบเจอกับคนที่มอบราคีคาวให้กับเธอไปตลอดชีวิต ................. ณิชามลไม่อยากจะเชื่อว่าเธอทำตามที่เขาบอกไปได้ยังไง ความอ่อนล้าทำให้เธอพล็อยหลับไปในเวลาไม่นาน และตื่นมาอีกทีก็ตอนที่เขาเปิดประตูรถ มือของเขาลูบเอาผมของเธอออกจากหน้าผากให้ หญิงสาวสะดุ้งตัวตื่นเพราะมือของเขานั่นแหละ “เหนื่อยมากหรือไง” “คงงั้นมั้ง” “เดินไหวหรือเปล่า” “ถ้าฉันบอกไม่ไหวคุณจะทำยังไง” เมื่อพูดเสร็จเธอก็รู้ว่าเธอคิดผิดที่กล้าดีท้าทายเขา เพราะเขาช้อนเอาร่างของเธอโดยไว “นี่...ไม่ต้อง” เธอแหวให้เพราะตกใจ “ถ้าเดินไม่ไหวผมจะอุ้มไง อุ้มลูกอุ้มเมีย ผมอุ้มได้” ณิชามลตีไปตามแขนเขาเต็มแรง “ไม่ต้อง ฉันเดินไหว!” “ผมก็อุ้มไหวเหมือนกัน”

ซูอวี้ CEO สาวแกร่งจากโลกปัจจุบัน จำต้องย้อนกลับไปอาศัยอยู่ในร่างสาวโรงงานยุค 1960 ช็อกแรก... น้องรองที่เพิ่งแต่ง ถูกเมียเป่าหูให้มาแย่งสมบัติ (ที่ไม่ค่อยจะมี) ของที่บ้าน ช็อกสอง... น้องสามไม่ว่าทำมาหากินคืออะไร ช็อกสาม... น้องเล็กไม่สนใจอะไร นอกจากจะแข่งสวยกับเพื่อนที่โรงเรียน โคตรช็อก... เธอเป็นพี่สาวถังแตกที่ต้องหาเลี้ยงไอ้สามตัวข้างบน! ซูอวี้ปวดไมเกรน… เห็นทีต้องขุดสารพัด strategies แบบฉบับนักบริหารสายแข็งออกมารับมือเสียแล้ว！

ซาตานดื้อรัก เมื่ออุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ต้องกลายเป็นคนพิการ หนำซ้ำคู่หมั้นก็ทิ้งไป ทำให้เทพบุตรนักบิดอย่างเขากลายเป็นปีศาจที่ใครก็เข้าหน้าไม่ติด เธอที่ตั้งใจมาเพื่อดูแลจึงไม่ต่างจากแพะที่ถูกส่งมาบูชายัญ

อยู่เป็นโสดมาตั้งนาน พอคิดจะมีแฟนคนแรก ดันโป๊ะแตกว่ามีเมียแล้วซะงั้น แถมยังขี้หึงระดับนางยักษ์ที่พร้อมฉีกกินทุกคนที่ขวางหน้า "เพื่อน" ของเธอจึงต้องอาสามาช่วยเป็น "แฟน" ให้เพื่อให้รอดปากเหยี่ยวปากกา แต่ไหงคบไปคบมา หัวใจกลับสั่นแปลก ๆ นี่สิ ### ปฐวีเดินต้อนเธอถอยหลังไปชนผนัง ยกสองแขนขึ้นกันไว้ ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้ สุดธิดาเงยหน้ามอง กะพริบตาปริบ ๆ “เธอรู้มั้ยว่าสถิติการก่ออาชญากรรมทางเพศส่วนใหญ่ เกิดจากคนใกล้ชิดของเหยื่อทั้งนั้น” “ระ...รู้แล้วจ้ะ” “ฉันไม่ได้ขู่นะ แต่ฉันเป็นห่วงความซื่อบื้อของเธอน่ะเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย” “เออ...เข้าใจแล้ว ทีนี้ก็อยู่ห่าง ๆ ฉันได้หรือยัง” “ยัง” ปฐวีตอบสั้น ๆ ก่อนจะก้มลงจุ๊บแรง ๆ หนึ่งที ### เรื่องนี้นางเอกซื่อจนเกือบเซ่อ ถ้าไม่เจอพระเอกของเขาเสียก่อนจะรอดปากเหยี่ยวปากกามั้ยนะนี่ ฝากให้กำลังใจกันด้วยนะคะ เรื่องที่คุณน่าจะสนใจ

