“คุณ…” ไอศิกาขยับปากจะเรียกขานผู้เป็นย่า ทว่าไม่ทันได้เรียกก็ต้องหน้าหันไปตามแรงตบของผู้เป็นย่า “งามหน้าจริงๆ แกนี่สารเลวเหมือนแม่แกไม่มีผิด” คนเป็นย่าเค้นเสียงต่อว่าด้วยใบหน้าที่โกรธจัด ขณะที่ศานต์ก็งง เมื่อจู่ๆ ย่าของคนรักก็ปรี่เข้าไปตบไอศิกา ครั้นพอจะโดนรอบสองเขาเลยต้องเข้าห้าม “นี่ถึงกับโดดเข้าปกป้องกันเลยรึ” คุณย่าศิริภาหันไปต่อว่าคนรักของหลานสาวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ผมไม่ทราบนะครับว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ที่ผมต้องเข้าปกป้องไอศิกา เพราะผมไม่ชอบการกระทำของคุณย่า” “หลงมันเข้าแล้วสิ!” “คุณย่ากำลังเข้าใจผิดนะครับ” “นับจากนี้เธอย่ามาเรียกฉันว่าย่า ส่วนแก นับจากวันนี้ฉันจะถือว่าแกไม่ใช่คนในตระกูลวงศ์ศุลีรักษ์อีกต่อไป แกไปเปลี่ยนใช้นามสกุลของแม่แกซะ ตี้! กลับกับย่า แล้วก็เลิกกับผู้ชายคนนี้ซะ!” คนเป็นย่าหันไปหาหลานสาวอีกคนแล้วพร้อมคำสั่งเด็ดขาด “คุณย่าขา คุณย่าใจเย็นๆ ก่อนนะคะ แล้วฟังพี่ไอพูดบ้าง ดูเหมือนพี่ไออยากพูดอะไรกับคุณย่านะคะ” อติญาจับมือผู้เป็นย่า แล้วพยายามร้องขอให้ผู้เป็นย่าฟังพี่สาวต่างแม่ได้อธิบายบ้าง “ตี้! เมื่อครู่คุณเรียกไอศิกาว่าพี่งั้นเหรอ” ศานต์ที่กำลังสงสัยว่าคนทั้งสามเกี่ยวข้องกันอย่างไรหันไปถามคนรัก “ค่ะ พี่ไอเป็นพี่สาวของตี้เอง แต่คนละแม่นะคะ”

“เธอ” อกหักรักผู้ชายคนนี้แค่ครั้งเดียวก็เกินพออยู่แล้ว ซ้ำยังมาตายเพราะอุบัติเหตุเหนือคาด แต่ทำไมต้องจะอกหักซ้ำซ้อนอีก หรือว่านี่คือความเมตตาจากสวรรค์ที่ให้วิญญาณเธอย้อนเวลามา เพื่อพบกับ “คุณเผิง” ป๊ะป๋าสายอ่อย และ “ลูกชายตัวน้อย” ในฐานะพี่เลี้ยงเด็ก(สาวใช้)อีกครั้ง แค่หน้าที่พี่เลี้ยงเด็กทำได้อยู่แล้ว แต่หน้าที่พี่เลี้ยง(ใจ)คุณป๊ะป๋าน่ะ เธอไม่ไหวหรอกนะ...ก็เพราะเขาดันพูดขึ้นว่า “มาเป็นหม่าม้าของอาหยูได้ไหม ?” เธอจะตอบเต็มปากได้อย่างไร ในเมื่อมีผู้หญิงอีกคนมาบอกว่า “ขอร้องนะคะ คืนสามีให้ฉันเถอะค่ะ !” นี่ป็นบทลงทัณฑ์จากสวรรค์หรือยังไงกัน—!?

‘แทนไท’ รองประธานบริษัทเครื่องสำอาง มีข่าวว่าเป็นเกย์ออกหน้าหนังสือพิมพ์คู่กับพระเอกคนดัง แม้จะพยายามบอกอย่างไรว่าเป็นแค่ข่าวที่สร้างมา ทว่ากลับไม่มีใครเชื่อ หนำซ้ำครอบครัวตัดสินใจว่า การแต่งงานคือทางออกที่ดีที่สุด และเมื่อรู้ว่าเจ้าสาวไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น ‘ณัฐกฤตา’ หญิงสาวที่เคยพบเจอเพียงไม่กี่ครั้ง นั่นทำให้เขารู้สึกไม่อยากจะแต่งงานด้วย ตรงกันข้ามกับเธอที่ดีใจราวกับว่าโชคนั้นเข้าข้าง แม้จะรู้ดีว่าเขามีข่าวว่าเป็นคู่เกย์กับนักแสดงชาย แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อหัวใจดันหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ แล้วงานนี้เธอจะต้องทำอย่างไรเพื่อพิสูจน์ว่าเขานั้นแมนทั้งแท่ง ! ในเมื่อเขาลั่นปากออกมาว่า “ผมไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง

...เมื่อภารกิจทำให้ "เธอ" ได้เจอ "เขา" เจ้าพ่อมาเฟียค้าอาวุธที่ได้ฉายาในวงการว่า "จอมซาตาน!!" หมับ! แขนแกร่งโอบเอวบางแล้วรั้งเข้าหาเล็กน้อย จมูกโด่งสูดดมความหอมจากเส้นผมดำขลับก่อนจะลงจูบเบาๆ ที่ต้นคอขาวแล้วจบลงที่ไหล่ขาวมนที่โผล่พ้นเสื้อคอวีกว้างสีขาว หลังจากดอมดมจนหนำใจก็เอาคางหนาเกยไหล่บางแล้วมองวิวด้านนอกที่เป็นทะเลกว้างสีเดียวกับนัยน์ตาของเขา “สวยมั้ย ฉันซื้อเป็นเรือนหอของเราเลยนะ” “ฉันจะกลับบ้าน” น้ำมนต์ไม่ดิ้น ไม่ขืน มีเพียงน้ำเสียงเย็นๆ แข็งๆ เท่านั้นที่แสดงออกมา แฮคเตอร์ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลงทุนลักพาตัวจากสนามบินมาไว้ที่วิวล่าที่เขาเพิ่งซื้อก่อนที่จะให้คนพาเมียแสนงอนมาไม่กี่ชั่วโมงเพื่อสร้างความประทับใจกลับไม่ได้ผลอะไรเลย ยายเมียใจแข็ง! “ไม่ให้กลับ” เขาพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ทำร้ายจิตใจเจ้าหล่อนอีก เขาอยากจะง้อไม่อยากให้งอนหนักกว่าเดิม “แต่ฉันจะกลับ!” น้ำมนต์หันมาเผชิญหน้ากับคนตัวโต ใบหน้าโกรธจัด แทบจะหาอะไรใกล้ๆ มือมาเขวี่ยงใส่ “คุณทำแบบนี้มันไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นมาเลยซักนิด กลับทำให้ฉันเกลียดคุณมากกว่าเดิม! อื้อ!!” แฮคเตอร์จัดการมอบจุมพิตพิพากษาเมียแสนพยศของเขาทันทีที่เจ้าหล่อนพูดคำว่าเกลียดเขาออกมา เขาไม่ชอบคำนี้ โกรธกันได้ งอนกันได้ แต่ห้ามเกลียดเขา! “อื้อ! แฮค! แฮคปล่อย! ฉันหะ… โอ๊ย!” แฮคเตอร์จูบน้ำมนต์ด้วยความดุดันเหมือนครั้งที่เขาลงทัณฑ์เธอด้วยวิธีป่าเถื่อน รสเลือดคลุกยังเคล้าในโพรงปาก แต่ซาตานร้ายแห่งมาครอฟก็ไม่ยอมหยุด จนน้ำมนต์จะทรุดอยู่ในอ้อมกอดเขาจริงๆ เพราะไม่มีอากาศหายจนั่นแหละเขาถึงจะยอมปล่อย แต่ใบหน้าคร้ามก็ไม่ละไปไหน ริมฝีปากหนายังคลอเคลียอยู่กับใบหน้านวลไม่ห่าง “อย่าพูดว่าเกลียดกันอีก เธอไม่มีสิทธิ์มาเกลียดฉัน น้ำมนต์!”

เพราะความเหมือน เธอจึงเป็นแค่ 'เงา' ที่เขาไม่มีวันรัก ความสัมพันธ์ลับๆ ที่เกิดขึ้น จึงถูกร้อยรัดไว้ด้วยความเร่าร้อน ทว่าเธอเจ็บ...แต่กลับพูดไม่ได้ เพราะคำว่าตัวแทนที่ชีวิตนี้ก็ไม่มีใครอยากเป็น!

ถ้าเลือกได้เขาจะตายแทนน้องสาว แต่สิ่งที่เสียไปจะไม่สูญเปล่าเพราะเขาจะเอาชีวิตแลกด้วยความแค้น เมมฟิส แคเมอรอน มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของสายการบินใหญ่ต้องหัวใจสลายเมื่อทราบข่าวการตายของน้องสาวคนเดียว เขาเดินทางกลับมายังสหรัฐเพื่อจะรับรู้ความจริงอันเจ็บปวดว่าน้องสาวของเขาฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังจาก นีล เทอร์เนอร์ ดาราหนุ่มชื่อดัง แต่สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บแค้นมากกว่านั้นคือ รีส เบคเลอร์ ดาราสาวสวยผู้เป็นมือที่สาม สาเหตุที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องปลิดชีวิตตัวเอง “เก็บเสียงสวย ๆ ของคุณไว้ทำอย่างอื่นจะดีกว่า อย่างเช่น...ครางออกมาดัง ๆ เวลาที่...” “เมมฟิส...อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ” “คุณดีแค่ไหนนอกจากหลอกล่อผู้ชายไปวันๆ” “ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้น คุณเป็นคนไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” “คุณยังจะหาเหตุผลอะไรมาอ้างให้ผมเข้าใจเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นอีก ในเมื่อคุณเองก็รู้อยู่แก่ใจว่ารวมหัวกันทำอะไรกับนีลทำร้ายน้องสาวของผม คนดี ๆ คนหนึ่งต้องตายก็เพราะไอ้ความมักง่ายของอีตัวในคราบดาราอย่างคุณ!” “เมมฟิส!” เขาขบกรามแน่นรู้สึกสะใจกับเสียงเล็กแหลมเหมือนถูกลงแส้ของหญิงสาว “หรือจะเถียง” “ฉันเกลียดคุณที่สุด เมมฟิส แคเมอรอน” “ผมก็เกลียดคุณ!”

