“ไอ้บ้า!” คนถูกโยนจนร่างกระเด็นกระดอนตวาดลั่นห้อง “ไม่เติมกามเข้าไปด้วยล่ะ ผมจะได้ดูเลวขึ้น” “ไอ้บ้ากาม!!” ภัณฑิลาสนองกลับทันควัน “เชื่องดีนะ” ภาสกรก็ย้อนกลับทันควันเช่นกัน ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือมาจัดการกับผ้าเช็ดตัวที่ตอนนี้ดูท่าจะหลุด ทำเอาภัณฑิลาผวา รีบกระโจนออกจากเตียง “ไอ้บ้ากาม! อย่าทำอะไรฉันนะ” “นึกกลัวขึ้นมาแล้วหรือไง ทีเมื่อกี้ยังทำเก่งอยู่เลย แต่ไหนๆ ผมก็จะโดนตำรวจจับข้อหาข่มขืนอยู่แล้ว งั้นผมก็…” “ฉันขอโทษ! คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง” ภัณฑิลารีบอ้อนวอนก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค “สายไปแล้ว”

Mr.Sexman ความลับคลับX เซ็กส์ ตัณหา การฆาตกรรม ความลับมากมายที่ซุกซ่อนอยู่ กำลังจะถูกเปิดเผย จงลืมนิยายโรมานซ์ทุกเรื่องที่คุณเคยอ่าน แล้วดื่มด่ำกับนิยายโรมานซ์รสจัดจ้าน ที่คุณไม่มีวันจะคาดเดาตอนจบได้...

“อื้อๆๆ” หญิงสาวดันอกเขาออกให้ห่างจากเธอเมื่อสัมผัสได้ว่าเขาแนบชิดร่างกายกับเธอมากเพียงใด “คะ… คุณจะทำอะไรน้องเล็กคะ” เสียงของเธอเหวอไปเล็กน้อยจ้องหน้าเขาเขม็ง “เฮ้ อย่ามองผมเหมือนพวกผู้ร้ายบ้ากามอย่างนั้นสิครับคุณ ก็คุณจมน้ำผมก็ช่วยผายปอดให้ไง” มาเฟียหนุ่มยักไหล่กลอกตาไปมา “แต่เมื่อกี้คุณ… คุณเอาลิ้นเข้ามาในปากน้องเล็กด้วย” ใบหน้าของหญิงสาวจากที่ซีดๆ อยู่กลับแดงระเรื่อขึ้นในบัดดลทันใด “ปรักปรำ ถ้าเอาลิ้นเข้าไปด้วยแบบนั้นเขาเรียกจูบ ผมรู้หรอกน่าว่าผายปอดต้องทำยังไง” สายตาเขาลดระดับมาอยู่ที่หน้าอกของเธอ ความร้อนแรงจากดวงตาคู่นั้นทำให้หญิงสาวร้อนวูบวาบไปหมด จนต้องยกมือขึ้นปิดหน้าอกหน้าใจของตัวเองและเพิ่งจะพบว่ากระดุมเสื้อของเธอหลุดลุ่ยไปสองสามเม็ด เผยให้เห็นบราเซียร์สีชมพูโอโรสที่สวมใส่อยู่อย่างอล่างฉ่าง “คุณแก้ผ้าน้องเล็กหรอคะ” วชิราภรณ์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “เดี๋ยวๆๆ” มาร์คัสยกสองมือขึ้นเสมออก “ผมแค่ผายปอดให้คุณเฉยๆ นะ ยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นเลย ก็ผายปอดไงมันก็ต้องแบบว่า ปลดพวกเสื้อผ้าที่สวมๆ ให้คลายออกน่ะเข้าใจไหม” มาเฟียหนุ่มพยายามอธิบาย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเธอยังเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อถือเท่าไหร่เขาจึงเปลี่ยนแผนใหม่

