คุณหนูไฮโซผู้หลงรักหมอปากแข็งแสนเย็นชา เธอจึงงัดกลเม็ดสุดสะเด็ดออกมาอ้อยหมอ ! เพื่อลากเขาขึ้นเตียงให้ได้ในวันวาเลนไทน์นี้ เรื่องราวจะสนุกแค่ไหน เธอจะขุดหลุมอ้อยหมอได้สำเร็จหรือไม่ ไปติดตามกันค่ะ


............................................................................................................

“โอ๊ย พี่รุจ นิชาเจ็บ”
นิชาขืนข้อมือตนเองออกจากฝ่ามือแกร่ง เธอแค่อยากเอาของขวัญมาให้เขา เหมือนเช่นคู่รักคนอื่น ๆ เธอผิดอะไร
“เจ็บ ก็อย่าดื้อ พี่บอกแล้วนะว่าห้ามมาหาพี่นะ”
หมออติรุจปล่อยมือจากเธอ ย้ำเสียงต่ำ ดวงตาของเขามีประกายไฟบางอย่างคุกรุ่น
นิชาทำแก้มป่อง ปากยื่น ที่เขามักจะห้ามนู้นห้ามนี่กับเธอเสมอ ห้ามใส่กระโปรงสั้น ห้ามใส่เสื้อรัดรูปมากเกินไป ห้ามไปดูพี่ตอนเตะบอล รวมถึงห้ามไม่ให้มาหาเขาที่โรงพยาบาลด้วย
“ก็นิชา อยากเอาของขวัญวันวาเลนไทน์มาให้พี่หมอรุจนิคะ”

แค่เห็นดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยประกายสดใสเหมือนแดดยามเช้า บวกกับริมฝีปากเผยอน้อย ๆ แดงฉ่ำนั้น ก็เล่นเอาหัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งนับวันแม่สาวน้อยตัวยุ่งก็ยิ่งจะรับมือได้ยากมากขึ้นทุกวัน นี่เจ้าหล่อนไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่า น่ารักและสดใสมากจนทำเอาผู้ชายที่เดินผ่านต้องเหลียวหลังกลับมามองจนคอแทบจะเคล็ด
ที่เขาคอยห้ามเธอตลอดไม่ให้ไปเจอเขาเพราะเขาไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร หากเธอวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ หรือแม้แต่เห็นผู้ชายคนอื่นมองเธอด้วยสายตาปานจะกลืนกิน หัวใจของเขาก็แทบจะลุกเป็นไฟแล้ว
“เฮ่อ”
เขาถอนหายใจออกมา ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มขึ้นว่า
“งั้นก็รีบเอามา แล้วรีบกลับ ตรงกลับบ้านเลยนะ ห้ามแวะที่ไหน เดี๋ยวพี่จะโทรเช็กกับป้าสะอางค์ว่านิชากลับถึงบ้านรึยัง”
เขาแบมือมาตรงหน้าหญิงสาว ป้าสะอางค์ที่เขาเอ่ยถึงคือ หัวหน้าแม่บ้านที่ดูแลคฤหาสน์เจ้าสัวเดชา หรือพ่อของนิชานั่นเอง
นิชาแย้มยิ้มทั้งหน้าทั้งตาให้กับชายหนุ่ม แม้ใบหน้าของเขาจะยังราบเรียบจนเดาอารมณ์ไม่ถูก แต่เมื่อเขายอมอ่อนลงให้เธอหนึ่งคืบ เธอก็จะรุกขึ้นหนึ่งศอก เธอวางกล่องสีแดงกำมะหยี่คล้ายกล่องใส่แหวนลงในฝ่ามือของชายหนุ่ม
อติรุจมองแก้มป่อง ๆ ของหญิงสาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ มีรอยบุ๋มลงยามแย้มยิ้ม รอยยิ้มเช่นนี้ใคร ๆ เห็นก็แทบจะละลาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มใสกระจ่างทั้งดูเฉลียวฉลาด และดูไร้เดียงสาในเวลาเดียวกัน
“เอ่อ มีอะไรติดหน้านิชาหรือคะ”
เสียงใสแจ๋วคล้ายกระดิ่งเงินยามต้องลมเอ่ยถามขึ้น เมื่อคนตรงหน้าเอาแต่มองเธอไม่เคลื่อนไหว ทั้ง ๆ ที่เธอก็วางของขวัญลงในมือเขาไปตั้งนานแล้ว
“กลับบ้านได้แล้วยัยจอมยุ่ง”
เขากำกล่องกำมะหยี่ไว้ในมือ อีกข้าง ส่วนมืออีกข้างก็เขกมะกอกลงบนหน้าเนียนเบา ๆ แก้เก้อเมื่อถูกจับได้ว่าตนเองเผลอมองหน้าหญิงสาวไม่วางตา

“งื้อ เจ็บนะคะ พี่หมอรุจ”
หญิงสาวทำหน้ายู่ ผู้ชายอะไรใจแข็งชะมัด เอาแต่ออกปากไล่เธออย่างเดียว

“กลับบ้านได้แล้วยัยจอมยุ่ง พี่จะได้ไปขึ้นเวรต่อ”
เขาดุนหลังสาวน้อยให้กลับออกไป

หญิงสาวยอมเดินจากไปแต่โดยดี แต่แล้วเธอก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นหอมเข้าที่แก้มเขาโดยที่เขาไม่ทันระวังตัว

ฟอด

หมออติรุจตะลึงไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตจนตัวชาไปวูบหนึ่ง

“ บ๊าย บาย ค่ะพี่หมอ”
นิชารีบผละตัวออกห่าง ก่อนที่จะถูกมะเหงกจากคนตัวสูงอีกครั้ง เธอโบกมือลา พร้อมยิ้มให้เขาอย่างทะเล้น ก่อนจะวิ่งหายลับออกไป

“ยัยจอมยุ่งเอ๊ย”
เขาสบถออกมาเบา ๆ มุมปากที่เคยเม้มเข้าหากัน บัดนี้ยกยิ้มขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ เขายกมือขึ้นสัมผัสที่แก้มของตนที่ยังหลงเหลือไออุ่นจากริมฝีปากบาง และกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธอ