ชีวิตของนักศึกษาปีสี่ที่ทั้งเรียนทั้งทำงานหาเช้ากินค่ำอย่างฉัน "สายลม" ก็วุ่นวายมากพอแล้ว แต่ชีวิตของฉันต้องวุ่นวายมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อฉันเจอกับไอ้โหดหน้านิ่งนั่น "นาวา" ผู้ชายที่มาพร้อมกับรอยสักเต็มตัว เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ควรจะหลีกเลี่ยงให้ห่างที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทำไมเหือนยิ่งฉันหนีเขา ผลักไสเขา เขายิ่งเข้ามามีบทบาทในชีวิตฉันมากขึ้นกว่าเดิม ฉันควรจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี ใครก็ได้เอาไอ้เถื่อนนี่ไปจากชีวิตฉันที "ฉันเป็นคนทานง่าย เลี้ยงง่าย อยู่ง่าย ไม่เรื่องมากหรอก เอาแต่ใจนิดหน่อย ไม่ชอบให้ใครขัด" "...." "และตอนนี้ฉันก็โสดด้วย ส่วนเรื่องซิงเสียไปตั้งแต่มอสามแล้ว อยากรู้อะไรอีกไหมฉันยินดีบอกนะ" WHAT!!!

วันเพ็ญสาวสมัยใหม่ได้ทะลุมิติมายุคจีนโบราณ เธอต้องทำความดีในร่างของสาวน้อยต่างแดน หลังจากนั้นจึงจะกลับบ้านได้พร้อมพรวิเศษหนึ่งข้อ เธอต้องคอยระวังไม่ให้ถูกจับได้ และก็คอยรับมือผู้ที่จะเข้ามารังแก เธอมีสามีสุดหล่อคอยช่วยอยู่ หลังจากนานไปก็เริ่มผูกพันธ์ จนไม่อยากจะจากเขาไป

ทั่วแดนฝันเกิดความโกลาหลขึ้นอีกครา เมื่ออวิ๋นฝูปาหรือซูเฉินของเราทำการเผยแพร่วิชาทะลวงสู่ด่านกลั่นโลหิตฉบับสมบูรณ์ ทำให้เผ่าพันธ์มนุษย์ถูกยกระดับขึ้นอีกครั้ง เช่นเดียวกับที่ผลของมันก็ได้ยกระดับเงินในกระเป๋าของชายหนุ่ม ดังนั้นแล้ว มันก็ได้เวลาแล้วที่ซูเฉินจะไปเยี่ยมเยียนกู่ชิ่งลั่วที่เมืองฉางผานแล้ว !!

"จะไปไหนคะ"รสรินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อยังถูกลากมาตามทางเดิน อรรถไม่พูดอะไร เขายังพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบนมือที่เขากุมอยู่ ไงล่ะยายโรสคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ อรรถคิดเมื่อพาเธอเดินมาถึงห้องพักของแขกวีไอพี "คุณอรรถ!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อเขาแตะคีย์การ์ดกับประตูบานหนึ่ง "คุณอรรถ! ปล่อยฉันนะคะ"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนร่างสูงจะปิดประตูตามหลัง รสรินถอยหนี เมื่อชายหนุ่มปลดเนคไทออกจากคอ "ฉันจะกลับ!"เท้าบางยังคงถอยหนี เมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา "ไงแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม เมื่อสลัดเสื้อสูทราคาแพงออกจากตัว ตาคมเข้มมองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ไหนล่ะรสรินคนเก่ง คนที่จงใจมาฉีกหน้าเขา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายงั้นเหรอ สงสัยเขาต้องเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามีจากเธอซะแล้ว ปล่อยให้ลอยนวลมานาน ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวัน "กรี๊ดดด!!!ปล่อยนะ"ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระโจนเข้าใส่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอพลาดตรงไหนกัน เขาถึงได้เข้าถึงตัวเธอได้ง่ายขนาดนี้ ***ฝากคุณอรรถกับหนูโรสด้วยนะคะ***

เธอและเขาเป็นเพื่อนรักกัน ต่างคนต่างแอบรักซึ่งกันและกัน จนได้กลายเป็นแฟนกันในที่สุด นิยายชุด 1. เพื่อน (รักษ์) ที่เรียกว่าแฟน 2. พลิกล็อกรัก

หื่นกว่านี้ก็พี่ไง ราคาปก 50 ราคาขาย 19 บาท หมวดนิยายรักสำหรับผู้ใหญ่ นามปากกา พันสิงห์ โปรย หลังจากพิธีแต่งงานที่เธอต้องเป็นเจ้าสาวสำรองของพี่สาว เขาก็พาเธอไปทิ้งเอาไว้ที่ไร่อันห่างไกลความเจริญกับมารดาของเขา และหายไปจากชีวิตของเธอนานนับปี แต่จู่ๆ เขาก็กลับมา ทำให้หัวใจของเธอสั่นสะท้านอีกครั้ง น้อย ๆ ของเธอยขยับลงไปจนถึงร่องเสียว แล้วเธอก็จัดการบดบี้ติ่งสวาทอันแดงฉ่ำกลางร่างน้อย ก่อนจะร้องครวญครางออกมาไม่ขาดปาก ร่ำร้องเรียกชื่อของสามีด้วยความวาบหวามในอก “อ๊า... พี่นนท์ขา นางคิดถึงพี่นนท์เหลือเกินค่ะ” เธอร่ำร้องครวญคราง บิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่าน ยามที่นิ้วซอยเข้าซอยออกในร่องเสียว หญิงสาวรู้สึกได้ถึงมือแกร่งของใครบางคนที่กำลังสัมผัสทรวงอกของเธออยู่ เธอจึงรีบลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะตกใจเมื่ออ้อมแขนนั้นคือสามีของเธอเอง “พี่นนท์!” หญิงสาวตกใจแทบช็อกเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขา เธอหลับตาอีกครั้งแล้วก็ลืมตาขึ้นมาใหม่เพราะคิดว่าตัวเองอาจจะกำลังฝันไป แต่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่เจอก็คือสามีที่หายไปเกือบปี ทิ้งเธอเอาไว้ที่ไร่ ปล่อยให้เหี่ยวเฉาอยู่ในบ้านไร่อันห่างไกลความเจริญ เธอผละออกห่างอย่างตกใจรีบปิดป้องเนื้อตัวของตนเองด้วยท่าทีเขินอาย “พี่นนท์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธอเอ่ยถามเขาด้วยหน้าตาแตกตื่น ทั้งหยิกตัวเอง ทั้งตบแก้มตัวเองเบา ๆ ก็พบว่าเธอไม่ได้ฝันไป นี่คือเรื่องจริง

เหตุการณ์ที่เขาหมื่นดาบอยู่ภายใต้การควบคุม ทว่ามีหรือที่ทุกอย่างจะเป็นดั่งใจต้องการ ด้วยซูเฉินกำลังยุ่งวุ่นวายกับเรื่องในหุบเหว ไหนจะเหตุการณ์ที่เกาะพันมายานั่นอีก! ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจัดการทุกอย่าง และเมื่อมีสงคราม มันย่อมมีการสูญเสีย ทว่าจะเป็นใครที่อยู่ และใครที่ไป... ขอเชิญทุกท่านมาร่วมติดตามกันในราชันบัลลังค์เลือด เล่ม 24!