เคยหิวจนวิญญาณออกจากร่างอย่างฉันบ้างไหม? ความหิวเป็นเหตุทำให้นักเขียนสาวแก้มยุ้ยที่เร่งปั่นต้นฉบับจนเกิดอาการวูบมารู้ตัวอีกทีวิญญาณก็ลอยออกจากร่างตามกลิ่นอาหารไปโผล่ที่ห้องข้างๆ ที่เป็นห้องพักของเชฟหนุ่มชื่อดังที่ตอนแรกตกใจจนนั่งพนมมือสวดมนต์ไหว้พระแต่พอรู้ความจริงว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ตามกลิ่นของอาหารมาเลยต้องหาวิธีเลี้ยงวิญญาณเพี้ยนของผู้หญิงแปลกหน้าให้อิ่มหนำสำราญและส่งวิญญาณเธอกลับคืนเข้าร่างไป แต่มันไม่ได้จบแค่นั้นเหตุการณ์เพี้ยนๆ เป็นเพียงจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเชฟหนุ่มและนักเขียนสาวที่มีกาวเชื่อมใจเป็นอาหาร

“ขัดคนเวลาหิว รู้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น” “ไม่ทราบค่ะ” “ผมจะกินคุณแทน” “กินฉัน?” “ใช่” “กินยังไง” คนคิดไม่ทันถามกลับ หน้าซื่อๆ วาริศยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วจ้องหน้าหญิงสาว “ไม่รู้จริงๆ หรือกำลังแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา เพื่อเรียกร้องค่าตัวเพิ่ม” “คุณ!” ธนิดาโกรธมากทีเดียวที่ถูกกล่าวหา “คุณก็คงเหมือนน้าสาวของคุณ ที่หลอกเอาเงินผมไปปรนเปรอผู้ชายคนอื่น” วาริศบอกเสียงเย็น “คุณวาริศ!” “แต่ผมขอเตือนคุณด้วยความหวังดีว่าอย่าทำแบบน้าสาวของคุณเด็ดขาด เพราะผู้ชายไม่ได้ใจเย็นเหมือนผมทุกคน” “คุณหยุดปากเสียได้แล้ว คุณวาริศ” “รับความจริงไม่ได้หรือไง” “ความจริงบ้าบอคอแตกอะไรของคุณ” “แสดงว่าคุณไม่เคยรู้พฤติกรรมน้าสาวของตัวเองเลย” “คุณวาริศ! คุณหยุดพูดจาให้ร้ายน้าของฉันได้แล้ว น้าฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ส่วนคุณ คิดว่าตัวเองดีนักหรือไง มีคู่หมั้นอยู่แล้วแท้ๆ ยังแอบซุกเมียไว้ในบ้าน แบบนี้ใครกันแน่ที่เลว!” เพราะเหลืออดเต็มทนแล้วธนิดาจึงตอบกลับไปเสียงดัง

สวัสดีนักอ่านของสร้อยดอกรักทุกท่าน จากอาญาฅนเถื่อน สู่ เมียบำเรอแค้นฅนเถื่อน เนื่องจากนิยายเรื่องอาญาฅนเถื่อนหมดสัญญากับสนพ. นักเขียนจึงได้นำเรื่องนี้กลับมารีไรท์เพิ่มเนื้อหาบางส่วน และเปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่เป็น “เมียบำเรอแค้นฅนเถื่อน” เรื่องนี้เป็นนิยายแนวโรมานซ์สุดฟินเรื่องแรกที่นักเขียนใช้นามปากกา "สร้อยดอกรัก"ครับ รับประกันความฟินจ้า^^ คำโปรย… เพราะความแค้นในอดีตทำให้ รอนโรเบิร์ต เคคิราวีนเซ่ มาเฟียในคราบนักธุรกิจรูปงามต้องเล่นบทโหดสวมรอยเป็นโจรลักพาตัวสาวน้อย พันธิตรา ดำรงค์เทวะ ลูกสาวของศัตรูมากักขังเอาไว้เพื่อชำระแค้น แต่เชลยสาวก็ดันมีความสวยน่ารัก หุ่นทรงเย้ายวนอันเป็นอาวุธร้ายกาจทำให้โจรหนุ่มเกิดอาการวูบไหวใจสั่นได้ตลอดเวลา สาวน้อยยื่นข้อเสนอใช้ตัวเองเข้าแลก… เพื่อให้เขายอมลามือจากบิดาของเธอ ก่อเกิดเป็นพันธะเสน่หาสัญญาใจระหว่างโจรหนุ่มกับเชลยสาว เรื่องมันคงจบลงด้วยดีถ้าเขาไม่เสียท่าถูกแม่เชลยสาวย้อนรอยขโมยหัวใจไปทั้งดวง เมื่อถึงเวลาที่ต้องคืนเธอให้กลับสู่อ้อมกอดของครอบครัวและคู่หมั้นหนุ่ม …แต่อย่าหวังซะให้ยากว่าเขาจะยอมยก ‘เมีย’ ของตัวเองให้ผู้ชายหน้าไหน!! เชิญโหลดอ่านกันได้เลยจ้า^^