“คนเราเวลาอยากจะขอร้องคนอื่นเขาใช้ถ้อยคำแบบไหนกัน ถ้าด่าแบบนี้ สงสัยอยากดูหนังสดเร็วๆ ได้ เดี๋ยวผมจัดให้ เอาหลายๆยกก็ได้เลยนะ” ภัทรเริ่มโลมเลียก้มจูบที่หน้าผากและซอกคอของใบเตยมากขึ้น “อย่านะ ฮือ ๆ อย่า ขอร้อง ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรใบเตยเลย” “คุณมาขอร้องไปเพื่ออะไร เด็กคนนี้ไม่ได้ดูดำดูดีคุณเลย เขาไม่ได้สนใจคุณแล้วครับ คุณครูครับ” “แต่ฉันรักเขา นายคงไม่มีทางเข้าใจหรอก คนอย่างนายไม่เคยรักใคร” “ฮ่าๆๆ ครูเวย์ คุณน่ะงี่เง่าสิ้นดี รักคนที่เขาไม่รักคุณแล้ว ใบเตยเดี๋ยวนี้แทบจะไม่มองหน้าคุณด้วยซ้ำ พยายามหลบหน้าหลบตาอีก ยังมัวมารักเขาอยู่ทำไม” “ถึงใบเตยจะไม่ได้รู้สึกกับฉันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ได้รักฉันเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังอยากปกป้องเขา นายไม่เข้าใจหรอก การได้ปกป้องคนที่ตัวเองรักมันเป็นยังไง ฉันอาจไม่ได้ปกป้องเตยในฐานะคนรัก แต่อย่างน้อยฉันก็ยังปกป้องเธอได้ในฐานะที่เขาเป็นลูกศิษย์ของฉัน และฉันไม่ยอมแน่ๆ ที่จะให้ใครมาทำร้ายเตย” “หึหึ คุณนี่มันจริง ๆ น้ำเน่าสิ้นดี เตยไม่ได้ยินหรอกสิ่งที่คุณพูดตอนนี้น่ะ เอาไว้ผมทำให้เด็กของคุณตื่นแล้วค่อยบอกกันก็ได้นะ” ภัทรยั่วครูสาวอีกครั้ง รู้สึกสนุกไม่เบาที่ได้แกล้งคนหยิ่งๆแบบเธอ “นายไม่ได้รักเตย ก็อยากทำแบบนี้เลย หรือว่า ในชีวิตเคยทำแบบนี้จนชิน ไม่เคยสัมผัสถึงความรัก ได้สัมผัสแค่ความใคร่เพียงอย่างเดียว ฉันรู้เตยไม่ได้รักฉันแล้ว และเตยก็รักนาย แต่ยังไงฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่านายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร นายก็ได้ความรักจากเตยไปแล้ว นายไปทำอะไร มีอะไรกันเงียบๆ โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่ยอมให้นายทำอะไรทุเรศๆ แบบนั้นแน่” “ก็ลองดูสิครับ ผมก็อยากรู้ว่าครูจะทำยังไง บอกไว้ก่อนว่า น้องผมมันอดทนรอนานๆ ไม่ได้ซะด้วย” ภัทรพูดพรางก้มมองที่ช่วงล่างของตน “อ้าว ทำไมช้าล่ะครับ ผมไม่รอนะ”ภัทรแกะกระดุมที่กลางหน้าอกของใบเตยในเม็ดที่หนึ่ง “อย่าๆ ได้โปรด ฉันไม่รู้จะต้องทำยังไง แต่ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรมากไปกว่านี้เลย” “เอ๊ะ เอาอย่างนี้ดีมั้ย ถ้าคุณไม่รู้จะทำยังไง ผมมีข้อเสนอ คุณจะยอมหรือเปล่าล่ะ” ________________________________________________________________

ชินอ๋องรีบสาวเท้าเดินเข้ามาข้างในห้องหอ เขาหยุดมองร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงกว้างด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเหตุใดนางลิงน้อยจึงมิซุกซนผิดวิสัยไปหรือไม่ เขากวาดตามองหาสิ่งผิดปกติทันที พลันสายตาคมสะดุดเข้ากับกาสุราที่เอียงกะเท่เร่ จอกสุราอยู่ทาง กาสุราอยู่ทาง เขาหลุบตาลงสูดอากาศเข้าปอดสองสามครั้งก่อนจะปลายตากลับมาสำรวจร่างบางที่มีอาการโอนเอนเล็กน้อย นางยังคงอยู่ในชุดเจ้าสาวสีแดงสด มือบางทั้งสองข้างรวบอยู่บนตัก ยามนี้ภายในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นดัง ตึก-ตัก ชินอ๋องยกมือหนาที่สั่นเล็กน้อย เขาหยิบคันชั่งที่วางอยู่ข้างเตียงค่อยๆ เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก ทันทีที่ผ้าคลุมหน้าเปิดออกเขาถึงกับสบถออกมาเสียงดัง “นางลิงขี้เมา!” “เอ๊ะ! พระองค์เป็นอันใดมากหรือไม่ เหตุใดจึงดูดปากหม่อมฉันแรงถึงเพียงนี้” นางมองสามีที่ยามนี้กลายร่างเป็นจอมปีศาจที่กำลังจะสูบเลือดและวิญญาณของนาง จอมปีศาจผู้นี้มิตอบอันใดแต่กลับก้มลงจูบปากนางอย่างบ้าคลั่งแทนคำตอบ ครานี้มิได้มีความอ่อนหวานแต่อย่างใด จูบนี้มีแต่ความดุดัน หนักหน่วงจนนางรู้สึกได้ถึงรสฝาดที่ผ่านเข้ามาพร้อมกับปลายลิ้นร้อนของผู้เป็นสามี "..." นี่ท่านโกรธข้าเรื่องอันใดกัน ถึงขนาดจะดื่มเลือดข้าเชียวหรือ เสี่ยวเจียรีบเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาทั้งสองปูดบวมแดงมีเสียงสูดน้ำมูกเบาๆ มือน้อยยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังซึมเปรอะใบหน้า นางถลาเข้ากอดคุณหนูของนางด้วยความสงสารก่อนเอ่ยประโยคต่อมา "พระชายาเพคะ ระ..เอ่อ..เราหนีไปจากที่นี่กันดีหรือไม่ เพคะ! บ่าวทนเห็นพระชายาถูกทรมานร่างกายเช่นนี้ต่อไปมิไหวแล้ว" ฟางซินถึงกับสำลักน้ำลายกระแอมออกมา "เสี่ยวเจีย เด็กดีข้ามิได้ถูกทรมานแต่อย่างใด ทุกอย่างเป็นการแสดงความรักระหว่างสามีและภรรยาเข้าใจหรือไม่" เสี่ยวเจียส่ายหัวไปมา ความรัก! ความรักอันใดกันนางได้ยินเสียงคุณหนูของนางร่ำร้องครวญครางดังคนบาดเจ็บ "ความรักอันใด ไฉนจึงต้องทำร้ายกันถึงเพียงนี้ เพคะ" ฟางซินยกมือขึ้นกุมขมับมองสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา แล้วจะให้นางอธิบายว่าอย่างไรดี “เอาเถอะ! เสี่ยวเจียไว้วันหน้าหากเจ้ามีสามีแล้วเจ้าจะรู้เอง” *******************************

ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับผู้ชายแปลกหน้าอาจผ่านพ้นไปจากชีวิตของมีนา ถ้าหากว่า เขา ไม่ใช่เจ้านายคนใหม่ของเธอ และไม่ใช่พี่ชายของแฟนเก่าที่เคยตัดความสัมพันธ์ ต้นเหตุของความอัปยศในคืนนั้นที่เธอกินเหล้าจนเมามายแทบไม่ได้สติ “มีน่า...ผมไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใคร บ้านของคุณอยู่ที่ไหน แต่...โอ...พระเจ้า...คุณกำลังทำให้ผมคลั่ง” ชายหนุ่มทาบทับตัวเองลงบนร่างบอบบางอีกหน คราวนี้เขาสอดมือเข้าไปด้านหลังของหญิงสาวแล้วค่อย ๆ ปลดตะขอบราเซียซึ่งมีเพียงตะขอเดียวที่เกาะเกี่ยวผ้าลูกไม้แสนสวยไว้ด้วยกัน ทันทีที่มันหลุดออกจากเรือนร่างอ้อนแอ้น ความอวบใหญ่ของโนมเนื้อทั้งสองก็โดดเด้งขึ้นมาท้าทายสายตาคู่นั้น ความอวบอัดนั้นไม่สมกับสัดส่วนเล็กบางของเธอเลยสักนิด เขาค่อย ๆ วางฝ่ามือที่ว่าใหญ่แล้วแต่ก็ยังกอบกุมปทุมถันทั้งสองไว้ได้แทบไม่หมด “คุณคะ...ฉันหนาว....อา...ได้โปรด”

เกิดเหตุบังเอิญที่ มุกมาริน มนัญญา นักร้องสาวในโรงแรมหรูต้องเข้าไปรับรู้ว่าพี่ชายของเธอทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ผู้หญิงคนนั้นแท้จริงคือคู่หมั้นสาวที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับเรืออากาศเอก คิลเลียน แม็คไพรด์ ทายาทมหาเศรษฐีในตระกูลอันมั่งคั่งแต่เลือดร้อนและบ้าระห่ำ เขาลากตัวนักร้องสาวมาเค้นความจริงด้วยการทรมานต่าง ๆ นานา เขาจะตามฆ่ามัน! ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่ทำให้คู่หมั้นอยู่ในขั้นโคมาร์ เสียงเพลงที่เธอขับขานจะกลายเป็นเสียงแห่งความทุกข์ทรมานอย่างสาหัส หากแต่เมื่อการทวงคืนใกล้สิ้นสุด กลับมีบางอย่างจุดประกายช่วงโชติท่ามกลางเพลิงแค้น “คุณมันปากแข็ง...ได้!...ถ้าคิดว่าจะปกป้องความผิดของไอ้พี่ชายสารเลวก็เตรียมตัวรับโทษแทนมันก็แล้วกัน” “ไม่!” เสียงร้องนั้นไหลย้อนกลับเข้าไปในอกเมื่อเขาบีบบังคับร่างเล็กด้วยการแยกเรียวขาออกจากกันด้วยท่อนขาแกร่ง มุกมารินจุดความคับแค้นขึ้นในใจที่ร้อนรุ่ม เขาจะทำให้เธอเจ็บชนิดที่ต้องจดจำและอดสูตัวเองไปชั่วชีวิต คิลเลียนรูดซิปกางเกงลง เขาไม่ใส่ใจที่จะโอ้โลมหญิงสาวแต่กลับกดความดิบเถื่อนแทรกลงตรงแก่นกลางอย่างไม่ปราณี ร่างงามเปล่าเปลือยดิ้นเร่า แต่แล้วทุกอย่างกลับหยุดชะงักเมื่อชายหนุ่มรู้สึกชัดถึงเยื่อบางที่กั้นกลางระหว่างเธอและเขา มุกมารินหยุดดิ้นและนิ่งไปเมื่อสิ่งที่เธอปรารถนาเก็บรักษาไว้ฉีกขาดจนหมดสิ้น ร่างสูงออกอาการตระหนก หากก็เพียงเสี้ยววินาทีเมื่อโมหะท่วมท้นขึ้นมาอีก เขาเริ่มโกรธตัวเองที่ไม่เคยได้ล่วงล้ำคู่หมั้น แต่กลับได้ครอบครองพรหมจรรย์จากผู้หญิงที่เขาชิงชังรังเกียจอย่างที่สุด “คิลเลียน...ไม่...ไม่” มุกมารินแอ่นร่างขึ้น มันเป็นความเจ็บปวดสุดประมาณในชีวิตลูกผู้หญิง เธอหอบหายใจกระชั้นถี่เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมหยุดตัวเอง ตรงข้ามกลับดึงดันที่จะแทรกความแข็งแกร่งลึกลงไปเรื่อย ๆ

“จะ…จะทำอะไร” พิมพกานต์เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆ “ตกลงผมหล่อสู้หนุ่มในฝันคุณได้ไหม” เมื่อต้อนจนคุณหนูคนสวยจนมุมไปแล้ว อติชาก็ใช้สองมือดันผนังกันไม่ให้คุณหนูหลบไปไหนได้ ตาของเขาและเธอมองประสานกัน ใบหน้าก็อยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อย “ถะ…ถอยไปเลยนะ นายบอดี้การ์ดบ้า” พิมพกานต์ที่ตอนนี้หัวใจเต้นรัวแรงเอ่ยไล่ด้วยเสียงตะกุกตะกัก “ตอบผมมาก่อน” “จะให้ตอบอะไรล่ะ” “ก็ที่ผมถามไปไง” “ฉะ…ฉัน ฉันไม่มีหนุ่มในฝัน” “งั้นผมก็มีสิทธิ์เป็นสามีคุณได้ ใช่ไหม” อติชาถามกลับแบบไม่อ้อมค้อม ทำเอาคนฟังถึงกับใจเต้นแรงกว่าเดิม