เธอจะแต่งงานกับฉันไหม? ตอนนี้เลย ห๊ะ! แต่ฉันจนมากนะ ยังเด็กอยู่เลยแถมยังเรียนไม่จบด้วย ไม่เป็นไร ขอแค่เป็นเธอก็พอแล้ว... ... .. . . โชคชะตาฟ้าลิขิตหรือสวรรค์สาปส่งให้หลินเฉี่ยน—เด็กสาวก๋ากั่นไม่รักดี ดีกรีคุณชายสุดเท่ เรื่องเรียนไม่ยุ่งมุ่งมั่นตั้งใจแต่เรื่องตบตีชกต่อย ต้องมาเจอกับกู้เฉิงเซียว—นายทหารรูปงามฐานะร่ำรวยแถมยังทรงอิทธิพลจนน่ากลัว แต่! ไม่หมดแค่นั้นเพราะเขายังเต็มไปด้วยความซื่อสัตย์สุจริต กล้าหาญและที่สำคัญ..มีอำนาจ! ใครจะไปคิดว่าผู้ชายเฟอร์เฟคแบบกู้เฉิงเซียวจะจัดการจอมวายร้ายอย่างหลินเฉี่ยนให้อยู่หมัดได้ . .. .. ... คุณผู้ชายครับ คุณผู้หญิงไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นอีกแล้วครับ รีบไปสิ เร็วเข้า! ครับ? ไปดูเธอที อย่าปล่อยให้ชกจนเจ็บมือล่ะ

คำโปรยปกหน้า จู่ๆ ไอ้ขยะนั่นก็ถูกอนุมานว่าเป็น ‘สารโดพามีน’ คำโปรยปกหลัง ลีนันโชเป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ธรรมชาติสุดแสน(ไม่)ธรรมดา วันดีคืนดีกลับโดนรุ่นพี่ปี 3 อย่าง ‘คิมจุนซู’ ขู่ทำร้ายร่างกายโดยอ้างเหตุผลว่านันโชทำผิดต่อตนเองในกิจกรรมประกวดภาพถ่ายฟิล์ม เพราะเหตุนี้เองจึงก่อให้เกิดสงครามประสาทขึ้นระหว่างคนทั้งสอง น่าแปลกนักที่ความรู้สึกไม่อยากพบหน้าอีกฝ่ายกลับหันเหเปลี่ยนทิศทาง “ถ้าฉันชอบใครสักคน ฉันคงจะแกล้งเขาด้วยวิธีต่างๆล่ะมั้ง”

ผลั๊วะ “ขอโทษค่ะ ณิชาไม่หิว ณิชาขอตัวค่ะ” ณิชาไม่รอคำอนุญาตเธอเดินออกจากห้องอาหารมาทันที ตึกตึกตึก หัวใจเธอเต้นแรงมาก มันก็แค่ภาพที่เธอคนนั้นจับมือพี่เหนือ กอบกุมมือพี่เหนือ พวกเขาใกล้ชิดกันมาก พึ่บ! !!! ณิชาตกใจเมื่อเธอวิ่งกลับมายังห้องของตน แต่ประตูกลับปิดไม่ได้ ภีมะตามเธอมาตอนไหนกัน “นี่!!!” ณิชาร้องและพยายามผลักประตู แต่ภีมะแรงมากกว่า เขาแทรกตัวเข้ามาและปิดประตูให้ตามที่เธอต้องการ “เป็นอะไร” “เป็นอะไร...นี่คุณไม่รู้หรือแกล้งกัน” “ฉันไปแกล้งอะไรเธอ” “คุณ...คุณแบล็คเมล์พี่เหนือใช่มั้ย คุณบังคับเขาใช่มั้ย...ใช่แล้วเมื่อกี้เขาจะตอบคำถามฉันก็ต่อเมื่อคุณให้เขาตอบ...คุณ...” ณิชาเหมือนจะเข้าใจทุกอย่างเธอชี้นิ้วไปที่เขา ใบหน้าเธอแดงจัดเพราะความโกรธ เธอแทบจะร้องไห้อยู่แล้วทั้งๆที่ตอนแรกเธอกะจะเข้ามาร้องไห้ในห้องอยู่แล้ว “คิดได้เป็นเรื่องเป็นราวเก่งขนาดนี้ ดีจังเลยนะ เธอมันนางเอก เหนือ-สมุทรเป็นพระเอกสินะ ส่วนฉันก็เป็นวายร้าย ลงตัวจริงๆ ถ้าอย่างงั้นเธอก็รอตอนจบแบบแฮปปี้แล้วกัน” “นี่! อย่ามาประชดนะ” “วิเศษอะไรมาจากไหนไม่ทราบ” “ห้องนี้เป็นห้องของฉัน คุณออกไปเดี๋ยวนี้...โอ้ย!” ณิชาร้องออกมาเมื่อภีมะคว้าไหล่เธอและออกแรงบีบด้วยความลืมตัว “ฉันไปแน่ แต่ก่อนไปฉันขอเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่เลิกทำตัวกระดี๊กระด๊าไม่วางตัว ไม่สำนึกว่าตัวเองมีสถานะอะไรต่อหน้าผู้ชายอื่น ครั้งต่อไปฉันจะจัดการเธอแน่” “ผู้ชายอื่นอะไรกัน นั่นพี่เหนือผู้ชายที่ฉันรัก คุณลืมไปแล้วเหรอว่าความรักระหว่างฉันกับพี่เหนือเกิดขึ้นได้เพราะใคร”

ฉันไม่คิดว่าการที่ฉันตัดสินใจมาทำงานที่นี่มันจะทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ "รามสูร" หรือว่า "พี่ราม" เขาคือคนที่เข้ามาทำให้ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไป ผู้ชายเอือยเฉื่อยที่มาพร้อมกับใบหน้าไร้อารมณ์ที่มาพร้อมกับข้อเสนอให้ฉัน "แอรีส" ไปเป็นหมอนข้างให้เขา เพราะความอวดดีทำให้ฉันต้องยอมรับต่อชะตากรรมนั้น แต่ใครจะไปรู้ละว่าการเป็นหมอนข้างของผู้ชายที่ชื่อว่ารามสูรคนนั้นมันจะเปลืองตัวมากขนาดนี้ รู้ตัวอีกทีฉันก็ตกเป็นของเขาโดยไม่มีเงื่อนไขซะแล้ว “พะ พี่ราม” “ใช่ นั่นคือชื่อของผัวเธอ จำไว้ว่าต่อจากนี้ไปเธอคือเมียฉัน และอย่าได้ริไปให้ไอ้เหี้ยนั่นกอดหรือจูบเธออีก ไม่งั้นเอาให้ตายแน่”

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ฉันรักเขาตั้งแต่รักเป็น 'มีน' สำหรับผมแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอรักผม แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอมีใครมาให้รัก ผมก็รัก 'เต้ย' *****ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ***** มินรญาดิ้นรนขัดขืนจนภพธรได้เหงื่อ ปากบางบวมเจ่อ เมื่อถูกบดจูบซ้ำๆอย่างไม่ปรานี จากคนร่างสูงที่มีกำลังเหนือกว่า มือแกร่งล็อคท้ายทอยไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกดบีบช่วงกรามอย่างแรงจนคนถูกบีบเจ็บจนน้ำตาซึม "หนีทำไม ดิ้นทำไม ชอบนี่ก็เคยจูบอยู่บ่อยๆแล้วจะดิ้นให้เจ็บตัวทำไม"ภพธรเอ่ยเสียงกร้าวเมื่อถอนปากออก มินรญาหอบหนักเมื่อเป็นอิสระ ร่างบางรีบหายใจเข้าปอดแรงๆ "ปล่อย!"มือบางผลักอกภพธร มินรญารู้ว่าธีรเทพต้องแอบดูอยู่แถวนี้ แต่เขาเป็นคนฉลาดเขาจะต้องดูจนเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง มีเพียงภพธรเท่านั้นที่โมโหจนไม่ทันระวังตัว "ไม่ปล่อย! ทำไมจะรีบไปหาใครล่ะ ไอ้หน้าเข้มนั่นหรือว่าพี่ธี!"ภพธรถามเสียงดัง ในตาแดงก่ำ"ระวังคำพูดบ้างนะคุณภพธร ที่นี่บ้านของคุณนะ และคนก็อยู่เต็มบ้าน "มินรญายังคงรักษาระยะห่าง พูดอ้อมๆเพื่อให้ภพธรได้สติ"ทำไมกลัวใครมาเห็น ก็บ้านผมไงจะทำอะไรตรงไหนก็ได้ จะจับจะจูบตรงไหนก็บ้านผม อยากมาถึงที่เอง" เพียะ! สิ้นเสียงใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรง ที่มินรญาตบลงมาบนซีกหน้านั้นเต็มแรง "ปล่อย!"