ร่างสูงเดินเข้าหาอย่างคุกคาม มองหญิงสาวเหมือนเสือร้ายรอตะครุบเหยื่อ ไม่เคยมีผู้หญิงสวยๆ คนไหนหลุดรอดเงื้อมมือของเขาไปได้ และตอนนี้เขาก็จะไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด ผู้หญิงที่หยามเขาครั้งแล้วครั้งเล่า “ท่าทางคุณจะพูดไม่รู้เรื่อง ฉันขอตัวก่อน” มุกอันดาก้าวถอยหนี ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะเธอรังเกียจท่าทางหยาบคายของเขาต่างหาก “จะไปไหนเล่า คุณหนูมุกคนสวย” “ว้าย!!!” มุกอันดาร้องอย่างตกใจเมื่อโดนกระชากแขนเอาไว้ ไฟฉายหล่นลงไปกองกับพื้นใต้แคร่ แสงสว่างยังส่องให้มองเห็นทั่วเพิงพัก สายฟ้าที่แลบแปลบปลาบทำให้เธอมองเห็นสายตากระหายของเขาอย่างชัดเจน “ปล่อยนะ ว้าย!!!” เพราะไม่ทันตั้งตัวเธอเลยโดนกระชากอีกรอบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน แต่เพราะวิชาการป้องกันตัวทำให้เธอยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าที่หว่างขาเขาจนจุก “โอ๊ย!” ภครัฐร้องเสียงหลง ยอมปล่อยหญิงสาวเพราะความเจ็บจุก “สมน้ำหน้าอยากหื่นดีนัก” เธอว่าใส่หน้า ก่อนจะหันไปหยิบร่มและไฟฉาย แต่ช้ากว่าร่างสูงที่ดีดตัวขึ้นมา กัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้อย่างที่สุด เธอหยามเขากี่รอบแล้วนะ เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำร้ายเขาขนาดนี้มาก่อน “ว้าย!!!”

เธอครางเสียงหลง ส่ายหน้าไปมา ยามเมื่อเขากระแทกลงมาหา ปากร้อนดูดรวบยอดอกของเธอจนแข็งเป็นไต ขนในกายของพลอยใสลุกซู่ด้วยความกระสันเสียวเจ็บแปลบปนเปกันไปหมด เขาช้อนสะโพกของเธอขึ้นให้รับการกดคลึง เธอหอบหายใจรุนแรง จิกมือกับแผ่นหลังของเขาแน่น ปากน้อยที่เผยออ้าค้าง ทำให้เขาต้องบดจูบหนักๆ เสียงครวญครางของสาวน้อยดังสะท้านอยู่บนเตียงนอนใหญ่เกือบค่อนคืน เธอถึงได้ถูกปล่อยตัวจากอ้อมแขนแกร่งของเขา “จะไปไหน” เขาเกี่ยวเอวบางเอาไว้ พลอยใสไม่ตอบ เธอจะหนีลงจากเตียงท่าเดียว “ฉันถามว่าเธอจะไปไหน” “พลอยจะกลับห้องค่ะ” “ยังไม่ให้ไป” เขารั้งร่างน้อยมากอด บดจูบแก้มนวลอย่างหนักหน่วง “อุ๊ย! คุณนัส” เธอลูบแก้มตัวเองเบาๆ ซุกหน้าเข้าหาหมอนอย่างเขินอาย ไม่กล้าหันไปมองเขา “ฉันชอบหมอนข้างดิ้นได้ ถ้ายังไม่อนุญาตให้ไป เธอก็ไปไหนไม่ได้” คนเผด็จการสั่ง รัดเอวบางเอาไว้แน่นขึ้น เธอเลยหยุดดิ้น เพราะรู้สึกว่ายิ่งดิ้นยิ่งเสียดสีกับสัดส่วนที่ไม่สมควรมากขึ้น นิยายชุด 1. เล่ห์หวาม 2. เล่ห์สวาท