ครั้งแรกเกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่เมื่อครั้งแรกนี้มันคือความรัก รากของมันจึงหยั่งลึกจนยากเกินจะถอน **************** การบอกเลิกในวันนั้นแยกชีวิตคนสองคนออกจากกันอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อเธอกับเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งคู่จะจัดการยังไงกับความรักที่ยังฝังใจแบบไม่มีวันลืมมาตลอด 14 ปี ปากหนาที่ถอนออกมาหลังจากมอบความรู้สึกที่เขามีผ่านจูบของเขา หญิงสาวที่ยังตาปรือเพราะความหวานทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปกดริมฝีปากซ้ำบนกลีบปากบางของเธอเบาๆ “แต่งงานกันนะ” คำถามเดิมของเขาผ่านออกมาจากริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยน หัวใจที่พองโตของเธอตอนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่าเธอไม่มีคำตอบไหนที่จะให้กับเขาได้เลยนอกจาก... “อืม!” หญิงสาวได้แต่ทำเสียงในลำคอและพยักหน้าเป็นคำตอบ ความสุขที่จุกอกทำให้น้ำใสๆ ไหลมาคลอรอบดวงตากลมโตของเธอ เธอไม่ได้เสียใจแต่มันคือความสุข มันเป็นความสุขที่เธอบรรยายไม่ได้ มันมีมากจนเธอไม่อาจกลั้นน้ำตาของความดีใจเอาไว้จนต้องปล่อยให้มันไหลรินในที่สุด

ข้ามีนามว่าฮุ่ยน่า เกิดมาอาภัพนัก มารดาจากไปตั้งแต่ข้ายังเยาว์ บิดาละเลย ไร้คนค้ำชู เป็นถึงคุณหนูใหญ่ แต่เทียบมิได้แม้แต่สาวใช้ในเรือน ********************* บทนำ เมฆสีเทาลอยต่ำบดบังแสงตะวัน สายลมบางเบาพัดหอบปุยหิมะหมุนวนเป็นเกลียวอยู่ในอากาศ แดดอ่อนๆ ส่องกระทบผิวน้ำใส สะท้อนเห็นดวงหน้างามพิลาสของสตรีผู้หนึ่งยืนอยู่เหนือลำธารน้ำใส เส้นผมสีดำขลับยาวปกคลุมสะโพกอ้อนแอ้น พลิ้วไหวล้อเล่นสายลม นัยน์ตาสีนิลทอดมองภูเขาสูงชันที่อยู่เบื้องหน้า วันเวลาแห่งความสุขมักจะสั้น สิบกว่าปีที่ใช้ชีวิตอยู่ในจวนเสนาบดีเจิ้ง แม้จะพยายามอยู่อย่างไร้ตัวตน ทำตัวคล้ายเป็นอากาศ ที่ผ่านมานางพยายามจะแสวงหาแต่ความสงบให้ตนเอง หากแต่ก็ไม่เคยได้มันมาโดยง่าย นับวันยิ่งคล้ายขอนไม้ที่ขวางทางน้ำ ขัดตาขัดใจผู้อื่น ฮุ่ยน่า มองกองหิมะขาวโพลน ทับถมจนเกิดเป็นภูเขาขนาดเล็ก อากาศเริ่มจะหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ นางในฐานะคุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนาบดี ควรสวมอาภรณ์ที่สวยสดงดงาม แน่นอนว่าเนื้อผ้านั้นต้องหนาและนุ่ม แต่เพราะเป็นเพียงบุตรสาวที่มิมีตัวตนพอจะให้บิดาหันมาเหลียวแล อาภรณ์ที่สวมใส่จึงไม่ต่างจากบ่าวผู้หนึ่งในเรือน หากมองดูให้ดีสาวใช้คนสนิทขั้นหนึ่งของฮูหยินใหญ่ ยังสวมอาภรณ์เนื้อดีกว่าคุณหนูตกยากอย่างนางเสียอีก ผู้อื่นย่างเข้าวัยสิบหกหนาว บิดาหน้าบาน มารดายิ้มกว้างด้วยบุตรสาวถึงวัยออกเรือน หากบุตรสาวบ้านใดงดงามย่อมร่ำลือไปทั่ว หน้าประตูจึงไม่เคยขาดแม่สื่อพากันเข้าทาบทาม เชื่อมสัมพันธ์ผูกด้ายแดงที่ปลายนิ้วนาง นางล่วงเลยวัยปักปิ่นเข้าสู่วัยออกเรือน ยามนั้นแม้แต่พิธีสู่ความเป็นผู้ใหญ่ยังถูกบิดาละเลย ไม่มีมารดาคอยเกล้าผม ไร้ซึ่งบิดาคอยปักปิ่น คุณหนูใหญ่ของจวนเสนาบดี เป็นแค่บุตรีที่ถูกลืม แม้จะมีฐานะเป็นคุณหนูใหญ่ มีมารดาเป็นถึงภรรยาเอก อีกทั้งได้สลักชื่อลงในตระกูลเจิ้ง แต่ก็แล้วอย่างไรเล่า! ในเมื่อนางอยู่ในจวนนี้อย่างไร้ตัวตน ไร้ค่านับตั้งแต่มารดาจากไป นางไม่อาจลืม! ทุกคืนวันที่อาศัยอยู่ในจวนเสนาบดี ถึงจะผ่านมาสิบแปดปีแล้วก็ตาม ยามหลับตาลงคราใดก็มักเห็นภาพเมื่อครั้งมารดาจากไป ทว่ายังไม่ถึงเจ็ดราตรีเสียด้วยซ้ำบุรุษมากรักผู้นั้นไม่คิดจะรั้งรอ รีบยกย่องภรรยารองแต่งตั้งขึ้นเป็นภรรยาเอก นับจากนั้นชีวิตของเด็กสาวในวัยเพียงแปดหนาว ก็ล้มคว่ำไม่เป็นท่า เรือนที่เคยอาศัยหลับนอนกลับถูกสองแม่ลูกเข้ายึดครอง เด็กน้อยแอบซุกตัวอยู่ข้างเตียงลอบมองสินเดิมของมารดาที่เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี ถูกพวกสุนัขหิวโซแย่งชิงไว้เป็นของตนเองทั้งที่ไม่ใช่ ฮุ่ยน่ามองบิดาด้วยสายตาตัดพ้อ แต่ก็ไม่เห็นสิ่งใดในแววตาคู่นั้นนอกจากความเฉยชา กระทั่งไม่อาจเก็บกักน้ำตาไว้ได้ มันจุกแน่นในอกตีขึ้นผ่านลำคอจนนางอาเจียนโลหิตออกมา สติที่เลือนรางคล้ายม่านหมอกบดบัง เห็นเพียงบ่าวชายร่างใหญ่กำยำยกร่างของนางแบกขึ้นบ่า แล้วโยนลงบนเตียงแคบๆ ในเรือนเก่าที่ทรุดโทรม และเหม็นอับ ข้างกายมีเพียงมี่ซินที่นั่งตัวสั่นงันงกร่ำไห้อยู่ข้างเตียง สาวใช้ผู้นี้มารดาซื้อมาจากตลาดทาสด้วยวัยเพียงสิบหนาว นับจากวันที่ถูกโยนเข้ามาในเรือนเก่าชีวิตก็ไม่ต่างจากบ่าวคนหนึ่งในเรือน มีสิ่งใดบ้างที่สองนายบ่าวไม่ได้ทำ แม้กระทั่งขโมยอาหารกินให้ตนเองได้อิ่มท้องก็ตาม ตะวันคล้อยดวงจันทร์สลับขึ้นจากขอบฟ้า สตรีที่มีอายุย่างเข้าสิบแปดหนาวเลยวัยออกเรือนมาหลายปีแต่ยังไม่มีแม่สื่อทาบทาม คาดว่าอีกไม่เกินสองปีนางจะกลายเป็นสาวเทื้อ ไม่คาดคิดจะมีผู้หวังดีช่วยกระพือข่าวเสียใหญ่โต ไม่เช่นนั้นบุตรสาวที่ไร้ตัวตนผู้ใดจะสนใจ น้ำใส่ย่อมมองเห็นก้นบ่อ สตรีที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาก็หาได้สนใจไม่ ปล่อยให้เรื่องทั้งหมดแพร่สะพัดไป แล้วแค่รอให้ฝนตกเพลิงก็จะดับเอง ทว่าผู้ที่นั่งไม่ติดราวกับไฟลนก้นกลับเป็นบุรุษผู้ที่รักหน้าตายิ่งกว่าสิ่งใด เขาคือผู้ที่นางไม่เคยเรียกขานว่าบิดานานร่วมสิบปี กระทั่งความอดทนของบิดาสิ้นสุดลง จึงออกคำสั่งราวกับสายฟ้าฟาดกลางศีรษะ ขับไล่บุตรสาวที่ไร้ค่าออกจากจวน เนรเทศสู่หมู่บ้านดินแดนทุรกันดารที่มีไว้กักขังบุตร และสตรีที่ไร้ค่าของผู้คนชั้นสูง และนั่นคือวันแรกของการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของนาง ฮุ่ยน่า