มินรญากัดฟันเน้นคำพูดตัวเองอีกครั้ง เมื่อเริ่มหมดความอดทนกับความหยาบคายของคนตรงหน้า "ตบหน้าใช่ไหม คืนนี้ตบ คืนนี้เล่นตัว รู้ไหมผู้หญิงที่ตบหน้าไอ้เต้ยคนสุดท้ายน่ะเป็นไง"ภพธรขู่ "ไม่รู้! และก็ไม่อยากรู้ด้วย อย่ามายุ่งกับฉัน! ขอร้องต่างคนต่างอยู่เถอะ"มินรญาขอร้องเสียงสั่น เธอเริ่มกลัวกับอารมณ์ของเขา เริ่มกลัวคำพูดที่ภพธรเริ่มจะหลุดออกมา "ก็ได้ ตั้งใจไว้แบบนั้นตั้งแต่คืนที่ทิ้งไว้..." "หยุดนะ!"มินรญารีบขัดก่อนที่ภพธรจะพูดมากว่านี้ "ทำไมจะพูด! มีอะไรก็ตั้งใจไว้แบบนั้น ตั้งใจจะฟันแล้วทิ้ง แล้วไงทนไม่ไหวหรือติดใจล่ะถึงได้ตามมาถึงที่นี่" เพียะ! ฝ่ามือหนักๆฝาดซ้ำลงบนซีกหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ภพธรหน้าหัน อนงค์นางที่แอบดูอยู่ขนลุกเมื่อสัมผัสถึงรังสีอันตรายที่กำลังแผ่รอบๆตัวมินรญา "ได้..."ภพธรขานรับสั้นๆ ปลายลิ้นสัมผัสถึงรสเลือดที่มุมปาก ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงบนกลีบปากอิ่มที่บวมเจ่ออย่างแรง จนมินรญารับรู้รสเลือดเช่นกัน เมื่อฟันคมๆกระแทกลงมา จูบของคนทั้งสองไม่ได้เกิดจากอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใด ภพธรต้องการลงโทษให้อีกคนได้จำว่าอย่ามาท้าทายเขา ร่างสูงจูบอย่างหนักจูบนานจนมินรญาทรุดลงกับพื้น

พันศึก หาญวรกร ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมไปด้วยฐานะและหน้าตา ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็เต็มอกเต็มใจจะทอดกายทอดใจให้เขา แต่เขากลับถูกผู้หญิงทิ้งอย่างไม่แยแส เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังขโมยเอกสารสำคัญเกี่ยวกับธุรกิจของเขาไปให้คู่แข่ง เขาจึงต้องจัดการชำระแค้นเธอเสียให้สาสม แต่เหมือนชะตาเล่นตลก เพราะการตามหาผู้หญิงอีกคนด้วยความแค้น กลับไปพบเจอผู้หญิงอีกคนที่ทำให้เขารู้จักความรักอย่างแท้จริง ไพรหอม เด็กสาววัยยี่สิบที่ชีวิตแร้นแค้น กลับพบเจอกับมรสุมชีวิตครั้งใหญ่จากผู้ชายที่พกพาความแค้นมาเต็มหัวใจ แต่ไฉนเลย เขากลับเป็นผู้ที่เปลี่ยนชีวิตของเธอโดยสิ้นเชิง และความเปลี่ยนแปลงนั้นก็ทำให้เธอค้นพบกับความรักอันงดงาม รวมถึงเรื่องราวอันเป็นความลับมากมายที่ถูกฝังกลบเอาไว้ในอดีต ซึ่งตัวเธอเองไม่เคยล่วงรู้มาก่อน...