“ครับ” เขารับคำในขณะที่เธอหันไปมอง คนตาโตเหมือนนึกอะไรออก รีบกัดปากเสไปมองทางอื่น “อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อเขาขยับเข้ามาหา จับมือเธอเอาไว้ ช่อเพชรมองตาปริบๆ แก้มร้อนผ่าว “คืออาก็ยังไม่มีเมีย” “ค่ะ ยังไม่มีเมียแล้วเกี่ยวอะไรกับช่อละคะ” เธอดึงมือหนี เดินไปคนพะโล้ ภามลูบท้ายทอยตัวเองไปมา เออ... เขายังไม่มีเมียแล้วไปบอกเด็กมันทำไมกัน “คือจริงๆ อาก็อยากมีเมียนะครับ” *** “คิดถึงอาหรือเปล่า ไหนบอกให้ชื่นใจหน่อยสิครับ” “ไม่เห็นจะคิดถึงเลย” เธอเสมองไปที่บึงบัว ตักไอติมกินแก้เขิน “แต่อาคิดถึงช่อแทบขาดใจ” “คุณอา” เธออุทาน มองเขาตาโต คนบ้ามาสารภาพอะไรตอนนี้ ช่อเพชรแก้มร้อนผ่าว สบตาแล้วเขินจนมือไม้ไม่รู้จะพาไปไว้ตรงไหนดี สุดท้ายก็ถือไอศกรีมขนมปังกรอบเอาไว้แน่นเหมือนเดิม “ไอติมติดปากอีกแล้วครับ” เขายิ้มที่มุมปากของตัวเองเพื่อบอกเธอ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหา ทำท่าจะเช็ดให้ด้วยปากร้อนๆ อีกครั้ง ช่อเพชรรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที ภามเลยจุมพิตลงมาที่หลังมือของเธอแทน เธอมองสบตากับเขาในระยะกระชั้นชิด ปากร้อนบดจูบลงมาเบาๆ กับหลังมือนิ่มขาวจัด พอเขาเลื่อนใบหน้าออกห่าง เธอก็เอามือออกจากปากของตัวเอง แต่เขาขยับหน้ามาหาอีกรอบ เธอเลยเอาไอติมขนมปังกรอบยัดปากเขาแทน

“น้องกูไม่อยากเจอมึง” “บอกไปว่าผัวมาหา” “ไอ้!” สุรเชษฐ์สบถลั่นบ้าน ด่าเป็นชุด “กูไม่ได้ป้องกันเอาไปหลายที เผื่อท้องขึ้นมา ไปตามมาคุยกันให้รู้เรื่อง” “ไอ้นนท์มึง มึง!” สุรเชษฐ์ชี้หน้าเพื่อนมือไม้สั่น อยากจะชักปืนลูกซองมายิงกบาลเพื่อนให้กระจุย แต่เขาไม่อยากติดคุก ได้แต่โกรธหน้าดำหน้าแดง “ซื้อของมาฝากบำรุงจะได้หายป่วย ฤกษ์แต่งงานให้ผู้ใหญ่หาให้แล้ว ลดาตกลงแล้วใช่ไหม” “ตกลงบ้านป้ามึงเหรอ น้องกูไม่เอามึง” “งั้นกูฉุด” “มึงกล้าเหรอ กูยิงไส้พรุน” “กูจะคุย” รัชชานท์เท้าสะเอวมองขึ้นไปบนห้องนอนของเมียเด็ก สุรเชษฐ์ขยี้หัวตัวเอง เขารู้นิสัยเพื่อนดี ไอ้หมอนี่มันบ้า เคยมีใครขวางอะไรมันได้ “ลดาไม่อยากคุยกับมึง” “แต่กูจะคุย” “มึงกลับไปก่อน” สุรเชษฐ์เสียงอ่อนลง “ไม่ไป อีกไม่กี่วันปิดเทอม แต่งงานกันเลยกูจะได้วางใจว่าไม่มีผู้ชายที่ไหนมาเกาะแกะอีก” “มึงฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมวะไอ้นนท์” “ฟังรู้เรื่องแต่กูไม่ไป หน้าที่ไปไม่ใช่หน้าที่กู” “เออวะ! กูเพิ่งเห็นคนหน้าด้าน” “ห้องเมียกูอยู่ไหน จะขึ้นไปคุย” “ปัดโธ่เว้ย! บอกว่าไม่ได้” รัชชานนท์ทรุดนั่งลงไปปักหลักไม่ไปไหน ถ้าเป็นคนอื่นสุรเชษฐ์คงไปตามลูกน้องมาลากมันออกไปทิ้งหน้าบ้าน แต่กับเพื่อนคนนี้เขาได้แต่ส่ายหน้าไปมา “น้องมึงท้องกูเลี้ยงเอง ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียการเรียน มีลูกกี่คนกูก็เลี้ยง น้องมึงแต่งกับกูไม่ต้องทำงานทำการอะไร จะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี รักไปจนวันตาย ไม่ชายตาแลใคร ส่งเสียให้เรียนอีก จะเรียนจนจบปริญญาเอกก็ได้นะ” “กูอ่อนใจกับมึง” สุรเชษฐ์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับเพื่อน “กูจะไม่เจ้าชู้” “ก็น้องกูไม่เอามึง” “มึงให้กูฉุดลดาไปกกสักอาทิตย์รับรองว่าต้องใจอ่อนแน่ๆ” “ไอ้เพื่อนห่า จะฉุดน้องกูท่าเดียว มึงเป็นเด็กมีปัญหาหรือไงวะ” “ตอนนี้กูเป็นคนแก่มีปัญหา เด็กมันไม่เอาทำผัว” สุรเชษฐ์ไม่รู้จะขำหรือจะด่าเพื่อนยังไงดี ดูมันพูดแต่ละอย่าง

“เฮีย! ขึ้นมาทำไม ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องตัวเอง” “ทีเมื่อกี้เรียกร้องจะให้นอนด้วย” “นั่นมันเมื่อก่อนนะ แต่ตอนนี้ไม่อยากให้นอน” “ใจร้าย...” เขาบ่นอุบ ซุกหน้าเข้าหาอกอวบๆ ของเมีย “เฮีย... จะมาซงมาซุกทำไมนี่” “พอได้เฮียเป็นผัวก็จะไล่ใช่ไหม เห็นเฮียเป็นของตาย” “ไม่ใช่ อัญกลัวเฮียจะลักหลับอัญ” เธอนิ่วหน้ายังเจ็บตรงหว่างขาอยู่เลย “เฮียไม่ลักหลับหรอก ชอบแบบดิ้นได้มากกว่า โอ๊ย! หยิกทำไมนี่ ยัยเด็กซาดิสม์” “ถ้าจะนอนด้วยกันก็อย่าลามกนะคะ” อัญชัญอ้าปากหาวอีก ซุกหน้าเข้าหาหมอน แต่เขาดึงศีรษะของเธอให้มาซุกหน้าเข้าหาอกกว้างของเขาแทน “ซุกตรงนี้” “เฮียไม่ใช่หมอนเสียหน่อย” เธอบ่นเสียงอู้อี้อยู่ที่อกเขา ตาปรือด้วยความง่วง ตะกายมือกับเขากอดเขาเหมือนเขาเป็นหมอนข้าง นิยายชุด 1. แดนตะวัน 2. สุริยันต์

“อุ๊ย!” ภัทรวนันต์อุทานอย่างตกใจเมื่อทำท่าจะปิดประตู เขาแทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วและกดล็อกประตูห้องเอาไว้ เสียงล็อกประตูห้องทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว ตาโตเบิกกว้าง มองใบหน้านิ่งๆ ของเขาแต่ดวงตาฉายแววประหลาดล้ำ “พี่คุณเข้ามาทำไมคะ กรุณาออกไปด้วย” ภัทรวนันต์รับรู้ถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเอง เธอถอยหนีอย่างระแวดระวัง “เธอไล่ฉันอีกแล้วเหรอ” เขาถามอย่างไม่พอใจ “ไม่ได้ไล่ค่ะ แต่ชายหญิงไม่ควรอยู่ด้วยกันในห้องตามลำพัง มันจะไม่งาม อีกอย่างพัดจะอาบน้ำเปลี่ยนชุด ไม่สะดวกใจมากๆ ที่จะให้พี่คุณอยู่ในห้อง หรือถ้าพี่คุณมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ ทุกคนกำลังรอทานอาหารอยู่ข้างล่าง” ภัทรวนันต์ถอยหนี ฝีเท้าหนักก้าวตามมาหาอย่างคุกคาม เธอพยายามพูดให้เขาเห็นใจ “แต่คำพูดเธอมันเหมือนไล่” เขาสาวเท้าเข้าหาเบียดหญิงสาวจนชิดกับผนังห้อง ภัทรวนันต์จึงถูกกักเอาไว้ภายใต้อ้อมแขนแกร่ง “พี่คุณคะ ได้โปรดอย่าทำอะไรพัดเลย” หญิงสาวขอร้องเสียงสั่น

“อื้อ... ปล่อยนะ” มือบางผลักไสเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกห่าง เทพประทานบดจูบลงไปใหม่ทำโทษคนแสนพยศ “อื้อ...” ฟ้าใสทุบแผ่นหลังแกร่งระรัว ไม่นานมือที่ทำร้ายเขาก็ถูกรวบเอาไว้ทั้งสองมือด้วยมือข้างเดียวของเขา “ทำร้ายผัวตัวเอง ไม่ดีนะคุณ” เทพประทานพูดอย่างยียวนกวนอารมณ์ “ไม่ใช่ คนบ้า” เธอสวนกลับอย่างทันกัน “งั้นผมจะทวนความจำของคุณ คุณนี่สมองปลาทองจริงๆ” ไม่พูดเปล่าแต่เขาฉกริมฝีปากลงซุกไซ้ซอกคอหอม ฟ้าใสผวา คืนนี้เธอจะได้นอนหรือเปล่านี่ “ฉันเหนื่อย ระบมไปหมดแล้ว คุณนี่ลามก โรคจิต มักมากที่สุด” “ก็ได้ ผมจะให้คุณพักสักสิบนาที” “ฮะ!!! อีตาบ้า ให้ฉันพักทั้งคืนไม่ได้เหรอ แล้วคุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันเพลียอยากนอน” “ถ้าจะนอนก็นอนกัน แต่ถ้าดิ้นอีกละก็ คุณโดนทำโทษแน่” “เผด็จการที่สุด” เธอค้อนให้คนเอาแต่ใจ “ผมมีนิสัยเสียอยู่อย่างนึง ของอะไรที่เป็นของของผม ผมจะหวงและไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวาย” คราวนี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนเธอชะงักไป “ฉันไม่ใช่สิ่งของนะ” ฟ้าใสสะบัดเสียงใส่ เขาทำอย่างกับว่าเธอเป็นข้าวของของเขา “คุณเป็นแฟนผม ผมไม่ชอบให้คุณให้ความสำคัญกับใครมากกว่าผม”

...ณดาคิดว่าเขาเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอเอาไว้ แต่ทำไมพระเอกของเธอถึงได้เจ้าเล่ห์นักก็ไม่รู้... เธอเคาะประตูแค่ไม่กี่ครั้ง เขาก็มาเปิดประตูให้ พอเห็นหน้าเขา เธอก็หน้าแดงก้มงุด ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวเดียว เห็นแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม หน้าเธอร้อนเห่อ พยายามเตือนสติตัวเองว่าอย่าคิดอะไรฟุ้งซ่าน ร่างสูงเบี่ยงหลบให้เธอเดินเข้าไปภายในห้อง ก่อนจะกดล็อกประตู เธอหันขวับไปมอง สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงประตูที่กดล็อกแน่นหนา “เอ่อ... เดี๋ยวน้องดาช่วยหานะคะ” คนขี้อายก้มงุดมองพื้นทันที พูดแบบไม่กล้ามองสบตาเขา “ที่พื้นมีอะไรน่าสนใจเหรอ พี่อยู่ตรงนี้ พูดกับพี่แต่ไม่ยอมมองหน้า” รุจน์พูดขณะสำรวจเนื้อตัวคนขี้อายไม่วางตา เขาแตะลิ้นเลียริมฝีปากไปมา รู้สึกได้ถึงความกระหายในอารมณ์พิศวาส “พี่รุจน์จำได้ไหมคะว่าวางเอาไว้ตรงไหน” เธอเงยหน้ามองเขาก่อนจะหน้าแดงร้อนผ่าวหนักกว่าเดิม มือบางจิกกระเป๋าสะพายแน่น ก้มงุดไม่กล้ามองคนตัวสูง สายตาของเขาดูชอบกลเหลือเกินในความรู้สึก “ไม่รู้สิ ลองหาดูแล้วกัน น่าจะอยู่ในห้องนอน” เขาบอกเธอ ณดาเม้มปากเข้าหากันอย่างอัตโนมัติเมื่อเหลือบสายตาไปมองห้องนอนของเขา ใจสั่นจนแทบจะเป็นลม “ช่วยหาหน่อยสิ” เขาแกล้งเดินไปหาด้านนอก เมื่อเห็นเขาไม่ได้สนใจในห้องนอนเลย ณดาจึงรีบเดินเข้าไปในนั้น ท่าเดินขัดๆ นั้นไม่พ้นสายตาคมของเจ้าของห้องไปได้ “ไม่เห็นมีเลยค่ะ น้องดาหาจนทั่วแล้ว” เธอตะโกนบอกเขาขณะหาไปจนทั่ว จนย้ายไปอยู่ที่หัวเตียง เสียงกดล็อกประตูทำเธอหันขวับไปมอง เห็นร่างสูงยืนอยู่ที่ประตู เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอ มองเขาอย่างหวาดหวั่น เริ่มหันรีหันขวาง นิยายชุด 1. ซ่านสวาท 2. ยั่วรักสามีจอมเถื่อน 3. ดวงใจหวาม 4. พี่รุจน์สุดที่ (รัก) 5. เหมันต์กระสัน (รัก)

