“น้องกูไม่อยากเจอมึง”
“บอกไปว่าผัวมาหา”
“ไอ้!” สุรเชษฐ์สบถลั่นบ้าน ด่าเป็นชุด
“กูไม่ได้ป้องกันเอาไปหลายที เผื่อท้องขึ้นมา ไปตามมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
“ไอ้นนท์มึง มึง!”
สุรเชษฐ์ชี้หน้าเพื่อนมือไม้สั่น อยากจะชักปืนลูกซองมายิงกบาลเพื่อนให้กระจุย แต่เขาไม่อยากติดคุก ได้แต่โกรธหน้าดำหน้าแดง
“ซื้อของมาฝากบำรุงจะได้หายป่วย ฤกษ์แต่งงานให้ผู้ใหญ่หาให้แล้ว ลดาตกลงแล้วใช่ไหม”
“ตกลงบ้านป้ามึงเหรอ น้องกูไม่เอามึง”
“งั้นกูฉุด”
“มึงกล้าเหรอ กูยิงไส้พรุน”
“กูจะคุย”
รัชชานท์เท้าสะเอวมองขึ้นไปบนห้องนอนของเมียเด็ก สุรเชษฐ์ขยี้หัวตัวเอง เขารู้นิสัยเพื่อนดี ไอ้หมอนี่มันบ้า เคยมีใครขวางอะไรมันได้
“ลดาไม่อยากคุยกับมึง”
“แต่กูจะคุย”
“มึงกลับไปก่อน” สุรเชษฐ์เสียงอ่อนลง
“ไม่ไป อีกไม่กี่วันปิดเทอม แต่งงานกันเลยกูจะได้วางใจว่าไม่มีผู้ชายที่ไหนมาเกาะแกะอีก”
“มึงฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมวะไอ้นนท์”
“ฟังรู้เรื่องแต่กูไม่ไป หน้าที่ไปไม่ใช่หน้าที่กู”
“เออวะ! กูเพิ่งเห็นคนหน้าด้าน”
“ห้องเมียกูอยู่ไหน จะขึ้นไปคุย”
“ปัดโธ่เว้ย! บอกว่าไม่ได้”
รัชชานนท์ทรุดนั่งลงไปปักหลักไม่ไปไหน ถ้าเป็นคนอื่นสุรเชษฐ์คงไปตามลูกน้องมาลากมันออกไปทิ้งหน้าบ้าน แต่กับเพื่อนคนนี้เขาได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“น้องมึงท้องกูเลี้ยงเอง ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียการเรียน มีลูกกี่คนกูก็เลี้ยง น้องมึงแต่งกับกูไม่ต้องทำงานทำการอะไร จะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี รักไปจนวันตาย ไม่ชายตาแลใคร ส่งเสียให้เรียนอีก จะเรียนจนจบปริญญาเอกก็ได้นะ”
“กูอ่อนใจกับมึง”
สุรเชษฐ์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับเพื่อน
“กูจะไม่เจ้าชู้”
“ก็น้องกูไม่เอามึง”
“มึงให้กูฉุดลดาไปกกสักอาทิตย์รับรองว่าต้องใจอ่อนแน่ๆ”
“ไอ้เพื่อนห่า จะฉุดน้องกูท่าเดียว มึงเป็นเด็กมีปัญหาหรือไงวะ”
“ตอนนี้กูเป็นคนแก่มีปัญหา เด็กมันไม่เอาทำผัว”
สุรเชษฐ์ไม่รู้จะขำหรือจะด่าเพื่อนยังไงดี ดูมันพูดแต่ละอย่าง