เมื่อตอนเด็กเขานี่แหละเป็นหัวโจกคอยล้อเลียนเธอ หลายปีผ่านไปเขาเกือบจะจำเธอไม่ได้ ตรงข้ามกับเธอที่จำเขาได้แม่น...และไม่ลืมสักนิดเดียวว่านอกจากเขาจะเจ้าชู้แล้ว ยังเรียกเธอว่า "เป็ดดำ" -- แต่แปลกที่ทำไมสายตาของเขาในวันนี้นั้น ทำให้เป็ดดำอย่างเธอร้อน ๆ หนาว ๆ ได้ทุกครั้งที่ถูกจ้องมองก็ไม่รู้ “พี่ไม่ได้เมาเลยสักนิด ถ้าเมาจะเดินมาหาศาถูกได้ยังไง แล้วจะมีแรงทำแบบนี้กับศาได้ยังไง” ทินกรก้มจูบยืนยันอีกและเสียดสีร่างกายอย่างจงใจ รวิศาก็แทบจะขาดใจรอนๆ ไปแล้วเหมือนกัน “ศา...อย่ามองคนอื่นนะพี่ขอร้อง” รวิศาไม่เข้าใจก็เลยไม่ตอบ ทินกรจึงจูบซ้ำอีก “พี่ขอจองไว้ก่อน ให้ศารู้ว่าพี่ชอบศาและศาเป็นของพี่จะได้ไม่มีสายตาไปมองใครอีก” “ไม่นะคะ” ได้ยินประโยคเอาแต่ใจแบบนั้นรวิศาก็ฮึดขึ้นมาได้เหมือนกัน “ศาไม่ได้เป็นของพี่ทิน พี่ทินจะทำแบบนี้กับศาไม่ได้” "แน่ใจนะว่าทำไม่ได้"

(18 + ชายเดี่ยว ไปรับงานคืนสวิงกิ้ง เพิ่มสีสันให้กับคู่รักทั่วไป ผู้หญิงชอบ ช้อปไปอึ๊บเรื่อยๆ จนอยากได้เป็นตัวจริง แต่ทว่าไม่เอา เขาชอบเป็นชู้… เพราะมิตรที่แท้ คือ มิดด้าม!)

“ขายโม๊ก” ไม่ได้ “ขายหมัด” ต่อยมวยอยู่ดีๆ ก็มีคนจ้างให้ไป “นวด” ซะงั้น ผมต้องเสียน้ำทุกวัน เพียงแต่มันไม่ใช่หยดน้ำจากเหงื่อ กระนั้นเหนื่อยกายยังไม่เท่าไหร่ ลูกค้ายังพาผมไปเหนื่อยใจ กับวังวนแห่งรักในครอบครัวที่เต็มไปด้วยไฟราคะ ราคี และกิเลส ผมพยายามดิ้นหนีออกไป แต่ดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่พ้นกับวงจรวิปริต & วิปลาส จะพูดยังไงดี เอาเป็นว่าผมขอเรียกขานสถานการณ์นี้ว่า “บ่วงอุบาทว์”

นางเอกแซ่บ โจร (พระเอก) ปล้นร้าน ไม่รู้ทำไง เอาจิ๋มถ่วงเวลา มีเพศสัมพันธ์กับโจรซะ เพื่อรอตำรวจมา Hee นารีขี่ม้าขาว เรท 18+ ค่ะ

“ฉันจะนอนกับใครไม่สำคัญ เพราะฉันป่วย” “คงเป็นเหตุผลของคนนอกใจแล้วไปมั่ว ผมคงทนอยู่กับคุณไม่ได้ ผู้หญิงร่านชู้” เธอทรุดเข่าร้องไห้ อธิษฐานว่าใครก็ได้ ช่วยฉันให้ด้านชา หรือตายด้านกับเรื่องเซ็กส์เสียที แล้วฟ้าก็ผ่าเปรี้ยง ไม่น่าเชื่อว่าคำขอของเธอจะเป็นจริง !!!