“ไปอยู่ที่โน่น มีผู้ชายมาชอบเยอะ เนื้อหอมเชียวนะ ทำไมไม่บอกไปละว่าเธอมีผัวแล้ว” “พี่อิฐ!” เธอมองเขา เม้มปากแน่น “พี่อิฐไม่ใช่” แพรวพรรณพูดเสียงสั่น เขารังเกียจเธอจะตายไป ไม่อยากแตะต้อง ไม่อยากเข้าใกล้ “แบบไหนถึงเรียกว่าใช่ล่ะ” “อย่ายุ่งกับแพรวเลย แพรวเข้าใจว่าทำให้พี่ต้องอึดอัดใจขนาดไหนที่ต้องแต่งงานกับแพรว แพรวจะไม่รบกวนอะไรพี่อีก ถ้าเคยทำให้รู้สึกไม่ดี แพรวก็ขอโทษด้วยแล้วกัน” เธอถอยหนีเมื่อเขาเดินเข้ามาหา ในยามนี้เธอหันรีหันขวาง เพื่อหาทางออกไปจากห้องนี้ “พี่ไม่ชอบเป็นพ่อหม้ายเมียทิ้ง” เหลือเชื่อ! เธอกรอกตาไปมากับเหตุผลของเขา

“ดีจริงนะ มีผู้ชายต่อยกัน แย่งผู้หญิงอย่างเธอ” เสียงหาเรื่องทำให้นิตยาปาดน้ำตาทิ้ง หลุดจากภวังค์ความคิด หมุนกายกลับมามอง แค่เห็นเขาหัวใจของเธอก็เต้นแรงระคนเจ็บแปลบ พฤทธิ์ ว่าที่คู่หมั้นของเธอนั่นเอง เขาเกลียดเธอเข้าไส้ แต่กลับทำตรงข้ามกัน เขาพาผู้ใหญ่มาสู่ขอเธอ และคุณรุ้งลดาก็ตอบตกลงเพราะบ้านเขาร่ำรวยมีฐานะทัดเทียม ในขณะที่เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำตามผู้เป็นย่า “พี่พริกมานานแล้วเหรอคะ” “มานานพอจะเห็นว่าที่คู่หมั้นของฉันทอดสะพานให้ผู้ชายจนต้องต่อยกันในงาน"

ชีคชามิล บิน ไซฟูติน ชีคหนุ่มจากแดนไกลที่หลงรักสาวน้อยหน้าหวานดวงตาสวยแปลกเพื่อนรักของน้องสาว อญู่ร่า อิลฮัม หญิงสาวชาวไทยที่แอบหลงรักเพื่อนพี่ชายมานานแสนนาน แต่การพบเจอกันทำให้เขายื่นข้อเสนอที่ทำให้หญิงสาวโกรธจนหน้าแดงตัวสั่น การที่เธอไม่รับข้อเสนอของเขาก็เพราะหวาดระแวงไม่ไว้ใจ ดูเขาทำกับเธอก่อนหน้าสิ แล้วแบบนี้จะให้เธอหน้าชื่นตาบานรับข้อเสนอที่อาจมีอะไรแอบแฝงของเขาหรือไง “หม่อมฉันจะลองฟังข้อเสนอของพระองค์ดู แต่ไม่ได้หมายความว่าหม่อมฉันจะอยากรับข้อเสนอของฝ่าบาทหรอกนะเพคะ” อญู่ร่าบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงมั่นคง “เราจะใช้หนี้ให้พ่อของเจ้าทั้งหมด แลกกับการที่เจ้าต้องไปเป็นนางบำเรอของเราสามเดือน” “นางบำเรอ!!!” อญู่ร่าผุดลุกขึ้นยืนด้วยความโมโหจัด เขาจะดูถูกเธอมากไปแล้วนะ!