ฟาเบียน แบร์นารด์ คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาเช่นนี้ ใบหน้าหล่อขึ้งโกรธ ขบกรามแน่นเข้าหากันจนเป็นสันนูน นัยน์ตาสีเทาอ่อนมีไฟโทสะพวยพุ่งอยู่ภายใน “รินฤดี!” น้ำเสียงเอ่ยชื่อหญิงสาวออกมาอย่างชิงชัง “ออกไปตามหาให้ทั่ว ต้องได้ตัวผู้หญิงคนนั้นก่อนเริ่มงาน!” น้ำเสียงเปี่ยมพลังสั่งลูกน้องอย่างเกรี้ยวกราด งานแต่งจะเริ่มภายในหนึ่งชั่วโมง ถ้าหาตัวของเจ้าสาวไม่เจอ เขาคงต้องขายขี้หน้าต่อหน้าแขกที่มาร่วมงานทุกคนเป็นแน่ “ครับบอส!” หัวหน้าบอดี้การ์ดโค้งรับคำสั่ง ก่อนจะพาลูกน้องหลายสิบคนกระจายตัวออกตามหาเจ้าสาวที่กำลังหายตัวไป หลังจากนั้นไม่นานเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังอารมณ์เสียเดินไปเปิดประตูห้องอย่างไม่พอใจนัก หญิงสาวชะงักเล็กน้อยเมื่อประตูถูกเปิดออกโดยชาวช่างชาติ ใบหน้าของชายหนุ่มหล่อเหลาราวกับเทพบุตร คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่งตามสไตล์ผู้ชายต่างชาติ แถมตัวยังสูงจนเธอต้องเงยหน้าเวลาพูดคุยด้วย ราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด องุ่นมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่กะพริบสายตา เมื่อเรียกสติกลับคืนมาเสียงหวานเอ่ยถามออกไปเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว "ไม่ทราบว่า ห้องนี้เป็นห้องแต่งตัวของเจ้าสาวที่ชื่อรินฤดีหรือเปล่าคะ" องุ่นถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ฟาเบียนมองสำรวจผู้หญิงตรงหน้า เธอช่างดูคล้ายกับว่าที่เจ้าสาวของเขาเหลือเกิน แต่บุคลิกดูแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ใบหน้าสวยหวานช่างมีเสน่ห์ยั่วยวนใจ ดวงตากลมโตกำลังมองมาที่เขาอย่างรอคอยคำตอบ จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อยรับกับริมฝีปากบางกำลังคลี่รอยยิ้มสดใส หญิงสาวแต่งตัวคล้ายกลับมาร่วมงาน ซึ่งงานแต่งในโบสถ์แห่งนี้ก็มีเพียงแต่งานของเขาเท่านั้น แล้วเธอเป็นใครกัน "คุณเป็นใคร" เสียงเข้มเอ่ยถาม "ฉันเป็นพี่สาวของรินฤดีค่ะ" ฟาเบียนยกยิ้มมุมปากอย่างมาดร้าย ดีเหมือนกันถึงน้องสาวจะหายตัวไปแต่ยังมีพี่สาวมาแทน "เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ" ใครจะไปรู้ ว่าการตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในห้องแต่งตัวเจ้าสาวในวันนั้น มันจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาล...