เขาร้าย! แต่รักแค่เธอหมดหัวใจ เมื่อพรหมร้ายลิขิตรักทำให้เธอต้องกลายมาเป็นเจ้าสาวมาเฟียรูปหล่อที่ชอบตีหน้ายักษ์ใส่ กามเทพตัวน้อยแผลงศรรักทรงฤทธิ์ ลิขิตให้ผู้ชายหน้ายักษ์ปากร้ายยอมมอบทั้งหัวใจให้กับเธอ

อุตส่าห์ลากผู้ชายคนใหม่มาขึ้นเตียงแทนแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกไป แต่ดันได้นายนายเวอร์จิ้นมาเสียนี่ แต่ไม่เป็นไรจัสมินคนนี้จะเป็นคนถ่ายทอดวิชาให้เอง

แค่สบตาความรักก็เอ่อล้นหัวใจ รัก... เริ่มต้นและก่อตัวเป็นความหอมหวาน แต่จะราบรื่นหรือไม่ต้องติดตามนะคะ

ดนัยกำลังมองหาเรื่องทำแก้เบื่อ เจ้าทอมที่มีชื่อน่ารักๆ ว่าที่รักดันมาเข้าตาเขา เกมเปลี่ยนสาวทอมให้เป็นสาวแท้จึงเริ่มขึ้น ใครจะเป็นผู้ชนะ ก็คงต้องดูกันที่ความสามารถเสียแล้ว ...รุกฆาตแบบรวบรัดจึงเป็นวิธีเริ่มเกมของดนัย

คำโปรย : “ห้าแสน!” “เจ็ดแสน!” เสียงประมูลราคาจากคนด้านล่างเวทีดังแข่งกัน “หนึ่งล้าน” การประมูลยังคงดำเนินกันต่อไปเรื่อยๆ ขวัญชนก สาวน้อยวัยใสวัยย่างสิบเก้าสอดส่ายสายตามองไปยังกลุ่มคนด้านหน้า “หนึ่งล้านสองแสน” เอาสิ! ถ้าเขาไม่มา เธอก็... ขวัญชนกยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ กระตุ้นราคาประมูลจนสูงลิ่วถึงสองล้าน “สองล้านครั้งที่หนึ่ง...” ในมุมมืดชายร่างสูงยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง เมื่อเห็นดวงตากลมโตแสดงความหวาดหวั่นในที่สุด “ห้าล้าน!” ก่อนที่ราคาสองล้านจะถูกเคาะครั้งที่สาม เสียงบอกราคาใหม่สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนในงาน แต่กลับสร้างรอยยิ้มให้หญิงสาวบนเวที เธอไม่เคยลืมเสียงของเขา “ชนะแล้ว” ขวัญคิดในใจ “ห้าล้านครั้งที่สาม...ขาย!” ขวัญชนกถอนสายบัวบนเวที และส่งจูบอย่างยั่วยวนก่อนที่จะบ้ายบายและเดินเข้าหลังเวทีไป ม่านถูกเลื่อนปิด แต่เสียงผู้คนยังคงกระซิบกระซาบและพยายามมองหันไปมองชายในมุมมืดที่ให้ราคาหญิงบริการคืนเดียวสูงลิบลิ่ว ขวัญถูกส่งตัวไปในห้องหรูของโรงแรมหกดาวที่ถูกจัดเตรียมไว้ในทันที “เป็นอะไรไป” “คุณฟง...จะทำอะไรคะ” ขวัญตัวสั่นและค่อยๆ ถอยรักษาระยะห่างจากเขา เพราะคุณฟงในวันนี้ช่างแตกต่างเหลือเกิน “โตแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้” ขวัญกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สายตามองคนตัวสูงตรงหน้าไม่ยอมกระพริบตาเลย ไม่รู้ว่ากลัวเขาจะหายไป หรือกลัวว่าเขาจะเข้ามาถึงตัวเธอโดยที่เธอจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือเขาไม่ได้กันแน่ทั้งๆที่เรื่องนี้เธอเตรียมตัวเตรียมใจมาเพื่อเขาตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน “เกมส์นี้ขวัญชนะ” “เกมส์อะไร ฉันไม่เข้าใจ” กึกึกึ ขวัญถอยหลังให้ห่างคุณฟงมากขึ้นเรื่อยๆ “ฉันรู้เพียงว่า คืนนี้ฉันซื้อหญิงบริการมาเท่านั้น” “คุณฟง นี่ขวัญนะคะ” เมื่อได้ยินคำว่า ‘หญิงบริการ’ จากปากเขา เธอยอมรับว่าไม่ชอบเลยสักนิด “ขวัญไหน หรือเธอจะบอกว่าเธอชื่อขวัญอย่างงั้นเหรอ” หน๋อย!!! แสร้งทำเป็นไก๋ ไม่เจอกันแค่ครึ่งเดือนสมองเขาเสื่อมไปแล้วอย่างงั้นเหรอ “ยังไม่แก่เท่าไหร่เลยนะคะ” ดีแลนยิ้ม แต่ยิ้มครั้งนี้ของเขาขวัญไม่เคยเห็นมาก่อน “หมดเวลาเวอร์จิ้นแล้ว” !!! “ภรรยาจอมซน”