“อุ๊ย! ว้าย!” ร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ร่างของเขาพลิกขึ้นคร่อมทับร่างของเธอ หลังจากกระตุกร่างเธอให้ล้มลงไปบนเตียงกว้าง “จะทำอะไร” เขาถามเสียงดุ ดวงตาของเขาแดงก่ำเพราะผ่านการดื่มมาเยอะ “จะปลดเสื้อผ้าของคุณค่ะ” “ปลดเสื้อผ้า เธอคิดจะทำอะไร ฉันเป็นผู้ชายนะ” “คุณจอนปล่อยก่อนค่ะ หนูแค่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณก็เท่านั้นเอง” “ฉันไม่เชื่อ” เขากดร่างเธอทับเอาไว้กับที่นอน มะลิดิ้นหนี แต่เขายิ่งกดทับร่างของเธอหนักขึ้นไปอีก “เธอคิดจะทำอะไร บอกมา...” “มะลิเปล่าคิดอะไร”

...ผมรักเธอด้วยหัวใจ รักโดยไม่มีข้อแม้และรักที่สุดครับ... *** “แต่งงานกันไหมคะ” ในที่สุดน้ำเหนือก็โพล่งถามออกไป เธอคิดว่าโรเบอร์โตคงอยากขอเธอแต่งงานนานแล้ว แต่ไม่กล้าเพราะคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับหญิงสาวที่มีผู้ชายมากหน้าหลายตามาแอบหลงรักเช่นเธอ เฮ้อ... ดังนั้นเพื่อไม่ให้พี่ร็อบแสนดีของเธอขึ้นคาน เธอจึงจำต้องเป็นฝ่ายยอมเอ่ยปากขอเขาแต่งงานก่อน สินสอดทองหมั้นไม่ต้อง เงินทองเป็นของนอกกาย เธอไม่อยากได้ เธอมีเยอะแล้ว... “ครับ” โรเบอร์โตรับคำตาโต ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู “นี่ครบเวลาที่คุณพ่อกำหนดหนึ่งปีแล้วค่ะ ไม่อย่างนั้น น้ำต้องแต่งงานกับผู้ชายที่พ่อหาให้ แต่จริงๆ แล้วน้ำมั่นใจในตัวพี่ร็อบนะคะ เลยตัดสินใจพูดออกไป น้ำรู้ดีว่าพี่ร็อบไม่กล้า ไม่ต้องอายหรอกนะคะ น้ำเลยเป็นฝ่ายพูดเสียเอง พี่ร็อบจะได้ไม่ต้องคิดหาคำพูดที่จะขอน้ำแต่งงาน พี่ร็อบเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของน้ำ นอกจากคุณพ่อ เราแต่งงานกันนะคะ” โรเบอร์โตพิงพยักเก้าอี้ที่นั่งอยู่ด้วยรอยยิ้ม เขาแทบหลุดขำกับน้ำเสียงซื่อๆ ของคนตรงหน้า แต่แววตาจริงใจนั้นทำให้เขาหัวใจเบ่งบานพองโตแทบคับอก “จะขอแต่งงานทั้งที ก็ต้องโรแมนติกหน่อยสิครับ” โรเบอร์โตพูดเสียงทุ้มชวนฝัน “คะ” น้ำเหนือมองอย่างไม่เข้าใจ ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาว ก่อนที่ประโยคลึกซึ้งกินใจจะเปล่งออกมา “แต่งงานกับพี่นะครับน้ำ พี่ก็รักน้ำ เราคบกันเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว พี่เองไม่อยากรออีกแล้วเหมือนกัน เราใจตรงกัน วันนี้พี่เองอยากขอน้ำแต่งงาน เลยนัดน้ำออกมาเจอกันที่นี่” โรเบอร์โตสารภาพ อ้อนขออย่างน่ารัก น้ำเหนือตาโต ลูกค้าที่รับประทานอาหารอยู่โต๊ะข้างๆ ถึงกับอมยิ้ม บางคนก็เชียร์ให้เธอตอบตกลง น้ำเหนือหัวใจพองโตคับอก รู้สึกมีคุณค่าเหลือเกินที่มีชายหนุ่มมาขอแต่งงาน รู้สึกอบอุ่นใจและดีใจที่เขาใจตรงกับเธอ รู้สึกมีความสุขอิ่มเอมในหัวใจ อุปสรรคข้างหน้าจะเป็นเช่นไร เธอไม่สน ขอแค่เขาเคียงข้างอยู่ใกล้ๆ เธอแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว “ค่ะพี่ร็อบ น้ำจะแต่งงานกับพี่ร็อบค่ะ”