'รามสูร' ...นักร้องประจำผับใต้ดินชื่อดัง หัวใจของเขาปั่นป่วนตั้งแต่ได้เจอหน้าเธอ ยิ่งได้อยู่ใกล้ก็เหมือนจะยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น แต่เขามีแฟนแล้ว... และเขาไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนนอกใจแฟน ::RAMASOON:: “ถ้าพยายามเป็นคนดีแล้วต้องทนมองเธอแบบนี้... ฉันขอเป็นคนเลวดีกว่า” 'โมรา' ...เซเลบสาวผู้มีชื่อเสียงในด้านเหวี่ยงวีนจนเป็นที่รู้จักของคนค่อนประเทศ อยู่มาวันหนึ่งเธอได้เจอกับเขา... นักร้องประจำผับใต้ดิน สถานที่ๆ เธอมักมานั่งผ่อนคลายอยู่เป็นประจำ และแน่นอน... เธออยากได้เขาตั้งแต่แรกเห็น แต่มันติดอยู่ที่ว่าเขาดันมีสาวข้างกายอยู่แล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะเธอรู้ดีว่า... ต้องไฝว้ยังไงถึงจะได้แฟน! ::MORA:: “ไหนบอกไม่อยากเจอกันอีกแล้วไง” ---------------------------------------------------------------- “เธอ... ใจเย็น” คนตัวโตเอ่ยเสียงพร่าหลังจากที่ฉันผละริมฝีปากออกและดันเขาให้นอนราบไปบนเตียง ดวงตาคู่คมจับจ้องมาที่ร่างกายเปลือยเปล่าของฉัน ก่อนจะรีบเสไปทางอื่นพร้อมกับแก้มที่ขึ้นสีเรื่อ “มะ... โมราเธอจะทำอะไร” รามสูรหายใจติดขัดตอนที่ฉันลงมือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา ฝ่ามือหนาไล่ตะครุบมือของฉันเป็นพัลวัน แต่พอโดนจูบปิดปากเข้าหน่อยเขาก็คล้อยตามฉันเหมือนเดิม “ก็ทำแบบที่คนเป็นแฟนเขาทำกันไง... ไม่ได้หรอ” ฉันเอ่ยเมื่อผละห่าง ลมหายใจของเราสองคนปะทะกัน

“ยัง...มันยังไม่พอหรอกนะสลิน ถ้าฉันยังไม่อิ่มอย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ” ภวินทร์เอ่ยเสียงพร่าขณะกายแกร่งยังคงกระเด็กสาวอย่างหนักหน่วงสาดซัดพายุสวาทเข้าใส่ราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“ปล่อยนะ นี่มันในรถนะคุณ” เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาของเขาแฝงประกายแห่งความน่ากลัวออกมาราวกับสัตว์ป่า “ในรถนี่ซิดี จะได้เปลี่ยนบรรยากาศ เขาบอกกันว่าในที่แคบมักเร้าใจมากกว่าในที่โล่ง ผมเลยอยากลองดูสักที” พูดจบชายหนุ่มกดริมฝีปากลงมาปิดปากอิ่มของธารระริน หญิงสาวพยายามขัดขืนเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เขารุกรานเข้าไปได้ง่าย ๆ ชายหนุ่มออกแรงกดริมฝีปากมากขึ้นแล้วใช้มือบีบขากรรไกรของเธอเอาไว้แน่น จนเธอต้องเผยอปากออกจากกันเพราะความเจ็บปวด ลิ้นร้ายอันชำนาญรุกล้ำกวาดชิมรสหวานอย่างย่ามใจ

เมื่อโค้ชหนุ่มเกิดติดตาต้องใจผู้จัดการทีมสาวคนใหม่ ความเอาแต่ใจมีหรือจะปล่อยให้เหยื่อชิ้นงามผ่านเลยไป แถมเหยื่อสาวที่พยายามหนีหน้ากลับกลายเป็นน้องสาวบุญธรรมที่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกับเขา

“ไม่ต้องทำเป็นมารยาบีบน้ำตากับฉันหรอกนะสาวน้อยเพราะไม่ว่าอย่างไรที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ถ้าฉันต้องการปลดปล่อยเธอก็ต้องพร้อมที่จะเป็นเครื่องสนองความอยากของฉันได้ทุกเวลา” ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับรวบข้อมือบางทั้งสองข้างกดลงกับที่นอนด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว ในขณะที่มือหนาอีกข้างดึงทึ้งชุดสวยที่ขาดวิ่นหลุดจากเรือนกายบอบบางเผยให้เห็นความงามที่เขาเชยชมมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยิ่งได้เชยชม ยิ่งได้สัมผัสความต้องการของเขากลับยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ “ไม่...อย่านะ ได้โปรดเถอะคุณแอนดี้” หญิงสาวร้องห้ามด้วยความหวาดกลัวกับการกระทำอันป่าเถื่อนของอสูรร้ายเอาแต่ใจ “อ้อนวอนร้องขอทั้งๆที่เธอเพิ่งจะด่าว่าฉันมันเป็นคนชั่ว คนเห็นแก่ตัวไม่มีหัวใจ เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้บทรักของคนชั่วมันไม่มีหัวใจมันจะรุนแรงไปถึงแก่นใจเธอเลยหรือเปล่า” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนริมฝีปากหยักได้รูปที่ก้มลงขบเม้มรอยช้ำรอยเดิมเพื่อตีตราย้ำชัดอีกครั้งว่าเขาคือเจ้าของเธอเพียงผู้เดียว

การปฏิเสธความรักของตัวเองเพื่อต่อลมหายใจของน้องสาว คือการตัดสินใจพลาดผิดครั้งใหญ่ของ มัสมิน สาวสวยแสนอ่อนหวาน ผู้ต้องรับโทษทัณฑ์สาหัสจาก ลอวเรนซ์ มาร์โค ริคาร์ดิอาโด มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลี่ยน ทายาทเจ้าของอาณาจักรธุรกิจการบินยักษ์ใหญ่ของอิตาลี ผู้เก็บความเคียดแค้นเพื่อรอเวลา กลับมาให้เธอ ชดใช้

รชนิชล ต้องเข้าพิธีวิวาห์กับ คาร์ลอส อเล็กซานเดอร์ มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของธุรกิจปิโตรเลียมยักษ์ใหญ่ของอเมริกาแทนลูกสาวของป้าที่หายตัวไปในวันแต่งงาน เธอเคยแอบรักเขา เทพบุตรที่กลายร่างเป็นซาตานอย่างที่เธอไม่คาดคิด คาร์ลอสเห็นเธอเป็นได้แค่ตัวตายตัวแทนของผู้หญิงที่เขาเคยรัก เขาทำให้เธอเจ็บปวดสาหัสในบ่วงแค้นที่เขาตอบแทนให้อย่างสาสม เธอต้องล้างหนี้ที่ต้องชดใช้ให้ผู้ชายไร้หัวใจ บำบัดความแค้นของเขาด้วยการบำเรอความใคร่ที่ไม่มีวันได้ความรักกลับคืน

“ห้ามขืนใจ ห้ามยุ่งกับผู้หญิงของคนอื่น” คือกฎเหล็กที่เหล่ามาเฟียต้องปฏิบัติ แล้วเขาจะทำยังไงกับกฎที่ตัวเองเป็นคนกำหนด และ ศักดิ์ศรีของผู้นำที่แบกไว้จนเต็มบ่า เมื่อตัวเองกำลังหลงรักเมียของคนอื่นเข้าอย่างจัง “เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันเถอะนะ” “ฉันกลัวค่ะ ถ้าคุณรักฉันจริงคุณคงเข้าใจ” เขายิ้มแล้วโน้มตัวมาจุมพิตที่หน้าผากของเธอพลางบอก “ผมเข้าใจ เข้าใจที่สุดเลยล่ะ”