เธอคือผู้หญิงธรรมดาที่มีสถานะไม่ต่างจาก "คนรับใช้" ของคู่ควงของเขา ส่วนสายตาของเธอ เขาก็เป็นเพียงคาสโนว่าที่ใช้เงินซื้อผู้หญิง...ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งคนที่ถูกซื้อจะเป็นตัวเธอเองไปซะได้... "ผมขอ...ได้ไหม" เขากระซิบเสียงทุ้มต่ำ จ้องมองเธอด้วยแววตาร้อนแรง "ทะ...ทำไมคะ เพื่อตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้อย่างนั้นหรือ" "ไม่ใช่ แต่เพราะผม 'ต้องการ' คุณ" หมายเหตุ : นิยายเล่มนี้เคยตีพิมพ์กับ สนพ. บงกช ในชื่อเรื่อง "เมียจ้างบำเรอรัก" นะคะ เนื้อหาเหมือนกันค่าาา (แต่ตอนนำมาพิมพ์ใหม่ จำชื่อเรื่องผิด เลยกลายเป็น "จ้างรักเมียบำเรอ" แทน แต่เนื้อหาเหมือนกันค่ะ ขออภัยที่ทำให้สับสนนะคะ

อีกคนอยากหนีการคลุมถุงชน อีกคนอยากหาคนช่วยล้างหนี้ เมื่อผลประโยชน์สอดคล้อง เขาและเธอจึงตกลงจะแต่งงานกันชั่วคราว แต่เขาไม่ได้บอกนี่นาว่าจะไม่ทำหน้าที่ "สามี" จริง ๆ "วิ...ที่คุณไม่กลับไปนอนบ้านเพราะคุณรังเกียจผมใช่ไหม" "เปล่านะคะ ฉันจะรังเกียจคุณไปทำไมกัน" "ก็แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ" "ก็...ก็ฉันกลัว" วิมาดาสารภาพและก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาเขา ปริญญ์งุนงง "กลัวใคร กลัวอะไร" วิมาดาไม่ตอบแต่หน้าแดงก่ำไปถึงคอ "อย่ากลัวสิวิมาดา ของแบบนี้มันต้อง...เอ่อ...บ่อย ๆ จะได้ไม่ต้องกลัวอีก"

เพื่อเงิน เธอจึงยอมแต่งงานกับพี่ชายของอดีตคนรัก เขาเองก็ไม่ได้รักใคร่อะไรเธอนัก แต่ที่ยื่นข้อเสนอแต่งงานด้วยก็เพราะอยากจะเด็ดดอกไม้กลีบบางที่แสนเย่อหยิ่งมาขยี้ให้แหลกคามือก็เท่านั้น /// "ฉันน่ะอยากจะเข้าหอกับเธอเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย...รอเวลาส่วนตัวแทบจะไม่ไหว" เกษราภรณ์หน้าซีด เมื่อถูกตอกย้ำในเรื่องที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่ามันต้องเกิดขึ้น...แต่ไม่ว่าเตรียมใจมาสักเท่าไร มันก็ไม่ง่ายเลยสำหรับเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมวิปริตอะไร ไม่ต้องทำหน้าเหมือนกำลังจะตกนรกแบบนั้นหรอก เพราะที่รอเธออยู่น่ะมันคือสวรรค์...สวรรค์ชั้นเจ็ดเสียด้วย”

“ก็ไปถามสิครับ” เขาแนะนำอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้ อีกทั้งจะห้ามนั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ “ดีเหรอ” ตะวันเอียงศีรษะกระซิบถามคนข้างๆ ยิ้มๆ “ดีสิครับ ไม่ถามจะรู้ได้ไง” “โอเค ถามก็ถาม” ตะวันขยับตัวนั่งให้ตรง แล้วกระแอมกระไอวอร์มเสียง ก่อนจะสะกิดคนข้างๆ ที่นั่งทำหน้าซังกะตาย และเมื่ออีกฝ่ายหันมาจึงถามทันที “มาเป็นเมียพี่ไหม”

ชิงอวี่ วิญญาณที่ล่องลอยมานานหลายปี จนในที่สุดก็ได้มาเข้าร่างของเด็กหญิงชะตาอาภัพ พ่วงมาพร้อมกับน้องชายฝาแฝดผู้พิการขา ทำให้ชิงอวี่ต้องขโมย “แก่นเพลิงเยือกแข็ง” มาจากชายที่ผู้คนใต้หล้าเรียกเขาว่า “จอมมาร” และถูกเขาตามหวงหนี้แทบพลิกแผ่นดิน

ถังหยินสามารถปกป้องฟานหมินได้สำเร็จ แต่หลังจากทำการสอบสวน เขาก็ต้องพบกับความจริงที่ชวนให้มึนงง ! เหตุใดกัน ทำไม "คนผู้นั้น" ถึงได้ทำแบบนี้ ? หรือว่า...!!! นี่คือเรื่องราวการผจญภัยของนักฆ่าผู้มาจากโลก ที่กำลังผลิกเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ !

โสด เพราะไม่มีใคร (กล้า)เอา โสด เพราะผัวทิ้ง โสด เพราะรักอิสระ ไม่ว่าคุณจะโสดแบบไหน ไม่มีคำว่าเหงา เพราะเรามีสิทธิ์เอาผู้ชายได้ทุกคน ! วาเลนไทน์ปีนี้ ไปขยี้กันมันยันฟ้าสางเลยจ้า ! ................................................................ “พี่เจนนี่ น้องอยากได้แบบนี้มั้ง” ออยทำแก้มป่อง “ใจเย็น ผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอมากที่สุดอยู่ตรงนั้น” เจนนี่พยักพเยิดไปที่เวทีด้านหน้า ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยผู้ชายที่สวมเพียงกางเกงในตัวเดียวเต้นอวดลีลาการโยกเอวให้สาว ๆ ได้กรี๊ดกร๊าดกัน “โอ้ แม่เจ้า” ออยเอามือทาบอกตาโต ผู้ชายหุ่นแซ่บ ๆ กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ละลานตาไปหมด “สาวโสดอย่างเราต้องเลือกกิน และกินของที่ดีที่สุดเท่านั้น” สายตาของเจนนี่มุ่งตรงไปยังชายหนุ่มที่สวมกางเกงในสีทอง ผิวสีน้ำผึ้ง ทั้งรูปร่างหน้าตาของเขา และรูปร่างของเขาล้วนดูโดดเด่นกว่าบรรดาหนุ่ม ๆ ที่เต้นอยู่ทั้งหมด “นะ นั่นมัน” ออยอ้าปากค้าง เมื่อมองตามสายตาของเจนนี่ไปเห็นสิ่งที่เธอบอกให้เธอกิน “โฮตส์ตัวท๊อปของบาร์นี้” เจนนี่เอ่ยเสียงเรียบ ยิ้มน้อย ๆ วาวตามีประกายบางอย่างระริกอยู่ในนั้น “พี่เจนนี่ ! น้องจะกินเขาได้อย่างไร นั่นมันตัวท๊อปนะพี่ และดูชะนีสวย ๆ พวกนั้นสิ รุมกรี๊ดถึงขอบเวที จะเหลือรอดมาถึงน้องได้ไง” ออยโอดครวญ หุ่นของเธอเทียบไม่ได้กับสาว ๆ พวกนั้นด้วยซ้ำ แล้วตัวท๊อปอย่างเขาจะแลเธอได้อย่างไร “ทำไมจะไม่ได้ ! อยากได้ต้องออกล่า” เจนนี่วางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นอย่างงามสง่า ก่อนหันไปชวนออยว่า “ไปกันเถอะ แล้วพี่จะทำให้เธอรู้ว่า ผู้ชายหมุนรอบตัวเราด้วยสิ่งใด” พูดจบร่างสวยก็เดินนำหน้าออกไป “พี่เจนนี่รอน้องด้วย” ออยรีบเคลื่อนร่างอวบอ้วนลุกขึ้นตามเจนนี่ไปที่หน้าเวทีอย่างทุลักทุเล