นิกายไร้ขอบเขตของซูเฉินขณะนี้เรียกได้ว่าไม่ด้อยกว่าอาณาจักรใดเลย ผนวกกับที่ท้องสมุทรโศกาตกอยู่ในมือของเขาแล้ว ไหนจะที่เจ็ดอาณาจักรต่างมีปัญหาที่ต้องจัดการอีก ดังนั้นในเผ่ามนุษย์จึงนับว่าหมดปัญหาน่ากังวล เห็นทีจะคงเหลือก็แต่.... เผ่าวิญญาณ!

เพราะคืนที่ฝนตกในวันนั้น ทำให้ ‘อคิน’ คนที่พูดไม่ค่อยเก่ง วัน ๆ ทำแต่งาน อ่านแต่วิจัย หลงใหลในฟิสิกส์และชอบกินขนมหวาน ได้บังเอิญเจอกับแมวตัวหนึ่งที่น่ารักจนต้องฝากตัวเป็นทาสแมวอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ด้วยความที่คอนโดห้ามเลี้ยงสัตว์ เขาจึงต้องพาเจ้าแมวเหมียวผู้เป็นเจ้านายไปฝากไว้กับร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นดั่งร้านเวทมนตร์ที่เข้าไปทีไรก็มักได้รับความสุข และความสบายใจกลับมาเสมอ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าของร้านอย่าง ‘นรินทร์’ ผู้ที่ชื่นชอบในงานศิลป์และทำขนมหวานอร่อย ได้ทำให้หัวใจของชายหนุ่มผู้หลงใหลในฟิสิกส์และชอบขนมหวานให้เปลี่ยนไปตลอดกาล... “เราจะทำครัวซองต์ไว้ให้นะ” “ใส่ใจเยอะ ๆ นะครับ” “อื้อ เราจะใส่ใจทำให้อย่างดีเลย” “หมายถึงหัวใจของนรินทร์น่ะ ใส่เยอะ ๆ นะครับ”

เธอจะแต่งงานกับฉันไหม? ตอนนี้เลย ห๊ะ! แต่ฉันจนมากนะ ยังเด็กอยู่เลยแถมยังเรียนไม่จบด้วย ไม่เป็นไร ขอแค่เป็นเธอก็พอแล้ว... ... .. . . โชคชะตาฟ้าลิขิตหรือสวรรค์สาปส่งให้หลินเฉี่ยน—เด็กสาวก๋ากั่นไม่รักดี ดีกรีคุณชายสุดเท่ เรื่องเรียนไม่ยุ่งมุ่งมั่นตั้งใจแต่เรื่องตบตีชกต่อย ต้องมาเจอกับกู้เฉิงเซียว—นายทหารรูปงามฐานะร่ำรวยแถมยังทรงอิทธิพลจนน่ากลัว แต่! ไม่หมดแค่นั้นเพราะเขายังเต็มไปด้วยความซื่อสัตย์สุจริต กล้าหาญและที่สำคัญ..มีอำนาจ! ใครจะไปคิดว่าผู้ชายเฟอร์เฟคแบบกู้เฉิงเซียวจะจัดการจอมวายร้ายอย่างหลินเฉี่ยนให้อยู่หมัดได้ . .. .. ... คุณผู้ชายครับ คุณผู้หญิงไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นอีกแล้วครับ รีบไปสิ เร็วเข้า! ครับ? ไปดูเธอที อย่าปล่อยให้ชกจนเจ็บมือล่ะ

เขาเดินทางไปบ้านนอก เพื่อบอกเลิกสัญญาหมั้นหมายที่บิดาได้ทำเอาไว้กับเพื่อนรักเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน แต่ที่ไหนได้ กลับได้เมียจอมแสบมาแทน