...เธอ...ซินนี่แม่มดสาวสุดเซ็กซี่ เธอมาพร้อมภารกิจสำคัญ นั่นก็คือการตามหาเนื้อคู่ แต่เนื้อคู่ของเธอสิ ทำไมช่างซื่อบื้อเสียจริง แต่อย่างไรเสียเธอต้องทำให้เขารักให้ได้ภายในสามเดือน ไม่งั้นจะต้องถูกสาปเป็นแมวป่าตลอดชีวิต ...เขา...เอกภาพ อธิราช ดร.หนุ่ม นักวิทยาศาสตร์ผู้ชอบศึกษาค้นคว้า ชอบวิจัยและการทดลอง ใช้ชีวิตอยู่บ้านกับหลานๆ ตัวอ้วนกลมทั้งสอง ลูกชายและลูกสาวที่พี่สาวและพี่เขยที่ได้ฝากฝังเอาไว้ก่อนตาย ...แล้วการเจอกันของทั้งคู่ก็เกิดขึ้น

ทันทีที่ชีคอัฟฟาน อาลี โซมาล ชีคหนุ่มประมุขแห่งซาล ได้สบสายตากับตัวประกันสาวคนสวย มาราตี ซูไรละห์ เขาก็ตกตะลึง เธอเป็นผู้หญิงที่สวย งดงาม น่าปรารถนาและเย้ายวนยิ่ง แต่มันผิดเวลา ผิดสถานที่ และผิดวิสัยไปจากเดิม เพราะเธอมาในฐานะของพี่สาว เขาไม่ชอบถูกหลอกลวง กลายเป็นคนโง่ให้อาและพี่ชายของหล่อนหัวเราะเยาะ ที่สำคัญกัวลากำลังคิดการอันใดที่เป็นกบฏและแข็งข้อเช่นนั้นรึ “พูดอะไรตลกเช่นนี้ มาราตี” คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวตระหนก “ท่านรู้!!!” เธออ้าปากค้างมองเขาด้วยความตกตะลึง เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอไม่ใช่ซูไรดา แต่เขายังรับเธอมาจากผู้เป็นอาอย่างหน้าตาเฉย ไม่แสดงอันใดให้อีกฝ่ายระแคะระคายสักนิด “ทำไมข้าจะไม่รู้ มีอะไรบ้างในซาลที่จะรอดพ้นสายตาของข้าไปได้ แม้แต่ผู้หญิงสวยๆ อย่างเจ้ามาราตี” เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้จักเธอ อัฟฟานเชยคางมนให้แหงนขึ้นสบสายตาสีเหล็กกล้าเปล่งประกายด้วยอำนาจสะกดให้เธอแทบขยับตัวไปไหนไม่ได้ มาราตีนิ่งอึ้งหัวใจสั่นไหวรุนแรงกว่าเดิม ประกายตาร้อนแรงแทบแผดเผาให้เธอมลายสิ้น

“วันนั้นอาเมาแต่ไม่ได้สติเลอะเลือนนะ” เธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ไม่จริงใช่ไหม? ใครก็ได้บอกเธอที... รัชต์จำทุกอย่างได้ ในขณะที่เธอปลอบใจตัวเองว่าเขาคงจำไม่ได้ “มีสาวน้อยทิ้งหยดเลือดพรหมจรรย์ไว้ให้ดูต่างหน้า หลังจากสารภาพรักและหลอกฟันอาจนหมดแรง” เหลือเชื่อ! ดูพูดเข้า นาราหน้าแดงซ่านลามไปถึงใบหู เธอนี่นะหลอกฟันเขา บ้าน่ะสิ!