ในค่ำคืนที่กรุ่นด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ พริ้มเพรา ถูกจับจูงออกไปจากผับด้วยเข้าใจว่าเป็นมือของเพื่อนรัก ทว่าเมื่อรู้ตัวอีกที เธอดันไปอยู่บนเตียงของใครก็ไม่รู้ แล้วเรื่อง 18+ 20+ 25+ ก็เกิดขึ้นตามมา พริ้มเพราอยากคร่ำครวญถึงความสาวที่สูญเสีย แต่มองหน้าผู้ชายแล้วใจมันสั่น เอาวะ! ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว หน้าตาดีลีลาเด็ด พริ้มอภัยให้ก็ได้.... แต่เรื่องไม่จบแค่คืนนั้นสิ เพราะผู้ชายอันตรายไม่ยอมปล่อยมือ แล้วเธอควรทำเช่นไรดี ในอดีตที่ผ่านมา มีใครบางคนถูกฆ่าเพราะรักเขา และแน่นอนว่านางสาวพริ้มเพรา อาจเป็นรายต่อไป! ******* นิยายแนวพิศวาสฆาตกรรม เร่าร้อนและลึกลับ ********

"ภคิน บริรักษ์" ไม่เคยคิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของบิดา แต่ที่ยอมไม่ได้คือ ท่านคิดจะยกย่องแม่เล้าให้มาเป็นเมียอย่างออกนอกหน้า หนำซ้ำยังเอาลูกเล้ามาฝากเป็นนักศึกษาฝึกงานในออฟฟิศเขาเสียด้วย แม้ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด แต่ไก่ก็น่าฟัดเสียจนเขาอดใจไม่ไหว แถมลูกเล้าแสนสวยยังกลายเป็นลูกที่แท้จริงของแม่เล้าที่คิดจะบินสูง เขายิ่งเพิ่มความชิงชังจนแทบจะขยี้เธอให้แหลกคามือ เพราะแน่ใจที่สุดว่าสองแม่ลูกนี้จะไม่มีวันปล่อยให้เขาสองพ่อลูกหลุดมือไปได้แน่ เมื่อเธอต้องการฝึกงานเขาก็จะอนุญาตให้ฝึก ทว่าจะฝึกแบบไหนนั้นเขาจะเป็นผู้กำหนดเอง และความคาดหวังหลังครบกำหนดนั้นคือ.. เธอจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในงานที่เขามอบให้อย่างไม่มีที่บกพร่อง “นางบำเรอฝึกหัด” คือตำแหน่งที่เธอเหมาะสม

“การแต่งงาน มันก็แค่การประกาศอย่างเป็นทางการว่าฉันมีผัวแล้ว” ดวงตาคมสวยเปล่งประกายเจิดจ้า น้ำเสียงบอกว่าไม่พิสมัยและไม่ได้เสียอกเสียใจอะไรกับสิ่งที่เสียไป “ไม่นึกว่าคุณเองก็พิสมัยสโลแกนสุดฮิตในยุคนี้ รักสนุกแต่ไม่ผูกพันว่างั้น” เขาเย้ย โมรีกัดริมฝีปากล่างแน่น ท่าทางภายนอกบอกว่าไม่แคร์ แต่ภายในกำลังเดือดปุดๆ เธอระงับตัวเองสุดๆ ไม่ให้กระโจนไปทำร้ายผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า อิศรวัชร์ยิ้มทั้งที่กำลังฉุนเต็มที่ ตาคมฉายแสงแรงกล้าจับจ้องมองดวงหน้างดงามจับตา ผู้หญิงที่ใครๆ กระสันอยากจะพาขึ้นเตียง เธอสวย รวย มีชาติตระกูล เป็นที่นับหน้าถือตาในวงสังคม มีดีกรีมากพอจะเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายทั้งโลก และเธอเป็นแม่จอมยั่วอย่างเหลือร้ายทั้งที่ความจริงแล้ว... แสนจะไร้เดียงสา...