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

คำเล่าลือที่ว่าคุณหนูลูกสาวเพียงคนเดียวของบอสมาเฟียเป็นพวกประหลาด อีกทั้งยังเป็นพวกแม่มดเล่นคุณไสยมนต์ดำ ปฏิบัติการทำตัวให้เหมือนคนปกติจึงบังเกิดขึ้นใครว่ามนุษย์ชอบเผาแม่มดกันนะ มันก็ไม่เห็นจะเท่าไรนิ

'ครูซ' ...การที่ได้กลับบ้านเกิดอีกครั้งในรอบห้าร้อยปี มันทำให้เขาได้เบาะแสอะไรบางอย่าง เขาต้องตามหาเธอ... ผู้หญิงที่ทรยศความรู้สึกของเขา และคนสำคัญที่เงียบหายไปกว่าห้าร้อยปี ::CRUZ:: "งั้นคุณก็ตอบคำถามผมมาสิ... แคทเธอรีน" 'แคทเธอรีน' ...ชีวิตของเธอไม่เคยปกติตั้งแต่เกิด และยิ่งได้เจอเขาทุกอย่างมันก็ยิ่งพิสดารจนน่ากลัว เธอไม่เชื่อเวลาที่เขายัดเยียดเรื่องบ้าๆ มาให้ แต่มันกลับน่าโมโหเพราะเธอรู้สึกว่ามันเคยเกิดขึ้นจริง ::KATHERINE:: "บอกตามตรงนะ ไม่ว่าคุณจะคิดว่าฉันเป็นใครก็ตาม... มันไม่ใช่" 'เซน' ...เขาตื่นขึ้นจากการหลับไหลหลังถูกพวกสารเลวกักขังเอาไว้ถึงห้าร้อยปี สิ่งแรกที่เขาทำคือการฆ่าพวกมันทุกคน หลังจากนั้นเขาต้องตามหาเธอและเพื่อนคนสำคัญ ตามที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อหนึ่งพันปีก่อน ::ZANE:: "พี่รู้ว่าเธอจำพี่ไม่ได้ แต่พี่ทำตามสัญญาแล้ว... เราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง" 'ฮันนาห์' ...ตั้งแต่เด็กเธอชอบฝันถึงเรื่องแปลกๆ อยู่เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้พบเขา... ผู้ชายที่อยู่ในความฝันของเธอ... คนที่ดูเหมือนปีศาจร้าย ::HANNAH:: "คุณต้องการอะไร"

เป็นเจ้าหญิงที่คลั่งไคล้ศิลปินต่างประเทศมันผิดตรงไหน และเมื่อโอกาสมาถึงเธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขาหลุดมือไปเป็นอันขาด