"เช่นนั้นวันนี้ข้าจะมอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้เจ้า" กล่าวจบหลงหย่งฉีก็ช้อนร่างในอ้อมแขนขึ้นแนบอกก่อนเดินตรงไปที่เตียงหลังฉากกั้น เฉินหลิงเว่ยพลันเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ นี่เขาคงไม่คิดจะ... "ท่านอ๋องเดี๋ยวก่อนเพคะ" หลงหย่งฉีชะงักเท้าขมวดคิ้วมองใบหน้าหวานในอ้อมแขนของตนด้วยความขุ่นเคืองใจ เฉินหลิงเว่ยขยับตัวถอยห่างจากเขาเล็กน้อยก่อนเลื่อนมือลงปลดเสื้อตนเองอย่างรวดเร็ว ";เสื้อผ้าสตรีนั่นยุ่งยากซับซ้อน ขอหม่อมฉันถอดผ้าก่อนเพคะ"

คิดว่า พี่ชายที่แสนดี คือ รักแท้ แต่แท้ที่จริงแล้ว คือ รักแย่ๆ ของน้องชายที่แสนน่าชัง ต่างหาก ณัชชา วงศ์สกุล เริ่มสับสนเมื่อ ฐานะมานะโรจน์ เข้ามาป่วน กวนใจ ทำหวั่นไหว ด้วยข้อเสนอ Friend with benefits ............................................................................................................................................................. “อือ...” ร่างเล็กอวบอิ่มของณัชชาขยับพลิกกายนอนตะแคงหนีแสงอุ่นแยงตา พาดแขนบังบดอกอิ่มรำไร ปรือเปลือกตาเล็กน้อย อย่างต้องการจะหาว่ารีโมททีวีวางอยู่ข้างกายหรือไม่ ทว่าสิ่งที่เห็นและสัมผัสได้กลับเป็นร่างกายกำยำ ล่ำสัน ใหญ่โต นอนหงายพลิกหน้าไปอีกด้าน มีชายผ้าห่มผืนเดียวกันกับเธอปิด ‘เขา’ ไว้หมิ่นเหม่ เห็นเพียงเท่านั้น เธอก็ทะลึ่งพรวดผุดลุกนั่ง กรีดร้อง “กรี๊ดดด” “อะไร…” ฐานะงัวเงียตื่นหลังได้ยินเสียงกรีดร้อง ก่อนจะเปล่งเสียงสองตามมา “โอ๊ะ!” เมื่อถูกปลายเท้าขาวเนียนยันโครมเข้าให้ กายแกร่งหนั่นแน่น กลิ้งหลุนๆ ตกเตียงไม่เป็นท่า มันก็ไม่ได้เจ็บหรอกนะ หากแต่เสียหน้ามากกว่า “อะไรวะ?” “ไอ้ฐานะ! ไอ้เลว! ชาติชั่ว! มั่วไม่เลือก! ชอบเกลือกกลั้วอาจม! ข่มเหงผู้หญิง! ไอ้… ไอ้…” ณัชชาสรรหาคำด่ามาเป็นชุด พวงแก้มร้อน โมโหขั้นสุด ทะลุจุดเดือด มือกำผ้าห่มปิดหน้าอกหน้าใจไว้แน่น หายใจหอบโยน แม้นของเธอจะเป็นรุ่นจอแบน แต่ก็แบนอย่างมีสไตล์ เว้ย!