ความรักของผู้หญิงอยู่ที่หัวใจ… ความรักของผู้ชายอยู่ใต้สะดือ ร้อยวัน พันชู้ นิยายอิโรติกซ่อนปม ตีแผ่สันดานมนุษย์ที่เต็มไปด้วยกิเลส ตัณหา ราคะ และความโลภ ความลับซึ่งล้วนเป็นปริศนาของบ้านเวียงฟ้า ที่ผู้ล่วงรู้มิอาจนำออกมาแพร่งพราย อย่าด่วนตัดสินความร้ายดีของตัวละครในเรื่อง หากคุณยังไม่ได้อ่านถึงตอนจบ… นิยายโรมานซ์สุดร้อนแรงของนักเขียนนามปากกาMadamruby ที่จะเปลี่ยนนิยามความรักของคุณไปตลอดกาล

…โอมโองการผ่านฟ้า กูจะร่ายมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ ขอจงสำแดงฤทธิ์ครูโลกีย์ประสิทธิ์ให้แก่กู จงรักกู หลงกูมิไปไหน พิศวาสหลงใหลเพียงแต่กู อยากเสพสังวาสกายกูมิเสื่อมคลาย ด้วยอำนาจมนตราที่กูร่ายในบัดดล! โอมโองการผ่านฟ้า กูจะร่ายมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ ขอจงสำแดงฤทธิ์ครูโลกีย์ประสิทธิ์ให้แก่กู จงรักกู หลงกูมิไปไหน พิศวาสหลงใหลเพียงแต่กู อยากเสพสังวาสกายกูมิเสื่อมคลาย ด้วยอำนาจมนตราที่กูร่ายในบัดดล! โอมโองการผ่านฟ้า กูจะร่ายมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ ขอจงสำแดงฤทธิ์ครูโลกีย์ประสิทธิ์ให้แก่กู จงรักกู หลงกูมิไปไหน พิศวาสหลงใหลเพียงแต่กู อยากเสพสังวาสกายกูมิเสื่อมคลาย ด้วยอำนาจมนตราที่กูร่ายในบัดดล! “เหลือขั้นตอนสุดท้าย ผมต้องร่วมรักกับคุณพิธีถึงจะสมบูรณ์” “อะไรนะคะ ต้องร่วมรักด้วยงั้นเหรอคะอาจารย์” เชอร์รี่ลืมตาโพลง แม้จะมีความปรารถนาซุกซ่อนอยู่เต็มห้วงอารมณ์หวาม ทว่าสิ่งที่ได้ยินก็เกินความคาดหมาย “คุณจะไม่ทำก็ได้ แต่ถ้ายอม…ความขลังของพิธีกรรมนี้ก็จะศักดิ์สิทธิ์ยิ่งขึ้น” อาจารย์หนุ่มมองเข้าไปในดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความสิเน่หาของหญิงสาว “หนู…เอ่อ” หญิงสาวทำท่าทางอึกอักด้วยมีแว่บหนึ่งนึกถึงดวงหน้าของสามีขึ้นมา “คุณไม่อยากมีอะไรกับผมจริงเหรอ” อาจารย์เทพก้มลงกระซิบที่ใบหูของหญิงสาว ในขณะที่บริกรรมมนต์พระเวทย์ในใจ แล้วเป่าพ่วงไปที่หญิงสาว ทันทีที่ลมแห่งพลังเวทย์กระทบผิวเนื้อ ราวกับมีไอเย็นยะเยือกอาบไล้ไปทั่วร่างของหญิงสาว ส่งผลให้หล่อนเหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งภวังค์ ไร้การควบคุมตนเอง

“วรรษชล! ฉันถามว่าเธอไปทำอะไร ทำไมไอ้กสินถึงได้แอบเข้ามามองเธอ” เสียงห้วนดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อภรรยาไม่ยอมตอบอะไร “ชล...ชลไม่ได้ทำอะไรนะคะ” วรรษชลที่เพิ่งตื่นจากภวังค์ตอบกลับเสียงติดขัด “ไม่ทำ แล้วไอ้กสินมันเข้ามาแอบมองเธอทำไม” “ชลไม่รู้จริงๆ ค่ะ ว่าคนงานคนนั้นเข้ามาทำไม” “เธอแน่ใจว่าไม่รู้” คนพูดหรี่ตามองอย่างจับผิด และเขาก็เกลียดนัก พวกเลี้ยงไม่เชื่อง! “ชลแน่…” “หรือที่ฉันปรนเปรอให้เธอทุกคืน มันยังไม่พอ เธอถึงต้องออกไปอ่อยผู้ชายคนอื่น!” เสียงของนายหัวหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาวรรษชลตกใจกับคำครหา “นายหัว!”