*** นิยายหมดสัญญาสำนักพิมพ์ เนื้อหาคงเดิม *** สองร้อยปี... ใจหนึ่งดวงนี้ไม่เคยลืมเลือน ความรักและเจ็บปวด กลับกลายเป็นไฟร้อนเร่าแผดเผาหัวใจ เจ้าของร่างบางเริ่มดิ้นน้อยๆ ใบหน้าละมุนสั่นส่ายไปมาบนหมอน ความอึดอัด ร้อนรุ่ม จากไฟสีน้ำเงินโอบล้อมรอบตัวเธอ มันร้อน... ทรมาน...เหมือนจะขาดใจ “พริซซี่...” เสียงเรียกของใครบางคนดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เสียงห้าวแหบต่ำก้องสะท้อนอยู่รอบๆ พริมรสาอยากถามว่ากำลังเรียกใคร ชื่อนั้นไม่ใช่ชื่อเธอแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันนัก... “พริซซี่... ลืมตาสิ” พริมรสาดิ้นรน ไฟสีน้ำเงินหายไป รอบๆ กายคือความมืดมิด เธอมองหา เหลียวซ้ายมองขวา เสียงนั่นมาจากที่ไหน “ลืมตาสิ... พริซซี่คนดี...” ความหนักอึ้งบนเปลือกตาคลายลง แพขนตาคู่กะพริบ ในความมืดสลัว หญิงสาวเดินตามเสียงเรียกนั้น ไม่ว่าเขากำลังเรียกใคร เผื่อมันจะมีทางออกให้เธอด้วย เธอกลัว กลัวไฟสีน้ำเงินนั่นเหลือเกิน “ใคร...” เงาร่างใครคนหนึ่งตะคุ่มดำชะโงกเงื้อมอยู่เหนือตัวเธอ พริมรสากะพริบตาเขม้นมอง แต่ไม่ว่าจะเพ่งขนาดไหนเธอก็ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นได้ สิ่งที่โดดเด่นเห็นชัดคือดวงตาสีฟ้ากระจ่างวาววาม จากรูปร่างที่เห็นบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย พริมรสาตกใจ จะยันตัวหนีแต่ตัวเธอหนักอึ้ง อยากกรีดร้องแต่ร้องไม่ออก ท่าทางทรมานทั้งกลัวทั้งตกใจของเธอกลับเรียกรอยยิ้มบนเรียวปากได้รูปนั้น “หนีทำไมล่ะพริซซี่” “ฉัน...ไม่ใช่” คราวนี้รอยยิ้มแต้มใบหน้าที่มองไม่เห็น เขาหัวเราะเบาๆ ตาสีฟ้าวาววามมากขึ้น เขากำลังหัวเราะเยาะหลอกล่อล้อเธอเล่นหรือยังไง พริมรสามองแล้วคิดอย่างฉุนๆ “ฉันไม่ใช่พริซซี่” เพราะรอยยิ้มนั้นคลายความตื่นกลัวของเธอลง “ไม่ก็ไม่” เจ้าของร่างใหญ่ยอมรับง่ายๆ ตาสีฟ้ากระจ่างคู่นั้นกลับเหมือนมีมนตร์ตรึงร่างบางให้นอนนิ่งอยู่ที่เดิม แม้ยามที่เขาโน้มตัวลงมาใกล้ เงาทาบลงทำให้พริมรสามองไม่เห็นอะไรนอกจากความดำมืดก่อนจะสะดุ้งเฮือก “จะ...ทำอะไร อย่า...” “ทำ... อย่างที่เราเคยทำ” เสียงนั้นบอกเรียบๆ ไม่เร่งร้อนแต่นิ้วแข็งแกร่งกลับพร่างพรมปลายนิ้วลงบนเรือนกาย มันทั้งชวนผวาและซ่านสยิวแปลกๆ

เพราะเหล้าทำให้ฉันพลาดท่าไปเสียตัวให้กับผู้ชายที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เวอร์จิ้นของฉันที่เก็บรักษามาตลอดยี่สิบสองปีของฉันมันถูกพรากไปด้วยฝีมือของผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น แต่นั่นมันไม่แย่เท่ากับการที่ฉันต้องโคจรกลับมาเจอกับเขาอีกครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน ฉัน"ไออุ่น"ที่อยู่ในฐานะนักศึกษาฝึกงานกับเขา"นักล่า"ผู้ชายที่พรากเวอร์จิ้นไปจากฉันและเขาก็เป็นประธานบริษัทที่ฉันมาฝึกงาน อะไรมันจะซวยขนาดนั้น ให้ตายสิ ชีวิตอันแสนจะสงบสุขของฉันมันไม่สงบอีกต่อไปแล้ว “เป็นคู่นอนให้ฉัน แล้วเธอจะทำงานที่นี่ได้อย่างสงบสุข” ผู้ชายคนนี้เขาบ้าไปแล้ว!!!

แผนการแฝงตัวของถังหยินลุล่วงไปได้ด้วยดี ชายหนุ่มสามารถกลมกลืนและเข้าไปเป็นทหาร ณ กำแพงฝั่งเหนือ และอีกไม่นานนักหรอก ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน อีกไม่นานพวกเขาจะต้องตีเมืองนี้แตกได้อย่างแน่นอน แต่มันจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่ ทุกอย่างจะราบรื่นและง่ายดายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ถ้าอยากรู้ ต้องติดตามกันต่อใน ราชันเทพสงครามเล่ม 6!