ภวัต สุทธนนท์ ผู้ชายปากร้าย ใจดี รักครอบครัว และรักเธอคนเดียว คนพูดขวานผ่าซากแบบเขา รักใครรักจริง ไม่เจ้าชู้และเฝ้ารอคอย ไม่เคยหวั่นไหวกับหญิงใดในโลกล้า อรนภัส สาวน้อยก้นลายที่เคยโดนเขาล้อตอนกระโดดน้ำคลอง กลายเป็นสาวสะพรั่งที่เขาจับจองตั้งแต่เด็กๆ และรอคอยเธออย่างมั่นคง พบกับความรักของคนเถื่อน และยอดดวงใจของคนเถื่อนได้ในเล่มค่ะ

รติพัทร พงศ์พันธ์ ผู้ชายที่เก็บความเคียดแค้นเอาไว้เพื่อรอวันจัดการกับคนที่ทำลายครอบครัวของเขา ในชีวิตของเขามีผู้หญิงอีกคนที่เขารักมากที่สุดนอกจากมารดาคือเธอ พิรวดี เด็กสาวที่เขารักสุดหัวใจ แม้เธอจะเป็นลูกสาวของศัตรู แต่เขาเลือกที่จะจัดการเฉพาะคนที่ทำร้ายเขาและมารดา และเก็บรักษาความรักที่ดีงามเอาไว้ให้เธอตลอดไป

ก้องทวีป จิตกรหนุ่มติสแตก มีความรักฝังใจในอดีต อันดามัน หญิงสาวแสนห้าวคู่กัดของเขา แต่โชคชะตาทำให้เขาและเธอต้องแต่งงานกัน อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคนไม่ชอบหน้ากันต้องมาอยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกัน ความหื่น ฮา บ้า รั่ว และการเอาชนะจึงเกิดขึ้น

เขาจำต้องแต่งงานกับเธอเพราะมารดาขอร้อง เธอแต่งงานกับเขาด้วยความรัก แล้วเธอก็กลายเป็นเมียรักของคนเถื่อน...

เขาจับตัวเธอมาเพราะอยากแก้แค้นที่เธอเคยทำกับเขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ เธอตกเป็นเมียของคนเถื่อนอย่างเขาแบบงงๆ แล้วเรื่องราวของคนทั้งคู่จะลงเอยยังไง ติดตามอ่านในเล่มเลยจ้า

แทนคุณ อัศวโยธิน เขาจีบผู้หญิงไม่เป็น ยิ่งเห็นเธอทำท่ารังเกียจเลยต้องหาเรื่องตอแยเพื่อที่เขาจะได้คุยกับเธอ แต่ยิ่งตอแยยิ่งรักเธอ อยากได้เธอมาเป็นเมียสุดหัวใจ เลยต้องใช้วิธีเถื่อนๆ แต่คนเถื่อนแบบเขารักใครรักจริงนะจะบอกให้ พนิดา อัครมหาศาล บ้านเธอกับบ้านเขาไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตาทวด เธอเห็นหน้าเขาแล้วเกลียดขี้หน้าจับใจ แต่ทำไมยิ่งเขาตอแยกลับยิ่งหวั่นไหว หัวใจไม่รักดี ดันหลงรักเขาหมดหัวใจเสียอย่างนั้น

ดลรวี... เพื่อนพี่ชายที่เธอรักสุดหัวใจ เขามีบุญคุณเคยช่วชีวิตเธอเอาไว้ หลังจากนั้น เธอก็มอบกายมอบใจให้เขา ปฏิญาณกับตัวเองว่าโตขึ้นจะเป็นเจ้าสาวของเขา พิรันดา... สาวน้อยที่เข้ามาปั่นป่วนหัวใจของเขาในวันอกหัก เด็กสาวที่ทำให้เขาได้เจอกับรักครั้งใหม่ที่แสนหวานและมั่นคง

เขา... สุลต่านผู้ปกครองประเทศอันมั่งคั่งและร่ำรวย เธอ... นักฆ่าสาวที่หมายเอาชีวิตเขา เรื่องราวสลับซับซ้อนในอดีตเริ่มเปิดเผยขึ้นมาอีกครั้ง เขาและเธอจะเป็นเช่นไร ติดตามในเล่มได้เลยค่ะ... นิยายชุด 1. น้ำผึ้งทรายสีเพลิง 2. เชลยทรายสีเพลิง