เธอ..เปรียบเสมือนสินค้าข้างถนน ที่ใครๆ ต่างนำเธอออกมาเร่ขายเพื่อแลกเงิน เขา..เปรียบเสมือนเทพบุตรแสนดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอให้พ้นขุมนรก แต่เธอกลับไม่รู้ว่า ‘เขา’ อาจจะเป็นยิ่งกว่าขุมนรกที่เธอกำลังปีนป่ายออกมา

“ไอ้ลามก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ดาร์ลิ่ง ที่ดิ้นนี่ชอบหรือครับ งั้นผมขอทำมากกว่านี้ได้ไหม ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วล่ะ” คนหน้าด้านเอ่ยเสียงนุ่ม แววตาฉายชัดว่าต้องการจนอีกคนหน้าร้อนผ่าว เริ่มดิ้นเบี่ยงตัวหลบอย่างสุดฤทธิ์ ทว่าคนหน้าด้านก็ดันร่างกำยำบดเบียดเข้าหาร่างเล็กให้มากขึ้น “ไอ้บ้า! เอามือออกไป เดี๋ยวนี้!” พัทตราตวาดใส่ด้วยความอับอาย เมื่อเจ้าของฝ่ามือร้อนฉ่าเริ่มรุกเร้ามากยิ่งขึ้น เกิดมายังไม่เคยเจอใครลามก หน้าด้านเท่าอีตาฝรั่งนี่สักคน นึกโทษตัวเองเสียจริงที่เดินออกมาอยู่ที่นี่ “ไม่ได้หรอกดาร์ลิ่ง คุณรู้ไหม ตัวผมมันร้อนจนแน่นเปรี๊ยะ แล้วนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนฉกวูบมาที่เรียวปากนุ่มนิ่ม “อื้อ” พัทตราครางท้วงอยู่ในลำคอ ก่อนเอนตัวเพื่อหลบริมฝีปากของเขา ทว่ามันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้สัมผัสกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอได้เต็มที่ เมื่อร่างเธอถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้าแถมเธอยังแอ่นตัวให้ริมฝีปากเขาได้ครอบครองยอดอก

“พี่อ้าว! เบาๆ หน่อยสิ ลันเกือบล้มแล้วนะ” คนถูกลากให้มาที่โซฟาแทนอัญญิสาโอดครวญ ก่อนจะก้มหน้าหนีสายตาดุราวกับเสือ “ก็ไม่ล้มไม่ใช่เหรอ” ลัลนาได้ยินแล้วก็เงยหน้ามองเพียงนิดแล้วกลับไปก้มหน้าต่อ ด้านอติคุณก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ จนลัลนาสะดุ้ง แต่ก็ยังเลือกที่จะก้มหน้าต่อ “ลันทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเป็นห่วง” อติคุณเปิดฉากใส่ทันที แล้วไม่ชอบใจมากด้วยที่ลัลนาเอาแต่ก้มหน้าหนีความผิด “ก็แล้วใครบ้างที่เป็นห่วงลัน” ลัลนาตอบกลับเสียงสั่นๆ “ลัน! อย่ามาย้อนพี่” อติคุณถอนใจแรงๆ แล้วหากอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก เขาจะหวดก้นให้สักทีสองที