“เราต้องทำงานกันอีกนานนะ เวธกา หากคุณยังทำท่ากลัวผมอยู่แบบนี้ แล้วเราจะทำงานด้วยกันได้ยังไง แล้วอีกอย่าง...” “ยะ...อย่าพูดถึงอีกเลยค่ะ” “แล้วรู้หรือว่าผมจะพูดเรื่องอะไร” “ก็เรื่อง...” “คืนนั้น” นักรบต่อให้ แล้วใช้มือดันคางมนให้เงยขึ้นมาสบตา “เวธกา เธอไม่คิดถึงคืนนั้นของเราเลยเหรอ” น้ำเสียงเริ่มแหบพร่า เลื่อนมือลงยังสะโพกงามงอน “มะ...ไม่ค่ะ ฉันกำลังพยายามจะลืมให้หมด” “แต่ผมคิดถึงมากนะ” นิ้วเรียวยาวเริ่มขยับขึ้นมาไล้ริมฝีปากอิ่ม แล้วดันลำตัวเข้าไปแนบชิดกับกายเล็ก “คุณ...นักรบ” “ผมยินดีรับผิดชอบนะ เรา...มาแต่งงานกันไหม” เขาไม่ได้พูดเพื่อหลอกล่อให้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา นั่นก็คือการมีเซ็กส์กับเธอในตอนนี้ ทว่าทุกสิ่งที่เขาพูดออกมานั่นมันผ่านการกลั่นกรองจากใจมาแล้ว เขาชอบเวธกา! ชอบตั้งแต่ได้เป็นชายคนแรกของเธอแล้ว เวธกาเงยหน้ามองคนตัวโต ยอมรับว่าตกใจกับคำพูดของเขา ทว่าหัวใจของเธอก็เต้นระรัวเร็วจนนับไม่ทัน ด้านนักรบก็รอคอยคำตอบอย่างมีความหวัง “ผมไม่เร่งรัดนะ แต่ระหว่างรอคำตอบจากคุณ เราสองคนต้องเรียนรู้กันและกัน ทั้งเรื่องนิสัยใจคอ ทั้งเรื่องบนเตียง” คำพูดของนักรบส่งผลให้ผิวหน้าของเวธกาเห่อร้อน “ตกลงไหม”

“คุณชวิน ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแย่ๆ” “คุณระบายออกมาให้หมด วาดรัก ผมยินดีรับฟัง” วาดรักเงยหน้ามองคนพูด ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ แล้วยกสองมือขึ้นคล้องคอ “คุณชวิน คุณยังอยากได้ฉันเป็นนางบำเรออยู่ไหม” ไม่ได้ถามเปล่า แต่เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับเบียดกายเข้าหาร่างแกร่ง ทรวงอกคู่งามแนบชิดเสมือนกระแสไฟทำให้ร่างกายของคนตัวยักษ์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว “วาดรัก คุณเมาแล้ว ไปนอนพักเถอะ แล้วอย่าทำแบบนี้” ชวินพยายามดันร่างเล็กออก แต่เธอไม่ยอมถอยง่ายๆ เมื่อยิ่งเขาผลัก เธอก็ยิ่งเบียดเข้าหา “แบบไหนล่ะ” วาดรักเบียดกายเข้าหาอย่างยั่วยวน “ก็แบบที่คุณทำอยู่นี่ไง” เสียงของชวินสั่นพร่าหนักขึ้น หวั่นใจกลัวจะหยุดตัวไม่ได้ แล้วตอนนี้ร่างกายของเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิด “แล้วคุณไม่ชอบเหรอ” เสียงหวานถามกลับพร้อมสายตายั่วยวน มือเล็กก็ไม่อยู่เฉย เธอลูบไล้ไปทั่วกายหนา และรู้ตัวดีว่ากำลังท้าทายเขา “ทูนหัว คุณกำลังทำให้บางอย่างของผมตื่น แล้วผมคงหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ ถ้าคุณยังไม่เลิกก่อกวนร่างกายของผม” เสียงเตือนนั่นแหบพร่า และลุ้นทุกวินาทีว่ามือเล็กจะหยุดหรือไม่

'ปริ๊นซ์' ...มาเฟียตำแหน่งคาโปสายเอของแก๊งคาซิบโชล เขาตัดสินใจเข้าร่วมแก๊งก็เพราะต้องการจะลืมอดีตที่เจ็บปวด แต่ทว่าทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด เมื่อจู่ๆผู้หญิงที่ทิ้งเขาไปอย่างเลือดเย็นกลับเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้งในฐานะพี่สาว! ::PRINCE:: “งั้นก็ดี... เธอจะได้จำไปจนตายว่าความรู้สึกตอนที่ฉันกำลังอยู่ในตัวเธอมันเป็นยังไง” 'ควีน' ...นักศึกษาสาวธรรมดาคนหนึ่งซึ่งมีอดีตที่เจ็บปวดจากคนรักเก่า เธอตั้งใจจะลืมเขาแต่ไม่นึกเลยว่า การที่คุณแม่ของเธอแต่งงานใหม่อีกครั้ง จะทำให้ชีวิตของเธอต้องกลับมาเจอกับผู้ชายคนเดิมแต่ในฐานะใหม่ แฟนเก่าที่กลายมาเป็นน้องชายไงล่ะ! ::QUEEN:: “ฉันเกลียดนาย เกลียด... ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง” ---------------------------------------------------------------- “คิดเอาเองสิ ก็ตอนนี้ฉันอยากได้เธอ... แต่ถ้าไม่ได้ ฉันก็จะทำลายเธอ ทำลาย... จนไม่มีใครอยากได้เธออีกไง” ปริ๊นซ์ตอบและนั่นก็ทำเอาหัวใจของฉันกระตุกวูบ เพราะถ้าอยู่ในสถานการณ์ปกติฉันก็คงไม่กลัวคำพูดของเขาขนาดนี้หรอก แต่ทว่าตอนนี้มันไม่เหมือนกัน... ฉันกำลังอยู่ในสภาพล่อแหลม “สารเลว! ” ฉันด่าเขา แต่คนถูกต่อว่ากลับเอาแต่ยิ้มชอบใจ ใช่... ยิ้มแต่ก็แค่ที่ริมฝีปาก ส่วนดวงตาคู่คมของเขาน่ะหรอ... มันวาวโรจน์ราวกับมีกองเพลิงอยู่ในนั้นเลยทีเดียว “เออ! ไอ้เลวนี่แหละ ผัวในอนาคตของเธอ” จบประโยคริมฝีปากของคนตัวโตก็ฉกฉวยลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว เขาบดเบียดลงมาด้วยความรุนแรงจนฉันรู้สึกเจ็บแสบไปหมด