“ผมจะออกไปข้างนอก คุณนอนเถอะ” พันธกานต์บอกกล่าวแล้วก็สะดุ้ง เลือดในกายฉีดพล่านเมื่อมือเล็กแสนซนลูบไปโดนบางอย่างที่อยู่ใต้กางเกง “ไม่นอน” “เกวิตา!” พันธกานต์ตวาดเรียกเสียงดัง หวังจะให้เลขาสาวหยุดก่อกวนร่างกายของเขา “เกิดมาเกลียวไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเลย ขอเกลียวใกล้ชิดคุณพันหน่อยนะ” คนที่ดื่มไวน์เพื่อเรียกความกล้าของตัวเองออกมา เริ่มปลดกางเกงของเจ้านายหนุ่ม “เกวิตา นี่คุณทำบ้าอะไร” “ขอเกลียวดูหน่อย” “แล้วคุณจะดูอะไร” พันธกานต์ถามทั้งที่ตอนนี้เลขาสาวกำลังยุ่งกับกางเกงของเขา ไม่รู้จะปลดหรือจะลูบคลำตรงนั้นของเขา แต่ดูจะอย่างหลังมากกว่า เพราะเจ้าตัวลูบเอา...ลูบเอา “ไม่รู้สิ เกลียวอยากดู อยากดูหมดเลย” คนที่มีสติแต่ไม่เต็มร้อยตอบกลับเสียงหวาน ส่วนคนฟังก็พยายามอย่างยิ่งที่จะข่มอารมณ์แตกกระเจิงของตัวเอง แต่ให้ตายเถอะ! เขาข่มไม่ได้แล้ว!

เพราะพี่ชายสร้างปัญหาใหญ่หลวงไว้ให้เธอจึงต้องแบกรับมันไว้พร้อมกับต้องปกป้องหัวใจที่เธอหวงแหน หญิงสาวต้องเอาตัวเข้าแลกกับข้อเสนอจากผู้ชายที่เธอเคยรัก กลายเป็นเมียเก็บที่ถูกบีบคั้นบังคับด้วยพันธะสัญญาทั้งถูกทรมานให้เจ็บปวดทั้งกายใจ

“หยุดนะท่าน ทะ... ท่าน... ท่านอย่าเข้ามาใกล้ข้าเด็ดขาด” มูนาร้องห้ามเสียงสั่นเทา “เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้าอีกมูนา” ฟารีฟเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญไม่น้อย เพราะเวลานี้เขาอยากจะพักผ่อนและต้องการให้หญิงสาวมาเอาอกเอาใจเหมือนเช่นผู้หญิงคนอื่นๆ ทำเสียมากกว่ามาสั่งห้ามแล้วก็ถือมีดขู่ราวกับว่าเขากำลังจะขืนใจหล่อน “ท่านต่างหากที่บ้า ท่านฆ่าคนตาย” มูนาโต้กลับเสียงสั่นเทา ภาพที่ชายชุดดำบนหลังม้าถูกกริชปักคาลำคอยังติดตาไม่หาย ถึงแม้เธอจะแอบไปฝึกการต่อสู้มาบ้างก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยมาเห็นใครถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาเช่นนี้มาก่อน “หากข้าไม่ฆ่ามัน มันก็ต้องฆ่าข้า ข้าทำเพราะต้องการปกป้องคนของข้า ข้าผิดนักหรือไง” “ท่านมันโจรชั่ว ฆ่าคนได้อย่างไม่ละอายแก่ใจ ทั้งที่คนคนนั้นไม่ได้ทำอะไรให้ท่านสักนิดเดียว” มูนาแก้ต่างให้คนตาย เพราะเธอเห็นเช่นนั้นจริงๆ ว่าชายชุดดำไม่ทันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อยตอนถูกปลิดชีพ “ใช่! ข้ามันโจรชั่ว แต่สันดานโจรที่ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น หรือว่าเจ้าจะรอให้โจรกระจอกพวกนั้นเข้ามาลากเจ้าไปรุมข่มขืนก่อนหรือ เจ้าถึงจะยอมให้ข้าฆ่าพวกมัน ตอบข้ามาสิมูนา!” ฟารีฟตอบด้วยเสียงกระแทก แววตาคมเรืองรองด้วยแรงโทสะ แล้วไม่รู้ทำไมถึงได้เกิดความรู้สึกโกรธหญิงสาวอย่างมากมายนัก